Παπαγεωργίου Βασίλης

***

Στα σοβαρά; Ε...

***

Πάντως το είπε για να το πιστέψουμε! Οντως...

***

Για να καταλήξει στο ζητούμενο: Συναίνεση!!!

***

Το είπε, φυσικά, κι ο πρόεδρος του ΣΕΒ: Δίχως τους επιχειρηματίες δεν υπάρχει ανάπτυξη!!!

***

Δηλαδή, το κεφάλαιο είναι το παν κι οι εργάτες μια ατέλειωτη σειρά μηδενικών!!!

***

ΣΕΒ: Αν αυτά τα... μηδενικά πάψουν να δουλεύουν, θα σας τινάξουν στον αέρα!...

***

Αν, όμως, πάψετε εσείς να κατέχετε, ούτε κουνούπι δε θα πάθει! Αντίθετα, θα πάμε καλά οι τηλέπαθοι...

***

Ο αρχιεπίσκοπος σκέφτεται για τη Μονή Βατοπεδίου! Ετσι είπε! Προβληματίζεται...

***

Τι θα πει αυτό; Ε, θα περάσει κι αυτή η ιστορία! Και τα πράγματα θα μείνουν όπως είναι...

***

Η σωτηρία της ψυχής είναι μεγάλο πράγμα...

***

Οι μοναχοί, είπαν οι TV, δεν πάνε φαντάροι! Φυσικά! Χιλιάδες και χιλιάδες ανά τους αιώνες έγιναν καλόγεροι για να μην πάνε φαντάροι...

***

Κι ο Μανώλης προβληματίζεται...

***

Γιατί ο τηλέπαθος πρέπει να μαθαίνει καθημερινά τι λένε - μαγειρεύουν τα γκάλοπ για τους υποψήφιους Προέδρους στις ΗΠΑ;;;

***

Εχει όλη την άλλη ενημέρωση πλήρη και αυτή που του λείπει είναι τα γκάλοπ στις ΗΠΑ;;;

***

Μονή Βατοπεδίου!...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Στο καφενείο οι άνθρωποι δεν πάνε προγραμματισμένα. Βγαίνεις ή σταματάς να πάρεις τσιγάρα και μπορεί να βρεθείς με παρέα, με το ποτήρι γιομάτο. Η ώρα να περάσει, κοινωνώντας και το λόγο. Βοηθάει και ο Αύγουστος. Είναι στο τελείωμά του και οι δουλειές δεν πιέζουν. Μαζέψαμε και παραδώσαμε τα ροδάκινα. Αθροίσαμε και ξέρουμε το τονάζ μέχρι κιλό. Δε γνωρίζουμε τι και πότε θα πληρωθούμε. Κάθε χρόνο τα ίδια κι εμείς αδύναμοι να τ' αλλάξουμε.

Κάτι δε ζω, άρχισε πάλι να μιλάει ο ίδιος. Δεν μπορεί να εξαντλείται η ζωή στην εργασία, στον έρωτα προς τη γη και τη γυναίκα. Τη γέννα. Τι άλλο μπορεί να είναι η ζωή; Ρώτησε ο νεότερος της παρέας. Κανείς δεν απάντησε.

Συνέχεια στο μόχθο. Μπας και αντιμετωπιστούν οι ανάγκες. Καθημερινές ανάγκες, της οικογένειας. Δε μένει χρόνος να ζήσουμε. Ναι, πράγματι, τώρα που το σκέφτομαι, αναρωτιέμαι κι εγώ, τι είναι ζωή; απόσωσε το λόγο του ο μεγαλύτερος της παρέας.

Τον κοιτάξαμε με τα φρύδια σμιχτά. Πράγματι, το καθήκον μας το κάνουμε. Παράγουμε. Δεν ορίζουμε όμως την παραγωγή μας. Κάτι τα χαλάει στην ώρα της αμοιβής. Μας εκμεταλλεύονται κι έτσι μας στερούν το χρόνο να ζήσουμε. Λες να 'ναι έτσι; αναρωτηθήκαμε βουβά. Κι αν είναι έτσι, μπας κι έχει δίκιο ο φίλος μας;

Λέω ότι το σύστημα είναι η αιτία. Αυτό μας πνίγει, για ν' αφήσει πολύ χώρο σε άλλους να ζούνε. Είναι εκμεταλλευτικό. Χωρίς εκμετάλλευση δεν μπορεί να υπάρξει. Φανταστείτε ν' ανατραπεί. Δε θα ελευθερωθούμε; Τα είπε εκείνος που αποπήραμε. Κι εμείς κουνήσαμε το κεφάλι.

Στοπ, είπε ο απέναντί μου. Εδώ μια δικαστίνα έκρινε ότι δεν υπάρχουν τάξεις στην Ελλάδα. Δεν τις προβλέπει ο νόμος. Κι εσύ μας λες αγροτική, εργατική, αστική τάξη; Χαμογέλασε. Μη δίνετε σημασία σε τέτοιες κρίσεις, είπε. Είναι ανιστόρητες. Να συνειδητοποιήσετε ότι είμαστε τάξη και αν γίνουμε για τον εαυτό μας τάξη, το ίδιο και οι εργάτες για τον εαυτό τους τάξη, τότε θα 'ρθουν τα πάνω - κάτω, Και, σας το δηλώνω, θ' αρχίσουμε να ζούμε. Σηκώθηκε. Συνεχίζουμε άλλη μέρα. Πρέπει να φύγω. Με περιμένουν στο σπίτι. Ο λογαριασμός δικός μου. Κερνάω. Ο γιος μου πέρασε στο Πανεπιστήμιο. Γεια.