Με αφορμή τις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, το ΚΚΕ έδειξε την ανάγκη να αναδειχτεί ο λαός σε πραγματική αντιπολίτευση, απέναντι στην ενιαία στρατηγική των κομμάτων του κεφαλαίου. Τότε βέβαια, η «αντιμνημονιακή» ρητορεία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν στο απόγειο, καθώς διεκδικούσε τη διακυβέρνηση και στη βάση αυτή έκανε «αντιπολίτευση» στην κυβέρνηση και στις άλλες αστικές πολιτικές δυνάμεις. Σήμερα, η εικόνα είναι πλέον πιο καθαρή. Ο ΣΥΡΙΖΑ σαν κυβέρνηση, ετοιμάζεται να υπογράψει και να ψηφίσει ένα 3ο μνημόνιο με σαρωτικά αντιλαϊκά μέτρα. Οι άλλες δυνάμεις, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, Ποτάμι, τάσσονται ανοιχτά στο πλευρό του και δε βγάζουν «κιχ», ενώ η ψευτοκριτική της φασιστικής Χρυσής Αυγής δεν μπορεί να συγκαλύψει τις σχέσεις της με ισχυρές μερίδες του κεφαλαίου και τις διασυνδέσεις της με διάφορα κέντρα μέσα στην κυβέρνηση. Επομένως, μοναδική αντιπολίτευση απέναντι στα αντιλαϊκά μέτρα και τη στρατηγική που τα επιβάλλει, είναι το ΚΚΕ. Η θέση του για την αναγκαιότητα να οργανωθεί τώρα μια ισχυρή εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση, με ανασύνταξη του κινήματος και τη συγκρότηση μιας ισχυρής Λαϊκής Συμμαχίας, επιβεβαιώνεται από τις εξελίξεις, σαν προϋπόθεση για να δοθεί διέξοδος υπέρ του λαού.

Αφού δε γίνεται να κρύψουν τη νέα θύελλα που ετοιμάζεται, θα προσπαθήσουν να την υποβαθμίσουν. Ο λόγος για την ιδεολογικοπολιτική επιχείρηση που θα ξετυλιχτεί ολόπλευρα, συντονισμένα και καλοσχεδιασμένα το επόμενο διάστημα, ώστε (ειδικά η κυβέρνηση, αλλά και άλλες αστικές δυνάμεις) να πείσουν το λαό να δεχτεί αγόγγυστα τα νέα βάρβαρα μέτρα που του φορτώνουν. Ας πούμε, η χτεσινή «Αυγή» εντόπιζε «δυσκολίες» που «εμπεριέχει» η κυβερνητική πρόταση, για να περιγράψει τα καταστροφικά αποτελέσματα που θα έχουν τα «προαπαιτούμενα» μιας πιθανής συμφωνίας για τη ζωή των λαϊκών στρωμάτων.

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι θέλει πολύ θράσος το να περιγράφεις ως ...«δυσκολίες» μια άνευ προηγουμένου καταιγίδα που θα ισοπεδώσει το επίπεδο ζωής ενός λαού, όταν αυτό ήδη καταβαραθρώθηκε την τελευταία 5ετία. Το ζήτημα, όμως, δεν είναι η ηθική. Αποκαλύπτεται ακόμα μια φορά η αποφασιστικότητα με την οποία το κεφάλαιο τσακίζει τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, προκειμένου να σώσει και να αναβαθμίσει τη δική του θέση, νόμος της καπιταλιστικής οικονομίας από τον οποίο δεν μπορεί να ξεφύγει κανείς διαχειριστής της αστικής εξουσίας (όσο «καλοπροαίρετος» κι αν εμφανίζεται). Και μαζί μ' αυτή, αποκαλύπτεται και η αποφασιστικότητα με την οποία θα ξεχυθούν για να «μαντρώσουν» κάθε εργατική - λαϊκή συνείδηση, για να πειστεί ο λαός να νιώθει κι ευγνωμοσύνη, ακόμα και ανακούφιση, που η κυβέρνηση «κατέληξε σε μια συμφωνία».