Πολλοί ήταν αυτοί που πριν την έναρξη του 31ου Ευρωμπάσκετ είχαν χαρακτηρίσει τη διοργάνωση σαν την πιο αμφίρροπη των τελευταίων ετών, αφού δεν υπήρχε το μεγάλο φαβορί, η ομάδα δηλαδή που θα ξεχώριζε κατά πολύ από τις υπόλοιπες. Τώρα που η διοργάνωση ανήκει πλέον στην ιστορία όλοι αυτοί που είχαν αυτές τις απόψεις θα πρέπει να αισθάνονται απόλυτα δικαιωμένοι.

Το 31ο Ευρωμπάσκετ από εκπλήξεις τα πήγε καλά. Εκπλήξεις που για άλλους ήταν ευχάριστες και για άλλους δυσάρεστες.

Ούτε οι ίδιοι οι Ιταλοί δε θα μπορούσαν να πιστέψουν πριν την έναρξη των αγώνων ότι θα ήταν αυτοί που θα χαμογελούσαν τελευταίοι και μάλιστα αγκαλιά με το τρόπαιο που είχαν να το δουν 16 χρόνια. Η ομάδα του Μπόγκνταν Τάνιεβιτς σίγουρα ήταν ανώτερη από αυτή του Ετόρε Μεσίνα που το 1997 είχε κατακτήσει το αργυρό μετάλλιο. Αθόρυβα και με μεθοδική δουλιά, άλλα και εκμεταλλευόμενη άριστα τις ατυχίες ή και τις απουσίες των αντιπάλων της, έφθασε στην επιτυχία. Πραγματικά αυτή η Ιταλία, έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, άξιζε την πρώτη θέση. Κάτι που επιβεβαιώνεται και από το γεγονός ότι τρεις από τους πέντε βασικούς της ομάδας συγκαταλέχτηκαν στο τέλος στην καλύτερη πεντάδα του πρωταθλήματος. Εκτος του Γκρεγκόρ Φούτσκα που αναδείχτηκε ο πολυτιμότερος παίκτης των αγώνων, ο Αντρέα Μενεγκίν και ο Κάρλτον Μάγερς πλαισιώνουν την καλύτερη πεντάδα του 31ου Ευρωμπάσκετ μαζί με τους Ντέγιαν Μποντιρόγκα και Αλμπέρτο Ερέρος.

Μια από τα ίδια ισχύουν και για τους Ισπανούς, που μπορεί να μην κατάφεραν να πάρουν το χρυσό, εντούτοις η δεύτερη θέση κάθε άλλο παρά αδιάφορους τους αφήνει... Ιδιαίτερα μάλιστα αν λάβει κανείς υπόψη ότι μόλις και με τα βιας εξασφάλισαν την είσοδό τους στην οκτάδα. Από κει και πέρα φόρτσαρε και με κορυφαίο τον Αλμπέρτο Ερέρος, που ήταν και ο πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης με 173 πόντους (19,2 μ.ο.) άρχισε την πορεία προς την κορυφή. Αρχικά απέκλεισε τη Λιθουανία, ενώ στον ημιτελικό έκανε επίδειξη δύναμης απέναντι στους γηπεδούχους Γάλλους.

Στους κερδισμένους θα πρέπει πάντως να συγκαταλεχτούν και η Γερμανία με την Τουρκία, που μπορεί να μην κατάφεραν να εξασφαλίσουν την πρόκρισή τους στην Ολυμπιάδα, εντούτοις η έβδομη και όγδοη θέση αντίστοιχα που κατέλαβαν αποτελεί σημαντική επιτυχία. Αλλωστε τους δίνει το δικαίωμα να περάσουν αυτόματα στην τελική φάση του 32ου Ευρωμπάσκετ. Ιδιαίτερα μάλιστα οι Τούρκοι που με τις πολύ καλές εμφανίσεις τους έδειξαν ότι αποτελούν μια από τις ανερχόμενες δυνάμεις στο χώρο του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ας σημειωθεί εδώ ότι στην επόμενη διοργάνωση θα έχουν και το πλεονέκτημα έδρας αφού οι αγώνες θα διεξαχθούν στην Κωνσταντινούπολη.

Κάτι οι απουσίες (Ρέμπρατσα, Τζόρτζεβιτς) κάτι οι τραυματισμοί (Ομπράντοβιτς, Στογιάκοβιτς) κάτι η κούραση που άρχισε να βγαίνει σε μερικούς (Ντίβατς) και η ξέφρενη πορεία της Γιουγκοσλαβίας προς την κορυφή σταμάτησε απότομα. Αν και στην αρχή οι "πλάβι" έδειξαν ότι δύσκολα μπορεί να τους ξεφύγει το χρυσό, εντούτοις περιορίστηκαν στην τρίτη θέση της διοργάνωσης. Στο κρίσιμο παιχνίδι με την Ιταλία για τα ημιτελικά φάνηκαν να μην έχουν τις δυνάμεις για να αντεπεξέλθουν στις συνθήκες που απαιτούσε ο αγώνας.

Στην παρέα των χαμένων συγκαταλέγεται και η γηπεδούχος Γαλλία, αφού οι "τρικολόρ" διέψευσαν αυτούς που τους ήθελαν στο βάθρο κυρίως λόγω του πλεονεκτήματος έδρας.

Αλλα περίμεναν και άλλα βγήκαν στους Λιθουανούς, αφού όπως φάνηκε οι περισσότεροι παίκτες δεν είχαν το μυαλό τους στην Εθνική. Συν τοις άλλοις ο Σαμπόνις δεν μπόρεσε να βοηθήσει όσο έπρεπε αφού έδειχνε κουρασμένος και η 5η θέση μάλλον θα πρέπει να θεωρείται επιτυχία για την ομάδα του Γιόνας Καζλάουσκας.

Από το 1993 έδινε συνεχώς το "παρών" στην τετράδα του Ευρωμπάσκετ η Εθνική μας άλλα φέτος η παράδοση έσπασε και μάλιστα με το χειρότερο τρόπο. Η κακοτυχία δεν άφησε σε χλωρό κλαρί τη χώρα μας που μέχρι και κατά τη διάρκεια των αγώνων οι τραυματισμοί παικτών δεν έλειψαν από το πρόγραμμα. Παράλληλα με τις κακές εμφανίσεις των υπολοίπων παικτών και η καταστροφή δεν άργησε να έρθει. Το αντίθετο μάλιστα... Ηρθε νωρίς νωρίς, αφού με τρεις ήττες είπαμε αντίο στη Γαλλία και στα όνειρα που είχαμε για αυτή τη διοργάνωση.

Σε πιο καλή μοίρα από τη χώρα μας από βαθμολογικής πλευράς, άλλα στην ίδια ακριβώς όσον αφορά την εικόνα της ομάδας βρίσκεται και η Ρωσία. Μπορεί τα παιδιά του Σεργκέι Μπέλοφ "κουτσά - στραβά" να έφθασαν μέχρι την εξάδα και να προκρίθηκαν και στην Ολυμπιάδα, άλλα η γενική εικόνα μάλλον απογοητεύει. Η απουσία ψηλών με πρώτο και καλύτερο τον Μιχαϊλοφ, ο αλλοπρόσαλλος τρόπος παιχνιδιού και οι εσωτερικές ίντριγκες του ομοσπονδιακού τεχνικού Σεργκέι Μπέλοφ με την Ομοσπονδία ήταν τα κυριότερα στοιχεία που σκιαγράφησαν την εικόνα τη Ρωσίας.

Ικανοί για το καλύτερο ή για το χειρότερο λέγαμε πριν το Ευρωμπάσκετ ότι είναι οι Κροάτες και πραγματικά η παρέα του Τόνι Κούκοτς επιβεβαίωσε πλήρως το χαρακτηρισμό. Μπορεί να έφθασαν σχετικά άνετα στη Β φάση άλλα στο κρίσιμο παιχνίδι με τη Γερμανία μάλλον δεν έδειξαν τη δέουσα προσοχή που απαιτούνταν. Οι Γερμανοί έκαναν φύλλο και φτερό την άμυνα των Κροατών και με εκπληκτική ευστοχία από την περιφέρεια τους έστειλαν... σπίτι τους.

Η Σλοβενία, η Τσεχία και το Ισραήλ ήταν αυτοί που ξεχωρίζουν από τις θέσεις 10 - 12 αφού αυτό που ήθελαν αυτό πέτυχαν. Προκρίθηκαν στη Β φάση και τουλάχιστον έφυγαν από τη διοργάνωση με ψηλά το κεφάλι πραγματοποιώντας τα λιτά τους όνειρα. Στην αντίπερα όχθη υπάρχουν η Ουγγαρία, η ΠΓΔΜ και η Βοσνία που στη μάχη που έδωσαν με τις τρεις πρώτες στην Α φάση για την πρόκριση στον Β γύρο ήταν οι χαμένες. Παρ' όλα αυτά η παρουσία τους και μόνο στο Ευρωμπάσκετ αποτελεί σημαντικό γεγονός για αυτούς.

Μπ. ΤΣΟΡΜΠΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ

Αν συμφωνήσουμε στο ότι, γυμναστής = ένα κατ' αρχήν "γυμνασμένο" άτομο, που έχει ειδικά σπουδάσει τον "άνθρωπο", σε συνδυασμό και με την τέχνη των σωματικών κινήσεων, στην παιχνιώδη, γυμναστική και αγωνιστική τους μορφή, ως "μέσο" ΑΓΩΓΗΣ του, προκειμένου έτσι να μπορεί υπεύθυνα, καθολικά και με επιτυχία να γυμνάζει άλλους... Και στο ότι, προπονητής = ένας κατ' αρχήν"εξειδικευμένος" (σε μια ή περισσότερες συγγενείς μεταξύ τους αγωνιστικές δραστηριότητες) γυμναστής,προκειμένου έτσι να μπορεί και αυτός, με τη σειρά του, εξελικτικά, υπεύθυνα, εξειδικευμένα και με επιτυχία, να προπονεί άλλους... τότε, ΓΙΑΤΙ να μη συμφωνήσουμε και στο ότι, τα ΤΕΦΑΑ (όπως αυτά έχουν σήμερα και επί της ουσίας κρινόμενα, στην πλειοψηφία τους τουλάχιστον), δεν είναι πια Σχολές γυμναστών - προπονητών, αλλά κάτι ΑΛΛΟ...

Στο συμπέρασμα - ερώτημα αυτό, δεν κατέληξα βέβαια, έτσι αβασάνιστα, αλλά μετά από σχετικό προβληματισμό, που είναι προϊόν εμπειρίας μου, τόσο από τη μακρόχρονη θητεία μου στην τέως ΕΑΣΑ και στο ΤΕΦΑΑ του Πανεπιστημίου της Αθήνας, όσο και από την καθημερινή σχεδόν παρουσία μου στο χώρο του τελευταίου, από τον καιρό της συνταξιοδότησής μου (1992) μέχρι σήμερα.

Μια εμπειρία, που για λόγους ευνόητους τη συμπυκνώνω και την εκθέτω δημόσια, με δύο βασικά "δεδομένα", που κατά την άποψή μου επηρεάζουν άμεσα τον προσανατολισμό της λειτουργίας των ΤΕΦΑΑ, σε ό,τι αφορά το περιεχόμενο και το στόχο των παρεχόμενων από αυτά, Σπουδών... Και έτσι έχουμε:

1. Με το σύστημα που ισχύει, για την εισαγωγή στα ΤΕΦΑΑ, δίνεται η δυνατότητα να μπαίνουν σε αυτά κάθε χρόνο, νέοι και νέες, απόφοιτοι Σχολείων Μέσης Εκπαίδευσης που στην πλειοψηφία τους, όχι μόνο στο "συνειδητό" τους, μα ούτε και στο "υποσυνείδητό" τους είχαν κάτι το σχετικό με το επάγγελμα, το λειτούργημα και την επιστήμη του γυμναστή - προπονητή... Γεγονός που αναπόφευκτα,

α) από τη μια μεριά τους φέρνει σε αντίθεση με ό,τι στην καθημερινή τους Πρακτική Εκπαίδευση απαιτεί την από μέρους τους καταβολή σωματικής προσπάθειας (που όπως είναι φυσικό συνεπάγεται κόπωση και έκκριση ιδρώτα...), προκειμένου έτσι να αποκτήσουν μια κάποια κινητική επιδεξιότητα η οποία, σε συνδυασμό και με τη θεωρητική τους κατάρτιση, θα τους καταστήσει ικανούς να σταθούν, με κύρος αξιοπρέπεια και αποτελεσματικότητα, μπροστά από αυτούς που στο μέλλον θα κληθούν να γυμνάσουν και να προπονήσουν...

β) από την άλλη μεριά και εξαιτίας της προαναφερθείσης συμπεριφοράς τους επιβάλλονται ανάλογες προσαρμογές, στην όλη εκπαίδευσή τους, με συνέπεια τη μέρα με τη μέρα υποβάθμισή της...

2. Η κάθε τόσο προσθήκη, στο Πρόγραμμα Σπουδών τους, όλο και κάποιου καινούριου γνωστικού αντικειμένου, συνήθως θεωρητικής κατεύθυνσης με υποχρεωτική την παρακολούθησή του, για χάρη ενός ΥΜΕΤΕΡΟΥ... οδήγησε στην έστω χωρίς δόλο σπουδή, του λίγο απ' όλα... με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε βάρος του κύρους του πτυχίου (από καθαρά γυμναστική και προπονητική άποψη η σχετική εκτίμηση...), που σε εκατοντάδες κάθε χρόνο νέους γυμναστές - προπονητές απονέμουν.

Τέλος, ενδιαφέρον θα έχει να διατυπωθεί και η αντίθετη άποψη.

Πέτρος ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

Με τον καλύτερο παίκτη της διοργάνωσης, τον Γκρεγκόρ Φούτσκα, να αποτελεί τον ηγέτη της ομάδας, η Ιταλία έφτασε μετά από 16 χρόνια ξανά στην κορυφή της Ευρώπης

Ούτε η συμβολή του Γ. Ιωαννίδη στάθηκε αρκετή για να αποτρέψψει το ναυάγιο της Εθνικής