Ανάμεσα στους αγώνες που έγιναν το προηγούμενο διάστημα, ξεχωρίζει η μάχη που έδωσαν οι εργαζόμενοι στις «Ελληνικές Ιχθυοκαλλιέργειες». Στη συγκεκριμένη επιχείρηση από τις αρχές του έτους οι εργαζόμενοι, συσπειρωμένοι στο κλαδικό συνδικάτο, έχουν οργανώσει αλλεπάλληλες κινητοποιήσεις με αιχμή το πρόβλημα της απληρωσιάς, που αποτελούσε πάγια τακτική της εργοδοσίας.

Για όλα αυτά τα ζητήματα, ο «Ριζοσπάστης» συζητά με τον Στέλιο Ζαχαρόπουλο, πρόεδρο του Συνδικάτου Τροφίμων - Ποτών - Νομού Φθιώτιδας.

-- Τι διαστάσεις έχει πάρει το φαινόμενο της απληρωσιάς στις επιχειρήσεις του κλάδου στην περιοχή σας;

-- Τα τελευταία χρόνια, το φαινόμενο της καθυστέρησης στην καταβολή των μισθών και της συσσώρευσης απλήρωτων δεδουλευμένων για μήνες δουλειάς, παίρνει ολοένα και μεγαλύτερες διαστάσεις. Στον κλάδο της ιχθυοκαλλιέργειας τείνει να γίνει καθεστώς, αλλά αφορά και όλους τους άλλους κλάδους.

Από την απεργία των εργαζομένων στις «Ελληνικές Ιχθυοκαλλιέργειες» τον περασμένο Φλεβάρη

-- Σε επιχειρήσεις όπως οι «Ελληνικές Ιχθυοκαλλιέργειες» βλέπουμε μια συνέπεια σε ό,τι αφορά τον τρόπο με τον οποίο οι εργαζόμενοι στέκονται αγωνιστικά απέναντι στην εργοδοσία. Πώς συνέβαλαν το Συνδικάτο και η Ομοσπονδία στη διαμόρφωση αυτής της στάσης;

-- Χρειάστηκε να περάσουν εφτά χρόνια επαφής του σωματείου με τους εργαζόμενους στις «Ελληνικές Ιχθυοκαλλιέργειες» για να καταρρίψουν τη λαθεμένη πεποίθηση πως τη λύση των προβλημάτων τους θα τη βρουν στη Δικαιοσύνη, στη συμβιβασμένη συνδικαλιστική ηγεσία, ή σε κάποια κυβέρνηση, «δεξιά», «κεντρώα» ή «αριστερή».

Γνωρίζουν πλέον οι εργαζόμενοι πως ο μόνος σίγουρος μπούσουλας είναι ο ταξικός αγώνας και η ενότητά τους. Χρειάστηκε υπομονή και επιμονή απ' τις ταξικές δυνάμεις για να κατακτήσουν την εμπιστοσύνη αυτών των εργαζομένων, να καλλιεργήσουν αγωνιστική συνείδηση, να σπάσει η τρομοκρατία και ο εκφοβισμός.

Αυτή η προσπάθεια δεν τελειώνει. Συνεχίζεται σε κάθε αγώνα, σε κάθε μαζική, συλλογική διεργασία στις επιχειρήσεις του ομίλου. Δυναμώνουμε τους δεσμούς των εργαζομένων με το συνδικάτο και ως διοίκηση προσπαθούμε να βοηθήσουμε ώστε να παρθούν πρωτοβουλίες «από τα κάτω», να αναλάβουν οι εργαζόμενοι ακόμα μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης στην απόφαση και στην οργάνωση των κινητοποιήσεων.

-- Μια που το αναφέρατε, πώς διασφαλίζεται η συμμετοχή των εργαζομένων στις αποφάσεις που παίρνονται για κινητοποίηση και στην υλοποίησή τους;

-- Στον κλάδο της Ιχθυοκαλλιέργειας συνυπάρχουν εργαζόμενοι που προέρχονται από διαφορετικές κοινωνίες και κουλτούρες. Είναι εργαζόμενοι από την Ελλάδα, την Ινδία, το Πακιστάν, την Αλβανία και άλλες χώρες. Αυτό αντικειμενικά προκαλούσε επιπλέον δυσκολίες στην παρέμβαση που προσπαθούσε να οργανώσει το συνδικάτο στο χώρο. Χρειάστηκε να αναμετρηθούμε με λαθεμένες αντιλήψεις, που τροφοδοτούσε η εργοδοσία για να κρατά διασπασμένους τους εργαζόμενους.

Σήμερα, στις Γενικές Συνελεύσεις, δεν υπάρχει χώρος για οτιδήποτε θα μπορούσε να λειτουργήσει ως μοχλός διάσπασης μεταξύ των εργαζομένων. Είναι πραγματικά εντυπωσιακός ο βαθμός συμμετοχής όλων στην υλοποίηση των αποφάσεων, ακόμα κι όταν δεν παίρνονται με απόλυτη πλειοψηφία. Πρωταρχικό ρόλο σ' αυτό παίζει το γεγονός ότι όλοι οι εργαζόμενοι έγιναν μέλη του σωματείου, έκαναν το σωματείο δική τους υπόθεση. Λειτουργεί απ' τους ίδιους και δεν το αισθάνονται σαν κάτι έξω από αυτούς.

-- Τι αποτελέσματα είχαν έως τώρα οι κινητοποιήσεις στις επιχειρήσεις του κλάδου και πώς αντιδρά η εργοδοσία;

-- Το πρώτο είναι πως πλέον οι εργοδότες «νιώθουν την ανάσα μας», έχασαν την ησυχία τους. Το σημαντικότερο είναι η ίδια η πείρα που αποκτούν οι εργάτες. Αυτό που κάποτε φάνταζε αδύνατο, η οργάνωση στο επίπεδο του ομίλου, ακόμα και στο επίπεδο του κλάδου, το είδαν να λειτουργεί στην πράξη και μάλιστα με τη δική τους καθοριστική συμβολή.

Λίγοι μήνες πέρασαν από την τελευταία σύσκεψη του σωματείου με εργαζόμενους από τις «Ελληνικές Ιχθυοκαλλιέργειες», όπου κυριάρχησε η άποψη πως δεν γίνεται να συσπειρωθούν στον κοινό αγώνα όλοι οι εργαζόμενοι του ομίλου. Η επιμονή του σωματείου πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος έφερε αποτέλεσμα.

Οι εργαζόμενοι στην επιχείρηση, ακόμη και αυτοί που ψήφιζαν αρνητικά για κινητοποιήσεις στις Γενικές Συνελεύσεις, απεργούσαν και οι ίδιοι. Στη συντριπτική πλειοψηφία των κινητοποιήσεων η συμμετοχή ήταν καθολική. Επίσης, για πρώτη φορά μετά από χρόνια οι εργαζόμενοι πληρώνονται κάθε 30 μέρες το μισθό τους και όχι κάθε 45 - 50 μέρες, όπως είχε καθιερώσει η εργοδοσία. Ο αγώνας φυσικά συνεχίζεται μέχρι να δοθεί και το τελευταίο ευρώ απ' τα δεδουλευμένα προηγούμενων ετών.

Πρέπει ακόμα να πούμε πως ένας τέτοιος αγώνας ξεπερνά τα στενά όρια της επιχείρησης ή του κλάδου. Επιδρά και σε άλλους κλάδους και επιχειρήσεις της ευρύτερης περιοχής. Κι αυτό είναι κάτι που ανοίγει νέα πεδία δράσης για το ταξικό κίνημα.

-- Ποια είναι τα επόμενα βήματα που σχεδιάζει το Συνδικάτο; Μέσα από αυτές τις κινητοποιήσεις καταγράφονται βήματα στην οργανωτική του ισχυροποίηση;

-- Αξιοποιώντας τη δυναμική στον κλάδο της Ιχθυοκαλλιέργειας, το Συνδικάτο προσπαθεί να «ανοίξει» παραπέρα τη δουλειά, να αποκτήσει πόδια σε περισσότερους χώρους δουλειάς, να δυναμώσει οργανωτικά, να γίνει το πραγματικό αποκούμπι όλων των εργαζομένων του κλάδου.

Ολα τα συμπεράσματα που βγάζουμε από τους αγώνες, η θετική και η αρνητική πείρα, συζητιούνται με τους εργαζόμενους και αξιοποιούνται στον παραπέρα σχεδιασμό της δράσης μας. Είμαστε αισιόδοξοι ότι το επόμενο διάστημα θα μετρήσουμε νέα βήματα στην προσπάθεια ανασύνταξης του κινήματος στον κλάδο και στην περιοχή μας.

Σε απεργία προχωρούν αύριο οι εργαζόμενοι στα μεταλλεία Βωξίτη της πολυεθνικής εταιρείας «Kernos» ενάντια στα εργοδοτικά σχέδια για δεκάδες απολύσεις και ενώ έχουν ξεκινήσει ήδη οι απολύσεις από την προηγούμενη βδομάδα.

Η Τομεακή Επιτροπή Φωκίδας του ΚΚΕ με ανακοίνωσή της καλεί το λαό της περιοχής σε παμφωκικό ξεσηκωμό να συμπαρασταθεί στους εργάτες των μεταλλείων και να απαιτήσει: Εδώ και τώρα επαναπρόσληψη των απολυμένων εργατών από τα μεταλλεία, καμία μείωση μισθών, αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας, ουσιαστικά μέτρα υγιεινής και ασφάλειας.

«Η ταξική αλληλεγγύη - σημειώνει η ΤΕ Φωκίδας - είναι το όπλο που πρέπει να χρησιμοποιήσουν οι εργάτες ώστε να αποκρουστεί αποτελεσματικά η επίθεση στα εργασιακά και κεκτημένα δικαιώματα που έχει εξαπολύσει το τελευταίο διάστημα η εργοδοσία. Είναι το όπλο για να σπάσει ο φόβος και η εργοδοτική τρομοκρατία.

Οι εργάτες στα μεταλλεία δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από τα κόμματα της αστικής διαχείρισης (...) από το υπηρετικό προσωπικό αυτών των κομμάτων σε Δήμο και Περιφέρεια που συνειδητά σιωπά».