Με αφορμή το πρόσφατο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ και την εκλογική ενίσχυση της ΔΑΣ (βλέπε πίνακα), ο «Ριζοσπάστης» συζήτησε με τον Αλέκο Αρβανιτίδη, μέλος του Τμήματος της ΚΕ του ΚΚΕ για την Εργατική - Συνδικαλιστική Δουλειά και μέλος της ΕΕ της ΑΔΕΔΥ.

-- Πώς εκτιμάτε το αποτέλεσμα των αρχαιρεσιών του Συνεδρίου;

-- Πρόκειται ασφαλώς για ένα θετικό αποτέλεσμα. Στο Συνέδριο αυτό η «Δημοσιοϋπαλληλική Αγωνιστική Συσπείρωση» (ΔΑΣ), που στηρίζεται από το ΠΑΜΕ, αναδείχθηκε 2η δύναμη με αύξηση σε ψήφους, ποσοστά αλλά και έδρες στο Γενικό Συμβούλιο και την Εκτελεστική Επιτροπή της ΑΔΕΔΥ.

Η 2η θέση της ΔΑΣ αποκτά μεγαλύτερη σημασία, αν λάβουμε υπόψη ότι ο βασικός όγκος των αρχαιρεσιών (ΠΟΕ - ΟΤΑ, ΠΟΕΔΗΝ, ΔΟΕ, ΟΛΜΕ), που αντιστοιχεί στο 70% του συσχετισμού δύναμης στο Δημόσιο, έγιναν λίγο πριν αναλάβει τη διακυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, ολοκληρώθηκαν στο πρώτο εξάμηνο της διακυβέρνησής του και λίγο πριν το απατηλό δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη.

Δηλαδή, οι αρχαιρεσίες για την ανάδειξη αντιπροσώπων για το 36ο Συνέδριο της ΑΔΕΔΥ πραγματοποιήθηκαν σε μια περίοδο όπου στα λαϊκά στρώματα κυριαρχούσαν έντονες αυταπάτες για τον ΣΥΡΙΖΑ. Παίρνοντας υπόψη αυτή τη δύσκολη συγκυρία κατά την οποία έγιναν οι αρχαιρεσίες, το αποτέλεσμα για το συνδυασμό της ΔΑΣ κρίνεται ασφαλώς θετικό, αφού καταγράφεται μια διακριτή άνοδος.

Το αποτέλεσμα του 36ου Συνεδρίου της ΑΔΕΔΥ αποτυπώνει την αλλαγή του συσχετισμού δύναμης που έγινε σε σωματεία και Ομοσπονδίες.

Για πρώτη φορά η ΔΑΣ αναδεικνύεται σε πρώτη δύναμη σε έξι Ομοσπονδίες του Δημοσίου (Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Εργαζομένων Υπουργείου Γεωργίας, Ομοσπονδία Συλλόγων Υπαλλήλων Αιρετών Περιφερειών Ελλάδας, Ομοσπονδία Συλλόγων Εργαζομένων Αποκεντρωμένων Διοικήσεων Ελλάδας, Ομοσπονδία Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας, Ομοσπονδία Συλλόγων τ. υπουργείου Ανάπτυξης, Ομοσπονδία Δικαστικών Υπαλλήλων Ελλάδας), ενώ σε μία από αυτές έχει την απόλυτη πλειοψηφία.

Τα βήματα αυτά στην αλλαγή του συσχετισμού, φάνηκαν και λίγες μέρες πριν, κατά τη διάρκεια της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΠΑΜΕ, στην οποία πήραν μέρος μέσα από συλλογικές αποφάσεις πέντε Ομοσπονδίες και 101 σωματεία του Δημοσίου, 12 Επιτροπές Αγώνα, ενώ 16 σωματεία συμμετείχαν ως παρατηρητές.

Δεν πετάμε στα σύννεφα. Γνωρίζουμε ότι ο συσχετισμός δυνάμεων παραμένει αρνητικός, γνωρίζουμε τις δυσκολίες. Γνωρίζουμε επίσης πολύ καλά πως για να κρατήσει την αξία του αυτό το βήμα που κάναμε, πρέπει να δοθεί συνέχεια στην αλλαγή του συσχετισμού δύναμης στις αρχαιρεσίες των πρωτοβάθμιων σωματείων που έχουμε αυτήν την περίοδο, και κυρίως να συνδυαστεί με πρωτοβουλίες οργάνωσης της πάλης από τα κάτω.

-- Αποτελεί κοινή διαπίστωση ότι το συνδικαλιστικό κίνημα βρίσκεται σε κρίση. Ποιες νομίζετε ότι είναι οι αιτίες;

-- Ναι, έτσι είναι. Το συνδικαλιστικό κίνημα σήμερα βρίσκεται σε γενικευμένη κρίση. Οι αιτίες είναι κυρίως πολιτικές. Εχουν να κάνουν με τη γραμμή, τον προσανατολισμό πάλης που έχει το κίνημα, με το γεγονός ότι όλα αυτά τα χρόνια στο τιμόνι του συνδικαλιστικού κινήματος βρέθηκαν συνδικαλιστικές ηγεσίες που στήριξαν τις κυβερνητικές αντιλαϊκές πολιτικές, τη στρατηγική του κεφαλαίου.

Ολα αυτά τα χρόνια ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ, οι συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και της ΛΑΕ είχαν και έχουν ως «θεό» την ΕΕ, στήριξαν τους νόμους της καπιταλιστικής ανάπτυξης, υιοθέτησαν τη στρατηγική απελευθέρωσης της αγοράς εργασίας, ισχυριζόμενοι ότι αυτό θα εξασφάλιζε ευημερία για τους δημοσίους υπαλλήλους και τις οικογένειές τους. Ομως, αυτή η στρατηγική επέβαλε στους εργατοϋπαλλήλους τα μνημόνια, τις ιδιωτικοποιήσεις, την κατάργηση της μονιμότητας, τις διαθεσιμότητες, τις απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, την κρατική αντιδραστική αξιολόγηση, την περικοπή του 13ου και του 14ου μισθού κ.ά.

Ολα αυτά τα χρόνια ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚΕ, οι συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, της ΛΑΕ όπως και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ υιοθέτησαν τη γραμμή της κυβερνητικής εναλλαγής. Δηλαδή χρησιμοποίησαν και τα σωματεία του Δημοσίου ως υπομόχλιο για να ανεβοκατεβαίνουν αντιλαϊκές, αστικές κυβερνήσεις.

Με μοιρασμένους ρόλους, οι μεν ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ στήριξαν την εναλλαγή των κυβερνήσεων για λογαριασμό του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, οι δε συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, της ΛΑΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για λογαριασμό της «πρώτη φορά Αριστεράς».

Δηλαδή, έχουμε συνδικαλιστικές ηγεσίες του παλιού και νέου κυβερνητικού συνδικαλισμού, που σε ρόλο πολιτικού «ασανσέρ», βάζουν πλάτες για να ανεβοκατεβαίνουν αντιλαϊκές κυβερνήσεις. Ειδικά οι ηγεσίες του ΜΕΤΑ/ΛΑΕ και των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ όχι μόνο δεν εξαπατήθηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως ισχυρίζονται, αλλά συνειδητά εξαπάτησαν τους εργαζόμενους για το ρόλο και το χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ.

Ηξεραν πολύ καλά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, και όταν ακόμα ήταν στο 2,97%, ποτέ δεν εγκατέλειψε τη στρατηγική της ΕΕ. Σύνθημά του ήταν και παραμένει «η ΕΕ και το ΝΑΤΟ είναι το κοινό μας σπίτι». Δεν είναι λοιπόν μόνο τα παλαμάκια στο Σύνταγμα, που από κοινού χτυπούσαν στον Τσίπρα οι δυνάμεις του ΜΕΤΑ και των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ. Είναι κυρίως η πολιτική γραμμή που έχουν και υπηρετούν οι συστημικές αυτές συνδικαλιστικές δυνάμεις.

Εδώ βρίσκονται, λοιπόν, οι αιτίες της κρίσης του συνδικαλιστικού κινήματος. Στο γεγονός ότι οι ηγεσίες του παλιού και νέου κυβερνητικού συνδικαλισμού υιοθέτησαν και ανέχθηκαν τη γραμμή και τις θέσεις του κεφαλαίου ως γραμμή πάλης για το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Να γιατί η ΑΔΕΔΥ και εννοείται και η ΓΣΕΕ έχουν απαξιωθεί πλήρως στη συνείδηση των εργαζομένων.

-- Τα τελευταία χρόνια έγιναν σημαντικές αλλαγές στο Δημόσιο. Πώς προσεγγίστηκαν αυτές οι αλλαγές στο Συνέδριο και πώς νομίζετε ότι τα συνδικάτα πρέπει να τις αντιμετωπίσουν;

-- Ναι, στην τελευταία δεκαετία έγιναν σημαντικές αναδιαρθρώσεις στη Δημόσια Διοίκηση και το κράτος. Σ' αυτό συνέβαλε και η καπιταλιστική οικονομική κρίση, η οποία αξιοποιήθηκε ώστε να επιταχυνθούν μια σειρά από αλλαγές, οι οποίες ήταν αναγκαίες για το κεφάλαιο. Ολες οι αλλαγές που έγιναν αυτό το διάστημα, είτε ήταν στο τιμόνι της διακυβέρνησης το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, είτε ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ, υπηρέτησαν τη βασική στρατηγική της άρχουσας τάξης για ένα κράτος που θα παίξει πιο αποτελεσματικά το ρόλο του στην καπιταλιστική ανάπτυξη.

Οι αλλαγές αυτές είχαν εξαιρετικά αρνητικές επιπτώσεις στις δημόσιες υπηρεσίες, στην παροχή κοινωνικών υπηρεσιών, στα ευρύτερα λαϊκά στρώματα, όπως και στους δημόσιους υπαλλήλους. Δημόσιες κοινωνικές υπηρεσίες συγχωνεύθηκαν και διαλύθηκαν, καταργήθηκαν πάνω από 2.000 σχολικές μονάδες, 10 νοσοκομεία και εκατοντάδες κλίνες, μειώθηκε ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων κατά 330.000 τουλάχιστον. Ετσι, η αναλογία νοσηλευτικού προσωπικού - νοσηλευομένων είναι 1:40, οι μαθητές στοιβάζονται σε 28άρια τμήματα, ενώ μόνο σε Υγεία και Εκπαίδευση τα οργανικά κενά είναι αυτήν τη στιγμή πάνω από 50.000.

Ενας δημόσιος υπάλληλος έχασε μέχρι σήμερα έξι μισθούς, ενώ στο πλαίσιο του «Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Μοντέλου» και των «βέλτιστων πρακτικών» της ΕΕ πάνω από 110.000 εργαζόμενοι στο Δημόσιο καταγράφονται ως ελαστικά απασχολούμενοι. Οσο για το Συνέδριο της ΑΔΕΔΥ και τη στάση που κράτησαν σε αυτό οι συστημικές συνδικαλιστικές ηγεσίες, ήταν κάτι το αναμενόμενο. Για άλλη μια φορά, στήριξαν την ουσία αυτών των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων, φρόντισαν να είναι τα «καλά παιδιά του συστήματος».

-- Κατά την άποψή σας, ποια θα πρέπει να είναι η απάντηση των εργατοϋπαλλήλων σήμερα;

-- Εχουμε πει πολλές φορές ότι η λύση υπέρ των εργαζομένων βρίσκεται στην ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος, στη λαϊκή αντεπίθεση. Δηλαδή, στην οργανωμένη πάλη, στην ενότητα όλων των εργαζομένων, την κοινή δράση και συμμαχία με τα άλλα λαϊκά στρώματα, ώστε πιο αποτελεσματικά να αντισταθούν στη νέα αντιλαϊκή επίθεση, να περάσουν στην αντεπίθεση, στη σύγκρουση με το αστικό κράτος και τις κυβερνήσεις του, διεκδικώντας άμεσες λύσεις στα προβλήματά τους, την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους.

Αυτή είναι η σωστή κατεύθυνση πάλης για το εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα και αυτή πρέπει να είναι η απάντηση των εργατοϋπαλλήλων στο Δημόσιο.

Ομως, ο πιο καθοριστικός παράγοντας για να γίνουν όλα αυτά πράξη είναι η αποφασιστική ισχυροποίηση του ΚΚΕ. Χωρίς ισχυρό ΚΚΕ στους τόπους δουλειάς, στα νοσοκομεία, στα σχολεία, στα υπουργεία, τίποτα απ' όλα αυτά δεν μπορεί να γίνει πράξη. Ως εκ τούτου η κομματική οικοδόμηση, η στρατολογία, η οργανωτική ιδεολογικοπολιτική ισχυροποίηση του ΚΚΕ αποκτά απόλυτη προτεραιότητα, είναι ένα στοίχημα που πρέπει να κερδίσουμε ενόψει και των 100 χρόνων του Κόμματος.