ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 11 Νοέμβρη 2012
Σελ. /32
ΔΙΕΘΝΗ
ΠΡΟΕΔΡΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΤΙΣ ΗΠΑ
Νικητής και πάλι το ένα από τα κόμματα του κεφαλαίου

Ο Ομπάμα και πάλι στο τιμόνι του αμερικανικού ιμπεριαλισμού
Ο Ομπάμα και πάλι στο τιμόνι του αμερικανικού ιμπεριαλισμού
«Αίσιο τέλος» είχε για το Δημοκρατικό Κόμμα, τον Πρόεδρο Μπάρακ Ομπάμα αλλά και τους πολιτικούς ηγέτες παγκοσμίως με εξαίρεση το Ισραήλ, η πλέον δαπανηρή προεκλογική εκστρατεία στην Ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών, όπου δαπανήθηκαν 2,6 δισεκατομμύρια δολάρια, καθώς ο Πρόεδρος Μπάρακ Ομπάμα ανανέωσε για μια ακόμη τετραετία τη θητεία του στο Λευκό Οίκο. «Αίσιο τέλος» μόνο για το κεφάλαιο. Κανένα «τέλος» και πολύ περισσότερο «αίσιο» για τον αμερικανικό λαό αφού είναι περισσότερο από βέβαιο ότι η βίαιη φτωχοποίηση, περιθωριοποίηση και εκμετάλλευσή του θα συνεχιστεί και θα ενταθεί.

Ισως το πιο ενδιαφέρον στοιχείο όσον αφορά αυτή καθεαυτή την εκλογική διαδικασία είναι ο χειρισμός των δημοσκοπήσεων ώστε να δημιουργηθεί η αναγκαία «αγωνία για το αμφίρροπο αποτέλεσμα». Ο λόγος, η χειραγώγηση του αμερικανικού λαού. Στόχος να γίνουν ευκολότερα αποδεκτές οι δυσοίωνες εξελίξεις. Οι προειδοποιήσεις των «μεγαλοεπενδυτών» που τις παραμονές των εκλογών απεύθυναν «επείγουσα προειδοποίηση» για άμεσο χειρισμό της απειλούμενης κρίσης στον αμερικανικό προϋπολογισμό, υπογραμμίζοντας τις ανησυχίες που έχει η αγορά για τη ζημιογόνα πολιτική αντιπαράθεση που θα ακολουθήσει σε περίπτωση οριακής νίκης του Μπάρακ Ομπάμα.

Ο εκβιασμός της «οριακής ψήφου»

Οι εκτιμήσεις των «ειδικών», «επενδυτών» και «αναλυτών» περί οριακής νίκης, δεν επιβεβαιώθηκαν καθώς ο Μπάρακ Ομπάμα πολύ γρήγορα φάνηκε ότι όδευε προς μία «άνετη νίκη». Σε επίπεδο εκλεκτόρων, τόνιζαν τα διεθνή ΜΜΕ ακολουθώντας κατά γράμμα το σενάριο. Στην κατανομή του εκλογικού σώματος, οι διαφορές είναι «οριακές» επέμεναν. Σε επίπεδο εκλεκτόρων η διαφορά όντως είναι μεγάλη, καθώς ο Ομπάμα αποσπά 303 έναντι 206. Απομένουν να ανακηρυχθούν οι 29 εκλέκτορες της Φλόριντα όπου η διαφορά είναι όντως «οριακή» αλλά είναι σχεδόν 60.000 ψήφοι υπέρ του Προέδρου Ομπάμα. Σε επίπεδο ψήφων η διαφορά διόλου αμελητέα δεν είναι. Μέχρι την Παρασκευή χωρίς να υπολογιστούν όλες οι ψήφοι της Φλόριντα ή επιστολικές ψήφοι ή μικρό μέρος των κατοίκων του Νιου Τζέρσεϊ που είχαν τη δυνατότητα να ψηφίσουν ηλεκτρονικά μέχρι την Παρασκευή, η νίκη Ομπάμα, μεταφράζεται σε 61.170.408 ψήφους ή 50,5% έναντι 58.163.976 (48,0%) για τον Ρεπουμπλικάνο Μιτ Ρόμνεϊ. Διαφορά πάνω από τρία εκατομμύρια ψήφοι.

Μία ακόμη θεωρία ανασύρθηκε για να «νομιμοποιηθεί» ο εκβιασμός της «οριακής ψήφου». Η αύξηση της συμμετοχής, με τα πρώτα στοιχεία να αναφέρουν μεγάλο ποσοστό. Ωστόσο η συμμετοχή ήταν μικρότερη. Σύμφωνα με τις μέχρι στιγμής εκτιμήσεις κυμάνθηκε κάτω από το 63% των εκλογών του 2008, μεταξύ 57,5%-60% και παρά τη μεγάλη αύξηση του εκλογικού σώματος την τελευταία τετραετία. Ενδεικτικό είναι ότι ο Πρόεδρος Ομπάμα βάσει των μέχρι στιγμής στοιχείων υπολείπεται πολλών εκατομμυρίων από τα 69,5 εκατομμύρια ψήφους που είχε αποσπάσει το 2008. Ούτε όμως και ο Μιτ Ρόμνεϊ φαίνεται ικανός να πλησιάσει τα σχεδόν 60 εκατομμύρια ψήφους που είχε αποσπάσει ο Τζον Μακ Κέιν.

Τέλος, επανήλθε και η μόνιμη θεωρία της «διχοτόμησης» της αμερικανικής κοινωνίας. Δεν είναι καινούρια, είναι παρούσα από τα τέλη της δεκαετίας του '80 καθώς οι σαρωτικές καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που επέβαλε η κυβέρνηση του πρώην Προέδρου Ρόναλντ Ρίγκαν, με την εκστρατεία του εναντίον της «κυβερνητικής σπατάλης», «υπέρ της μείωσης του εθνικού χρέους», «υπέρ της ατομικής ευθύνης» και «υπέρ μιας ευρύτερης αμερικάνικης καπιταλιστικής ιδιοκτησίας», ταύτισαν τα κοινωνικά προγράμματα με μία από τις πηγές των οικονομικών προβλημάτων της μεσαίας τάξης, λέγοντας ότι οι φτωχοί είναι αυτοί που έπιναν το αίμα της μεσαίας τάξης. Πάγια τακτική του δε, να φωτογραφίζει, δίχως ποτέ να κατονομάζει τους δικαιούχους των προγραμμάτων πρόνοιας και κουπονιών φαγητού σαν μαύρους, τροφοδοτώντας τον υποβόσκοντα ρατσισμό της λευκής μεσαίας τάξης, τη στιγμή που η κυβέρνηση με τις δραματικές περικοπές των κοινωνικών δαπανών επετίθετο με βία στα εισοδήματά τους.

Ο κατακερματισμός δεν άργησε να έρθει. Οι κυβερνήσεις που ακολούθησαν στη μετα-Ρίγκαν εποχή συνέχισαν την πεπατημένη διογκώνοντας το τεχνητό διαχωρισμό βάσει φυλών ή κοινοτήτων, την κρίση στη στέγαση, στο ιδιωτικό χρέος, τα προβλήματα χρηματοδότησης για την Κοινωνική Ασφάλιση και την Περίθαλψη.

Στο ίδιο «πολιτικό θρίλερ» θεατές

Ο αμερικανικός λαός βρίσκεται σε μία μόνιμη ομηρία. Εγκλωβισμένος να ψηφίζει έναν εκ των δύο υποψηφίων, να επιλέγει το «μικρότερο κακό» εξαιτίας του εκλογικού συστήματος που δεν επιτρέπει ουσιαστικά να υπάρχει τρίτος υποψήφιος ή τρίτο κόμμα σε συνδυασμό με την έλλειψη μιας επαναστατικής πολιτικής δύναμης με ταξικό προσανατολισμό. Ετσι ουσιαστικά πάντα ψηφίζει το ίδιο κόμμα, το «κόμμα» του κεφαλαίου.

Ο διχασμός υπάρχει και έχει καθαρά ταξικά χαρακτηριστικά καθώς ο Πρόεδρος Μπάρακ Ομπάμα κατά κύριο λόγο στηρίχτηκε στην ψήφο των μεταναστών, των γυναικών και των λαϊκών στρωμάτων, μια επιλογή ως το «μικρότερο κακό» ενώ όπως αποδεικνύεται μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων που το 2008 είχαν πιστέψει στη δημαγωγία του «ναι μπορούμε», του γύρισε την πλάτη. Οριστικά. Πρόκειται για ένα μεγάλο μέρος της αμερικανικής κοινωνίας που πολύ γρήγορα συνήλθε από τις ψευδαισθήσεις και βρέθηκε στους αγώνες που έγιναν στο Γουισκόνσιν, στην απεργία των δασκάλων στο Σικάγο, στους δρόμους της Νέας Υόρκης και άλλων πόλεων που δεν πιστεύουν στις «καλύτερες μέρες» που «είναι μπροστά» όπως δήλωσε ο Αμερικανός Πρόεδρος αμέσως μετά την εκλογή του. Παρά το γεγονός ότι ο αντίχτυπος της εκλογής Ομπάμα, κατά την πρώτη τριετία, ήταν ισοπεδωτικός όσον αφορά το αντιπολεμικό κίνημα, διάφορα κοινωνικά κινήματα, εργατικές δυνάμεις και μετανάστες διεκδίκησαν την κατοχύρωση των εργασιακών τους δικαιωμάτων.

Οι θριαμβευτικές δηλώσεις Ομπάμα, όμως, σταμάτησαν γρήγορα και αντικαταστάθηκαν από τις «πιέσεις» και την επανέναρξη της μάχης χαρακωμάτων μεταξύ Ρεπουμπλικανών και Δημοκρατικών με επίκεντρο το ερώτημα: Τι θα γίνει με το «δημοσιονομικό τοίχο» (Fiscal Cliff); Η οριακή ψήφος επιτάσσει συναίνεση και συμφωνία για να αποτραπεί ο «δημοσιονομικός γκρεμός», δηλαδή τα 600 δισ. δολάρια σε περικοπές δαπανών και αυξήσεις φόρων που θα επιβληθούν αυτόματα από τις 2 Γενάρη.

Στην ομιλία του την Παρασκευή ο Πρόεδρος Ομπάμα επανέφερε το ζήτημα της φορολογίας για τους πλούσιους Αμερικανούς, με εισοδήματα άνω των 250.000 δολαρίων καθώς όπως τόνισε δημαγωγικά, «θεωρεί μη αποδεκτό το 99% να πληρώνει». Με αυτή την αποπροσανατολιστική κίνηση δε θίγει όμως τις επιχειρήσεις. Ταυτόχρονα τόνισε ότι είναι «ανοιχτός στο συμβιβασμό και στη συναίνεση» και στις «νέες ιδέες», κάτι που και σε διεθνές επίπεδο θα επιχειρήσει καθώς οξύνεται ο ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός, η αντιπαράθεση ΔΝΤ - ΕΕ για τον καταμερισμό των ζημιών από την καπιταλιστική κρίση, που απαξιώνει κεφάλαια και πρωτίστως την κύρια παραγωγική δύναμη, την εργατική δύναμη.

Ανοιχτός στη συναίνεση πάντως, εμφανίστηκε και ο Ρεπουμπλικανός πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων, Τζον Μπένερ. Ο Μπένερ άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο αποδοχής εκ μέρους των Ρεπουμπλικανών μιας μερικής αύξησης των φορολογικών εσόδων εάν αυτά συνδυαστούν με μειώσεις δαπανών, με στόχο να αποφευχθεί μια δημοσιονομική κατάρρευση.

Σταθερά στη συνέχιση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων

Μείωση των κοινωνικών δαπανών που θα συμβάλει τα μάλα στην περαιτέρω εξαθλίωση των εργαζομένων και στη βίαιη περαιτέρω φτωχοποίησή τους και όχι, φυσικά, των αμυντικών δαπανών που είναι η πραγματική αιμορραγία του προϋπολογισμού, η μεγάλη «μαύρη τρύπα» όπου χάνονται τα χρήματα των Αμερικανών φορολογουμένων.

Κανένα εκ των δύο κομμάτων, το πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου, δεν επιθυμεί την περικοπή των αμυντικών δαπανών, ειδικά ο Πρόεδρος Ομπάμα ο οποίος έχει διευρύνει τον πόλεμο σε όλο τον πλανήτη. Διεύρυνε τον πόλεμο στην Ευρεία Μέση Ανατολή, τον πόλεμο στο Αφγανιστάν, που πλέον περιλαμβάνει και το Πακιστάν. Η Βόρεια Αφρική και ειδικά η Λιβύη γνώρισε με πολύ σκληρό τρόπο το «νέο είδος πολέμου», ενώ η επιθετικότητα ενάντια στη Συρία και το Ιράν είναι το χαρακτηριστικό της πολιτικής του.

Το Μάλι αναμένεται λίαν συντόμως να μετατραπεί σε νέο Αφγανιστάν ενώ το Κέρας της Αφρικής φιλοξενεί το συνεχώς αυξανόμενο δίκτυο των βάσεων και των μυστικών φυλακών. Στη Λατινική Αμερική έβαλε τη σφραγίδα του στα πραξικοπήματα σε Ονδούρα και Παραγουάη, διατηρεί τον πολύμορφο εγκληματικό αποκλεισμό ενάντια στη σοσιαλιστική Κούβα, διευρύνει συνεχώς το δίκτυο των στρατιωτικών βάσεων με πρόσχημα και τον «πόλεμο κατά των ναρκωτικών», ενώ διατηρεί πάντα την παράνομη στρατιωτική βάση του Γκουαντάναμο, το πραγματικό κολαστήριο όπου παραβιάζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα και έχουν αρχίσει εκ νέου τα στρατοδικεία, πάντα με πρόσχημα τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας».


Χριστίνα ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ