Από την απεργιακή κινητοποίηση του ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα, την περασμένη Τετάρτη

Ομως, μετά από 4 χρόνια καπιταλιστικής κρίσης, ύστερα από την εναλλαγή τριών κυβερνήσεων και την επιβολή άλλων τόσων μνημονίων, την ίδια την εξέλιξη και το βαθιά ταξικό και αντιλαϊκό χαρακτήρα των μέτρων, γίνεται πλέον φανερό, ότι για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα δεν υπάρχει άλλη διέξοδος, δεν υπάρχει άλλη προοπτική παρά ο αγώνας ενάντια στα μονοπώλια, η πάλη και η διεκδίκηση ενός άλλου δρόμου ανάπτυξης που θα υπηρετεί τα λαϊκά συμφέροντα. Σε αυτό το δρόμο, δεν έχουν θέση τα μονοπώλια, δεν έχουν θέση οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι ντόπιοι και ξένοι. Γιατί έξοδος από την κρίση που να χωρά και τα μονοπώλια και το λαό δεν υπήρξε ποτέ, ούτε πρόκειται να υπάρξει.

Αλλωστε, ο δρόμος της οικονομίας που κυριαρχούν τα μονοπώλια, που τη ζωή του λαού μας και την οικονομία καθόριζαν οι δεσμεύσεις και οι οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης δοκιμάστηκε. Αυτός μας οδήγησε στη βαθιά κρίση, στα δικά του σπλάχνα επωάστηκαν, όπως το αυγό του φιδιού, οι καταστροφικές δυνάμεις που σήμερα σαρώνουν τη ζωή εκατοντάδων χιλιάδων λαϊκών νοικοκυριών. Το κυνήγι για το κέρδος, η περίφημη ανταγωνιστικότητα, η «ελευθερία» της επιχειρηματικότητας, το χρηματιστηριακό «θαύμα», οι υψηλοί ρυθμοί «ανάπτυξης», όλα τούτα που πλασαρίστηκαν ως τα ισχυρά όπλα μιας αδιάλειπτης ευημερίας δήθεν για όλους, μας οδήγησαν στο σημερινό ολοκαύτωμα. Το αποτέλεσμα αυτό ήταν αναπόφευκτο, δεν πρόκειται για αστοχία, ούτε για λάθη στη διακυβέρνηση και στη διαχείριση.

Γι' αυτό και από την κρίση που βιώνει και πληρώνει ο λαός μας, δε θα μας βγάλει καμιά διαχείριση, ούτε της συγκυβέρνησης, ούτε αυτή που υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο η οικονομική εξουσία των μονοπωλίων μένει ανέγγιχτη. Οσο κουμάντο στην οικονομία κάνουν οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι και όσο η χώρα παραμένει πεδίο των μεγάλων οικονομικών και ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, δεμένη πισθάγκωνα στο άρμα της λυκοσυμμαχίας που λέγεται Ευρωπαϊκή Ενωση. Δεν υπάρχει κανένα μέλλον για τον τόπο και το λαό, όσο οι καπιταλιστές κρατάνε τα κλειδιά της μεγάλης συγκεντρωμένης ιδιοκτησίας, και άρα συνολικά της οικονομίας, όσο αυτοί αποφασίζουν τι θα παράγουμε και πώς, πόσο θα δουλεύει και τι μισθό θα παίρνει ο εργάτης, αν πρέπει και πόσα σχολεία θα έχει η χώρα, πόσα νοσοκομεία θα έχουμε και τι φάρμακα θα φτιάχνουμε, πότε θα παντρευόμαστε, και αν θα κάνουμε παιδιά, πότε θα βγαίνουμε στη σύνταξη και πόση πρέπει να είναι αυτή, τι θα τρώμε, τι ποιότητας νερό θα πίνουμε, τι ρούχα θα φοράμε και πώς θα ζούμε. Αν όλα αυτά -που οι καπιταλιστές και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι τα ονομάζουν «κόστος»- τα καθορίζει μια χούφτα κεφαλαιοκρατών -όπως τόσα χρόνια τα καθορίζει- άραγε τι απομένει σε μια κυβέρνηση να κάνει, εκτός από το να τα ευλογεί μέσα στο «ναό της Δημοκρατίας», τη Βουλή, ψηφίζοντας νόμους και διατάγματα; Τίποτα περισσότερο από τη «διαχείριση» φρούδων ελπίδων, αυταπατών και χαμένων προσδοκιών.

Απ' αυτή την επίγεια κόλαση, μπορεί να βγάλει το λαό μας, μόνο ένα κίνημα ισχυρό, που δε θα υποκλίνεται στην εξουσία των καπιταλιστών, δε θα θεωρεί κοινά τα συμφέροντα του εργάτη, του φτωχού αγρότη και του αυτοαπασχολούμενου με την ευημερία των μονοπωλίων. Οι εργαζόμενοι έχουν ανάγκη από ένα κίνημα που παλεύει για να υποσκάψει και να ανατρέψει την οικονομική ισχύ τους και να τα ρίξει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Ενα κίνημα που με πρωταγωνιστή την εργατική τάξη σε συμμαχία με τους αγρότες και τους αυτοαπασχολούμενους, μάχεται για να βάλει εμπόδια στα μέτρα, να αποτρέψει τη συντριβή του βιοτικού επιπέδου που σηματοδοτούν οι ανατροπές, και στο έδαφος αυτής της πάλης διεκδικεί να γίνουν αυτοί οι κουμανταδόροι της παραγωγής και της οικονομίας. Μια Λαϊκή Συμμαχία που έχοντας ξεκάθαρο ότι αντίπαλος είναι τα μονοπώλια και η κυριαρχία τους, διαγράφοντας μονομερώς το χρέος με το οποίο φόρτωσαν το λαό οι καπιταλιστές και οι κυβερνήσεις τους, σπάσει τα δεσμά της Ευρωενωσιακής φυλακής, απελευθερώσει όλες τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας, ανοίξει το δρόμο για το σχεδιασμό της οικονομίας πάνω στη «Μεγάλη Χάρτα» των λαϊκών αναγκών και των νέων κοινωνικών δικαιωμάτων.

Η μεγάλη συμμετοχή εργαζομένων, λαού και νεολαίας στις συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις του ΠΑΜΕ, αποδεικνύει ότι υπάρχει ισχυρή η ταξική εργατική - λαϊκή δύναμη που μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξη και ανασύνταξη του κινήματος, στη διαμόρφωση της μεγάλης λαϊκής συμμαχίας που θα αναδείξει το λαό σε πρωταγωνιστή και στην εξουσία, αποδεσμεύοντας τη χώρα από την ΕΕ και τα δεσμά των μονοπωλίων και διαγράφοντας μονομερώς το χρέος. Το ΚΚΕ, σ'αυτή την κατέυθυνση καλεί το λαό να προχωρήσει σε συστηματική και καλά οργανωμένη απειθαρχία και ανυπακοή όχι μόνο στις αποφάσεις της κυβέρνησης αλλά γενικότερα στο σύστημα. Γιατί πποιαδήποτε άλλη λύση που προτείνεται είναι μέσα στο σύστημα.

Μόνο πάνω σε μια τέτοια βάση μπορεί να γίνει δυνατή η πραγματική ανασύνταξη του λαϊκού κινήματος και πρωτίστως του εργατικού. Μόνο μια τέτοια κατεύθυνση στην πάλη, μπορεί να δώσει όραμα και ελπίδα στην εργατική τάξη, να αναζωογονήσει τα συνδικάτα, να εξοπλίσει με αντοχή και απαντοχή τις πλατιές λαϊκές μάζες, να τις προετοιμάσει για τις σκληρές αλλά και ελπιδοφόρες μάχες που έρχονται. Πρώτο βήμα σε αυτή την ανασύνταξη και προϋπόθεση εκ των ουκ άνευ, είναι η μαζικοποίηση των συνδικάτων, όλων των μαζικών φορέων του λαϊκού κινήματος, η ολόπλευρη ενίσχυση της αγωνιστικής δράσης και οργάνωσης του λαού. Μόνο συνδικάτα ταξικά και μαζικά μπορούν να γίνουν ασπίδα προστασίας του άνεργου, του απολυμένου, του κακοπληρωμένου εργαζόμενου. Μόνο η συνειδητή στράτευση και οι θυσίες που συνεπάγεται αυτή η στράτευση, μέσα από το σωματείο, το σύλλογο, την Επιτροπή Αγώνα μπορεί σήμερα να εξασφαλίσει το αξιόμαχο του κινήματος, να το κάνει δύναμη και αποτροπής και ανατροπής.

Χωρίς τις μικρές και μεγάλες εστίες αντίστασης μέσα στα εργοστάσια για να μην περάσουν οι μειώσεις των μισθών, χωρίς το προσωπικό και συλλογικό ρίσκο και την άρνηση στην εκ περιτροπής εργασία, στα σπαστά ωράρια, στην απλήρωτη εργασία, χωρίς την καθημερινή μάχη μέσα στους χώρους δουλειάς απέναντι σε κάθε σφετερισμό του κεφαλαίου, οι απώλειες συνολικά για την εργατική τάξη θα είναι ακόμα μεγαλύτερες. Δεν είναι απάντηση στον τυφώνα που εξαπέλυσε η πλουτοκρατία να βάλουμε το κεφάλι στην άμμο. Κάθε υποχώρηση, κάθε συμβιβασμός στις αξιώσεις του κεφαλαίου, αποδείχτηκε περίτρανα όλα τα χρόνια της κρίσης, έχει ακόμα μεγαλύτερο κόστος για τους εργαζόμενους. Δεν «έσωσαν» τους μισθούς τους όσοι εργαζόμενοι αποδέχτηκαν μείωση μισθών. Οι εργοδότες επανήλθαν ακόμη δριμύτεροι, ακόμα πιο προκλητικοί. Δεν έσωσαν τις θέσεις εργασίας όσες ηγεσίες συνδικάτων αποδέχτηκαν τις περικοπές μισθών, έμειναν άβουλοι και υπάκουοι στη γωνία. Το τσουνάμι των απολύσεων γιγαντώνεται. Οι Σειρήνες της «κοινωνικής ειρήνης» αποδείχτηκαν οι χειρότεροι σύμβουλοι. Οι μάνατζερ του «μικρότερου κακού» και της υποταγής, έγιναν οι ηθικοί σπόνσορες της ήττας. Μόνο η ταξική ανυπακοή, αλληλεγγύη και οργάνωση μπορούν να αντιστρέψουν τη φορά των πραγμάτων. Κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος, ακόμα και αν αυτό δεν είναι πάντα άμεσα ορατό. Ο σπόρος των αγώνων, ακόμα και αν αργήσει, θα φυτρώσει. Στην ερημιά της απραξίας και των συμβιβασμών τίποτα δεν πρόκειται ν' ανθίσει. Η γη θα μείνει στέρφα όση υπομονή και αν επιδειχθεί.

Τον ίδιο επικίνδυνο ρόλο για την εργατική τάξη και το κίνημα έπαιξαν και συνεχίζουν να παίζουν και εκείνες οι δυνάμεις που προβάλλουν τον ισχυρισμό ότι δήθεν το ταξικό κίνημα, το ΠΑΜΕ, το ΚΚΕ, παραπέμπουν τα πάντα στο σοσιαλισμό. Και σε ποιους τα λένε αυτά; Στις δυνάμεις εκείνες που δίνουν τον πιο αποφασιστικό αγώνα για να αποτρέψουν τα μέτρα. Που μάτωσαν και ματώνουν για να μην επιβληθούν μειώσεις στους μισθούς (Χαλυβουργία και σε δεκάδες άλλες επιχειρήσεις), για να μην περάσουν απολύσεις, να μην πληρωθούν τα χαράτσια, να προστατευτούν οι άνεργοι, να μη μείνει ούτε μία οικογένεια χωρίς ρεύμα, ζεστασιά και νερό. Μήπως όλοι αυτοί οι αγώνες, οι εκατοντάδες κινητοποιήσεις σε επιχειρήσεις, εργοστάσια, νοσοκομεία, σε δήμους και συνοικίες οι χιλιάδες αγωνιστές που συμμετείχαν παρέπεμπαν τη λύση όλων αυτών των προβλημάτων στο σοσιαλισμό; «Ουαί υμιν γραμματείς και φαρισαίοι υποκριταί»!

Αλλά άλλος είναι ο πόνος τους. Με την επίθεση αυτή και τη συκοφαντία κατά των ταξικών δυνάμεων, επιχειρούν να κάνουν κάτι πολύ χειρότερο, να φράξουν το δρόμο στην εναλλακτική διέξοδο που πρέπει να ακολουθήσει ο λαός μας: Την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων. Αυτό που τους ανησυχεί είναι η δυναμική που θα αποκτήσει το κίνημα, όταν ακόμα πιο μαζικά, ακόμα πιο αποφασιστικά ακολουθήσει το δρόμο της ρήξης και της ανυπακοής, ξεκόψει από τη στρούγκα των συμβιβασμών, της καλύτερης «διαχείρισης» των έωλων και επικίνδυνων αυταπατών. Γιατί, αυτό το κίνημα θα το βρούνε μπροστά τους, τότε το παραμύθι της διαχείρισης πολύ γρήγορα θα χρεοκοπήσει. Και ο βασιλιάς της «διαχείρισης» θα αποδειχτεί γυμνός!