ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 11 Νοέμβρη 2007
Σελ. /32
ΔΙΕΘΝΗ
ΔΑΝΙΑ
Πρόωρες εκλογές με στόχο τον αποπροσανατολισμό του λαού

Επιδίωξη της άρχουσας τάξης η προώθηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων

Από κινητοποίηση υγειονομικών πέρσι τον Ιούνη
Από κινητοποίηση υγειονομικών πέρσι τον Ιούνη
Στο Βασίλειο της Δανίας έχουν κηρυχτεί πρόωρες εθνικές εκλογές για τις 13 Νοέμβρη. Κανονικά θα έπρεπε να γίνουν σε δύο χρόνια...

Το προεκλογικό κλίμα είναι γενικά ήρεμο, κύριο χαρακτηριστικό αυτό των σκανδιναβικών χωρών, με λίγα πλακάτ και αφίσες στους δρόμους και μάλιστα σε συγκεκριμένα μέρη που υποδεικνύουν οι δημοτικές αρχές, για να αποφεύγεται η ρύπανση. Οι αντιπαραθέσεις εμφανίζονται όχι και πολύ οξείες και γενικά ο προεκλογικός αγώνας περιορίζεται σε διάφορα ντιμπέιτ από τα τηλεοπτικά κανάλια, τα οποία είναι αρκετά δίκαια ως προς το χρόνο προβολής όλων των κομμάτων που παίρνουν μέρος στις εκλογές, ανεξάρτητα από το μέγεθός τους.

Στη Δανία επικρατεί ο διπολισμός. Δηλαδή δύο συνασπισμοί κομμάτων, ο κεντροδεξιός, που κυβερνάει σήμερα, και ο κεντροαριστερός συνασπισμός, ο οποίος συμφωνεί στη γενική κατεύθυνση της πολιτικής που εφαρμόζεται, προσπαθώντας παράλληλα να πείσει ότι θα είναι καλύτερος διαχειριστής του συστήματος και πιο... ελεήμων ως προς τα λαϊκά στρώματα.

Κύρια δύναμη του κεντροδεξιού πόλου είναι το νεοφιλελεύθερο κόμμα Venstre, του σημερινού πρωθυπουργού Anders Fog Rasmussen, δηλ. κάτι σαν τη ΝΔ, και το Συντηρητικό κόμμα, ένα παραδοσιακό κόμμα του κεφαλαίου και της συντήρησης. Κύρια δύναμη στον κεντροαριστερό πόλο είναι το κόμμα της σοσιαλδημοκρατίας, το οποίο πέρασε την κρίση που περνάει σήμερα το ΠΑΣΟΚ, πριν από δύο χρόνια, μετά την ταπεινωτική ήττα του στις εκλογές, όπου τα μέλη του κατέληξαν μετά από πολυήμερο συνέδριο - σόου και αντιπαραθέσεις χωρίς ουσία στην τηλεόραση, σε ανοιχτή ψηφοφορία να εκλέξουν για πρόεδρο μια νέα κοπέλα την Helle Thorning, με κύριο επιχείρημα ότι θα ξανακερδίσουν τις χαμένες ψήφους, με σωστό marketing, που θα προβάλει την ομορφιά της, τη νεαρή ηλικία της και το πολύ μοντέρνο της ντύσιμο. Μάλιστα το παρατσούκλι της είναι η Gucci Helle, λόγω της αδυναμίας της στον οίκο μόδας «Gucci».

Από τις διαδηλώσεις ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική φέτος τον Οκτώβρη
Από τις διαδηλώσεις ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική φέτος τον Οκτώβρη
Εκτός αυτών υπάρχουν κάποια κεντρώα κόμματα, που μια διαλέγουν τον ένα πόλο και μια τον άλλον, ανάλογα με το ποιος τους τάζει περισσότερα υπουργεία. Υπάρχει επίσης το Λαϊκό κόμμα, ένα ακροδεξιό, ρατσιστικό κόμμα που στηρίζει τη σημερινή κυβέρνηση. Τέλος, υπάρχει και το ονομαζόμενο Αριστερό Οικολογικό κόμμα των πρασινοκόκκινων, ένας συνασπισμός παρόμοιος με το ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, που μόνιμα στηρίζει για την κυβέρνηση το κόμμα της σοσιαλδημοκρατίας, με το πρόσχημα να μην κυβερνάει η Δεξιά.

Εκλογικοί εκβιασμοί

To εκλογικό σύστημα στη Δανία είναι η απλή αναλογική, με κατώτατο όριο εκλογής στη Βουλή το 2%. Για να έχει όμως ένα κόμμα δικαίωμα συμμετοχής στις εκλογές πρέπει να καταθέσει στο υπουργείο Εσωτερικών 25.000 υπογραφές. Εξαιτίας αυτού του περιορισμού, το Κομμουνιστικό Κόμμα στη Δανία για μια ακόμη φορά αποκλείεται.

Με βάση τα παραπάνω στοιχεία καταλαβαίνει ο καθένας ότι η πλουτοκρατία στη Δανία κανένα πρόβλημα δεν αντιμετωπίζει στην παρούσα στιγμή και έχει δεδομένο ότι το υπόλοιπο του προγράμματος των αναδιαρθρώσεων θα ολοκληρωθεί κανονικά στη μετεκλογική περίοδο, είτε το ένα μπλοκ κερδίσει είτε το άλλο.

Ισως έχουμε και κάποιο καινούριο κυβερνητικό σχήμα, δηλ. μία σοσιαλδημοκρατικο-κεντροδεξιά κυβέρνηση, μια που προεκλογικά το κόμμα της σοσιαλδημοκρατίας κάνει έκκληση στο συντηρητικό κόμμα να συνεργαστούν σε μια νέα ισχυρή κυβέρνηση, που δε θα εξαρτάται από τη στήριξη ούτε των ακροδεξιών, ούτε των πρασινοκόκκινων.

Οπως καταλαβαίνει κανείς από τα παραπάνω, έρχονται για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα στη Δανία ακόμα πιο μαύρες μέρες, όπως και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Για το καλούμενο εθνικό συμφέρον, τους περιμένει μεγαλύτερη φτώχεια, λιγότερες κοινωνικές παροχές, ισχυρότεροι κατασταλτικοί μηχανισμοί και πιο ενεργή συμμετοχή στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους.

Το «δανέζικο μοντέλο»: κέρδη για το κεφάλαιο εντεινόμενη φτώχεια για τα λαϊκά στρώματα

Η Δανία είναι μια από τις πλουσιότερες χώρες στην ΕΕ, έχει 5,5 εκατ. κατοίκους και το εργατικό δυναμικό λίγο πάνω από 3 εκατ. Το πλεόνασμα στο κρατικό ισοζύγιο ήταν 15 δισ. ευρώ το 2006, και το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της Δανίας είναι κατά 44% υψηλότερο από το μέσο όρο στην ΕΕ.

Αυτό οφείλεται στην υψηλή παραγωγικότητα και εντατικοποίηση της εργασίας από τη διευρυμένη χρησιμοποίηση νέων τεχνολογιών, καθώς και στο μεγάλο ποσοστό απασχολησιμότητας των γυναικών, που πάλι με στατιστικά στοιχεία είναι η μεγαλύτερη στον κόσμο.

Παρ' όλα αυτά τα θετικά οικονομικά στοιχεία, 60.000 παιδιά στη Δανία ζουν κάτω από το όριο φτώχειας της ΕΕ, και 850.000 άτομα είναι έξω από την αγορά εργασίας, ενώ τα κόμματα κυβέρνησης και αντιπολίτευσης ισχυρίζονται ότι σήμερα το πρόβλημα που φρενάρει την παραπέρα ανάπτυξη, είναι η έλλειψη εργατικού δυναμικού. Οι επιχειρήσεις, λένε, αδυνατούν να αντεπεξέλθουν στις παραγγελίες, γιατί δε βρίσκουν κόσμο να δουλέψει. Μα αν είναι έτσι τα πράγματα, γιατί δεν έχει λυθεί το πρόβλημα της ανεργίας και της φτώχειας ούτε στη Δανία;

Η αλήθεια είναι ότι εξαιτίας της ανισόμετρης ανάπτυξης του ανταγωνισμού των μονοπωλίων και των επενδύσεων, με μοναδικό σκοπό το κέρδος, παρουσιάζονται κατά χρονικά διαστήματα κενές θέσεις εργασίας σε κάποιους κλάδους.

Για τις κενές αυτές θέσεις όμως, οι καπιταλιστές θέλουν ευέλικτο και φτηνό εργατικό δυναμικό, που να τους κάνει ανταγωνίσιμους. Και ποιος λέει ότι σε κάθε τετράγωνο υπάρχει ανάγκη για κάποιο τεράστιο εμπορικό κέντρο, του οποίου τα καταστήματα να λειτουργούν όλο το 24ωρο; Αυτό εξυπηρετεί μόνο τις μεγάλες αλυσίδες καταστημάτων, στον ανταγωνισμό μεταξύ τους και για την εξαφάνιση όλων των μικροκαταστημάτων, και δεν είναι επιχείρημα ότι με τον τρόπο αυτό δημιουργούνται θέσεις εργασίας. Θέσεις σύγχρονων σκλάβων δημιουργούνται.

Με την ανοδική τάση όλων των οικονομικών δεικτών τα τελευταία χρόνια στη Δανία, παρατηρείται μια τεράστια αύξηση των κερδών των τραπεζών και των μονοπωλιακών ομίλων, που με τις συγχωνεύσεις γίνονται όλο και λιγότεροι - προκλητική αύξηση στους μισθούς διευθυντικών στελεχών και αντίστοιχη μείωση στους μισθούς των εργαζομένων, που η κατάστασή τους γίνεται ακόμη πιο τραγική αν συνυπολογίσουμε την ακρίβεια, τις φορολογικές επιβαρύνσεις και τις περικοπές των κοινωνικών παροχών. Οι εργαζόμενοι στη Δανία πληρώνουν πάνω από 50% άμεσους φόρους, ο ΦΠΑ είναι 25% σε όλα τα είδη, ενώ οι εταιρείες πληρώνουν μόνο 24% επί των κερδών που εμφανίζουν.

Και ούτε λύνεται το πρόβλημα της ανεργίας, αφού ένα μεγάλο μέρος, ειδικά γυναικών και νέων, με την αλλαγή των εργασιακών σχέσεων, εργάζεται ελάχιστες ώρες την εβδομάδα και με μισθούς απαράδεκτα χαμηλούς για τα σημερινά δεδομένα, και αφού με την εφαρμογή της οδηγίας Μπολκενστάιν απασχολούνται νόμιμα πολλές χιλιάδες εργάτες από τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, με εξευτελιστικούς μισθούς και συνθήκες εργασίας πρωτόγνωρες και απαράδεκτες.

Η ιστορία του «σκανδιναβικού μοντέλου»

Η Δανία είναι μια από τις πρώτες χώρες, στην οποία μπήκαν σε εφαρμογή οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις.

Ηδη από τις αρχές της 10ετίας του '80 πάρθηκαν αντιλαϊκά μέτρα, παράλληλα με αυτά που είχε εφαρμόσει στην Αγγλία η Θάτσερ και στην Αμερική ο Ρίγκαν. Το έδαφος ήταν πρόσφορο και ο δρόμος στρωμένος από την πολιτική της σοσιαλδημοκρατίας που κυβερνούσε τη χώρα με μικροδιακοπές από τις αρχές του 19ου αιώνα.

Το κόμμα της σοσιαλδημοκρατίας στη Δανία και τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα των άλλων σκανδιναβικών χωρών ήταν οι αρχιτέκτονες του λεγόμενου σκανδιναβικού μοντέλου, ή του λεγόμενου κράτους κοινωνικής ευημερίας και πρόνοιας. Κάποιοι είχαν ακόμη το θράσος να το ονομάσουν και δημοκρατικό σοσιαλισμό. Στην πραγματικότητα όμως ήταν ένα συναινετικό μοντέλο πολιτικής ταξικής συνεργασίας και υπέρ του κεφαλαίου, με κάποια μέτρα διαχείρισης για να ελέγχεται η λαϊκή δυσαρέσκεια.

Οι ιστορικές συνθήκες ειδικά στα πρώτα χρόνια μετά το δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο (εδώ να μην παραλείπουμε ότι η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση, με το πρόσχημα του τι ήταν εθνικό συμφέρον συνεργάστηκε με τις δυνάμεις κατοχής και πρόσφερε μεγάλη βοήθεια στον Χίτλερ), με την πτώση του φασισμού το ισχυροποιημένο συνδικαλιστικό κίνημα, τον αντιαποικιακό αγώνα, την αυξημένη απασχόληση και τη δυνατότητα του μονοπωλιακού κεφαλαίου να χρησιμοποιεί ένα μέρος του τεράστιου πλεονάσματος από την εκμετάλλευση των χωρών του τρίτου κόσμου, επέτρεψαν στους σοσιαλδημοκράτες να πετύχουν τον καλούμενο εθνικό συμβιβασμό, δηλαδή το μοντέλο της ταξικής ειρήνης, που σήμαινε κάποιες αυξημένες για την εποχή κοινωνικές παροχές και κάποιες ευνοϊκές συνθήκες εργασίας για τα λαϊκά στρώματα, με αντάλλαγμα όμως το δικαίωμα στην απεργία και τον περιορισμό της πολιτικής επιρροής των κομμουνιστών στην εργατική τάξη. Το μοντέλο αυτό κυρίως χρησιμοποιήθηκε και για την ιδεολογική επένδυση της αστικής τάξης περί δυνατοτήτων δίκαιης κατανομής του κοινωνικού πλούτου στο καπιταλιστικό σύστημα και σε αντιπαράθεση με τις κοινωνικές κατακτήσεις στις σοσιαλιστικές χώρες που την εποχή εκείνη είχαν αρχίσει να ευημερούν.

Μεγάλη βοήθεια στην προσπάθεια αυτή πρόσφερε και το σχέδιο Μάρσαλ, βάσει του οποίου χορηγήθηκαν στη Δανία τεράστια κονδύλια για τη διάβρωση του συνδικαλιστικού κινήματος, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα του ιστορικού Dino Knudsen. Αυτό έγινε με πληρωμένα ταξίδια της δανέζικης συνδικαλιστικής ηγεσίας στις ΗΠΑ, για να αποκτήσει φιλοαμερικανική στάση και με τη χρηματοδότηση της έκδοσης δύο βιβλίων, που μοιράστηκαν δωρεάν σε όλους τους εργαζόμενους μέσω των σωματείων και παρά τις αντιδράσεις των κομμουνιστών. Τα δύο βιβλία ήταν: 1) «Η Αμερική είναι διαφορετική», και 2) «Τα στρατόπεδα σκλάβων του Στάλιν»...

Εκμεταλλευόμενοι λίγο αργότερα και τα γεγονότα της Ουγγαρίας με την αδυναμία του ΚΚ Δανίας να αντιδράσει έγκαιρα και αποτελεσματικά, έδωσαν το τελειωτικό αντικομμουνιστικό χτύπημα και επέβαλαν την απόλυτη κυριαρχία του εργοδοτικού, κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Ετσι το συνδικαλιστικό κίνημα, που εκπροσωπεί πάνω από 85% του εργαζόμενου πληθυσμού, ελεγχόμενο σχεδόν απόλυτα από σοσιαλδημοκράτες, ακολούθησε όχι ταξική πορεία, αλλά πορεία συμβιβασμού και υποταγής, αντικομμουνιστική και ξεκομμένη από τα προβλήματα των εργατικών μαζών. Οι συνδικαλιστές έγιναν ακριβοπληρωμένοι υπάλληλοι γραφειοκράτες και τα σωματεία τεράστιες επιχειρήσεις, με πρωταρχικό σκοπό τις επενδύσεις στα χρηματιστήρια των αποθεματικών κεφαλαίων που πληρώνουν οι εργαζόμενοι για την ασφάλειά τους.

Οι «νέες» συνθήκες έντασης της εκμετάλλευσης

Από τη στιγμή που το κεφάλαιο, στο όνομα της παγκοσμιοποίησης και του διεθνούς ανταγωνισμού, επέλεξε τη στρατηγική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, το σκανδιναβικό μοντέλο άρχισε να ξηλώνεται και όλες αυτές οι αξιοζήλευτες κοινωνικές παροχές να παίρνονται πίσω η μια μετά την άλλη με τον εργοδοτικό συνδικαλισμό να προσπαθεί είναι βάλει φρένο στις όποιες λαϊκές αντιδράσεις και να βοηθήσει ακόμη και στην επεξεργασία μέτρων και πολιτικών για τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, όπως αυτό της ευελφάλειας και να δώσει ιδεολογική κάλυψη στους κεφαλαιοκράτες.

Οι σκανδιναβικές εργατικές ομοσπονδίες έχουν μόνιμους υπαλλήλους και γραφεία στις Βρυξέλλες και έχουν αμέριστη συμβολή στη σύνταξη των αντεργατικών βίβλων της ΕΕ.

Αποδεικνύεται εδώ έμπρακτα η μαρξιστική θέση, ότι στον καπιταλισμό οι όποιες κατακτήσεις των εργαζομένων, είναι προσωρινές και πάντα κατώτερες των δυνατοτήτων, και ακόμη ότι, είτε σε φτωχές είτε σε αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες τον πλούτο τον καρπώνονται οι καπιταλιστές, ενώ αυτοί που τον παράγουν παίρνουν όλο και λιγότερο μερίδιο, παρόλο που οι πραγματικές τους ανάγκες αυξάνονται.

Και τέλος ότι και τα δεξιά και τα σοσιαλδημοκρατικά και τα ρεφορμιστικά κόμματα αναπροσαρμόζουν τη στρατηγική τους και τις σχέσεις μεταξύ τους, πάντα με κριτήριο το τι εξυπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Η πιο έμπρακτη απόδειξη συνεργασίας Δεξιάς και Σοσιαλδημοκρατίας για την προώθηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων στη Δανία, είναι η κατάπτυστη συμφωνία μεταξύ τους, τον Ιούνη του 2006, που παρουσίασαν από κοινού στη Βουλή και ψήφισαν ένα πακέτο μεταρρυθμίσεων με τον τίτλο μεταρρυθμίσεις ποιότητας.

Το μεταρρυθμιστικό αυτό πλαίσιο περιλαμβάνει 10 ενότητες για να εξασφαλιστεί το πλήρες ξήλωμα των κοινωνικών παροχών που έχουν εναπομείνει, την αναπροσαρμογή του ασφαλιστικού συστήματος και την ιδιωτικοποίηση Παιδείας και Υγείας.

Αναφέρουμε επιλεκτικά τα πιο χτυπητά σημεία αυτών των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων:

1) Αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης στα 67 σε πρώτη φάση, και η απόφαση ότι μετά το 2024 θα ανεβαίνει αναλογικά όσο ανεβαίνει ο μέσος όρος ζωής.

2) Τη λήψη μέτρων για τη μείωση της ανεργίας, με άλλα λόγια μαστίγιο στους εργαζόμενους και εξαναγκασμός για δουλιά. Σημαίνει ότι δεν είναι κατοχυρωμένο κανένα επάγγελμα. Είναι πια όλοι απασχολήσιμοι και θα δουλεύν όπου υπάρχει ανάγκη. Ετσι ένας οικοδόμος ενώ πληρώνει περίπου 70 ευρώ το μήνα για να έχει το δικαίωμα επιδόματος ανεργίας, εξαναγκάζεται αν μείνει άνεργος να πάει σε οποιαδήποτε άλλη δουλιά - σκουπιδιάρης, γκαρσόνι ή ναυτικός, αρκεί να μην κάθεται. Είχε γίνει σκάνδαλο πριν ένα χρόνο όταν ανάγκασαν ακαδημαϊκούς άνεργους να μοιράζουν πρωινές εφημερίδες. Εχουν συστήσει ακόμη και ομάδες υπαλλήλων χαφιέδων που επισκέπτονται τακτικά τα σπίτια των ανέργων, μήπως και δουλεύουν παράνομα. Και καθημερινά πρέπει ο άνεργος να αποδεικνύει έμπρακτα τις προσπάθειες που κάνει για να βρει δουλιά, αλλιώς του κόβεται το επίδομα.

3) Τα αυστηρά μέτρα ενάντια στους μετανάστες και ιδιαίτερα στα παιδιά τους, που τους αφαιρούν κάθε δικαίωμα ισότιμης μεταχείρισης και κοινωνικών παροχών.

4) Τα μέτρα ενάντια στους φοιτητές για να εξαναγκάζονται να μπαίνουν από νωρίς στην αγορά εργασίας

5) Τα μέτρα για την Παιδεία που αναπροσαρμόζεται σε όλες τις βαθμίδες σύμφωνα με τις ανάγκες της αγοράς.

Δύο προτάσεις που περιμένουν αυτή τη στιγμή να «ωριμάσουν» οι συνθήκες για την εφαρμογή τους είναι α) η δημιουργία τράπεζας ωρών εργασίας, στην οποία οι εργαζόμενοι θα αποθηκεύουν τις επιπλέον ώρες που θα δουλεύουν χωρίς να πληρώνονται και θα μπορούν να τις ...αποσύρουν μετά τα 65 χρόνια, και β) η δημιουργία τράπεζας DNA, όπου θα αποθηκεύονται τα DNA του κάθε νεογέννητου παιδιού, και στην οποία εκτός των γιατρών, θα 'χουν πρόσβαση η Αστυνομία και οι μυστικές υπηρεσίες.

Παράλληλα με τα παραπάνω πρέπει να αναφερθεί ότι, πάλι με συμφωνία των παραπάνω κομμάτων, η Δανία έχει την πιο απάνθρωπη μεταναστευτική πολιτική από όλες τις ευρωπαϊκές χώρες και τον πιο αυστηρό «τρομονόμο».

Εχει προωθηθεί στην Τοπική Αυτοδιοίκηση σχέδιο ανάλογο του «Καποδίστρια 2» με αποτέλεσμα να έχουν κοπεί όλα τα κονδύλια για τη συντήρηση δρόμων, κτιρίων, σχολείων, νοσοκομείων, γηροκομείων κλπ. Οι παιδικοί σταθμοί δεν έχουν προσωπικό, οι συγκοινωνίες, παρόλο το καλό δίκτυο, ακριβαίνουν και δεν εξυπηρετούν, και οι ουρές στα νοσοκομεία είναι αμέτρητες...

Η Δανία ήταν η πρώτη χώρα-μέλος της ΕΕ που έστειλε στρατό στο Ιράκ. Εδώ δεν πρέπει να παραλειφθεί ότι πολλές δανέζικες εταιρείες υψηλής τεχνολογίας δουλεύουν αποκλειστικά για παραγγελίες της αμερικανικής πολεμικής βιομηχανίας, ειδικά σε ηλεκτρονικά συστήματα και ανταλλακτικά. Η εταιρεία MRSK, του Δανού εφοπλιστή A.P. Mller, έχει αποκλειστικότητα στις μεταφορές για τις ανάγκες του αμερικανικού στρατού στον Περσικό.

Ο εναέριος χώρος της Δανίας ήταν από τους πρώτους που χρησιμοποιήθηκαν για τη μεταφορά από τη CIA υπόπτων για τρομοκρατία.

Με συμφωνία των παραπάνω κομμάτων αγνοείται το ΟΧΙ του δανέζικου λαού στη συμφωνία του Μάαστριχτ και ακόμη και σήμερα δηλώνουν ότι θα εξαντλήσουν κάθε δυνατότητα ώστε να αποφευχθεί το δημοψήφισμα για τη νέα μεταρρυθμιστική συνθήκη, που απαιτεί η πλειοψηφία των Δανών.

Διέξοδος στον ταξικό αγώνα με προοπτική τη λαϊκή εξουσία

Τα λαϊκά στρώματα αντιμετωπίζουν όλο και περισσότερα προβλήματα και έχουν δυσκολίες στο να καταλάβουν ότι στην πιο πλούσια χώρα της ΕΕ επιβάλλεται λιτότητα. Γι' αυτό και αντιδρούν αυθόρμητα, αλλά όλο και πιο τακτικά, όλο και πιο μαζικά.

Τη χρονιά που πέρασε είχαμε τις περισσότερες και μαζικότερες διαδηλώσεις ενάντια στην κυβερνητική πολιτική, με αποκορύφωμα αυτή στις 3 του Οκτώβρη, που μόνο στην Κοπεγχάγη διαδήλωσαν πάνω από 70.000.

Ο εργοδοτικός συνδικαλισμός δε βρίσκει πια ανταπόκριση, με αποτέλεσμα τη μαζική αποχώρηση εργαζομένων από τα σωματεία. Σύντομα θα αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις για τις συλλογικές συμβάσεις και προβλέπονται μεγάλες αντιδράσεις, όπως υπάρχει και απαίτηση για διεξαγωγή δημοψηφίσματος για τη μεταρρυθμιστική συνθήκη, στην οποία προβλέπεται να επικρατήσει το «όχι».

Στα σχολεία αναμένονται οι κινητοποιήσεις δασκάλων και μαθητών της περασμένης χρονιάς να ξαναρχίσουν. Οι καταλήψεις παιδικών σταθμών ως διαμαρτυρίες ενάντια στις περικοπές των δημοτικών αρχών είναι στην ημερήσια διάταξη.

Υπάρχει δηλαδή ένας γενικός αναβρασμός, αλλά δεν υπάρχει ακόμη ο συντονισμός των κινητοποιήσεων και η στοχοπροσήλωση προς την κύρια αιτία που δημιουργεί τα προβλήματα.

Αυτό το κλίμα θέλει να ανατρέψει η κυβέρνηση με τη βοήθεια και της αντιπολίτευσης και του εργοδοτικού συνδικαλισμού και κήρυξε πρόωρα εκλογές, με την ελπίδα ότι θα δοθούν καινούριες ελπίδες και υποσχέσεις και θα κατευναστούν τα πνεύματα.

Το κόμμα της σοσιαλδημοκρατίας από το 40% που είχε κάποτε, δε θα πάρει ούτε 25% σ' αυτές τις εκλογές. Το 35% των ψηφοφόρων δεν έχει αποφασίσει ακόμη τι θα ψηφίσει και γενικά υπάρχει μια δυσαρέσκεια στην εφαρμοζόμενη πολιτική.

Σε αντίθεση όμως με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, στη Δανία υπάρχει και δρα το Κομμουνιστικό Κόμμα που προβάλλει τη μόνη διέξοδο για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, την προοπτική της λαϊκής οικονομίας και εξουσίας.

Η πολιτική της σοσιαλδημοκρατίας έχει πετύχει ώστε ο συσχετισμός δύναμης να είναι πολύ αρνητικός. Τα οξυμένα προβλήματα όμως ζητούν λύση και οι ταξικές φωνές όλο και δυναμώνουν. Το ζήτημα είναι να δυναμώσει παράλληλα και το Κομμουνιστικό Κόμμα.

Και η Κομματική Οργάνωση Δανίας του ΚΚΕ με όλες τις δυνάμεις θα σταθεί δίπλα στο ΚΚ στη Δανία, μεταφέροντας την πολύτιμη πείρα από τους αγώνες για την ολόπλευρη ισχυροποίηση του ΚΚΕ στην Ελλάδα.


Πάνος ΑΠΕΡΓΗΣ
μετανάστης στη Δανία



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ