Ολα τα αλέθει ξανά τις μέρες αυτές ο μύλος της δικομματικής αντιπαράθεσης ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ, με στόχο να σταθούν καλύτερα στα πόδια τους οι κάλπικες διαχωριστικές γραμμές και τα σχήματα για τον εγκλωβισμό του λαού.

Παρά τις «φιλότιμες» προσπάθειες και τις φωνές, οι δυο τους δεν μπορούν να κρύψουν ότι υπέρτατος «κριτής» τους είναι το κεφάλαιο και οι απαιτήσεις του, οι «επενδυτές», οι «αγορές», και γι' αυτό σε τελευταία μοίρα και για τους δύο είναι οι εργατικές - λαϊκές ανάγκες.

Τα δύο τελευταία παραδείγματα - αφενός οι εξελίξεις στην οικονομία με αφορμή και τις τράπεζες, αφετέρου η περίπτωση της εξαγοράς από τη ΔΕΗ επιχείρησης ηλεκτρισμού στην ΠΓΔΜ - είναι χαρακτηριστικά.

Η κυβέρνηση κατηγορεί τη ΝΔ ότι με τη στάση της υπονομεύει την πορεία της καπιταλιστικής οικονομίας, ότι δημιουργεί ζητήματα εκεί που δεν υπάρχουν αφού ιμπεριαλιστικοί θεσμοί και «οίκοι αξιολόγησης» δίνουν «ψήφο εμπιστοσύνης» στην ελληνική οικονομία, ότι «επενδύει στην καταστροφή» για να πάρει το χρίσμα της αστικής διαχείρισης.

Ενώ η ΝΔ και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα με βάση τη συνολικότερη κριτική τους προς την κυβερνητική πολιτική εγκαλούν τον ΣΥΡΙΖΑ για διαχειριστική ανικανότητα, αναποτελεσματικότητα και τυχοδιωκτισμό, που φρενάρουν τη δυναμική της καπιταλιστικής ανάπτυξης, κρατώντας τη χώρα «εκτός αγορών».

Το «ζύγι» είτε έτσι είτε αλλιώς το κρατάνε οι «αγορές», οι στόχοι για ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας και προσέλκυση «επενδυτών», που σημαίνουν κόκκινο χαλί στους επιχειρηματικούς ομίλους, σάρωμα δικαιωμάτων, νέα επίθεση στο λαό.

Στην περίπτωση των τραπεζών, για παράδειγμα, δεδομένη είναι η ταύτισή τους ότι για να τροφοδοτήσουν αυτές ξανά με φρέσκο χρήμα τους επιχειρηματικούς ομίλους, χρειάζεται μια «ελεγχόμενη» όσο και γρήγορη διαδικασία, ώστε να απαλλαγούν από τα «κόκκινα» δάνεια, μεταξύ άλλων και με ένταση των εκβιασμών, των πιέσεων και των πλειστηριασμών λαϊκών σπιτιών, επαγγελματιών, αυτοαπασχολούμενων.

Από κοινού έχουν διαμορφώσει και το αντίστοιχο νομοθετικό πλαίσιο, ενώ ανοιχτά συζητάνε ότι σε περίπτωση που μπει το δίλημμα της εκ νέου ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών με κρατικό χρήμα, πάλι ο λαός είναι αυτός που θα την πληρώσει.

Αλλά και στην περίπτωση της ΔΕΗ, ο «αχός» που σηκώνουν αφορά το αν ήταν ή όχι κερδοφόρα η επιχείρηση που εξαγόρασε, το αν η εξαγορά συνδέεται με τη συμφωνία με την κυβέρνηση της ΠΓΔΜ. Βολική σκανδαλολογία, για να κρύβεται ότι κριτήριο και των δύο είναι η «απελευθέρωση» του κλάδου, μέρος του οποίου είναι και το «άνοιγμα» της μετοχοποιημένης ΔΕΗ στα Βαλκάνια, στο πλαίσιο της «ενεργειακής διασύνδεσης» της περιοχής με την ΕΕ. Και εδώ κριτήριο δεν είναι οι μεγάλες δυνατότητες για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών αλλά τα σχέδια του κεφαλαίου για νέα πεδία κερδοφορίας, που για το λαό σηματοδοτούν ακόμα μεγαλύτερη ενεργειακή φτώχεια.

Ξανά και ξανά επιβεβαιώνεται ότι τη διαφορά για το λαό δεν μπορούν να την κάνουν τα κόμματα του κεφαλαίου, ακριβώς επειδή έχουν ως υπέρτατο κριτή τους τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Τη διαφορά μπορούν να την κάνουν για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα ο δικός τους οργανωμένος αγώνας, η ισχυροποίηση και η συμπόρευση με το ΚΚΕ παντού για τη διεκδίκηση των σύγχρονων αναγκών τους.