ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 11 Γενάρη 2009
Σελ. /32
Αιματοχυσία διαρκείας του παλαιστινιακού λαού

Μόνη πραγματική λύση:

  • Ο τερματισμός της κατοχής και των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων
  • Η δημιουργία ανεξάρτητου βιώσιμου παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα του 1967 με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ

«Οι Ισραηλινοί στρατιώτες μάς συγκέντρωσαν σ' ένα σπίτι. Ολη την οικογένεια. Περίπου 70 άτομα. Μετά χτύπησε ο πύραυλος. Το μόνο που πρόλαβα να κάνω ήταν να πέσω μπρούμυτα στο έδαφος κρατώντας αγκαλιά την κόρη μου, εννιά μηνών. Καπνός και σκόνη κάλυψαν τα πάντα. Κοίταξα γύρω μου. Ο άντρας μου, τα πεθερικά μου, άλλοι συγγενείς και γείτονες, περίπου 20 άτομα, ήταν νεκροί. Αλλοι τόσοι ήταν τραυματισμένοι. Αιμορραγούσα στο χέρι. Το μωρό έκλαιγε. Ελειπαν τρία δάχτυλα από το αριστερό του χέρι. Εκοψα ύφασμα από τα ρούχα μου και προσπάθησα να του δέσω το χέρι... Βγήκα στο δρόμο και προσπάθησα να φτάσω στο νοσοκομείο.. Δεν υπήρχε πια η γειτονιά μου...».

Η Μάισα Φάουζι αλ Σαμούντι, 19 χρόνων, μιλά για το βομβαρδισμό της πόλης της Γάζας την περασμένη Κυριακή. Οι εικόνες θα μπορούσαν να περιγράφονται από οποιονδήποτε άλλον Παλαιστίνιο από τη Ραμάλα, την Τζενίν, τη Νάμπλους στη Δυτική Οχθη, την Ανατολική Ιερουσαλήμ, τους προσφυγικούς καταυλισμούς Σάμπρα και Σατίλα στο Λίβανο. Αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να είναι μια εικόνα από το 2002, το 2000, το 1993, το 1987, το 1982, το 1970, το 1967, το 1948.

Παιδικά κορμιά θαμμένα στα συντρίμμια, μανάδες που θρηνούν, οικογένειες που εξολοθρεύονται μέσα στα σπίτια τους, ισοπεδωμένες πόλεις και χωριά, κατεστραμμένες περιουσίες και καλλιέργειες, ξεριζωμένοι πληθυσμοί, προσφυγιά, φτώχεια, εξευτελισμοί, αποκλεισμοί, φυλακίσεις χωρίς κατηγορίες, δολοφονίες, γυναίκες που γεννούν σε σημεία ελέγχου, άνθρωποι που πεθαίνουν από την έλλειψη στοιχειωδών φαρμάκων, μωρά που λιμοκτονούν επί μέρες δίπλα στις νεκρές μητέρες τους. Αυτές οι εικόνες έρχονται από τη Γάζα σήμερα.

Αυτές οι εικόνες είναι η ιστορία του παλαιστινιακού λαού εδώ και δεκαετίες. Είναι εικόνες που αποτελούν την καθημερινότητα των Παλαιστινίων. Είναι εικόνες της ισραηλινής κατοχής. Της κατοχής που επισταμένα «παραλείπουν» ν' αναφέρουν εδώ και χρόνια όλοι όσοι σήμερα αίφνης έχουν «ανθρωπιστικές ανησυχίες», φροντίζοντας, όμως, πάντα να τηρούν ίσες αποστάσεις από το θύτη και το θύμα.

Η Δυτική όχθη με το τείχος που κάνει το βίο αβίωτο σε πάνω από 4 εκατομμύρια ανθρώπους και τους εποικισμούς (Κεντουμίμ, Αριελ και άλλους που όλο διευρύνονται)
Η Δυτική όχθη με το τείχος που κάνει το βίο αβίωτο σε πάνω από 4 εκατομμύρια ανθρώπους και τους εποικισμούς (Κεντουμίμ, Αριελ και άλλους που όλο διευρύνονται)
Ο παλαιστινιακός λαός είναι πρόσφυγας και κυνηγημένος μέσα στην ίδια του τη γη. Πρόκειται για ένα έγκλημα διαρκείας που έχει τις ρίζες του πολλές δεκαετίες νωρίτερα και διαιωνίστηκε με την ανοχή ή και ανοιχτή υποστήριξη των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, αλλά και αρκετών συμμαχικών τους γειτονικών αραβικών ηγεσιών.

Σήμερα, συνολικά, υπολογίζεται ότι οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες ανά τον κόσμο αγγίζουν τα 5,5 εκατομμύρια, με τη συντριπτική πλειοψηφία να ζει στους 58 επίσημους προσφυγικούς καταυλισμούς που υπάρχουν εντός των παλαιστινιακών εδαφών, αλλά και στις γειτονικές αραβικές χώρες. Αξίζει να υπενθυμιστεί ότι ακόμη και εντός των παλαιστινιακών εδαφών, όσοι είναι πρόσφυγες δεν εγκαταλείπουν τους καταυλισμούς τους γιατί αν αποκτήσουν κατοικία εκτός αυτών, χάνουν το χαρακτηρισμό του πρόσφυγα, άρα και το δικαίωμά τους (οι ίδιοι ή οι απόγονοί τους) να διεκδικήσουν την επιστροφή τους στον τόπο τους.

Από το θνησιγενές «Οσλο» στη δεύτερη Ιντιφάντα

Οι επαφές που άρχισαν το 1991 στη Μαδρίτη καταλήγουν το 1993 στην πολυσυζητημένη συμφωνία του Οσλο, που υπογράφεται στο Λευκό Οίκο από τους Αραφάτ και Γιτζάκ Ράμπιν, υπό το βλέμμα του Μπιλ Κλίντον. Η συμφωνία προβλέπει την παροχή «σχετικής αυτονομίας στην Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης», που αναγνωρίζεται από το Ισραήλ σε αντάλλαγμα με την επικράτηση ειρήνης, ενώ παράλληλα διαγράφεται από τη Χάρτα της ΟΑΠ άρθρο που αναφέρεται στην ολοκληρωτική καταστροφή του Κράτους του Ισραήλ. Σε πρώτη φάση προβλέπεται η αποχώρηση των ισραηλινών στρατευμάτων από το 60% της Λωρίδας της Γάζας και αναφέρονται γενικόλογα περαιτέρω αποχωρήσεις εντός 5ετίας κατά την οποία θεωρητικώς θα αντιμετωπιστούν όλα τα ζητήματα: Των εποίκων, της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, των προσφύγων, των οριστικών συνόρων.

Στο χάρτη γίνεται φανερό πως οι Ισραηλινοί αποσπούν από το 1967 και μετά παλαιστινιακά εδάφη
Στο χάρτη γίνεται φανερό πως οι Ισραηλινοί αποσπούν από το 1967 και μετά παλαιστινιακά εδάφη
Επί της ουσίας, η συμφωνία του Οσλο, όπως αποδείχτηκε αιματηρά, δεν ήταν παρά μια διαδικασία επαναδιαπραγμάτευσης των αποφάσεων του ΟΗΕ που όριζαν σαφώς ότι «άνευ όρων ή προϋποθέσεων» ο ισραηλινός στρατός οφείλει ν' αποχωρήσει από το σύνολο των κατεχομένων αραβικών εδαφών και να διαλύσει χωρίς δεύτερη κουβέντα τους εκατοντάδες εποικισμούς, έτσι ώστε να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για την ίδρυση ανεξάρτητου βιώσιμου παλαιστινιακού κράτους. Η συμφωνία του Οσλο, που ήταν ένας συμβιβασμός, ήταν αδιέξοδη, κάτι που τότε είχε επισημανθεί στην Ελλάδα μόνο από το ΚΚΕ.

Οι Παλαιστίνιοι, όμως, υπό το βάρος και του αρνητικού, διεθνώς, συσχετισμού δύναμης μετά την ανατροπή της ΕΣΣΔ, αναγκάστηκαν να αποδεχτούν να διαπραγματευτούν τα πλέον αυτονόητα δικαιώματά τους, ενώ πουθενά στο κείμενο της συγκεκριμένης συμφωνίας, αλλά και όσων άλλων «διευκρινιστικών» κειμένων ακολούθησαν, δεν αναφέρεται σαφώς η λέξη κατοχή, κάτι που δημιουργεί νέα δεδομένα στο πεδίο των διπλωματικών διαπραγματεύσεων, όπως ο ισραηλινός στρατός και οι εποικισμοί δημιουργούν νέα δεδομένα στο έδαφος.

Μετά από αλλεπάλληλες αναβολές, υπαναχωρήσεις και κωλυσιεργίες εκ μέρους της ισραηλινής πλευράς, η παλαιστινιακή απογοήτευση κορυφώνεται όταν ο Γιάσερ Αραφάτ τον Αύγουστο του 2000, στο Καμπ Ντέιβιντ, αρνείται να αποδεχτεί μια «συνολική» συμφωνία που δε δίνει στον παλαιστινιακό λαό παρά κατακερματισμένα κομμάτια γης, υπό τη διαρκή επιτήρηση του ισραηλινού στρατού, χωρίς έλεγχο των όποιων συνόρων και χωρίς καμία ρεαλιστική δυνατότητα ανεξάρτητης οικονομικής ανάπτυξης. Η «συμφωνία του Οσλο» κατακρημνίζεται σε λουτρό αίματος, με την έναρξη της δεύτερης Ιντιφάντα, το Σεπτέμβρη του 2000, που ο ισραηλινός στρατός μεθοδικά κλιμάκωσε δολοφονώντας άοπλους διαδηλωτές, επανακαταλαμβάνοντας θέσεις στη Δ. Οχθη και στη Γάζα, επιβάλλοντας φονικούς αποκλεισμούς.

Η κατοχή με στοιχεία: Καταπίεση, ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ

Τα γεγονότα έκτοτε είναι μάλλον επανάληψη του γνωστού αιματηρού μοτίβου που σήμερα βιώνει η Λωρίδα της Γάζας. Δεκάδες επανενάρξεις των συνομιλιών έχουν έκτοτε διακηρυχτεί και άλλες τόσες διακηρύξεις καλών προθέσεων, ενώ οι διπλωματικές πρωτοβουλίες των ιμπεριαλιστών, από τον «οδικό χάρτη» μέχρι τη σύνοδο της Ανάπολης, το Νοέμβρη του 2007, διαδέχονται η μία την άλλη.

Ο ισραηλινός στρατός αποχώρησε από τη Λωρίδα της Γάζας το 2005 αποσύροντας και τους 8.500 εποίκους, μετατρέποντας την περιοχή σε μια μεγάλη φυλακή. Οι Παλαιστίνιοι πιέστηκαν σε διενέργεια εκλογών, το αποτέλεσμα των οποίων δεν αναγνωρίστηκε ποτέ, ενώ οι αλλεπάλληλες αιματοχυσίες, η αδιαλλαξία της ισραηλινής πλευράς, η συστηματική υπόσκαψη της αξιοπιστίας της Παλαιστινιακής Αρχής και της ηγεσίας της ΟΑΠ οδήγησαν σε αυτό που ο Αριέλ Σαρόν σχεδόν ανοιχτά επιδίωκε από το 2002: Το διχασμό των Παλαιστινίων.

Η πραγματική φύση της «ειρηνευτικής διαδικασίας» που εισήγαγε το Οσλο μπορεί να καταγραφεί με στοιχεία - αδιάψευστους μάρτυρες των πραγματικών της στόχων. Περίπου 11.000 Παλαιστίνιοι παραμένουν φυλακισμένοι, πολλοί εξ αυτών με καθεστώς «διοικητικής κράτησης», δηλαδή χωρίς απαγγελία κατηγοριών, άρα και χωρίς δικαίωμα σε υπεράσπιση και δίκη. Μεταξύ των συλληφθέντων συγκαταλέγονται, από το 2006, 33 βουλευτές της «Χαμάς».

Στην «ελεύθερη» Λωρίδα της Γάζας, το ποσοστό του πληθυσμού που ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας είναι 79,4% (ιδιαίτερα μετά το εμπάργκο που έχει επιβληθεί τους τελευταίους 18 μήνες με τη συμμετοχή ΗΠΑ και ΕΕ). Το 80% εξαρτά την επιβίωσή του μόνο από την ανθρωπιστική βοήθεια, ενώ ο μέσος όρος ηλικίας κυμαίνεται στα 17,2 χρόνια!

Στην «πιο τυχερή» Δ. Οχθη το ποσοστό του πληθυσμού που ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας είναι 45,7%. Το 74% των δρόμων της ελέγχεται από σημεία ελέγχου του ισραηλινού στρατού. Αυτό με άλλα λόγια σημαίνει ότι ανά πάσα στιγμή αποκόπτεται η μία πόλη από την άλλη, η μία συνοικία από την άλλη, ενώ η διαδρομή λίγων χιλιομέτρων μπορεί να μετατραπεί σε πολύωρη περιπέτεια αναμονής στα σημεία ελέγχου, όπου άλλωστε πολλάκις έχουν ξεψυχήσει ασθενείς περιμένοντας άδεια να μεταβούν στο κοντινότερο νοσοκομείο. Είναι ενδεικτικό ότι μετά την Ανάπολη τα σημεία ελέγχου έχουν αυξηθεί κατά 130!

Εποικισμοί, τείχος και ανέχεια

Οι εποικισμοί της Δ. Οχθης (οι «νόμιμοι») φθάνουν τους 121 και εκεί κατοικούν 462.000 έποικοι. Ο ρυθμός αύξησης των εγκαταστάσεων των εποικισμών έχει αυξηθεί κατά 30% μετά την Ανάπολη. Εξ αυτών των εποίκων οι 385.000 θα ενταχθούν στο Ισραήλ, όταν ολοκληρωθεί το τείχος που ανεγείρεται, τα τελευταία χρόνια, το οποίο προσαρτά ένα επιπλέον 30% της παλαιστινιακής γης στο Ισραήλ, από τη Δ. Οχθη και την Ανατολική Ιερουσαλήμ.

Το τείχος θα έχει συνολικό μήκος 723 χιλιόμετρα και εκτός των εποικισμών θα θέτει υπό πλήρη ισραηλινό έλεγχο μερικές από τις πλέον πλούσιες σε υδάτινους πόρους περιοχές της Δ. Οχθης. Ηδη, το 69% των παλαιστινιακών κοινοτήτων δε διαθέτει δίκτυο υδροδότησης, ενώ το 37% της εκεί εγκατάστασης επεξεργασίας νερού χρησιμοποιείται από το Ισραήλ. Πρακτικά, σημαίνει ότι κατά μέσο όρο η κατά κεφαλήν αναλογία σε νερό ημερησίως για τους Παλαιστινίους δεν ξεπερνά τα 63 λίτρα, ενώ για έναν έποικο ξεπερνά τα 150 λίτρα και για έναν Ισραηλινό είναι πολύ περισσότερα.

Επιπλέον, όταν ολοκληρωθεί το τείχος, περίπου 35.000 Παλαιστίνιοι θα βρεθούν εγκλωβισμένοι στην «ουδέτερη ζώνη» ανάμεσα στο τείχος και στην ισραηλινή «ζώνη ασφαλείας». Αλλοι 125.000 θα δουν τις κοινότητές τους περικυκλωμένες από τρεις πλευρές, άλλοι 26.000 θα είναι περικυκλωμένοι από τέσσερις πλευρές και θα εξέρχονται από την πόλη τους με σήραγγες ή με γέφυρες! Και όλα αυτά ενώ ήδη έχουν χάσει σχεδόν το σύνολο των ελάχιστων περιουσιών τους που κατασχέθηκαν για να κατασκευαστεί το τείχος.


Τα κροκοδείλια δάκρυα ΕΕ και ΗΠΑ

Ατέλειωτος ο πόνος των ανθρώπων

Associated Press

Ατέλειωτος ο πόνος των ανθρώπων
Η Γάζα συνεχίζει να βυθίζεται σε λουτρό αίματος (μόνο από τις πρόσφατες ισραηλινές επιχειρήσεις, βομβαρδισμούς από αέρα, θάλασσα, έδαφος, οι νεκροί έχουν ξεπεράσει τους 800, με πάνω από το 40% θύματα μικρά παιδιά). Οι ισραηλινοί μέσα στη βδομάδα χτύπησαν σχολείο του ΟΗΕ, αποστολές με ανθρωπιστική βοήθεια και ασθενοφόρα, αναγκάζοντας την υπηρεσία αρωγής στους πρόσφυγες να αναστείλει τις δραστηριότητές της ενώ οργισμένες δηλώσεις έκανε και Ερυθρός Σταυρός. Ο ισραηλινός στρατός επίσης πολιορκεί από εδάφους και αέρος την Μπέιτ Χανούν, την Μπέιτ Λαχίγια, τον καταυλισμό Τζαμπάλιγια, την πόλη της Γάζας ενώ σφυροκοπείται η Ράφα.

Από την άλλη, οι ιμπεριαλιστές διαγκωνίζονται σε «ανθρωπιστικές ευαισθησίες». Ο διπλωματικός μαραθώνιος κατέληξε σε ένα ακόμη ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας με ευχολόγια περί άμεσης κατάπαυσης του πυρός, σταδιακής αποχώρησης του ισραηλινού στρατού και ελέγχου των συνόρων, χωρίς να περιέχει κανένα ελεγκτικό μηχανισμό εφαρμογής της απόφασης. Ενα ψήφισμα στο ίδιο μήκος κύματος με όλες τις προηγούμενες «διπλωματικές πρωτοβουλίες» που έδωσαν στις ισραηλινές ηγεσίες το ελεύθερο να αιματοκυλούν ανεξέλεγκτα. Το ψήφισμα απορρίφτηκε και από την ισραηλινή κυβέρνηση που αποφάσισε κλιμάκωση των επιχειρήσεων και από τη «Χαμάς» που υποστήριξε ότι δεν εκφράζει τα συμφέροντα του παλαιστινιακού λαού.

Σήμερα, ΗΠΑ και ΕΕ, και στη χώρα μας ΝΔ και ΠΑΣΟΚ (που έχουν ευθύνες ως κυβερνήσεις) οψίμως «ανησυχούντες» για το καλό του παλαιστινιακού λαού αναμασούν ως μοναδική «λύση» την αναθέρμανση της «ειρηνευτικής διαδικασίας» στην κατεύθυνση του Οσλο. Ποια ειρηνευτική διαδικασία; Αυτή που οδηγεί σε διαπραγμάτευση αναφαίρετων δικαιωμάτων του παλαιστινιακού λαού; Αυτή που απαιτεί από τον κατεχόμενο, επί δεκαετίες, παλαιστινιακό λαό να εγκαταλείψει το δικαίωμά του στην αντίσταση, να σκύψει το κεφάλι και ν' αποδεχτεί τα δεδομένα που οι ισραηλινές ηγεσίες και οι ισχυροί τους σύμμαχοι διαμόρφωσαν στο έδαφος και σε διπλωματικό επίπεδο;

Η φρίκη των ισραηλινών εγκλημάτων

Associated Press

Η φρίκη των ισραηλινών εγκλημάτων
Ν' αποδεχτούν, δηλαδή, οι Παλαιστίνιοι ότι θα διαπραγματευτούν μια διευθέτηση που τους όρους θα θέτει ο κατακτητής, ο οποίος θα παραμείνει επ' αόριστον κυρίαρχος, γιατί πλέον εδώ και χρόνια δε θίγεται καν η έννοια της κατοχής; Ν' αποδεχτεί, δηλαδή, ο παλαιστινιακός λαός ότι τα ποτάμια αίματος που έχυσε, τα χιλιάδες παιδιά που θρήνησε, θα μετατραπούν σε μοχλό προώθησης ευρύτερων ιμπεριαλιστικών σχεδίων για την περιοχή, όπως το όραμα της «ευρείας Μέσης Ανατολής», και ότι ο ίδιος θα βρεθεί διάσπαρτος στα μικρά κλουβιά των κατακερματισμένων προτεκτοράτων του, των οποίων τα σύνορα και την ίδια την επιβίωση θα ελέγχει ο ισραηλινός κατακτητής του;

Ο παλαιστινιακός λαός, συνολικά, και ιδιαίτερα ο δοκιμαζόμενος λαός της Γάζας όντως έχει ανάγκη από ανθρωπιστικούς διαδρόμους και από κατάπαυση του πυρός. Αλλά όλα αυτά, συμπεριλαμβανομένων των διάφορων ειδών «συνομιλιών» υπό ιμπεριαλιστική αιγίδα, δεν είναι λύση. Λύση στον αγώνα του παλαιστινιακού λαού είναι ο τερματισμός της κατοχής και ανεξάρτητο, βιώσιμο παλαιστινιακό κράτος στα σύνορα του 1967, με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ, που θα έχει κυριαρχία στο έδαφος και στα σύνορά του.


Ελένη ΜΑΥΡΟΥΛΗ



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ