Οι Θέσεις της ΚΕ ασχολούνται, όπως διευκρίνιζε και ο Λένιν (7η Πανρωσική Διάσκεψη Απρ. 1917- «Διαλεχτά Εργα», Ρωσ. Τόμ. Β, Μόσχα 1973, σ. 61), με βήματα που έχουν γίνει και μέτρα που έχουν παρθεί από τα προηγούμενα συνέδρια και, επίσης, με συγκεκριμένα βήματα που πρέπει να γίνουν σήμερα (Αναφορά για την τρέχουσα στιγμή, στο ίδιο, σ. 62).

Στα χρόνια που πέρασαν υπήρξαν περίοδοι υποχώρησης, όπως η περίοδος από το 1990 και μετά, οπότε οι λαϊκές μάζες αντιδρούσαν επιφυλακτικά έως ανασταλτικά στις πρωτοβουλίες και προτάσεις του Κόμματος και περίοδοι μεγαλύτερης συνειδητοποίησης και αυτοπεποίθησης, όπως ιδιαίτερα μετά το 1999, οπότε ο λαός βρέθηκε αντιμέτωπος με μια γενική, παγκόσμια συγκυρία που επιδεινώνεται ραγδαία σε όλα τα μέτωπα. Απέναντι στη σημερινή συγκυρία, ο αριθμός των κομματικών μελών δείχνει να είναι συγκριτικά πολύ μικρός, σε σχέση με τις 580.000 ψηφοφόρων που ψήφισαν το Κόμμα στις Ευρωεκλογές. Από την άλλη πλευρά, ένας αριθμός στελεχών που διακατέχεται από πνεύμα τυπικότητας και ρουτίνας (θέση 13) δείχνει ορισμένες φορές, να μην «πιάνει το σφυγμό» των ανθρώπων και των καταστάσεων, απορροφημένος, καθώς είναι, από τη «διοικητική» πλευρά των ενδοκομματικών υποχρεώσεων.

Οπως είναι γνωστό, η ελληνική πολιτική ιστορία των τελευταίων εξήντα χρόνων διδάσκει ότι ο Ελληνας που επιθυμεί να παλέψει για τη λαϊκή εξουσία πρέπει, πρώτα απ' όλα, να είναι πολύ προσεκτικός, επειδή αυτό μπορεί να του στοιχίσει πολλά στην προσωπική του ζωή και σταδιοδρομία. Αυτός ο έντεχνα διάχυτος τρόμος της περιόδου 1945 - 1963, η επιφύλαξη στα χρόνια που ακολούθησαν και, τέλος, η γρήγορη και υπέρμετρη πύκνωση των τάξεων του ΠΑΣΟΚ μετά το 1974, όταν έγινε κατανοητό ότι η ένταξη στο Κόμμα αυτό δε συνεπάγεται τον παραμικρό διωγμό, δείχνουν ότι οι συνολικές λαϊκές εμπειρίες από τη μια πλευρά και η καπιταλιστική ολοκλήρωση από την άλλη, θα δημιουργούσαν αρκετά διαφορετικές από τις προηγούμενες προϋποθέσεις ταξικής πάλης. Με άλλα λόγια, έπρεπε μια διαδικασία να ολοκληρωθεί για να αρχίσει να διακρίνεται μια νέα διαδικασία σε εξέλιξη. Το κύριο, το ουσιαστικό στοιχείο όμως παραμένει το ίδιο σήμερα, όπως το είχε διατυπώσει ο Μαρξ στην «Κριτική του προγράμματος της Gotha»: Ελεύθερο κράτος- τι είναι αυτό;

Θα μπορούσε, λοιπόν, κανείς να υποστηρίξει με βεβαιότητα ότι ο καλύτερος τρόπος για να κατανικηθεί ο φόβος και η επιφυλακτικότητα του ανώνυμου ψηφοφόρου και των ανθρώπων που σχετίζονται μαζί του είναι η πρόταξη με επιμονή του ανοιχτού, επεξεργασμένου με επιχειρήματα και πειστικότητα ιδεολογικού μετώπου σε κάθε μορφής παρέκκλιση, στις επιζήμιες για το εργατικό κίνημα αντιλήψεις (Θέση 34). Για να γίνει αυτό με επιτυχία, θα πρέπει να γίνει και μια κατάλληλη κατανομή των κομματικών στελεχών, ξεχωρίζοντας ποια στελέχη αποδίδουν και ανταποκρίνονται καλύτερα στη σχέση με τις μάζες και, αντίστοιχα, ποια στελέχη διεκπεραιώνουν αποτελεσματικότερα οργανωτικές υποχρεώσεις. Ο διαχωρισμός αυτός δεν έχει να κάνει με υποτίμηση οποιουδήποτε στελέχους, αλλά με την αναγνώριση ορισμένων προσόντων και αδυναμιών, διαφορετικών σε κάθε περίπτωση, έως την εμφάνιση ολόπλευρα διαπαιδαγωγημένων κομμουνιστικών στελεχών, κάτι που είναι πολύ δύσκολο να υπάρξει στη μεγάλη έκταση που απαιτείται.

Ο ιδεολογικός αγώνας ασκεί τεράστια επίδραση στην οικονομία, στην πολιτική, στις διεθνείς σχέσεις, στο ρυθμό και στο χαρακτήρα της κοινωνικής εξέλιξης προς τα εμπρός, καθώς και στη γενική διαπαιδαγώγηση των ανθρώπων. Από τις γενικές, αόριστες μικροαστικές αντιλήψεις και ιδέες μέχρι τις επιστημονικές αλήθειες του Μαρξισμού, το βήμα μπορεί να είναι μόνο ένα. Είναι, όμως πολύ επίπονο σε ό,τι αφορά το κοινωνικό περιβάλλον.

Η Θέση 35 επισημαίνει ότι «η επιστημονική ερευνητική δουλιά πρέπει να πάρει όσο γίνεται πιο συλλογικό χαρακτήρα. Να θέσει σε κίνηση στελέχη, μέλη που έχουν ειδικές επιστημονικές γνώσεις, αλλά και φίλους, οπαδούς, συνεργαζόμενους». Ιδιαίτερα εκείνα τα στελέχη και τα μέλη που έχουν κάποια απήχηση στην κοινωνία.

Ετσι, το ιδεολογικό και διαπαιδαγωγικό μέρος θα συνδυαστεί με το διδακτικό που μπορεί να λειτουργήσει άμεσα και μπορεί επιπλέον να πάρει μεγάλη έκταση δημοσιευόμενο ή διαχεόμενο τηλεοπτικά. Αυτό θα μπορούσε να βοηθήσει όχι μόνο τα υπό διαμόρφωση στελέχη να αποκτήσουν πολύπλευρη μαρξιστική- λενινιστική κατάρτιση σε διάφορους τομείς, αλλά και στη μύηση των οπαδών και συμπαθούντων στο διαλεκτικό τρόπο σκέψης, σαν ένα είδος αποτελεσματικής απάντησης στις νεοκαντιανές αντιλήψεις που διαχέει σήμερα η άρχουσα τάξη, σε συνδυασμό με τα γνωστά φτηνά φληναφήματα περί «τέλους της Ιστορίας».

Σε τελική ανάλυση, το άμεσο πρακτικό καθήκον είναι να συνδυαστεί αρμονικά η διαδικασία προσέγγισης στις λαϊκές μάζες με στόχο την αναγκαιότητα του μετώπου, με την ετοιμότητα των κομματικών μελών και στελεχών.

Τηλέμαχος Λουγγής

ΚΟΑ/ΚΜΕ

«Η επαναδιατύπωση του εθνικού συμφέροντος είναι όσο ποτέ αναγκαία. Χρειάζεται να σπάσουμε αγκυλώσεις και να απορρίψουμε ιδεολογήματα. Υπήρξαμε και παραμένουμε θιασώτες της μη αλλαγής συνόρων στη Βαλκανική, την ώρα που αυτά αλλάζουν! Οι εξελίξεις όμως τρέχουν. Απέναντι σε αυτές χρειάζεται επιθετική πολιτική με προτάσεις και επεξεργασμένες παρεμβάσεις, ώστε να εξασφαλίσουμε τα συμφέροντά μας»!! (Δήλωση Μ. Χρυσοχοΐδη στο «ΒΗΜΑ», 28/11/2004).

Η δήλωση αυτή όσο κυνική κι αν φαίνεται δεν είναι η πρώτη φορά που εκφράζεται από πολιτικούς εκπροσώπους της αστικής τάξης. Από αυτούς που έχουν ταχθεί να υπηρετούν την κυρίαρχη ιδεολογία σε όλα τα επίπεδα. Εχει όμως μια αξία να δει κανείς, τις προεκτάσεις, τη βαθύτερη προσπάθεια που κάνει σήμερα ο καπιταλισμός μέσω των εκπροσώπων του για να «προετοιμάσει» ιδεολογικά - συνειδησιακά - ψυχολογικά τους λαούς, όχι απλά να αποδεχτούν τα δικά του οράματα και αξίες, όχι απλά να τις υποστηρίζουν αλλά και να τους μετατρέπουν σταδιακά και σε παραγωγούς τέτοιων «αξιών» ακόμα και να δίνουν «μάχες» γι' αυτές.

Δε χωράει καμία αμφισβήτηση ότι τον αιώνα που πέρασε αναδείχτηκε σε πλανητικό επίπεδο μια οξύτατης μορφής ιδεολογική και πολιτική διαπάλη μεταξύ του εκμεταλλευτικού συστήματος, του καπιταλισμού από τη μια και της νέας πρωτοεμφανιζόμενης σοσιαλιστικής κοινωνίας, του νέου πρωτοφανέρωτου συστήματος που καταργούσε την εξουσία του κεφαλαίου και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Η σοσιαλιστική επανάσταση, και στη συνέχεια οι μεγάλες κατακτήσεις που εμφανίστηκαν κατά τη διάρκεια της οικοδόμησης του νέου συστήματος, μπροστά στα μάτια των λαών των καπιταλιστικών χωρών, επιτάχυναν τα υπάρχοντα κινήματα ειρήνης σε αυτές τις χώρες, πυροδότησαν νέους μεγάλους ταξικούς αγώνες, συνέβαλαν στη διαμόρφωση νέων εργατικών κινημάτων, έδωσαν πνοή σε απαράμιλλου θάρρους απελευθερωτικά κινήματα σε χώρες και λαούς, που μέχρι τότε ζούσαν κάτω από τον αποικιοκρατικό - ιμπεριαλιστικό ζυγό. Ακριβώς μέσα από αυτή την αγωνιστική - επαναστατική διαδρομή, η εργατική τάξη σε παγκόσμιο επίπεδο έγινε η ίδια παραγωγός των δικών της αξιών και οραμάτων.

Γενιές και γενιές όχι απλά διαποτίστηκαν από τις αξίες των ταξικών λαϊκών αγώνων, της συναδέλφωσης των λαών, της ειρήνης και της διεθνιστικής αλληλεγγύης, των λαϊκών δικαιωμάτων, της φιλίας και της ισότιμης συνεργασίας μεταξύ λαών και χωρών, της Εθνικής Ανεξαρτησίας και Απελευθέρωσης, αλλά οι γενιές αυτές, οι ίδιοι δηλαδή οι λαοί, έγιναν και παραγωγοί ενός τεράστιου πολιτιστικού πλούτου από όπου ξεπήδησαν υψηλού επιπέδου λαϊκοί καλλιτέχνες, άνθρωποι του πολιτισμού, γιγάντιες μορφές που εξέφρασαν με το έργο τους και μέσα από όλες σχεδόν τις μορφές της τέχνης αυτές ακριβώς τις αξίες.

Σε αυτή τη διαδρομή, ο παγκόσμιος εργάτης «ξύπνησε», η εργάτρια αγωνίστηκε ισότιμα με αυτόν, οι λαοί συνειδητοποίησαν την ταξική τους θέση, ένιωσαν την ισχύ τους, ανακάλυψαν τη μεγάλη δύναμη της Διεθνούς Αλληλεγγύης, έβαλαν αγωνιστικούς στόχους, με προοπτική Λαϊκής Εξουσίας και σε αρκετές περιπτώσεις τους έφεραν σε πέρας, προσπερνώντας τις αντιλήψεις περί αιώνιας και ανίκητης εκμεταλλευτικής κοινωνίας, υπερπηδώντας το τίμημα και το κόστος αυτών των αγωνιστικών στόχων (πολλές φορές, σκληρό ακόμα και για την ίδια τους τη ζωή). Ξεπερνώντας δηλαδή τα όρια της καπιταλιστικής λογικής.

Η υπερηφάνεια, η αξιοπρέπεια, η συνείδηση του απλού λαϊκού ανθρώπου μέσα απ' αυτήν ακριβώς τη διαδρομή ανέβηκαν σε σύντομο σχετικά χρονικό διάστημα πολλά σκαλιά ψηλότερα. Οι αξίες του εργάτη παραγωγού όχι μόνο κατάκτησαν ένα πιο υψηλό βάθρο, όχι μόνο χαράχτηκαν βαθιά στη λαϊκή συνείδηση, αλλά πολλές φορές συγκρούστηκαν με τις καπιταλιστικές «αξίες» της υποταγής - της ενσωμάτωσης, του ατομισμού και της ιδιοτέλειας, της εκπτωτικής συνείδησης και σε κρίσιμες φάσεις αυτής της διαδρομής αναδείχτηκαν νικήτριες. Δεν ήταν λίγες οι φορές που ο καπιταλισμός αναγκάστηκε και στο επίπεδο των αξιών να ράψει πιο στενό κοστούμι.

Κάτω από το βάρος των ανατροπών και της προσωρινής νίκης του εκμεταλλευτικού συστήματος, η οξύτατη αυτή ιδεολογική και πολιτική διαπάλη ανακόπηκε. Και δε χωράει επίσης καμιά αμφισβήτηση ότι αυτή η αγωνιστικά - παραγωγική διαδρομή σε σημαντικό βαθμό οπισθοχώρησε.

Ο καπιταλισμός βρέθηκε σε πλήρη αντεπίθεση. Σήμερα, λοιπόν, οι λαοί πρέπει να συνηθίσουν τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους, τις αλλαγές των συνόρων και να παρακολουθούν (ή και να μην παρακολουθούν καθόλου) τις προσπάθειες που κάνει το κεφάλαιο να υποτάξει τις χώρες και τους λαούς του πλανήτη, στρατιωτικά, πολιτικά, οικονομικά, συνειδησιακά - ψυχολογικά, ώστε να είναι σε θέση να αποκομίζει το μέγιστο δυνατό κέρδος με το ελάχιστο πολιτικό κόστος.

Αυτός ο σύγχρονος ρεαλισμός του συμβιβασμού, της ενσωμάτωσης και της υποταγής που εκφράζεται μέσω της δήλωσης του πρώην υπουργού, στολίζεται με το απαραίτητο αξεσουάρ της νέας (παλιάς στην ουσία) «αξίας», που εμφανίζεται μέσα από την αντίληψη που λέει: «Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε απέναντι στις εξελίξεις που τρέχουν είναι να τις αποδεχτούμε και να "τρέξουμε για πάρτη μας"». Κατ' επέκταση το «για πάρτη μας» γίνεται «για πάρτη μου». Οσον αφορά τις εξελίξεις που έχουν να κάνουν με τα όσα συμβαίνουν στην καθημερινή ζωή των εργαζομένων της δικής μας χώρας. Ανεργία - μισθοί - μεροκάματα, ακρίβεια - λιτότητα, εργασιακές σχέσεις - απλήρωτη δουλιά, ιδιωτικοποιήσεις - κίνητρα στο μεγάλο κεφάλαιο - φτώχεια για τους πολλούς - απίστευτα πλούτη για τους λίγους, ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, όλα αυτά αποτελούν εξελίξεις που τρέχουν, που δεν μπορούν να αποσοβηθούν δεν υπάρχει άλλη λύση και επομένως ο καθένας πρέπει να «τρέξει» για πάρτη του, ώστε να εξασφαλίσει όσο μπορεί τα προσωπικά του συμφέροντα.

Σήμερα, λοιπόν, στην αυγή του 21ου αιώνα η παγκόσμια αστική τάξη επιχειρεί μια απίστευτων διαστάσεων προσπάθεια να ενσωματώσει, να αλλοιώσει, να παραχαράξει, να αποδογυρίσει, να μεταλλάξει τελικά ό,τι πιο αξιόλογο παρήγαγε η εργατική τάξη και το λαϊκό κίνημα στο επίπεδο των αξιών, πιστεύοντας ότι μπορεί να «διαμορφώσει» τον άνθρωπο του μέλλοντος σαν ένα πλήρες ενεργούμενο και πειθήνιο όργανο στα χέρια και στις ορέξεις της παγκόσμιας τάξης του κεφαλαίου.

Ομως, ακόμα και σήμερα, όσο κι αν οι συσχετισμοί είναι σαφώς αρνητικοί για το παγκόσμιο εργατικό - λαϊκό κίνημα, για τους καπιταλιστές δεν είναι εύκολο να σβήσουν με μια γομολάστιχα ή με τον πρωτοφανή ιδεολογικό - πολιτικό - στρατιωτικό και ψυχολογικό καταναγκασμό της νέας ιμπεριαλιστικής τάξης, ή ακόμα και με την αντιδραστική χρήση του πιο υψηλού τεχνολογικού εξοπλισμού τα όσα άφησε αυτή η ιστορική διαδρομή του προηγούμενου αιώνα στην ψυχή και το μυαλό των λαών, όσα καταγράφηκαν στο λαϊκό σώμα σαν δικές του εμπειρίες, σαν δικές του αξίες. Για εκατομμύρια ανθρώπους, ακόμα και σήμερα, οι αξίες αυτές στη συνείδησή τους εξακολουθούν να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή και ασυναγώνιστες έστω κι αν τις περισσότερες φορές είναι κρυμμένες κάτω από το βάρος της νέας ιμπεριαλιστικής τρομοκρατίας.

Χιλιάδες κομμουνιστές - μέλη - στελέχη, αλλά και οπαδοί του ΚΚΕ στην πατρίδα μας κουβαλούν σήμερα στην πλάτη τους ένα κομμάτι αυτής της παγκόσμιας ιστορικής διαδρομής του περασμένου αιώνα και μάλιστα σαν άμεσοι συνδιαμορφωτές του παραγόμενου πολιτιστικού πλούτου, που ήταν αποτέλεσμα των αγώνων του ελληνικού λαϊκού κινήματος, σαν άμεσοι παραγωγοί των αξιών της εργατικής τάξης της χώρας μας, όντας οι ίδιοι πρωτοπόροι εργάτες μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ. Νεότερα μέλη, στελέχη και οπαδοί είναι σήμερα οι κληρονόμοι αυτής της πορείας.

Η αλυσίδα, λοιπόν, που συνδέει τον επαναστατικό βηματισμό της εργατικής τάξης του 20ού αιώνα με τους νέους αγώνες της σύγχρονης εργατικής τάξης, ο κρίκος που ενώνει τις εμπειρίες και τις αξίες από τους αγώνες των ανθρώπων του μόχθου του περασμένου αιώνα, με τις σημερινές εμπειρίες της εργατικής τάξης, χρειάζεται ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΝΙΣΧΥΣΗ. Ειδικά στη συνείδηση της πιο νέας, της πιο σύγχρονης εργατικής γενιάς που βρίσκεται σχεδόν ανυπεράσπιστη, στο έλεος της καπιταλιστικής ηθικής και των «αξιών» της «ελεύθερης αγοράς».

Χρέος των κομμουνιστών της πατρίδας μας, χρέος του 17ου Συνεδρίου του ΚΚΕ είναι, εκτός των άλλων, να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις ενός σοβαρά μεγάλου βήματος για να ξαναφανερωθούν οι αξίες αυτές σε όλη τους τη διάσταση, το βάθος και την έκταση. Πόσο μάλλον που όσο πιο σκληρή γίνεται η επίθεση του κεφαλαίου, τόσο πιο πολύ οι αξίες αυτές θα παρουσιάζονται στα μάτια της σύγχρονης εργατικής τάξης σαν η καλύτερη και πιο αποτελεσματική ασπίδα της.

ΙΣΧΥΡΟ ΚΚΕ λοιπόν, ανάμεσα στα άλλα, σημαίνει ΚΚΕ έτοιμο για πλήρη και ολοκληρωμένη ιδεολογική ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ. ΙΣΧΥΡΟ ΚΚΕ σήμερα σημαίνει ΑΣΥΝΑΓΩΝΙΣΤΟ ΚΚΕ, στο επίπεδο υπεράσπισης του σοσιαλισμού σαν την απόλυτα ρεαλιστική εναλλακτική λύση απέναντι στον καπιταλισμό, αλλά και στο επίπεδο προβολής των αξιών της εργατικής τάξης.

Αυτό σημαίνει θεωρητικά και ιστορικά εξοπλισμένοι κομμουνιστές ικανοί να εμπνέουν, ικανοί και ασυναγώνιστοι να προβάλλουν εύκολα - γρήγορα και πειστικά τη σημερινή τακτική και στρατηγική του Κόμματος, τους στόχους και την προοπτική της λαϊκής εξουσίας, ικανοί να πείθουν για το ποιοτικό άλμα που ξεπερνάει την καπιταλιστική λογική.

Γιώτης Σαντζαρίδης

Σύντροφοι,

Με την ευκαιρία του 17ου Συνεδρίου του Κόμματός μας, σας καλώ, την αγωνιστική κληρονομιά που παραλάβατε μετά το αμέτρητο αίμα που πότισε με τους αγώνες του κάθε γωνιά της πατρίδας μας, από συντρόφους κάθε ηλικίας, στους ταξικούς αγώνες, στον απελευθερωτικό αγώνα 1941 - 1944 και κατοπινά στην επέμβαση του αγγλοαμερικανικού ιμπεριαλισμού, την αντίσταση του ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΕΛΛΑΔΑΣ 1946 - 1949 για την εθνική ανεξαρτησία, τη γενναιότητα που επέδειξαν απέναντι στα κάθε είδους δικαστήρια και στρατοδικεία σκοπιμότητας, να γίνει αφετηρία μεγαλύτερων και αποτελεσματικότερων αγώνων, στρατολογίας νέων μελών και γιγάντωσης του νεολαιίστικου κινήματος.

Αγωνίζεστε κάτω από τη στήριξη του τιμημένου ΚΚΕ, που οι διωγμοί δε λύγισαν, ξεπέρασε τα εμπόδια που συνάντησε μπροστά του από ταξικούς εχθρούς και ορισμένα ασυνείδητα μέλη του, που προσπάθησαν να το διασπάσουν, να το στρέψουν σε δρόμους συμβιβαστικούς, μακριά από την ιδεολογία του Μαρξισμού - Λενινισμού που πατάει γερά και πορεύεται.

Ζητούσαν να κάνει την υπέρβαση ν' αλλάξει τον τίτλο του, τον προσανατολισμό του, για να χαϊδεύει αυτιά. Το Κόμμα μας, απαλλαγμένο πλέον από τέτοια στοιχεία βρίσκεται σε περίοδο ανάκαμψης, καθημερινά με την κρυστάλλινη πολιτική του και τους αγώνες του γίνεται αποδεκτό από μεγαλύτερο κομμάτι του λαού μας.

Σας πέφτει το καθήκον να πυκνώσετε τις γραμμές του με καινούριο αίμα, ταξικούς αγωνιστές, με στόχο την κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη.

Βιομήχανοι, εφοπλιστές με την αφηνιασμένη επίθεση που κάνουν να αφαιρέσουν και τις τελευταίες κατακτήσεις των εργαζομένων, κερδισμένες με αμέτρητους αιματηρούς αγώνες, μόνοι τους προσφέρουν συνθήκες αγώνα. Τολμηρά να μπούμε μπροστά, ο καθένας στο πόστο του, γιατί θα δώσουμε σκληρούς αγώνες.

Το συνδικαλιστικό μας κίνημα έχει πλέον πλούσια πείρα με το ΠΑΜΕ.

Η ΕΠΟΝ, το καμάρι του λαού μας, προχωρούσε με το σύνθημα «ΠΟΛΕΜΑΜΕ ΚΑΙ ΤΡΑΓΟΥΔΑΜΕ». Σήμερα αυτό το σύνθημα να γίνει. «Δουλιά για όλους τους νέους, χωρίς συμβάσεις ορισμένου χρόνου, χωρίς ωρομίσθια και μερική απασχόληση».

Μαζικά όλοι, μέλη των πρωτοβάθμιων σωματείων, να φύγουν το γρηγορότερο οι εγκάθετοι και τα όργανα της εργοδοσίας από τα εργατικά κέντρα, ομοσπονδίες και Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδας.

Οι καιροί άλλαξαν, μεγάλοι πόλεμοι δε γίνονται, όμως τα στρατευμένα Ελληνόπουλα βρίσκονται στην πρώτη γραμμή των ιμπεριαλιστικών πολέμων, όπου ξεσπούν, Κόσσοβο, Αφγανιστάν, Σομαλία, Ιράκ. Να γυρίσουν αμέσως πίσω, να μη συμβεί η τραγωδία της Κορέας. Οταν έφτασαν τα φέρετρα στον Πειραιά, κυβερνητικός παράγοντας της τότε κυβέρνησης (Παναγιώτης Κανελλόπουλος), απευθυνόμενος στον Αμερικανό στρατηγό Βαν Φλιτ, του είπε: «Ιδού ο στρατός σας». Πριν από αυτό είχε «δει» τους νέους Παρθενώνες στο κολαστήριο της Μακρονήσου και δεν είδε τις αιματοβαμμένες χαράδρες και τα συρματοπλέγματα της απομόνωσης.

Συντροφικά, ένας εβδομηνταοχτάχρονος ΕΠΟΝίτης

Κώστας Ξένος

Πειραιάς