Σοβαρά πολιτικά συμπεράσματα προκύπτουν από την απόφαση της κυβέρνησης της ΝΔ την προηγούμενη Τετάρτη, να κάνει το αποφασιστικό βήμα και να διαβεί τον Ρουβίκωνα. Να παραδώσει δηλαδή τον ΟΤΕ σε ξένο - ευρωπαϊκό κατά πάσα πιθανότητα - τηλεπικοινωνιακό οργανισμό. Ηδη ακούγονται τα ονόματα της γαλλικής «Φρανς Τέλεκομ», της γερμανικής «Ντόιτς Τέλεκομ», της «Τελεφόνικα» και της ρωσικής «Σιστέμα».

Την κίνηση αυτή - της απόφασης για παράδοση της διοίκησης του ΟΤΕ σε ξένη πολυεθνική - δε θα πρέπει να τη δούμε με στενά κομματικά ή κυβερνητικά κριτήρια. Αλλά σαν πολιτική απόφαση που φέρνει πρώτα και κύρια τη σφραγίδα της αστικής τάξης της χώρας. Από την άποψη αυτή, ο Καραμανλής και ο Αλογοσκούφης δεν είναι παρά τα απλά εκτελεστικά όργανα μιας πολιτικής απόφασης η οποία λήφθηκε πρώτα και κύρια στο χώρο των μεγάλων επιχειρήσεων και των τραπεζών. Οπως θα δούμε στη συνέχεια, η συναίνεση της μεγαλοαστικής τάξης για την εκχώρηση του ΟΤΕ σε ξένη πολυεθνική έχει μεγάλη σημασία, προκειμένου να κρίνουμε το δικό της ειδικό βάρος στον ευρύτερο χώρο του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Γιατί, σε άλλες χώρες, οι αστικές τάξεις, δε συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο...

Αν στις αρχές της δεκαετίας του '90, όποιος πολιτικός της αστικής τάξης ή οικονομολόγος δεν προσκυνούσε τα δόγματα της ελεύθερης αγοράς και του ανταγωνισμού, τον κατέτασσαν αυτομάτως στους περιθωριακούς και τους αναχρονιστικούς. Στα 15 χρόνια που μεσολάβησαν από την εποχή εκείνη, ζήσαμε αλλεπάλληλα κύματα εξαγορών και συγχωνεύσεων μεγάλων επιχειρήσεων και τραπεζών σε ευρωπαϊκή και παγκόσμια κλίμακα. Ηταν όμως τα ίδια τα γεγονότα που απέδειξαν ότι η περιβόητη «παγκοσμιοποίηση» των οικονομιών, ούτε τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις ήταν σε θέση να καταργήσει, αλλά ούτε και την αντίθεση εθνικού κράτους - διακρατικών ή και παγκόσμιων οργανισμών. Βλέπουμε σήμερα ότι η πορεία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης συνυπάρχει με την αυτόνομη πορεία των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της ΕΕ (Γαλλία, Γερμανία, Αγγλία) ή για να το πούμε διαφορετικά, η πορεία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, δεν είναι παρά το προϊόν συμβιβασμού διαφορετικών ιμπεριαλιστικών συμφερόντων και αντιθέσεων. Οι πολιτικές μάλιστα που ακολουθούν οι κυβερνήσεις των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της ΕΕ, διακρίνονται, ειδικά τα τελευταία χρόνια, από μια διττή συμπεριφορά. Από τη μία ενθαρρύνουν τις «δικές τους» πολυεθνικές να εδραιωθούν στην εσωτερική αγορά και να επεκταθούν στην ευρωπαϊκή και τη διεθνή και από την άλλη προβάλλουν οικονομικά και πολιτικά εμπόδια στην προσπάθεια ξένων πολυεθνικών είτε να διεισδύσουν στην «εσωτερική» αγορά, είτε να προβούν σε εξαγορές μεγάλων επιχειρήσεων. Το φαινόμενο αυτό έχει καταγραφεί από τον διεθνή Τύπο με τον όρο «οικονομικός πατριωτισμός», ενώ έχουν καταγγελθεί οι κυβερνήσεις της Γαλλίας, της Γερμανίας και της Ισπανίας ότι με αθέμιτα μέσα εμπόδισαν εξαγορές «δικών τους» επιχειρήσεων.

Το συμπέρασμα που προκύπτει απ' όλα αυτά, είναι ότι οι αστικές τάξεις και οι κυβερνήσεις των χωρών που φιλοδοξούν να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, προστατεύουν το ζωτικό τους χώρο έναντι των ανταγωνιστών τους και τους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας (όπως ασφαλώς είναι οι τηλεπικοινωνίες και η ενέργεια), τους οποίους χρησιμοποιούν σαν μηχανισμούς προώθησης των δικών τους «εθνικών» συμφερόντων. Γι' αυτό και στους μεγάλους τηλεπικοινωνιακούς οργανισμούς της Ευρώπης, η παρουσία του κράτους είναι αισθητή. Αντίθετα, η απόφαση της κυβέρνησης της ΝΔ σήμερα - και του ΠΑΣΟΚ χτες - να εκχωρήσουν στο ξένο κεφάλαιο τομείς στρατηγικής σημασίας, καταδεικνύει, για μια ακόμη φορά, το ρόλο κομπάρσου που επιφυλάσσει για τον εαυτό της η αστική τάξη της χώρας, η οποία είναι ευχαριστημένη σε ρόλο ελλειμματικής - συμπληρωματικής δύναμης απέναντι στις μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις.

Το δεύτερο συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι η εκχώρηση του ΟΤΕ σε ξένη πολυεθνική, αποτελεί ένα ακόμη δικομματικό έγκλημα. Θα ήμασταν πιο ακριβείς αν λέγαμε ότι το ξεπούλημα του ΟΤΕ φέτα - φέτα στο ιδιωτικό κεφάλαιο αποτελεί «έργο ΠΑΣΟΚ». Στη ΝΔ απλώς έμελλε να οργανώσει την τελευταία πράξη του δράματος, να πραγματοποιήσει δηλαδή την κηδεία. Αποτελεί, επομένως, μέγιστη πρόκληση να βγαίνει σήμερα η Κα Παπανδρέου και να μιλά για εκποίηση της δημόσιας περιουσίας με στόχο να καλυφθούν τα δημόσια ελλείμματα. Και ας αφήσουν και τα δύο αυτά κόμματα κατά μέρους την καραμέλα των αλληλοκατηγοριών (ανάλογα ποιο είναι στην κυβέρνηση και ποιο στην αντιπολίτευση) ότι ξεπουλάνε τη δημόσια περιουσία για λόγους ταμειακούς. Ο βασικός λόγος της εκποίησης των περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου, είναι η οικονομική και πολιτική ενδυνάμωση του ιδιωτικού κεφαλαίου. Ολα τα άλλα έπονται. Για την ιστορία, απλώς να αναφέρουμε ότι η πρώτη προσπάθεια ιδιωτικοποίησης του ΟΤΕ έγινε το καλοκαίρι του 1993 (πρωθυπουργός Μητσοτάκης - υπουργός Οικονομίας Στ. Μάνος). Σύμφωνα με τον σχεδιασμό θα πωλούσαν το 35% των μετοχών του ΟΤΕ - μαζί με την εκχώρηση της διοίκησης - σε ιαπωνικά κεφάλαια. Οι σχεδιασμοί αυτοί βρήκαν την ομόθυμη αντίδραση του ΠΑΣΟΚ. Ο λόγος βέβαια ήταν ότι ήθελε το ίδιο να πουλήσει τον ΟΤΕ, ήθελε η εκποίηση να είχε πράσινο και όχι γαλάζιο χρώμα. Και τον ξεπούλησαν φέτα - φέτα με τους Παπαντωνίου - Χριστοδουλάκη σε ρόλο χασάπη. Το 2004, η κυβέρνηση της ΝΔ απλώς προετοίμασε το έδαφος της πλήρους εκποίησης και για το λόγο αυτό η διοίκηση του ΟΤΕ το καλοκαίρι του 2005 - σε συμφωνία με τους άθλιους «πράσινους» συνδικαλιστές της ΟΜΕ - ΟΤΕ - εξάγγειλε το πρόγραμμα της εθελούσιας εξόδου, ενώ παράλληλα οι δύο ...εταίροι συμφώνησαν για τους νεοπροσλαμβανόμενους να ισχύει καθεστώς ιδιωτικού δικαίου. Θέλουν, δηλαδή, να πουλήσουν το μαγαζί «καθαρό και ιδιωτικό»... Το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων - όχι μόνο του ΟΤΕ - δε θα περνούσε αβρόχοις ποσί, χωρίς την τυπική και ουσιαστική στήριξη των ηγεσιών της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Οι τελευταίοι, αντί να οργανώσουν αγωνιστικές κινητοποιήσεις και να καταγγείλουν στην εργατική τάξη το συντελούμενο έγκλημα, λειτούργησαν σε ρόλο πραιτοριανών στο πλευρό της κυβέρνησης. Ας μην εμφανίζονται σήμερα σε ρόλο ...καταγγέλλοντα και τιμητή. Δεν τους πάει. Ας ασχοληθούν καλύτερα με κανένα κοινοτικό πρόγραμμα συνδικαλιστικής συνδιαχείρισης της ΟΝΕ. Με το να βγαίνουν σήμερα και να καταγέλλουν το «έγκλημα εκποίησης του ΟΤΕ» - στο οποίο και οι ίδιοι πήραν μέρος - δεν πείθουν κανένα. Ο κόσμος τούς έχει πάρει χαμπάρι.

Δύο λόγια, τέλος, για τον ΣΥΝ, ο οποίος και στην περίπτωση του ΟΤΕ απέδειξε πόσο ο ρεφορμισμός έχει περάσει στο αίμα του. Ετσι, ο Α. Αλαβάνος σε συνέντευξη Τύπου στις 7/8 δήλωσε μεταξύ άλλων: «Οι τηλεπικοινωνίες αποτελούν στρατηγικό τομέα, για την τεχνολογική ανάπτυξη, έρευνα και ανανέωση. Μια χώρα χωρίς παρουσία στις επικοινωνίες, στην πληροφορική, στην ψηφιακή τεχνολογία, στα ευρυζωνικά δίκτυα, είναι μια χώρα χωρίς προοπτική. Η παράδοση του ΟΤΕ σε πολυεθνική εταιρεία αφαιρεί από τη χώρα το πλέον ισχυρό εργαλείο τεχνολογικών εφαρμογών και έρευνας, ένα κρίσιμο κλειδί από το κράτος για διάχυση των νέων τεχνολογιών σε όλους τους τομείς της οικονομίας».

Είναι προφανές ότι ο ΣΥΝ υπερασπίζεται - στην καλύτερη των περιπτώσεων - ένα δημόσιο ΟΤΕ, ενταγμένο στο ευρύτερο πλέγμα του καπιταλιστικού κράτους, μηχανισμό ενίσχυσης της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Στις σημερινές συνθήκες, η θέση αυτή μόνο σαν συντηρητική - και υπό ορισμένες προϋποθέσεις σαν αντιδραστική - μπορεί να χαρακτηριστεί. Η πραγματικά Αριστερή θέση, είναι ότι ο ΟΤΕ, όπως και οι άλλοι τομείς στρατηγικής σημασίας πρέπει να περάσουν κάτω από κοινωνικό λαϊκό έλεγχο, ώστε να εξυπηρετούν λαϊκές ανάγκες και όχι την καπιταλιστική κερδοφορία, είτε με τη σημερινή είτε με την αυριανή του μορφή.