Για όποιον περιμένει να πέφτουν βόμβες για να δει τον πόλεμο, το σκηνικό στο Ιράκ και τη Γάζα είναι αρκετό. Ομως, ο πόλεμος με άλλα μέσα εξελίσσεται ήδη ραγδαία σε μήκη και πλάτη μακράν της Μέσης Ανατολής. Στην κρίση της Ουκρανίας, για παράδειγμα, πέρα από τις βόμβες, αναδεικνύεται ένα πλέγμα αντιθέσεων κεφαλαίων που συγκρούονται. Στον αστικό Τύπο δεν κρύβουν λόγια: «Η σύγκρουση Ρωσίας - Δύσης ως αποτέλεσμα της ουκρανικής κρίσης επιτείνει το κλίμα αστάθειας στον κόσμο, μεταφέροντας κύματα αβεβαιότητας σε ολόκληρο τον πλανήτη», ανέφερε ένα από τα κύρια άρθρα στον αστικό Τύπο.

Τόσο το ελληνικό κεφάλαιο όσο και τα κυβερνητικά στελέχη γνωρίζουν πολύ καλά ότι η Ελλάδα ως μέλος της ΕΕ εισπράττει όλες τις συνέπειες των σφοδρών μονοπωλιακών ανταγωνισμών, τις οποίες άλλωστε στηρίζει - συνδιαμορφώνει και η ίδια. Οσο κι αν τα αστικά επιτελεία προσπαθούν να εμφανιστούν καθησυχαστικά, είναι σίγουρο ότι οι κυρώσεις σε βάρος της Ρωσίας και οι αντιδράσεις σε αυτές έχουν αναζωπυρώσει σκληρές, παρασκηνιακές και μη, διαπραγματεύσεις, που είναι πολύ λογικό να προκαλέσουν νέα δεδομένα σε μια σειρά κλάδους και αγορές. Μέσα σ' αυτές τις συνθήκες, κάθε μερίδα (και) του ελληνικού κεφαλαίου μελετά και επιλέγει τις επόμενες κινήσεις της, αναζητώντας τρόπους να περιορίσει τις ζημιές που την απειλούν, να εκμεταλλευτεί τα προβλήματα ανταγωνιστών, αλλά και να αξιοποιήσει τη νέα κατάσταση ώστε να ενισχύσει τη δική της θέση.

Για την εργατική τάξη πρέπει να είναι καθαρό ότι για να μπορέσει να αναπτύξει η Ελλάδα ισότιμες σχέσεις αμοιβαίου οφέλους με άλλα κράτη, προϋπόθεση είναι στην εξουσία της χώρας να είναι η ίδια μαζί με τα φτωχά λαϊκά στρώματα, η οικονομία να είναι κοινωνικοποιημένη και να λειτουργεί σχεδιασμένα με σκοπό την ικανοποίηση των εργατικών - λαϊκών αναγκών και όχι με κριτήριο το καπιταλιστικό κέρδος.

Στο μεταξύ στην εντεινόμενη στρατιωτική, πολεμική αναμέτρηση που εξελίσσεται σ' όλη τη νοητή γραμμή από το Πακιστάν ανατολικά (Αφγανιστάν - Ιράκ) ως τις ακτές της Μεσογείου δυτικά (Γάζα, Λίβανος, Συρία), η προσπάθεια των ΗΠΑ να εμφανιστούν ως σωτήρες αποτελεί μνημείο υποκρισίας και πρόσχημα για να καλυφθούν οι εγκληματικές ιμπεριαλιστικές ευθύνες. Οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους στην ΕΕ είναι αυτοί που εξαπέλυσαν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο κατά του Ιράκ το 2003, είναι οι ίδιοι που οργάνωσαν την επέμβαση κατά της Συρίας, εξόπλισαν και ενίσχυσαν αντιδραστικές δυνάμεις, όπως η οργάνωση «Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ και στο Λεβάντε». Το ΚΚΕ έγκαιρα είχε καταγγείλει τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στην περιοχή, που επιφέρουν οδυνηρές συνέπειες κατά των λαών, τονίζοντας ότι οι λαοί έχουν υποχρέωση να επαγρυπνούν και να αντιταχθούν αποφασιστικά στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, να υπερασπίσουν με τον αγώνα τους τα δικά τους συμφέροντα.

Η νέα φονική επιχείρηση με την οποία το Ισραήλ αιματοκύλισε ξανά το λαό της Γάζας ανέδειξε ακόμα μια φορά τις καταστροφικές συνέπειες που έχουν για τους λαούς οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί, οι οποίοι όλα δείχνουν ότι οξύνονται στη Μέση Ανατολή και μάλιστα ανάμεσα σε διάφορες δυνάμεις. Τα διάφορα «στρατόπεδα» των ιμπεριαλιστών μελετούν και επιλέγουν κινήσεις στη γεωπολιτική σκακιέρα, οι οποίες δεν αποκλείεται να συναντήσουν αντιδράσεις ή και διαφωνία (πρώην;) συμμάχων τους. Συμβιβασμοί και αντιθέσεις αναπροσαρμόζονται με βάση νέες «ισορροπίες». Ωστόσο, το κριτήριο των μονοπωλίων και των πολιτικών τους εκπροσώπων είναι σταθερά η εξασφάλιση των στρατηγικών τους συμφερόντων. Οι εξελίξεις στο γεωπολιτικό χάρτη της περιοχής, που βρίσκεται δίπλα στην Ελλάδα, δεν πρέπει να αφήνουν αδιάφορη την εργατική τάξη και πρώτα απ' όλα την οργανωμένη πρωτοπορία της, τους κομμουνιστές. Μέσα σ' αυτές τις συνθήκες διαμορφώνονται τα δεδομένα για την όξυνση της ταξικής πάλης και μέσα σε κάθε χώρα. Καθορίζονται τα καθήκοντα των κομμουνιστών για την οργάνωση και την πάλη ενάντια στην εξουσία των μονοπωλίων, με στόχο την ανατροπή εκείνων που χαράζουν σύνορα με το αίμα των λαών, αρπάζουν τον πλούτο που παράγουν οι εργάτες για να γεμίζουν τα δικά τους θησαυροφυλάκια.

Παράλληλα με τα μέτωπα στον περίγυρο, στο εσωτερικό είχαμε στην αρχή της βδομάδας χαρές και πανηγύρια με αφορμή την επίσκεψη Γιούνκερ, δηλαδή του νέου προέδρου της Κομισιόν. Η επίσκεψή του προβλήθηκε ως «μεγάλης συμβολικής σημασίας», λίγες βδομάδες πριν από την έναρξη των φθινοπωρινών παζαριών μεταξύ της κυβέρνησης και της τρόικας, με τα οποία μπαίνουν στην τελική ευθεία οι κρίσιμες για το εγχώριο κεφάλαιο συζητήσεις για τους τρόπους «ελάφρυνσης» του κρατικού χρέους. Ο λαός δεν έχει να περιμένει τίποτα από την επίτευξη των δημοσιονομικών, διαρθρωτικών και πολιτικών στόχων του εγχώριου κεφαλαίου. Αντίθετα, το «πιάσιμο» των στόχων αυτών προϋποθέτει τη μονιμοποίηση και την επέκταση των αντεργατικών μέτρων της προηγούμενης περιόδου. Διέξοδο για το λαό δίνει μόνο η πάλη, με προοπτική να ξεμπερδέψει μια και καλή από τα μονοπώλια, την εξουσία τους και τις συμμαχίες τους.

Στο μεγάλο μέτωπο της επίτευξης των στόχων για την καπιταλιστική ανάκαμψη, η κυβέρνηση φροντίζει καθημερινά να επιβεβαιώνει την εκτίμηση ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη χτίζεται πάνω στα τσακισμένα δικαιώματα και σε μια σακατεμένη ζωή για την εργατική τάξη. Τα προγράμματα για την ανεργία, που για μια ακόμα φορά εξήγγειλε, αποκαλύπτουν το δρόμο που έχουν χαράξει για γενιές και γενιές στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής. Το γενικό μοντέλο είναι: Εργάτης ανασφάλιστος σε δουλειά - λάστιχο. Τα προγράμματα που ανακοινώθηκαν δεν έχουν καμία σχέση με τη σταθερή και μόνιμη εργασία, με πλήρη δικαιώματα. Στέλνουν τους ανέργους ως φθηνή εργατική δύναμη χωρίς δικαιώματα στα νύχια της εκμετάλλευσης των εργοδοτών. Μετά το τέλος του προγράμματος οι άνεργοι θα είναι και πάλι στο άγχος και την ανασφάλεια, με μειωμένες απαιτήσεις στην αναζήτηση τρόπου να θρέψουν τους εαυτούς τους και τις οικογένειές τους. Μέσα από αυτά τα προγράμματα δεν αντιμετωπίζεται βεβαίως η ανεργία. Διασφαλίζονται, όμως, τα συμφέροντα των καπιταλιστών.

Οπως, αποκάλυψε ο «Ριζοσπάστης» οι νέοι προϋπολογισμοί, που θα καταρτίσουν οι δήμοι μέσα στο Σεπτέμβρη για το 2015, αναμένεται να περιλαμβάνουν μεγάλες αυξήσεις στη φορολογία των λαϊκών οικογενειών, περικοπές παροχών και δραστική μείωση των δαπανών για προσλήψεις προσωπικού! Ολα αυτά θα έχουν σοβαρές επιπτώσεις στις εργατικές - λαϊκές οικογένειες. Η σχετική Υπουργική Απόφαση του υπουργείου Οικονομικών, που έφερε στη δημοσιότητα ο «Ριζοσπάστης», δεν αφήνει περιθώρια για αυταπάτες.

Η βδομάδα έκλεισε με τις «αντιπαραθέσεις» για τον Ενιαίο Φόρο Ακινήτων. Ο σχετικός «καβγάς» άφησε απέξω το κύριο: Αυτόν καθεαυτόν το φόρο. Είπαν για «λάθη», έκαναν παζάρι «να 'ναι τόσο - όχι τόσο» ο φόρος και πέρασαν σαν αυτονόητο ότι ο φόρος πρέπει να πληρωθεί. Πρόκειται, όμως, για δισεκατομμύρια ευρώ που αρπάζονται από τη λαϊκή οικογένεια για να ενισχύσουν αυτούς που κάθε μήνα τους προσφέρουν και μια νέα φοροαπαλλαγή. Ο ΕΝΦΙΑ δεν αφορά τους εφοπλιστές και τις βίλες τους στην Πολιτεία. Στρέφεται ενάντια στη λαϊκή - εργατική στέγη, χτυπά τον αγρότη στο χωράφι κι όχι το βιομήχανο με την εγκατάσταση που σε τετραγωνικά εμφανίζεται ο φτωχός της παρέας. Στον υπολογισμό του φόρου δεν έγιναν «λάθη», εκφράστηκε στη συνέχειά της μια ταξική επιλογή. Οσοι μιλούν για «λάθη», κουκουλώνουν το γεγονός ότι το νέο δυσβάσταχτο χαράτσι, σε συνδυασμό με τη σταδιακή άρση από 1/1/2015 των όποιων περιορισμών απέμεναν ενάντια στους πλειστηριασμούς λαϊκών κατοικιών για χρέη προς τις τράπεζες, αντικειμενικά ενισχύει τους όρους και τις προϋποθέσεις για συγκέντρωση των σπιτιών και της περιουσίας των λαϊκών νοικοκυριών σε ολοένα και λιγότερα χέρια.

Μέσα Αυγούστου, πια, και αυτό το Σαββατοκύριακο είναι από εκείνα που το μεγαλύτερο μέρος των εργαζομένων ξεκινά για μια μικρή καλοκαιρινή ανάπαυλα, λίγες διακοπές με την οικογένεια. Κι όμως, ακόμα κι αυτό ή μια μικρή απόδραση ενός διημέρου, τριημέρου είναι κάτι πολύ δύσκολο για την εργατική - λαϊκή οικογένεια. Είναι ελάχιστοι εκείνοι που έχουν τη δυνατότητα... Η κυβέρνηση, βέβαια, πανηγυρίζει γιατί πέρασε το «Κουίν Ελίζαμπεθ» από το λιμάνι του Πειραιά. Γι' αυτή την περίπτωση ισχύει αυτό που λέει ο λαός μας για τη φοράδα στο αλώνι...