Αυτό το σύνθημα - δέσμευση δέσποζε χτες βράδυ στο ποτισμένο με αίμα Σκοπευτήριο, όπου εναπόθεσε ένα μπουκέτο κόκκινα γαρίφαλα ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, λίγο πριν την έναρξη της εκδήλωσης με κεντρικό ομιλητή τον Κώστα Παρασκευά, μέλος του ΠΓ της ΚΕ και Γραμματέα της ΚΟ Αττικής. Χαιρετισμό απηύθυνε ο Χρήστος Τσιντζιλώνης, πρόεδρος της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ. Ακολούθησε μουσικοθεατρικό αφιέρωμα, αποτύπωσης της πορείας απ' την εκκόλαψη του φασισμού στη μήτρα του καπιταλισμού, την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, τον αντιφασιστικό αγώνα των λαών με αιμοδότες τα Κομμουνιστικά Κόμματα, την τεράστια συμβολή της Σοβιετικής Ενωσης και του Κόκκινου Στρατού.

Ρίγη συγκίνησης στους συγκεντρωμένους σκόρπισε η εξαιρετικά φροντισμένη μουσικοθεατρική παράσταση, ιδιαίτερα στις στιγμές που αναφέρονταν στον αγώνα του ελληνικού λαού με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές: Την ίδρυση του ΕΑΜ, την Πρωτομαγιά του 1944, το Δεκέμβρη του 1944. Το ενδεικτικό προσκλητήριο νεκρών ηρώων: Ερνστ Τέλμαν, Ναπολέων Σουκατζίδης, Γκιουζέπε Κόρντι, Φρεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, Ηλέκτρα Αποστόλου, Ντιμίτρι Γκβόριτς... Στιγμές που κορυφώθηκαν με το κάρφωμα της κόκκινης σημαίας στο Ράιχσταγκ. Στιγμές της πορείας του ΚΚΕ, του ΚΚΚ - του Κομμουνιστικού Κόμματος του Κόσμου, που συνεχίζεται μέχρι τη νίκη... Η Διεθνής και χιλιάδες υψωμένες γροθιές έκλεισαν τη χτεσινοβραδινή εκδήλωση - διαδήλωση και σφράγισαν τη δέσμευση: «Συνεχίζουμε μέχρι τη νίκη»!

Ο Κώστας Παρασκευάς στο βήμα

Στη μνήμη τους υποσχόμαστε ότι θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας η φλόγα της αληθινής ιστορίας που έγραψαν με το αίμα τους να φωτίζει για πάντα το δρόμο της ταξικής πάλης μέχρι την τελική νίκη.

Ταυτόχρονα θέλουμε να αναδείξουμε τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα του πολέμου στην εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Τη σχέση της οικονομικής κρίσης με τον πόλεμο, τον ανταγωνισμό για τη διατήρηση ή κατάκτηση αγορών, τη στάση που πρέπει να κρατήσει το εργατικό κίνημα και οι σύμμαχοί του στον πόλεμο ώστε να μη γίνουν ουρά της αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεών της, να μη χύσουν δηλαδή το αίμα για το ξαναμοίρασμα, για τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών της μίας ή της άλλης πλευράς, της μίας ή της άλλης ιμπεριαλιστικής συμμαχίας.

Η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της είναι ανάγκη να κάνουν όσες θυσίες και αν χρειαστούν κατά της ιμπεριαλιστικής κατοχής, για να περάσει ο λαός στο προσκήνιο και να διεκδικήσει τη δική του εξουσία, καθώς όσο κυριαρχεί ο καπιταλισμός, ο πόλεμος δεν αποφεύγεται, θα ξαναγυρίζει στη ζωή των λαών, όσο και αν αυτοί επιθυμούν την ειρήνη.

Οση χολή και αν χύσουν, όσο μελάνι και αν ξοδέψουν, η αντικειμενική πραγματικότητα δεν αλλάζει. 68 χρόνια μετά τη λήξη του Β΄Παγκοσμίου πολέμου, εκατομμύρια άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο εκτιμούν την ανεπανάληπτη σε θυσίες προσφορά του κομμουνιστικού κινήματος στην ήττα του φασισμού. Βασική δύναμη του τιτάνιου αυτού αγώνα, ψυχή και καθοδηγητής ήταν τα κομμουνιστικά κόμματα. Εκατομμύρια κομμουνιστές και κομμουνίστριες έδωσαν και τη ζωή τους για έναν καλύτερο κόσμο.

Οι ιμπεριαλιστές, τα μονοπώλια και οι ανταγωνισμοί τους πρέπει να καταγραφούν στη συνείδηση των λαών ως οι υπεύθυνοι, βαθιά στιγματισμένοι για τους δυο παγκόσμιους πολέμους. Για τα εκατομμύρια των νεκρών, των αναπήρων, των ξεκληρισμένων. Δε δίστασαν, ούτε διστάζουν μπροστά σε κανένα έγκλημα, αρκεί να εξυπηρετήσουν τα κέρδη, την κυριαρχία και την καπιταλιστική εξουσία. Αυτή η αλήθεια ισχύει ακόμα περισσότερο σήμερα που οι ανταγωνισμοί και οι συγκρούσεις οξύνονται μεταξύ τους.

Στιγμιότυπο από το χώρο που έγινε η εκδήλωση

Ηταν αποτέλεσμα των συγκλονιστικών και τιτάνιων μαχών του Κόκκινου Στρατού στο Στάλινγκραντ, στο Κουρσκ, στο Λένινγκραντ, στη Σεβαστούπολη, σε όλα τα πεδία των μαχών μέσα στη Σοβιετική Ενωση και σε σειρά χωρών της καπιταλιστικής Ευρώπης. Η μεγάλη νίκη των λαών κατά του φασιστικού - ιμπεριαλιστικού άξονα Γερμανίας - Ιταλίας - Ιαπωνίας και των συμμάχων τους επιβλήθηκε κάτω από τον καθοριστικό ρόλο της Σοβιετικής Ενωσης με τις αμέτρητες θυσίες, τα περισσότερα από 20 εκατομμύρια νεκρούς της.

Διδασκόμαστε από τη μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των Λαών. Βγάζουμε συμπεράσματα που δυναμώνουν την πάλη για το Σοσιαλισμό.

Το ιμπεριαλιστικό σύστημα είναι αυτό που γεννά τους πολέμους. Τα κέντρα της «αναθεώρησης της Ιστορίας» συγκαλύπτουν συνειδητά ότι οι πόλεμοι ξεπηδούν από τη φλέβα του καπιταλιστικού συστήματος. Οτι δεν οφείλονται σε κάποιους μανιακούς, όπως διάφοροι παρουσιάζουν τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι. Ο πόλεμοι γίνονται επειδή υπάρχει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Οι μεν Γερμανία, Ιαπωνία και Ιταλία ήθελαν να επανακτήσουν περιοχές που έχασαν ή δεν κατάφεραν να προσαρτήσουν στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, οι δε, ήθελαν να διατηρήσουν ό,τι πέτυχαν το 1914-1918, ενδιαφέρονταν ταυτόχρονα να κερδίσουν από το αδυνάτισμα του φασιστικού άξονα στον πόλεμο κατά των ΕΣΣΔ, Κίνας, Μαντζουρίας, Αβησσυνίας, κυρίως ενδιαφέρονταν να καταπονηθεί ή και να ηττηθεί η ΕΣΣΔ ώστε, μετά, με τις ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις που είχαν να νικήσουν τη Γερμανία, Ιαπωνία, να αρπάξουν τα όποια κέρδη αυτές είχαν αποκτήσει στην περιοχή της Ρωσίας, Κίνας.

Βεβαίως η αποφασιστική στάση της ΕΣΣΔ, η στρατηγική της, τους εμπόδισε να πραγματοποιήσουν τα σχέδιά τους, αντίθετα όχι μόνο δεν κέρδισαν σοβιετικές περιοχές, έχασαν τις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης χάρις και στη δυναμική στάση του Κόκκινου Στρατού που στήριξε τα εσωτερικά λαϊκά κινήματα.

Από το καλλιτεχνικό πρόγραμμα της εκδήλωσης

Είναι μορφή άσκησης της εξουσίας των μονοπωλίων, που ο Χίτλερ, ο Μουσολίνι και γενικότερα τα εθνικοσοσιαλιστικά κόμματα εξέφρασαν και εξυπηρέτησαν.

Ηταν και είναι η αιχμή του δόρατος της καπιταλιστικής εξουσίας ενάντια στο εργατικό κίνημα. Αυτό είναι το κύριο χαρακτηριστικό του γνώρισμα. Ετσι εξηγείται το απροκάλυπτο αντικομμουνιστικό μίσος που τους διακρίνει όλες τις φασιστικές δυνάμεις διαχρονικά. Τα εθνικοσοσιαλιστικά κόμματα αν και κόμματα των μονοπωλίων με βαθύτατα αντικομμουνιστική - αντιλαϊκή, ανοιχτά τρομοκρατική και ρατσιστική πολιτική, χάρη σε μια σειρά παράγοντες παγίδεψαν στις γραμμές τους και λαϊκά στρώματα, απέκτησαν ευρεία λαϊκή βάση. Τέτοιοι παράγοντες ήταν η απότομη εξαθλίωση ως αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης και η αδυναμία διαχείρισης εκ μέρους των αστικών κομμάτων.

Επιβεβαιώθηκε ότι οι αντικειμενικές συνθήκες, ότι η οικονομική κρίση και η γενικότερη κρίση του αστικού συστήματος, δεν οδηγούν από μόνες τους σε εξελίξεις υπέρ του λαού. Αντίθετα, μπορούν να οδηγήσουν και σε πισωγύρισμα συνειδήσεων και στην εμφάνιση αντιδραστικών μαζικών κινημάτων. Αποδείχνεται από μια σειρά αδιάσειστα στοιχεία ότι ο φασισμός ήταν επιλογή των αστικών τάξεων, όχι μόνο ως δύναμη κρούσης και φόβου κατά του λαϊκού κινήματος, αλλά και ως δύναμη διαχείρισης της αστικής εξουσίας.

Σ' αυτή την κατεύθυνση έδωσαν στήριξη οι αστικές πολιτικές δυνάμεις τόσο οι παραδοσιακές δεξιές όσο και οι σοσιαλδημοκρατικές που φάνηκαν ιδιαίτερα χρήσιμες τις κρίσιμες στιγμές.Σε κάθε κρίσιμη στιγμή, μπροστά στο φόβο της ανόδου του λαϊκού κινήματος, στον κίνδυνο να χάσει ο καπιταλισμός την εξουσία, επέλεξαν με ταξικά κριτήρια. Δε δίστασαν να στηρίξουν τους φασίστες. Ανεξάρτητα εάν οι φασίστες στη συνέχεια πέρασαν από το μαχαίρι και αρκετούς από αυτούς, η αλήθεια για τη στάση των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων δεν αλλάζει.

Ας βγάλουν επιτέλους και σήμερα κανένα συμπέρασμα όσοι παίζουν με τη φωτιά, ταυτίζουν το φασισμό με τον κομμουνισμό, παρασυρόμενοι από τον αντικομμουνιστικό οίστρο τους. Προειδοποιούμε ότι ο αντικομμουνισμός είναι φωτιά και τις περισσότερες φορές κάηκαν αυτοί που την άναψαν.

Είναι άμεσο και επιτακτικό καθήκον η απομόνωση της Χρυσής Αυγής (ΧΑ). Η αποκάλυψη του χαρακτήρα της. Καμιά αυταπάτη, καμία ανοχή. Ούτε όταν κάνουν τους καλούς Σαμαρείτες και μοιράζουν τρόφιμα και δίνουνε αίμα, ούτε όταν κάνουν τους νταήδες σε ταλαίπωρους μετανάστες. Είναι οι απόγονοι των εγκληματιών Ναζί, είναι οι απόγονοι των ταγματασφαλιτών. Είναι ορκισμένοι εχθροί του λαού και των αγώνων του. Είναι οργάνωση που γέννησε και στηρίζει το σύστημα για να χτυπήσει το ΚΚΕ και το εργατικό λαϊκό κίνημα.

Η ΧΑ δεν αντιμετωπίζεται με το λεγόμενο αντιφασιστικό μέτωπο, ή το μέτωπο του «συνταγματικού τόξου», από τη σκοπιά δηλαδή υπεράσπισης της αστικής δημοκρατίας, αλλά από το αντιμονοπωλιακό αντικαπιταλιστικό κίνημα, που αμφισβητεί τη στρατηγική των μονοπωλίων, άρα τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο από όπου και αν εξαπολύεται, είτε είναι επιθετικός είτε αμυντικός για το ίδιο συμφέρον.

Τη ΧΑ θα αντιμετωπίσει η Λαϊκή Συμμαχία των εργατών, των φτωχών αγροτών και αυτοαπασχολούμενων. Αυτή η συμμαχία θα αντιπαλέψει το φιλελευθερισμό, τη σοσιαλδημοκρατία και τον εθνικοσοσιαλισμό - ναζισμό της ΧΑ. Αυτή είναι η λύση και όχι η συμμαχία με αστικά κόμματα και τη σοσιαλδημοκρατία, παλιά και νέα.

Διδασκόμαστε και προετοιμαζόμαστε, με ΚΚΕ ικανό να παλεύει σε όλες τις συνθήκες, σε όλους τους καιρούς. Η ίδια η μελέτη της ιστορικής πείρας, αλλά και οι προβλέψεις των εξελίξεων σύμφωνα με τις αποφάσεις του 19ου Συνεδρίου μας, που οι εργασίες του έληξαν πρόσφατα, δεν δικαιολογούν κανένα εφησυχασμό και επανάπαυση. Από την εξέλιξη της κρίσης στην Ευρωζώνη αλλά και από τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή (Μ. Ανατολή, Βόρεια Αφρική), θα εξαρτηθούν κατά κύριο λόγο και οι εξελίξεις στην Ελλάδα, τόσο στα ζητήματα της οικονομίας, όσο και στα ζητήματα των συμμαχιών.

Σε συνθήκες προετοιμασίας πολέμων και γενικά ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, η αστική τάξη και οι κυβερνήσεις της παίρνουν μέτρα κατά του εργατικού κινήματος, απαγορεύουν κινητοποιήσεις, διεκδικήσεις, απεργίες στο όνομα του εθνικού χαρακτήρα του πολέμου, απαγορεύουν δράση κομμάτων, και πριν απ' όλα των Κομμουνιστικών. Γι' αυτό και το εργατικό κίνημα, οι σύμμαχοί του και το Κόμμα πρέπει να είναι έγκαιρα προετοιμασμένοι.

Βεβαίως οι απαγορεύσεις και περιορισμοί χρησιμοποιούνται και σε περίοδο που ωριμάζει η άνοδος της ταξικής πάλης. Σήμερα στην Ελλάδα μπορεί το κίνημα να είναι πίσω από τις ανάγκες, ωστόσο η αστική τάξη και γενικότερα οι μηχανισμοί της Κομισιόν εκφράζουν και ανοιχτά το φόβο μήπως δεν καταφέρουν να προλάβουν της άνοδο του αγώνα, παίρνουν και θα παίρνουν μέτρα, εκτιμώντας επιπροσθέτως ότι και αν έλθει κάποια ανάκαμψη θα είναι ασταθής, αναιμική, επομένως δεν πρόκειται να αντιμετωπίσουν προβλήματα φτώχειας, ανεργίας με τρόπο που να καλμάρουν τη λαϊκή οργή.

Ιδιαίτερα σε περίοδο κρίσης και πρόβλεψης αναιμικής ασταθούς ανάκαμψης, προσπαθούν με όλους τους τρόπους να παρεμποδίσουν τη ριζοσπαστικοποίηση της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Συνδυάζουν διάφορους τρόπους, από τις αυταπάτες ότι με την έξοδο από την κρίση θα γυρίσουμε πίσω στους παλιούς καλούς καιρούς. Το συμβιβασμό και την πτώση των απαιτήσεων κάτω από τις πραγματικές ανάγκες. Τη λογική «δουλειά να έχουν και ό,τι να είναι». Την εργοδοτική τρομοκρατία. Την αναποτελεσματικότητα των αγώνων, μαζί με τη συκοφαντία του λαϊκού κινήματος.

Βασικό τους όπλο παραμένει ο αντικομμουνισμός, που επιχειρούν να τον ανακηρύξουν σε επίσημη κρατική ιδεολογία, μέσα και από την αξιοποίηση της γνωστής θεωρίας των «δύο άκρων».

Το ΚΚΕ διακηρύσσει για άλλη μια φορά καθαρά και υπεύθυνα: Η εργατική τάξη της Ελλάδας, ο ελληνικός λαός μόνο δεινά και συμφορές έχει να επωμισθεί απ' τη συμμετοχή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, που γίνονται με ευθύνη της αστικής τάξης. Από το μπλέξιμο αυτό, που θα οδηγήσει σε μεγαλύτερο μπλέξιμο με τη συμμετοχή στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ο λαός θα ζήσει νέες τραγωδίες.

Ο λαός δεν μπορεί να κάτσει με σταυρωμένα χέρια. Το πρώτο που πρέπει να κάνει είναι να απορρίψει κατηγορηματικά όλους τους σχεδιασμούς της αστικής τάξης και των κομμάτων της, τόσο για τις ΑΟΖ, για τα ενεργειακά, γιατί όλα γίνονται προς όφελος των μονοπωλίων, όσο και τη συμμετοχή στους στρατιωτικούς ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και στις επιχειρήσεις μέσω του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Αυτό είναι το πραγματικό πατριωτικό καθήκον.

Η θέση του ΚΚΕ είναι ξεκάθαρη και ανταποκρίνεται στα συμφέροντα του εργαζόμενου λαού. Το ΚΚΕ αξιοποιεί όλη την προηγούμενη πολιτική πείρα αλλά δεν μένει μόνο σε αυτή, προετοιμάζεται για όλα τα ενδεχόμενα με βάση τις σύγχρονες εξελίξεις.

Εκτιμά ότι δεν μπορεί να αποκλειστεί σε σύγκριση με την περίοδο του Β' Παγκόσμιου Πολέμου και τη στάση φυγής που επέδειξε το φιλελεύθερο τμήμα της αστικής τάξης, αυτή τη φορά η αστική τάξη της χώρας, μέρος των πολιτικών της εκπροσώπων, να επιδιώξουν ενεργητική συμμετοχή στο πλευρό μιας άλλης ισχυρής ιμπεριαλιστικής δύναμης, αν δεχτεί επίθεση στο έδαφός της από γειτονική χώρα ή από άλλη χώρα της περιοχής και να επιδιώξει να μετατρέψει τον αμυντικό πόλεμο σε επιθετικό.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε επίσης ότι η αστική τάξη δεν εγκατέλειψε, συνολικά την περίοδο του '41-'44, την προσπάθεια να χτυπήσει το ΕΑΜικό κίνημα από τα μέσα, άφησε πίσω τον ΕΔΕΣ και τα τάγματα ασφαλείας που οργανώθηκαν για να τσακίσουν το ρωμαλέο κίνημα της αντίστασης και ιδιαίτερα το ΚΚΕ. Η διάθεση της αστικής τάξης να πάρει ενεργό μέρος στη διανομή των αγορών με πόλεμο θα συνδεθεί ακόμα περισσότερο με μια αποπροσανατολιστική και εθνικιστική εκστρατεία με διάφορα προσχήματα, θα επιδιώξει να πείσει τον ελληνικό λαό να συμμετέχει σε έναν επεκτατικό πόλεμο, να επιδιώξει προσαρτήσεις ή να δεχθεί νέους συμβιβασμούς και εξαρτήσεις.

Ο εργαζόμενος λαός πρέπει να είναι προετοιμασμένος σε κάθε περίπτωση, οποιαδήποτε μορφή και αν πάρει η συμμετοχή της Ελλάδας σε ιμπεριαλιστικό πόλεμο, είτε σε αμυντικό είτε σε επιθετικό πόλεμο, με την καθοδήγηση του Κόμματος να οργανώσει την εργατική λαϊκή πάλη με όλες τις μορφές, ώστε ο ίδιος να δώσει την ελευθερία και τη διέξοδο από το καπιταλιστικό σύστημα, που, όσο κυριαρχεί, φέρνει τον πόλεμο και την «ειρήνη» με το πιστόλι στον κρόταφο.

Η εργατική τάξη και ο εργαζόμενος λαός με ισχυρό ΚΚΕ, με ισχυρή λαϊκή συμμαχία έχουν τη δυνατότητα να αποτρέψουν ένα νέο έγκλημα να σφάζονται οι λαοί για τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών, των εκμεταλλευτών τους εγχώριων και ξένων.

Το ΚΚΕ έχει την πείρα γιατί ηγήθηκε στον αγώνα της Εθνικής Αντίστασης, του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας και έδωσε πνοή και δύναμη στο λαό. Είναι διδαγμένο από τα λάθη του. Από τα πιο σημαντικά διδάγματα είναι ότι το κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα πρέπει να είναι προετοιμασμένο ιδεολογικο-πολιτικά και οργανωτικά ανεξάρτητα από τις καμπές του κινήματος, να βρίσκονται στην ετοιμότητα για τη διεκδίκηση και κατάκτηση της εξουσίας.

Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος όξυνε την ταξική πάλη σε μια σειρά χώρες. Ωστόσο, η στρατηγική του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος απέναντι στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα δεν μπόρεσε εν τέλει να μετατρέψει τον εθνικοαπελευθερωτικό - αντιφασιστικό αγώνα σε επαναστατική πάλη για την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας, σε αγώνα των ΚΚ ενάντια στην αστική τάξη της χώρας τους, είτε αυτή ήταν επιτιθέμενη είτε αμυνόμενη. Μόνο στις χώρες της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης η αντιφασιστική πάλη οδήγησε στην ανατροπή της αστικής εξουσίας, με την άμεση διεθνιστική στήριξη των ντόπιων λαϊκών κινημάτων από τον Κόκκινο Στρατό.

Στρατηγική των αντιχιτλερικών αστικών δυνάμεων έναντι του ΕΑΜικού κινήματος ήταν η χειραγώγηση και τελικά το χτύπημά του, άλλοτε μέσα από τη «συνεργασία» μαζί του, άλλοτε μέσα από την ανοιχτή πολεμική, άλλοτε και με τα δύο. Η συνύπαρξη του ταξικού περιεχομένου της λαϊκής πάλης με το εθνικοαπελευθερωτικό έθετε αντικειμενικά καθήκοντα για αγώνα κατά του κατακτητή και - ταυτόχρονα - αγώνα κατά της ντόπιας αστικής τάξης, για την εργατική εξουσία.

Το ΚΚΕ, παρά τον ηρωικό αγώνα του, δεν ήταν στρατηγικά - πολιτικά προετοιμασμένο να θέσει το ζήτημα της κατάκτησης της εργατικής εξουσίας ως επιστέγασμα της αντιστασιακής πάλης και έπαθλο του λαϊκού αγώνα. Δεν μπόρεσε να διαχωρίσει τις οργανωμένες λαϊκές δυνάμεις από τους στρατιωτικούς και πολιτικούς στόχους των εγχώριων και ξένων «συμμαχικών» δυνάμεων. Ετσι, οδηγήθηκε στην υπαγωγή του ΕΛΑΣ στο βρετανικό στρατηγείο της Μέσης Ανατολής (5/7/1943) και αργότερα στις Συμφωνίες του Λιβάνου (20/5/1944) και της Καζέρτας (26/9/1944).

Στις συμφωνίες αυτές το ΚΚΕ, κάτω από την επίδραση των αντιλήψεων που επικρατούσαν συνολικά τότε στο διεθνές κίνημα, συμμετείχε στο όνομα της λεγόμενης «εθνικής ενότητας». Μιας ενότητας επίπλαστης, αφού τα «εθνικά» συμφέροντα της εργατικής τάξης και της αστικής στέκονταν διαμετρικά αντίθετα, τόσο πριν, όσο στη διάρκεια, όσο βεβαίως μετά τη λήξη του πολέμου. Μιας ενότητας, που ουσιαστικά σήμαινε αφοπλισμό του λαϊκού κινήματος και υπαγωγή στην αστική πολιτική. Ετσι, δεν αξιοποιήθηκε το γεγονός ότι ο λαός ήταν ένοπλος, ενώ είχαν διαμορφωθεί ήδη φύτρα εξουσίας, που θα μπορούσαν να μετεξελιχθούν σε πυρήνες της επαναστατικής δράσης για την καθολική σύγκρουση, με στόχο την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας.

Το ΚΚΕ και τώρα και τότε, στα χρόνια του πολέμου ανέδειχνε τη δύναμη που έχει ο λαός όταν θελήσει να παλέψει για το δίκιο του. Τώρα είναι πιο ώριμο το Κόμμα, εξοπλισμένο με το Πρόγραμμά του, με τη στρατηγική του να οδηγήσει στη νίκη της πάλης για την εργατική λαϊκή εξουσία, το Σοσιαλισμό. Ομως έχουμε πολύ δουλειά να κάνουμε σ' αυτήν την κατεύθυνση.

Εμείς πιστεύουμε στη δύναμη του λαού. Ξέρουμε όμως ότι είναι δική μας ευθύνη να μπολιάσουμε τις λαϊκές συνειδήσεις με τα ιδανικά του αγώνα για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Να δείξουμε ότι όλα τα μεγάλα άλματα στην ιστορία της ανθρωπότητας έγιναν όταν οι λαοί πίστεψαν σε ιδέες και αξίες που για να τις πραγματοποιήσουν άξιζε να κάνουν τις μεγαλύτερες θυσίες.

Εχουμε χρέος να μην καμφθούμε στις δυσκολίες της σημερινής εποχής. Τα κινήματα ποτέ δεν εξελισσόντουσαν μόνο ανοδικά, υπάρχουν και καμπές. Οταν όμως η πρωτοπορία αντέχει στις καμπές τότε συμβάλει να συσσωρεύεται ενέργεια, πείρα και επαναστατική δύναμη μέσα στην εργατική τάξη και στις λαϊκές δυνάμεις.

Σήμερα έχουμε χρέος να δούμε πίσω απ' αυτό που φαίνεται με την πρώτη ματιά. Η αστική τάξη φαίνεται πανίσχυρη, αλλά τα θεμέλια του συστήματός της του καπιταλιστικού έχουν τρωθεί ανεπανόρθωτα. Το σύστημά τους είναι καταδικασμένο, γιατί καταδικάζει τους λαούς στη βαρβαρότητα.

Οι αυταπάτες για καλύτερη διαχείριση θα διαλύονται πιο γρήγορα απ' ό,τι στο παρελθόν. Οι συσχετισμοί θα αλλάζουν.

Τώρα ακόμα πιο αποφασιστικά να δείξουμε πού βρίσκεται η δύναμη του λαού. Η δύναμή του βρίσκεται στη Λαϊκή Συμμαχία. Μόνο μια ισχυρή αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή συμμαχία της εργατικής τάξης, των αυτοαπασχολούμενων, της νεολαίας, των γυναικών, της φτωχής αγροτιάς μπορεί να οδηγήσει τα πράγματα μπροστά. Να ανατρέψει την εξουσία των μονοπωλίων, να κατακτήσει τη λαϊκή εξουσία, το Σοσιαλισμό.

Με αυτή την πολιτική γραμμή μπορούμε να δώσουμε δύναμη στη δύναμη του λαού.

Εμπνεόμαστε από την Κόκκινη Σημαία που ύψωσε στο Ράιχσταγκ ο Κόκκινος Στρατός.

Από την ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση και το Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας.

Από τα εκατομμύρια των κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών σε όλο τον κόσμο που δεν δίστασαν να δώσουν ακόμα και τη ζωή τους.

Ξέρουμε καλά ότι τις καλύτερες μέρες δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα. Οτι στον 21ο αιώνα θα υπάρξουν πολλά Ράιχσταγκ που στις κορυφές τους θα υψωθούν οι κόκκινες σημαίες της επανάστασης, του Σοσιαλισμού.

Συνεχίζουμε και θα νικήσουμε!