ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 10 Μάη 2009
Σελ. /32
Η ΕΕ του κεφαλαίου και του πολέμου είναι επικίνδυνη για τους λαούς

Είκοσι ένα Κομμουνιστικά Κόμματα από χώρες της ΕΕ σημειώνουν πως κάθε λαός έχει το δικαίωμα να επιλέγει το δικό του δρόμο ανάπτυξης, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος αποδέσμευσης από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, καθώς και της σοσιαλιστικής προοπτικής

Οσο πλησιάζουμε στις ευρωεκλογές, όλο και συχνότερα εμφανίζεται το ζήτημα της δήθεν «απομόνωσης» του ΚΚΕ, είτε, σε μια άλλη παραλλαγή, της «απομόνωσης» της χώρας, σε περίπτωση που γίνει πράξη η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ, για τη συγκρότηση του κοινωνικό-πολιτικού Μετώπου και ανοίξει ο δρόμος για τη Λαϊκή Εξουσία κι Οικονομία.

Από συγκεκριμένα κέντρα του αστικού πολιτικού συστήματος, αλλά και από τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, καλλιεργείται η αντίληψη ότι η αντίθεση και η αποδέσμευση από την ΕΕ σημαίνει «εθνική απομόνωση». Το Κόμμα μας επανειλημμένα έχει καταρρίψει με επιχειρήματα αυτές τις συκοφαντίες. Ωστόσο, χρειάζεται σήμερα να επανέλθουμε, αφού ανάλογα προπαγανδιστικά επιχειρήματα κατά του ΚΚΕ είναι σε θέση να επηρεάζουν κάποια τμήματα των εργαζομένων, που κατά τα άλλα αναγνωρίζουν τη συνεπή δράση του ΚΚΕ και τη δικαίωση των θέσεών του από την ένταξη στην ΕΟΚ έως σήμερα. Δεν παύει όμως να απασχολεί η μελλοντική εξέλιξη κι εδώ έρχεται η καλλιέργεια της κινδυνολογίας περί «απομόνωσης».

Κόντρα στο μονόδρομο της ΕΕ

Βεβαίως, δεν ξεχνούμε πως ένα από τα επιχειρήματα, που επιστρατεύονται συνήθως κάθε φορά πριν τις ευρωεκλογές, είναι ότι το ΚΚΕ είναι «το μοναδικό ΚΚ στην Ευρώπη που επιζητά την έξοδο της χώρας από την ΕΕ». Θεωρούν πως με αυτό το επιχείρημα θα πείσουν τους εργαζόμενους πως από τη μια με τις θέσεις του ΚΚΕ δε συμφωνεί κανένα άλλο ΚΚ κι από την άλλη πως η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ είναι «καταστρεπτική» για τη χώρα και το λαό.


Σαφώς όμως τα πράγματα και δεν είναι έτσι! Αυτό φαίνεται και από την Κοινή Ανακοίνωση για τις Ευρωεκλογές, που έδωσαν στη δημοσιότητα 21 Κομμουνιστικά κι Εργατικά Κόμματα από 19 χώρες της ΕΕ, στην οποία διατυπώνεται ένας ιδιαίτερα σημαντικός βαθμός συμφωνίας σε βασικές θέσεις, όπως π.χ. πως:

«Η ΕΕ είναι επιλογή του κεφαλαίου. Προωθεί μέτρα προς όφελος των μονοπωλίων, της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου. Με τη Συνθήκη της Λισαβόνας ενισχύονται τα χαρακτηριστικά της ως ιμπεριαλιστικού οικονομικού, πολιτικού και στρατιωτικού μπλοκ αντίθετου στα συμφέροντα των εργατών και των λαών. Εντείνονται οι εξοπλισμοί, ο αυταρχισμός, η κρατική καταστολή.

Στο όνομα του "εκσυγχρονισμού", της "ανταγωνιστικότητας" και "επιχειρηματικότητας", της "ευελφάλειας" (flexicurity) δυναμώνουν οι επιθέσεις σε εργατικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα, υπονομεύεται το δικαίωμα στην απεργία, οι συνδικαλιστικές ελευθερίες. Επιχειρείται να μειωθούν μέρες εργασίας και μισθοί στο όνομα της κρίσης, προκειμένου να διασφαλιστεί η κερδοφορία του κεφαλαίου. Η προοπτική που επιφυλάσσεται για τους εργαζόμενους είναι δουλειά δίχως δικαιώματα μέχρι θανάτου. Είναι εφιαλτικό το τοπίο στις εργασιακές σχέσεις, όπου η αύξηση του ημερήσιου χρόνου απασχόλησης και η απόφαση για το 65ωρο συνυπάρχει με ημιαπασχόληση, ανεργία, εργασιακή ανασφάλεια. Είναι αλλεπάλληλα τα πλήγματα σε μισθούς, συντάξεις, με την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, τη διάκριση του χρόνου εργασίας σε ενεργό και ανενεργό, με την άνοδο των τιμών, τον πολλαπλασιασμό των εργατικών ατυχημάτων. Με την παράδοση στο μεγάλο κεφάλαιο των συστημάτων εκπαίδευσης, υγείας και πρόνοιας. Τη συρρίκνωση των μικρών και μεσαίων αγροτικών εκμεταλλεύσεων, προς όφελος των μεγαλοαγροτών και των μονοπωλιακών ομίλων. Την αύξηση της κρατικής καταστολής, την άνοδο του αντικομμουνισμού, του ρατσισμού, της ξενοφοβίας. Πρώτα θύματα της έντασης της εκμετάλλευσης, της αυξανόμενης καταστολής και καταπίεσης είναι οι νέοι, οι γυναίκες, οι μετανάστες εργάτες».

Οτι π.χ. «Οι εξελίξεις δικαιώνουν τις δυνάμεις που αντιτάχθηκαν στη Συνθήκη του Μάαστριχ, του Αμστερνταμ, της Νίκαιας». Να θυμίσουμε πως στις συγκεκριμένες αντιλαϊκές συνθήκες ο ΣΥΝ ψήφισε υπέρ της 1ης, ενώ δεν αντιτάχθηκε ούτε στη 2η, ούτε στην 3η Συνθήκη, ψηφίζοντας και στις δύο «παρών».

Στην Κοινή Διακήρυξη των 21 Κομμουνιστικών Κομμάτων της ΕΕ σημειώνεται ακόμη πως πρέπει: «Να γίνουν οι λαοί κύριοι των πλουτοπαραγωγικών πηγών και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας των χωρών τους» κι ακόμη πως απαιτούνται σήμερα: «Καθολικά δωρεάν δημόσια συστήματα Υγείας, Πρόνοιας. Μείωση των ορίων συνταξιοδότησης και ουσιαστικές αυξήσεις στις συντάξεις. Αναβαθμισμένη ενιαία δημόσια δωρεάν Παιδεία για όλους».

Το κυριότερο, όμως, είναι ότι σ' αυτήν τη Διακήρυξη υποστηρίζεται «το δικαίωμα κάθε λαού να επιλέγει κυρίαρχα το δρόμο ανάπτυξης, συμπεριλαμβανόμενου του δικαιώματος αποδέσμευσης από τις πολυεπίπεδες εξαρτήσεις από ΕΕ και ΝΑΤΟ καθώς και της σοσιαλιστικής επιλογής».

Η αναγνώριση αυτού του δικαιώματος του κάθε λαού έρχεται ευθέως σε αντίθεση με τον «ευρωμονόδρομο», που υποστηρίζει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και έχει δεχτεί τα τελευταία χρόνια αλλεπάλληλα πλήγματα από τους λαούς στα δημοψηφίσματα.

Βεβαίως, η πολιτική πρόταση του κάθε κομμουνιστικού κι εργατικού κόμματος εξαρτάται από την επεξεργασία της τακτικής και της στρατηγικής του. Το ΚΚΕ δεν έχει τίποτα να κρύψει από τον ελληνικό λαό και γι' αυτό προτείνει τη συγκρότηση της λαϊκής συμμαχίας, του Μετώπου, που όχι μόνο θα παλεύει για δικαιώματα και νέες κατακτήσεις για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού, αλλά και θα ανοίξει την προοπτική της λαϊκής οικονομίας κι εξουσίας, του σοσιαλισμού. Μια προοπτική ασυμβίβαστη με τη συμμετοχή στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Με τη δράση του το ΚΚΕ έχει αποδείξει πως ακολουθώντας αυτήν την επαναστατική στρατηγική και τακτική αποτελεί σήμερα στην Ευρώπη μια ισχυρή πολιτική δύναμη, με γερές βάσεις στο εργατικό - λαϊκό κίνημα και σημαντική εκλογική επιρροή. Πρόκειται για σοβαρά αποτελέσματα τα οποία έχουν επιτευχθεί σε πραγματικά δύσκολες συνθήκες, χάρη στη δράση και τους αγώνες χιλιάδων μελών και φίλων του ΚΚΕ, σε συνθήκες όπου το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα βρίσκεται σε υποχώρηση και άλλα ΚΚ, ιδίως στην Ευρώπη, υποχώρησαν κάτω από την επίθεση του αντιπάλου και παραιτήθηκαν από το όνομα, τα σύμβολα και την ιδεολογία μας. Ετσι τα αποτελέσματα που έχει επιτύχει το ΚΚΕ τα τελευταία 20 περίπου χρόνια απαίτησαν και απαιτούν πρόσθετες προσπάθειες για το ξεπέρασμα των εμποδίων που βάζει η αστική τάξη, η ΕΕ και οι πολιτικοί εκπρόσωποί τους, στην ιδεολογική, πολιτική και μαζική δράση του ΚΚΕ.

Εδώ είναι που ανησυχεί ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και καταφεύγει σε ένα σωρό αντικομμουνιστικούς ισχυρισμούς.

Τα δυο «κοντά ποδάρια» της διαστρέβλωσης

Ετσι, π.χ., ακούμε να κατηγορούν το ΚΚΕ για «απομόνωση» επειδή δε συμμετέχει στο λεγόμενο Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ), ένα κόμμα που έχει γεννηθεί από τη «μήτρα» των ευρω-ενωσιακών μηχανισμών για να τους υπηρετήσει και στο οποίο πρωτοστατεί από την Ελλάδα ο ΣΥΝ.

Πρόσφατα μάλιστα η «ΑΥΓΗ» άφηνε να εννοηθεί ότι το ΚΚΕ ήταν το μόνο κόμμα που δεν υπέγραψε ένα κείμενο κοινής ανακοίνωσης κομμάτων, που βασικά συγκλήθηκαν στη βάση της «Ευρωπαϊκής Ενωτικής Αριστεράς - Βορειοευρωπαϊκής Πράσινης Αριστεράς» (GUE-NGL).

Την ίδια ώρα, που η εφημερίδα του ΣΥΝ άφηνε υπονοούμενα για δήθεν «μοναχικό δρόμο» του ΚΚΕ στα ζητήματα συνεργασίας με Κομμουνιστικά κι άλλα ευρωπαϊκά κόμματα, νομίζοντας πως έτσι θα μας «κολλήσει στον τοίχο», ξέχασε να αναφέρει δύο τουλάχιστον πράγματα:

1) Η GUE/NGL στο Ευρωκοινοβούλιο έχει συνομοσπονδιακό χαρακτήρα κι αυτό σημαίνει πως δεν αποτελεί κάποιο πλαίσιο για πολιτική συνεργασία στα ζητήματα της ΕΕ, κάτι που τα τελευταία 4 χρόνια φάνηκε πάμπολλες στιγμές. Δεν ήταν λίγες οι φορές που απαράδεκτες αποφάσεις για την Κούβα, αλλά και για ζητήματα όπως η «Πράσινη Βίβλος», το Ευρωσύνταγμα, ακόμη και ανοικτά αντικομμουνιστικά ψηφίσματα δε συνάντησαν την ομόφωνη απόρριψη από την Ομάδα και από δυνάμεις που χαρακτηρίζονται ως «αριστερές» και «προοδευτικές».

Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Θα αναφέρουμε μόνο ένα παράδειγμα: Κατά τη διάρκεια της τελευταίας βάρβαρης και δολοφονικής επιδρομής του Ισραήλ κατά του παλαιστινιακού λαού στη Γάζα, ενώ το ΚΚΕ και η ΚΝΕ πρωτοστατούσαν στην Ελλάδα και στο εξωτερικό στην αλληλεγγύη στο δοκιμαζόμενο λαό της Παλαιστίνης, την ίδια ώρα στελέχη του κόμματος «Η Αριστερά» της Γερμανίας, που προεδρεύει στο λεγόμενο Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ) και βέβαια οι ευρωβουλευτές του είναι στη GUE/NGL συμμετείχαν σε εκδηλώσεις «αλληλεγγύης» υπέρ ...του Ισραήλ.

Η ύπαρξη, λοιπόν, αυτής της συνομόσπονδης ομάδας, στην οποία συμμετέχουν βουλευτές από κομμουνιστικά, εργατικά κόμματα, αλλά και άλλα κόμματα που αυτοχαρακτηρίζονται αριστερά ή πράσινα κ.ά., και στην οποία η κάθε συνιστώσα μπορεί να διατηρεί τις θέσεις, αποσκοπεί στο ξεπέρασμα του αντιδημοκρατικού καθεστώτος που χαρακτηρίζει το Eυρωκοινοβούλιο και βάζει εμπόδια στη δράση όσων ευρωβουλευτών δεν ανήκουν σε κάποια ομάδα.

2) Το δεύτερο που ξέχασε η «Α» είναι το περιεχόμενο του συγκεκριμένου κειμένου, το οποίο το λιγότερο δεν ανταποκρίνεται στη νέα κατάσταση που διαμορφώνεται στην Ευρώπη. Μια κατάσταση που χαρακτηρίζεται από την όξυνση των αντιθέσεων και των δυσκολιών στο εσωτερικό της ΕΕ, από την ογκούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια, από σημαντικούς αγώνες, δημοψηφίσματα, εργατικές κινητοποιήσεις που συγκρούονται με τις πολιτικές της ΕΕ, που κάνουν σήμερα πιο ορατή την προοπτική της αποδυνάμωσης αυτού του ιμπεριαλιστικού οργανισμού, της αποδέσμευσης και απόσπασης χωρών που θα επιλέξουν ένα διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης.

Οι δυνάμεις που υπερασπίζονται την ΕΕ - όπως είναι το «Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς» και βέβαια ο ΣΥΝ - προσπαθούν να αναστηλώσουν τη φθίνουσα νομιμοποίηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης στα μάτια των λαών, το ξεφτισμένο λεγόμενο ευρωπαϊκό όραμα. Για αυτό όχι μόνο στη διακήρυξη του ΚΕΑ, αλλά και στο συγκεκριμένο κείμενο προωθούν θέσεις όπως περί «εκδημοκρατισμού της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας» ή αναφορές στις οποίες το βάρος της κρίσης ρίχνεται στο ζήτημα της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης, ενώ αποφεύγεται κάθε αναφορά στο Μάαστριχτ, που θεμελίωσε την ΕΕ και τις αντιλαϊκές πολιτικές της, με τη στήριξη δεξιών, σοσιαλδημοκρατικών, αλλά και «νεο-αριστερών» κομμάτων, όπως ο ΣΥΝ. Στο συγκεκριμένο κείμενο, που αναφέρεται η «ΑΥΓΗ», δε γίνεται καμία αναφορά στον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της ΕΕ, ενώ απουσιάζει κάθε αναφορά στη σοσιαλιστική προοπτική.

Εννοείται πως με τις παραπάνω εκτιμήσεις ή παραλείψεις το Κόμμα μας δεν μπορεί να συμφωνήσει.

Δυναμώνει η κοινή δράση των ΚΚ

Το να ισχυρίζεται ωστόσο κάποιος ότι το ΚΚΕ «είναι απομονωμένο», επειδή δεν υπέγραψε κάποιο κείμενο, λίγους μόνο μήνες μετά το 18ο Συνέδριο του Κόμματος στο οποίο πήραν μέρος εκπρόσωποι 88 Κομμουνιστικών, Εργατικών Κομμάτων και απελευθερωτικών κινημάτων, είναι κάτι παραπάνω από παραλογισμός.

Στα τελευταία 4 χρόνια, μετά τις ευρωεκλογές του 2004, πολλαπλασιάστηκαν οι περιφερειακές και πολυμερείς πρωτοβουλίες των ευρωπαϊκών Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, στις οποίες δραστήριο ρόλο έπαιξε και παίζει το ΚΚΕ. Η συνεργασία σε ορισμένα θέματα αποκτά πιο μόνιμα χαρακτηριστικά, όπως π.χ. με τις συναντήσεις για τα ζητήματα της Παιδείας. Ταυτόχρονα δυναμώνει η διεθνιστική αλληλεγγύη με εργατικούς και λαϊκούς αγώνες.

Τα ΚΚ απέδειξαν ότι είναι ικανά να οργανώνουν μαζικές πρωτοβουλίες ευρωπαϊκής και διεθνούς εμβέλειας. Να θυμίσουμε τις μαζικές εκδηλώσεις ενάντια στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ στην Κωνσταντινούπολη το 2004, την πανευρωπαϊκή και συντονισμένη καμπάνια ενάντια στο αντικομμουνιστικό ψήφισμα στο Συμβούλιο της Ευρώπης και στο Ευρωκοινοβούλιο, τις καμπάνιες αλληλεγγύης με την ΚΝ Τσεχίας, τους Ούγγρους κομμουνιστές, τους αντιφασίστες αγωνιστές στις Βαλτικές Δημοκρατίες, τη δράση κατά του ΝΑΤΟ και της διεύρυνσής του κ.ά. Σ' όλες αυτές τις πρωτοβουλίες, αλλά και σε άλλες, εκτός ΕΕ, όπως στα Βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή και αλλού το ΚΚΕ έπαιξε σημαντικό ρόλο.

Η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ δε σημαίνει διεθνή «απομόνωση»

Οι απολογητές του Μάαστριχτ, για να πείσουν πως η συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ είναι ο «μονόδρομος» για τη χώρα, συνηθίζουν να καταφεύγουν στο φόβο. Πως δήθεν αν ξεκοπούμε από τις εξελίξεις στην ΕΕ, τότε μας περιμένει η «απομόνωση» ή όπως συνηθίζουν να λένε η ...«αλβανοποίηση»!

Ανάλογες κινδυνολογίες τις έχουμε ακούσει, όχι μόνον εμείς, π.χ. με το δημοψήφισμα στο «σχέδιο Ανάν» στην Κύπρο, αλλά και άλλοι λαοί, που όμως βρήκαν το ψυχικό σθένος να πούνε «ΟΧΙ» στα δημοψηφίσματα στη Γαλλία και στην Ολλανδία, όπου απορρίφθηκε το «ευρωσύνταγμα» και στην Ιρλανδία, όταν ο λαός της απέρριψε την «ευρωσυνθήκη». Σήμερα η ΕΕ δέχεται πλήγματα από τους λαούς και κάποιοι επιμένουν να μιλούν για ...«απομόνωση».

Ομως, το δίλημμα ΕΕ ή «απομόνωση της χώρας», είναι ένα ψευτοδίλημμα, που επιδιώκει να σπείρει ακόμη μεγαλύτερη μοιρολατρία, να λειτουργήσει τρομοκρατικά και να κρύψει τις πραγματικές δυνατότητες του λαού και της χώρας μας.

Στην πραγματικότητα, μια Ελλάδα, που θα είναι απελευθερωμένη από τους όρους της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, όπου τα βασικά μέσα παραγωγής θα είναι λαϊκή περιουσία, η παραγωγή και η κατανομή των αγαθών θα γίνεται με κεντρικό σχεδιασμό κι εργατικό - λαϊκό έλεγχο, θα μπορέσει να αναπτύξει στο έπακρο τις δυνατότητες που έχει σαν χώρα. Σαφώς και μια Ελλάδα της λαϊκής εξουσίας θα είναι σε θέση να συνάψει οικονομικές, εμπορικές και άλλες σχέσεις, αμοιβαία επωφελείς με άλλες χώρες, που βρίσκονται εντός της ΕΕ ή και εκτός, στην περιφέρειά μας ή και μακρύτερα.

Μια τέτοια Ελλάδα θα 'ναι η δική μας συμβολή, η συμβολή του ελληνικού λαού στη διεθνή πάλη για την Ευρώπη που συμφέρει τους λαούς της, την Ευρώπη του σοσιαλισμού, που μόνο τότε θα μπορεί να είναι ενωμένη, αφού η εξουσία των μονοπωλίων, αυτών που διαχωρίζουν τους λαούς, θα έχει ανατραπεί.


Του Ελισαίου ΒΑΓΕΝΑ*
*Ο Ελισαίος Βαγενάς είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του Κόμματος



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ