«Ο ελληνικός λαός πρέπει να αποκτήσει συνείδηση απειθαρχίας και ανυπακοής στις επιλογές της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της εκάστοτε κυβέρνησης στην Ελλάδα, που έχει αντιλαϊκή πολιτική. Συνείδηση. Εάν δεν αποκτήσει αυτή τη συνείδηση, δε θα μπορέσει να παλέψει. Και συμμόρφωση και αντίθεση δε γίνεται». Τα παραπάνω τόνισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, την περασμένη Παρασκευή στη Βουλή, στη προ ημερήσιας διάταξης συζήτηση για τα προβλήματα της νεολαίας, συζήτηση που προκάλεσε το ΚΚΕ. Παραθέτουμε στη συνέχεια την ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

Νιώθουμε την ανάγκη να υπενθυμίσουμε ότι η θέση μας και η στάση μας στα διάφορα προβλήματα - και απέναντι στα προβλήματα της νεολαίας - δεν καθορίζεται με προεκλογικά κριτήρια. Η προεκλογική περίοδος απαιτεί, βεβαίως, ειδικές μορφές δραστηριότητας, περισσότερη συνθηματοποίηση της πολιτικής. Αυτά που υποστηρίζουμε σήμερα γενικά για τον εργαζόμενο λαό και για τη νεολαία ειδικότερα, τα είπαμε και χτες και προχτές και προ κρίσης. Γιατί τα προβλήματα δεν προκλήθηκαν με την οικονομική κρίση. Τώρα έχει μπει ένα παραβάν στο χτες της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, στο χτες των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ.

Είμαστε υποχρεωμένοι ως κόμμα της αντιπολίτευσης να συμβάλουμε ή να καταθέσουμε προτάσεις για την αντιμετώπιση των συνεπειών από την κρίση; Βεβαίως. Και δεν είναι θέμα της Βουλής. Είμαστε υποχρεωμένοι μπροστά στο λαό, μέσα στο μαζικό κίνημα να το κάνουμε. Ομως - και αυτό βεβαίως είναι ολοφάνερο - σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να συμμετάσχουμε - και δεν το έχουμε κάνει μέχρι τώρα - ούτε σε ένα άρθρο, ούτε σε μία τροποποίηση, αν θέλετε, νόμου που έχει στόχο να διασφαλίζει την κερδοφορία, που πάνω στην κερδοφορία υπάρχει και η κερδοσκοπία. Να προβάλουμε μέτρα - και θα πούμε ορισμένα εδώ ειδικά για τη νεολαία, που αντιμετωπίζουν - δε λύνουν, αμβλύνουν - τις συνέπειες της κρίσης πάνω στον εργαζόμενο λαό και στη νέα γενιά, αυτό είμαστε υποχρεωμένοι να το κάνουμε, όχι για λόγους τυπικά συμμετοχής μας στο Κοινοβούλιο, αλλά γιατί το αντιμετωπίζουμε από θέση αρχής.

Ξεκαθαρίζουμε και ένα άλλο πράγμα. Πιστεύουμε στη νεολαία και στο νεολαιίστικο κίνημα. Ουδέποτε μέχρι τώρα την κολακέψαμε και ούτε θα το κάνουμε. Το ίδιο κάνουμε, αν θέλετε, και απέναντι στην εργατική τάξη και στο εργατικό κίνημα. Αυτά να τα ξεκαθαρίσουμε.

Με την ευκαιρία, δε θυμηθήκαμε παραμονές των φοιτητικών και σπουδαστικών εκλογών την ΕΦΕΕ. Ακούω τώρα τα κόμματα της αντιπολίτευσης και στελέχη της Νέας Δημοκρατίας που φωνάζουν ότι δεν υπάρχει ΕΦΕΕ. Δεν το θυμηθήκαμε φέτος, το θυμηθήκαμε και πέρυσι - και εννοώ εδώ τα μέλη της Κομμουνιστικής Νεολαίας που είναι φοιτητές και σπουδαστές - το θυμηθήκαμε και το 2008, το θυμήθηκαν και το 2007 και το 2006 και το 2005, όταν οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι της παράταξης της Κομμουνιστικής Νεολαίας Ελλάδας πήγαιναν για να πάρουν μέρος στα πανσπουδαστικά συνέδρια και κανείς άλλος δεν υπήρξε. Και τώρα η ΕΦΕΕ πάει να γίνει φετίχ. Πρέπει να συγκροτηθεί ΕΦΕΕ. Εχει ορισθεί με πρόταση επίσης των μελών της Κομμουνιστικής Νεολαίας που συμμετέχουν η μέρα του Πανσπουδαστικού Συνεδρίου. Ιδωμεν τι θα γίνει και αν τελικά θα γίνει το συνέδριο και αν θα λήξει το συνέδριο, διότι πάλι τα κουκιά θα μετράνε και πόσο κοντά είναι οι εθνικές εκλογές.

Ας αφήσουμε αυτό το θέμα. Ο πρωθυπουργός ανέφερε πολλά για τη μεγάλη σημασία της ένταξης στην τότε ΕΟΚ, σήμερα Ευρωπαϊκή Ενωση, κλπ. Είναι γνωστές οι θέσεις μας και είναι γνωστό γιατί εντάχθηκε η Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Και μάλιστα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το είπε καθαρά. Πριν απ' όλα και κυρίως είναι πολιτικοί λόγοι, για την πολιτική στήριξη του πολιτικού συστήματος της Ελλάδας και της κυρίαρχης τάξης, ούτως ώστε να μπορέσει να παίξει ένα ρόλο βεβαίως στο πεδίο της οικονομίας κατ' αρχήν στην περιοχή και, δεύτερον, για να θωρακιστεί το αστικό πολιτικό σύστημα - και θωρακίστηκε - απέναντι σε ένα κίνημα λαϊκό, το οποίο βεβαίως δεν ήταν σε δυσθεώρητα ύψη, αλλά ωστόσο είχε σημαντικές παρακαταθήκες, αντιδικτατορική πάλη και, αν θέλετε, είχε παρακαταθήκες μάλιστα - λέω για την περίοδο του 1981 και πριν - και από την τότε θετική στάση του ΠΑΣΟΚ στα λαϊκά προβλήματα.

Βεβαίως, εδώ πρέπει να πούμε ότι η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ αποτέλεσε συνειδητά για την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αλλά και εξ αντικειμένου τον παράγοντα της εγκατάλειψης μίας σειράς συνθημάτων και της συντηρητικοποίησης. Και λέμε, ευτυχώς για το ΚΚΕ που κράτησε και την περίοδο του '61 και την περίοδο του '81 αυτή τη σταθερή στάση, γιατί τα πράγματα θα ήταν ακόμα χειρότερα για το κίνημα. Δε θα απαντήσω τώρα σε γενικά πράγματα. Επειδή ο πρωθυπουργός είπε ότι γενικά ωφελήθηκε ο ελληνικός λαός και η νεολαία από τη συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ενωση, θα σταθώ σε ορισμένους αριθμούς οι οποίοι έχουν διαμορφωθεί διαχρονικά προ κρίσης - στατιστικά στοιχεία, παρότι δε μου αρέσει πάρα πολύ η στατιστική - και θα πω ότι ούτε το καλό ποσοστό ούτε το αρνητικό ποσοστό έρχεται μέσα σε ένα χρόνο, σε δύο χρόνια, ακόμα και στην τετραετία μίας κυβέρνησης.

Οι αριθμοί στην Ελλάδα - βέβαια εξειδικεύονται ποσοστά που έχουν σχέση με τη νεολαία - είναι ανάλογοι και με την εργατική λαϊκή οικογένεια που ανήκει, γιατί για μας η νεολαία δεν είναι κάτι ομοιόμορφο. Η ομοιομορφία προκύπτει από τα ηλικιακά χαρακτηριστικά, από την εκρηκτική ενεργητικότητα που έχει, από την ευκολία προσαρμογής στο καινούριο. Και δεν είναι τυχαίο πόσο εύκολα προσαρμόζονται μικρά παιδιά στις νέες τεχνολογίες. Αλλά αυτό δεν αναιρεί το ταξικό στοιχείο, την κοινωνική ένταξη της νεολαίας, πού ανήκει, εάν είναι παιδί της εργατικής τάξης, εάν είναι παιδί μικροαστικών λαϊκών στρωμάτων, εάν είναι παιδί ανώτερων μεσαίων στρωμάτων, της αστικής τάξης, υψηλόμισθων, χαμηλόμισθων, αυτά δεν μπορούν να αναιρεθούν και να ισοπεδωθούν με τα ηλικιακά χαρακτηριστικά που υπάρχουν και τα οποία οδηγούν σε μία εμφάνιση ομοιομορφίας που όμως είναι πολύ σχετική.

Οι συνέπειες, τώρα, από τη διακυβέρνηση στη χώρα και τη διασύνδεση και την απόλυτη διαπλοκή αυτής της διακυβέρνησης με την πορεία προσαρμογής και ενσωμάτωσης της Ελλάδας στην κατά φάσεις εξέλιξη της ΕΟΚ: Το κόστος από τη μη ικανοποίηση των σύγχρονων μορφωτικών αναγκών, που πληρώνει η λαϊκή οικογένεια, είναι 4,5 δισεκατομμύρια ευρώ για το 2008 και αυτά δεν έγιναν το 2008, αλλά υπάρχει μία ανοδική πορεία. Είναι πολύ φυσικό όταν συνεχίζεται αμείωτη η ίδια πολιτική και η κυβέρνηση εάν αλλάξει και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να είναι το 2011 - 2012, θα είναι χειρότερα, όχι γιατί κατ' ανάγκη το ένα κόμμα είναι χειρότερο από το άλλο, αλλά γιατί η συνέχεια μίας πολιτικής προκαλεί όξυνση στην «καλύτερη» περίπτωση, γιατί μπορεί να προκαλέσει και πολύ χειρότερα.

Η ιδιωτική δαπάνη για ξένες γλώσσες είναι 431 εκατομμύρια ευρώ. Η δαπάνη για φροντιστήρια δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης είναι 567 εκατομμύρια ευρώ. Η δαπάνη για ιδιωτικές επαγγελματικές σχολές, ιδιωτικά ΙΕΚ είναι 129 εκατομμύρια ευρώ. Κάθε χρόνο εγκαταλείπουν το δημοτικό σχολείο 8.000 παιδιά, τέσσερις στους δέκα Ελληνες, μιλάω για όλες τις ηλικίες. Και μη μου πείτε σιγά τον αριθμό, γιατί είναι τάση ανησυχητική. Το 14% των νέων εγκαταλείπει τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Το 60% των σπουδαστών στα ΤΕΙ εργάζονται παράλληλα με τις σπουδές τους. Το αντίστοιχο ποσοστό για τους φοιτητές πανεπιστημίων φτάνει μέχρι και το 45%. Περίπου 1 στους 2 σπουδαστές των ΤΕΙ εγκαταλείπει τις σπουδές του, εξ ου κι αυτό που λέμε «οι φοιτητές που γέρασαν». Δεν είναι οι φοιτητές που πέρασαν τα χρόνια; Εχει ψαχτεί γιατί σταματούν τις σπουδές; Δεν είναι όλοι ότι αποχωρούν από χούι.

Εχουν γενικευτεί όλες οι εργασιακές σχέσεις. Μόνο στους χώρους της εκπαίδευσης έχουμε περίπου το 20% των εκπαιδευτικών που απασχολούνται ως ωρομίσθιοι και αναπληρωτές, το 30% των καθηγητών στα πανεπιστήμια είναι συμβασιούχοι, ενώ το 77% είναι στα ΤΕΙ.

Αυτό είναι το συλλογικό όφελος από την πολιτική η οποία ακολουθήθηκε όλα αυτά τα χρόνια, η οποία ήταν εναρμονισμένη με την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Και μη μου πείτε τώρα ότι είχαμε ανίκανες κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας, ή ότι είχαμε κακούς πρωθυπουργούς και αυτή είναι η εξήγηση!

Ας πάμε τώρα στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Ας πούμε ότι εδώ έχουμε την κακή Ελλάδα με τους κακούς πολιτικούς. Κακοί δεν είναι οι πολιτικοί. Με συνέπεια εφαρμόζουν τις επιλογές που έχουν αποφασίσει να εφαρμόσουν. Στην Ευρωπαϊκή Ενωση λοιπόν το 1/5 των παιδιών δεν έχουν βασικές ικανότητες ανάγνωσης, γραφής και αριθμητικής. Αυτά είναι στοιχεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ενα στα επτά νεαρά άτομα ηλικίας 18 έως 24 ετών, δηλαδή 6 εκατομμύρια νέοι δεν έχουν προχωρήσει πέρα από την υποχρεωτική εκπαίδευση, και αυτά τον 21ο αιώνα. Αν είναι δυνατόν να αρκεί η υποχρεωτική εκπαίδευση με όλα τα κουσούρια που έχει!

Το ποσοστό αυτών που εγκαταλείπουν πρόωρα το σχολείο πριν ολοκληρώσουν την κατώτερη δευτεροβάθμια εκπαίδευση κυμαίνεται στο 14,8%. Βεβαίως από χώρα σε χώρα διαφέρει, αλλά αυτά είναι τα ποσοστά. Ούτε ένας στους τρεις νέους 25 έως 34 ετών με μειονεκτική κοινωνικοοικονομική προέλευση - αυτός είναι ο όρος που χρησιμοποιείται - δεν ολοκληρώνει την ανώτατη εκπαίδευση. Ας αφήσουμε το πόσοι μπαίνουν ελεύθερα τάχα στα πανεπιστήμια. Περισσότεροι από ένας στους τρεις νέους Ευρωπαίους από 15 έως 24 ετών δεν είναι ενταγμένοι ούτε στην εκπαίδευση, ούτε στην εργασία, ούτε στην κατάρτιση. Το ποσοστό ανεργίας των νέων από 15 έως 24 χρόνων το 2007 ήταν 15,3% και το 2008 15,4% που είναι σχεδόν το διπλάσιο του αντίστοιχου του συνολικού εργαζόμενου πληθυσμού. Δεκαεννιά εκατομμύρια παιδιά έως 17 χρόνων και το 20% των νέων ανθρώπων από 18 έως 24 χρόνων βρίσκονται σε κίνδυνο φτώχειας, δηλαδή δεν είναι φτωχοί ακόμα.

Τα κοινωνικά ταμεία, που λέει η κυβέρνηση και που υποστηρίζουν και το ΠΑΣΟΚ και άλλα κόμματα, για μας είναι ύβρις απέναντι στη νεολαία και στο λαό και δεν τα εντάσσουμε στα μέτρα αντιμετώπισης της κρίσης. Το 18% των νέων από 18 έως 24 ετών αμείβεται με λιγότερο από το μισό του μέσου εισοδήματος της χώρας όπου ζει.

Τι συζητάμε λοιπόν; Σε τι δηλαδή το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας έπεσε έξω; Ο πρωθυπουργός προφανώς χρησιμοποίησε αυτή τη θέση και για το ΚΚΕ. Γιατί δηλαδή η καταγγελία αυτών των στοιχείων συνιστά δογματισμό; Δε μας νοιάζει. Πείτε μας όπως θέλετε, είναι πολιτική ορολογία και ο δογματισμός, δε μας ενοχλεί, αλλά πώς επιβεβαιώνεται; Δεν είναι ούτε αντικομμουνισμός αυτό, ούτε τίποτα. Πώς επιβεβαιώνεται; Τα στοιχεία δείχνουν αυτό το πράγμα και μιλάμε εδώ και πάνω από πενήντα χρόνια για την Ευρώπη και για την Ελλάδα δεκαοκτώ χρόνια.

Εμείς ξεκινάμε από την εξής θέση: Η ελληνική νεολαία, ως αναπόσπαστο βεβαίως κομμάτι του εργαζόμενου λαού, μπορούσε και μπορεί να ζήσει καλύτερα. Τι εννοούμε εμείς σήμερα, με τα σημερινά δεδομένα; Να έχουν δουλειά όλοι οι νέοι άνθρωποι είτε τελειώσουν το λύκειο, είτε τελειώσουν την επαγγελματική εκπαίδευση ή το πανεπιστήμιο. Είναι εξασφαλισμένο αυτό; Οχι. Οι ευκαιρίες είναι πολύ λιγότερες από τη ζήτηση των θέσεων εργασίας σε μία χώρα που έχουμε και υπογεννητικότητα.

Δεύτερον: Λαμβάνοντας υπόψη την άνοδο της παραγωγικότητας και αν η παραγωγικότητα στην Ελλάδα δεν είναι τόσο μεγάλη - που δεν είναι έτσι - αλλά στις άλλες χώρες είναι πιο μεγάλη, αυτό που λέμε η πενθήμερη δουλειά, 35 ώρες τη βδομάδα, το 7ωρο, αυτά είναι εξασφαλισμένα στις χώρες με υψηλό επίπεδο παραγωγικότητας που είναι και παγκόσμιες δυνάμεις; Οχι. Αυτό το αίτημα είναι ουτοπικό και υπερβολικό επειδή κάτι δεν έχει αποδοθεί ως δικαίωμα στη νεολαία; Το να το ζητάς είναι ουτοπία, είναι δογματισμός, είναι οπισθοδρόμηση, είναι συντηρητισμός; Κάτι τέτοια ακούμε.

Λέμε για διακοπές για όλη τη νεολαία, για στέγη για τα νέα ζευγάρια. Καλά, με τα δάνεια ξέρουμε τι μπορεί να γίνει και ακούμε τώρα στις διαφημίσεις ότι έπεσε στο 1% το επιτόκιο για τα στεγαστικά δάνεια. Μα, μπορεί σήμερα ο νέος ή η νέα που ανήκει κοινωνικά στην εργατική τάξη - και μάλιστα στο μεγαλύτερο μέρος της χαμηλόμισθης εργατικής τάξης - να πληρώνει το βασικό; Μπορεί να πληρώνει 300 και 400 ευρώ; Εγώ σας λέω ότι και άτοκο να είναι, μπορεί να δίνει 300 ευρώ τη δόση όταν παίρνει 700 ευρώ το μήνα; Αυτό λοιπόν που λέμε εμείς λαϊκή στέγη με κοινωνικά κριτήρια είναι οπισθοδρομικό, είναι δογματικό, είναι συντηρητικό;

Οταν λέμε, παραδείγματος χάριν, ότι σήμερα μέχρι τα 18 χρόνια το παιδί πρέπει να βρίσκεται στο θρανίο και να είναι δωδεκάχρονη η υποχρεωτική εκπαίδευση, αυτό θα πει εκσυγχρονισμός. Το να μη χρειάζεται το παιδί να δουλεύει όταν σπουδάζει και μέχρι να τελειώσει το πανεπιστήμιο, αυτό πια σημαίνει ένα ολόκληρο πλέγμα μέτρων τα οποία δεν έχουν αποδοθεί ούτε χτες, ούτε προχτές. Αυτό είναι παρωχημένο σήμερα; Δεν είναι για τον 21ο αιώνα; Εμείς πιστεύουμε ότι υπάρχουν δυνατότητες γι' αυτό. Υπάρχουν δυνατότητες και οικονομικές και επιστημονικές.

Και πού πάμε τώρα; Και γιατί δε γίνονται αυτά; Θα το πούμε με μια λέξη. Μπορεί κανείς σε τελευταία ανάλυση να πει ότι είναι αυτό το καπιταλιστικό σύστημα το οποίο έχει το πλεονέκτημα να αυξάνει τις ανάγκες των ανθρώπων ταχύτατα - αυτή είναι και η προσφορά του - και ταυτόχρονα να υπονομεύει την υλοποίησή τους. Και τα πάντα καθορίζονται από την κερδοφορία.

Και να σας πω κάτι; Ορισμένες απ' αυτές τις κατακτήσεις, οι περισσότερες απ' αυτές που ανέφερα τώρα, στο σοσιαλισμό υπήρχαν, παρά τα λάθη που έγιναν από ένα σημείο και μετά. Υπήρχαν. Η επτάωρη δουλειά, οι δωρεάν διακοπές και η εξάλειψη της ανεργίας. Βεβαίως, ακούμε και το εξής: «τα είχαν όλα αυτά αλλά δεν είχαν ελευθερία»... Για να δούμε, δεν ξέρω, αν η βάση των ελευθεριών δεν είναι η εξασφάλιση της δουλειάς και μιας ζωής με βάση τις σύγχρονες ανάγκες, τότε πια είναι; Και η ασφάλεια, όχι η ανασφάλεια του αύριο. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα. Σήμερα και 1.500 ευρώ να έχει κάποιος μισθό, δεν είναι βέβαιος για το τι θα κάνει αύριο. Αλλά δεν είχαν, λέει, «ελευθερίες». Δεν είναι η ώρα να το συζητήσουμε αυτό. Αλλά για μας αυτή είναι η βάση της ελευθερίας, χωρίς να σημαίνει ότι καθορίζεται μόνο από το εισόδημα, τις διακοπές και τη στέγη...

Κύριε πρωθυπουργέ, ήσασταν στην Πράγα, στη Σύνοδο της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Τι «αποφασίστηκε» για την αντιμετώπιση των συνεπειών της ανεργίας; Εδώ μέσα είναι και νέοι. Και οι νέοι αναζητούν σήμερα δουλειά. Η διατήρηση όσο το δυνατόν περισσότερων ανθρώπων σε θέσεις εργασίας με την προσωρινή προσαρμογή των ωρών εργασίας και σε συνδυασμό με επανεκπαίδευση και χρηματοδοτική υποστήριξη από το δημόσιο ταμείο. Η εκ περιτροπής εργασία. Στην Ελλάδα έχει καθιερωθεί επί ΠΑΣΟΚ το 1998. Απλώς τώρα απαντάνε με το ίδιο μέτρο που λεγόταν το 1998, που δεν υπήρχε οικονομική κρίση, στην Ευρώπη τουλάχιστον. Μείωση του λεγόμενου μη μισθολογικού κόστους της εργασίας. Και πολύ σωστά σημειώθηκε σε συζητήσεις που έγιναν σε τηλεοπτικούς σταθμούς: εδώ χτυπιέται ακόμα περισσότερο η κοινωνική ασφάλιση.

Ξέρετε τι άκουσα χθες; Ο ΟΠΑΔ, ο Οργανισμός Περίθαλψης Δημοσίου, αφαιρεί ογδόντα τρεις (83) εξετάσεις και φάρμακα, κατηγορίες, τα οποία θα πληρώνουν οι ασθενείς. Η μια από τις 83 που αναφέρθηκαν, γιατί πολλές δεν τις κατάλαβα καθόλου, είναι η εξής: το τακτικό σπινθηρογράφημα που πρέπει να κάνει ένας ασθενής - εδώ οι άντρες δώστε προσοχή - που έχει καρκίνο προστάτη. Γιατί ξέρουμε ότι ο κίνδυνος μετάστασης είναι στα οστά. Και μιλάμε για καθολικό σπινθηρογράφημα. Και εξαιρείται! Δεν μπόρεσα να καταλάβω τι είναι οι άλλες εξετάσεις που εξαιρούνται και ενώ ζούμε ήδη σε καθεστώς όπου μια σειρά εξετάσεων σε μακροχρόνια πάσχοντες ανθρώπους ή άλλες ειδικές περιπτώσεις, με τη σημερινή κατάσταση δεν εξασφαλίζονται. Ποια ασφάλεια έχει η νεολαία; Θα μου πεις, ο νέος των 20 χρονών, ξέρω, δεν σκέφτεται τον προστάτη. Αλλά για πόσο θα είναι νέος; Δε θα φτιάξει οικογένεια; Δε θα έχει παιδί; Δε θα έχει προβλήματα η οικογένεια;

Με βάση λοιπόν αυτά, τι κάνει το ΚΚΕ; Βεβαίως έχουμε αυτό που λέμε μια πολιτική απειθαρχίας, ανυπακοής. Είναι πολιτική θέση αυτή. Ο ελληνικός λαός πρέπει να αποκτήσει συνείδηση απειθαρχίας και ανυπακοής στις επιλογές της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της εκάστοτε κυβέρνησης, βέβαια, στην Ελλάδα που έχει αντιλαϊκή πολιτική. Συνείδηση. Εάν δεν αποκτήσει αυτή τη συνείδηση, δεν θα μπορέσει να παλέψει. Και συμμόρφωση και αντίθεση δεν γίνεται.

Και δεύτερον, να το πούμε καθαρά, ή θα αμφισβητηθεί η ίδια η πολιτική εξουσία των μονοπωλίων ή δεν υπάρχει λύση. Μπορείς να αποτρέψεις τα χειρότερα, να αποσπάς, να κατακτάς; Μπορείς. Ποτέ εμείς δε βάλαμε όρια και τείχη στην ταξική πάλη. Σήμερα πρέπει να μιλάμε όσο γίνεται και για ιδεολογική χειραφέτηση των εργαζομένων από ορισμένα ιδεολογήματα. Οχι απλώς πολιτική χειραφέτηση από τα δύο κόμματα εξουσίας, αλλά και ιδεολογική χειραφέτηση, γενικότερα, από κρίσιμα ζητήματα. Βεβαίως, χρειάζεται σε βασικά ζητήματα ιδεολογικά χειραφετημένο εργατικό κίνημα, συμμαχία με τους αυτοαπασχολούμενους στη φτωχή αγροτιά, σύνδεση βεβαίως με τα κινήματα της νεολαίας των γυναικών κλπ. και τελικά αμφισβήτηση των δυο γραμμών διαχείρισης, της φιλελεύθερης και της σοσιαλδημοκρατικής, που δεν ήταν καθαρές. Και τα φιλελεύθερα κόμματα σε όλη την Ευρώπη είχαν σοσιαλδημοκρατική διαχείριση και η σοσιαλδημοκρατία είχε φιλελεύθερη.

Παρ' όλα αυτά δε μένουμε με σταυρωμένα χέρια. Βεβαίως θα υποστηρίξουμε αμυντικά αιτήματα και βεβαίως να ξεκαθαρίσω τι αμυντικά αιτήματα είναι. Είναι αμυντικά αιτήματα που προϋποθέτουν και απαιτούν πλήγματα στα κέρδη των μονοπωλίων, να αφαιρεθούν, να τους δυσκολέψεις σ' αυτήν την υπερκερδοφορία. Να πω εδώ ένα παράδειγμα: Αντιστρατευόμαστε όταν τα επιδόματα ανεργίας τα παίρνει ο εργοδότης. Αυτό το φαύλο κύκλο τον ξέρουμε. Αυτή τη συγκυρία, την περιοδική απασχόληση την εκμεταλλεύεται ο εργοδότης και βγάζει διπλάσια και τριπλάσια. Δεν θέλουμε επιδοτούμενους άνεργους, αλλά η κατάσταση μας αναγκάζει να ανεβάσουμε τα αιτήματά μας στην επιδότηση της ανεργίας, δηλαδή στο 80% του βασικού μισθού - βεβαίως, εμείς παλεύουμε για την αύξηση του βασικού μισθού - και χωρίς καμιά προϋπόθεση, από την πρώτη ημέρα της ανεργίας, από τη στιγμή που σε απολύει. Να υπάρχει δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και βιβλιάριο ασθενείας σε όλους, χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Είναι άνεργος, δεν είναι εθελοντής άνεργος. Να υπάρχει επιδότηση ενοικίου. Πάγωμα του δανείου στη διάρκεια της ανεργίας. Να ασφαλίζονται οι ημέρες ανεργίας. Τώρα, μια ώρα την εβδομάδα αν δουλεύεις, θεωρείται κανονική εργασία! Κανένας νέος έως τα δεκαοκτώ του χρόνια έξω από το δημόσιο σχολείο. Και εδώ πρέπει να υπάρξουν μέτρα αντιμετώπισης της σχολικής διαρροής με ενίσχυση της λαϊκής οικογένειας.

Μέχρι την οριστική αντιμετώπιση του προβλήματος εμείς διεκδικούμε μέτρα για τους εργαζόμενους μαθητές και φοιτητές - σπουδαστές, εξάωρη εργασία με πληρωμή ως οκτάωρο, άδεια με αποδοχές την περίοδο των εξετάσεων και ειδικότερα υπάρχουν μέτρα που πρέπει να παρθούν για τους νυχτερινούς μαθητές, όπου πρέπει να αναδιοργανωθεί η νυκτερινή σχολική εκπαίδευση. Δεν είμαστε υπέρ του να δουλεύουν την ημέρα και να πηγαίνουν στο σχολείο το βράδυ. Αλλά όσο υπάρχει αυτό, ανεξαρτήτως τι λέει το ΚΚΕ ή τι λέει το κίνημα ή τι λέει το εκάστοτε κυβερνητικό κόμμα, αυτά τα μέτρα πρέπει να παρθούν.

Και με την ευκαιρία υπάρχει ένα ολόκληρο ζήτημα, αυτό που λέμε οι νέοι που χρειάζονται να κάνουν πρακτική άσκηση έξω από το χώρο του σχολείου, γιατί κατ' αρχήν η πρακτική άσκηση πρέπει να είναι αναπόσπαστο στοιχείο του σχολείου και τους στέλνουν στη γνωστή εργοδοσία. Κατ' αρχήν πρέπει να πληρώνονται και να ασφαλίζονται κανονικά. Θα πρέπει να υπάρχει Οργανισμός του Υπουργείου που να ελέγχει και δεν πρέπει αυτοί οι σπουδαστές να αξιοποιούνται σε άσχετες δουλειές από την ειδικότητά τους. Είναι ένα πάρα πολύ σοβαρό ζήτημα, γιατί στην Πράγα αποφασίστηκε το εξής πράγμα. Να αυξηθούν αυτοί που εργάζονται ως μαθητευόμενοι. Αυτό είναι ένα από τα μέτρα που αποφάσισε χτες η Σύνοδος της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Καταλαβαίνετε, δηλαδή, τι έχει να γίνει. Οι μαθητευόμενοι θα πηγαίνουν στα υπόγεια των ξενοδοχείων, θα καθαρίζουν τα ξενοδοχεία, ενώ υποτίθεται ότι θα πηγαίνουν για σεφ... Φυσικά, εμείς αναφορικά με αυτό έχουμε καταθέσει πολλές φορές τις θέσεις μας, φυσικά για σταθερή δουλειά, τριανταπεντάωρη και τέτοια πράγματα, όπως και σε ζητήματα που έχουν σχέση με την ενιαία δωρεάν λαϊκή Παιδεία. Βεβαίως, δημόσια. Ομως, το «δημόσιο» δεν μας λέει τίποτε, διότι υπάρχει δημόσια που την πληρώνει χρόνια η λαϊκή οικογένεια.

Διεκδικούμε την κατάργηση των αντιεκπαιδευτικών νόμων της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, που μετατρέπουν πια ακόμα και τα Πανεπιστήμια σε παραγωγή εργατικού δυναμικού, το οποίο χρησιμοποιείται, βεβαίως, είτε για φτηνή εργατική δουλειά είτε για μειωμένης οικονομικής απόδοσης.

Υποστηρίζουμε την κατάργηση των κατευθύνσεων της Μπολόνια, την κατάργηση της αξιολόγησης, που στόχο έχει την κατηγοριοποίηση των Πανεπιστημίων, τη διαμόρφωση μιας αληθινά ενιαίας ανώτατης εκπαίδευσης με ισότιμα Ιδρύματα. Ποτέ δεν ήταν ισότιμα ιδρύματα. Τώρα πια, όμως, πάμε κυριολεκτικά για ταξική κατηγοριοποίηση των ιδρυμάτων. Χθες μια εφημερίδα ανέφερε - δεν θυμάμαι ποια - ότι είναι εντελώς υποβαθμισμένα τα περιφερειακά Πανεπιστήμια. Είναι υποβαθμισμένα επειδή είναι περιφερειακά; Οχι. Είναι υποβαθμισμένα, διότι ακριβώς εκεί ωθείται το νεανικό, ας πούμε, δυναμικό, που ανήκει στην εργατική τάξη, σε φτωχά λαϊκά στρώματα, και το οποίο δεν είχε τη δυνατότητα με τα πολλά φροντιστήρια και τα εξωσχολικά να αποκτήσει ίσες ευκαιρίες. Για εμάς, όμως, αυτό δεν είναι μέσο για ενιαίες ευκαιρίες.

Είμαστε αντίθετοι στον ανταγωνισμό των Πανεπιστημίων. Εκεί πάμε με την αξιολόγηση. Τα Πανεπιστήμια πρέπει να συνεργάζονται. Σε τελευταία ανάλυση, είναι ο ενιαίος επιστημονικός χώρος.

Διεκδικούμε τον αναπροσανατολισμό της έρευνας. Σήμερα πια τα Πανεπιστήμια, έχουν κυριολεκτικά μετατραπεί σε μαγαζάκια των επιχειρηματιών. Πάντα ήταν συνδεδεμένα ορισμένα Πανεπιστήμια. Τώρα πάνε να διασυνδεθούν όλα. Αυτό έχει τραγικές συνέπειες - και για πολλά χρόνια πριν - στην έρευνα. Ζητάμε, λοιπόν, τον αναπροσανατολισμό της έρευνας, ώστε να υπηρετεί τη βασική έρευνα, που έχει σχέση με τις λαϊκές ανάγκες και να υπάρχει γενναία χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό, ώστε να καλύπτονται με επάρκεια όλοι οι τομείς.

Μέτρα, παραδείγματος χάρη, για την αγροτική νεολαία, για τους νέους, που είπε ο πρωθυπουργός, για την επιχειρηματικότητα, μπορούν να παρθούν όταν η γενική πορεία είναι το ξεκλήρισμα, είναι η αντιαγροτική πολιτική; Με την ευκαιρία να πούμε για την πολιτική ενίσχυση της επιχειρηματικότητας της αγροτικής νεολαίας. Ποιοι μπορούσαν να πάρουν, να αξιοποιήσουν τα δάνεια, γιατί δάνεια ήταν... Αυτοί που είχαν μεγάλη ιδιοκτησία, πάνω από το μέσο όρο της αγροτικής ιδιοκτησίας. Αυτοί που είναι στο μέσο όρο και κάτω, δεν μπορούν να επωφεληθούν απ' αυτά τα δάνεια, γιατί δεν μπορούν να μπουν στον ανταγωνισμό. Εδώ πια έχουμε συγκέντρωση της γης και της ιδιοκτησίας σε λίγα χέρια.

Το ίδιο ισχύει και για τα δάνεια στις μικρομεσαίες, όπως λένε, επιχειρήσεις. Ακούμε ότι από αυτό το πακέτο των 28 δισεκατομμυρίων, δόθηκαν 22.000 σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Σε ποιες; Πρέπει να έχουν τρία χρόνια κερδοφορία και να τρέχει η κερδοφορία και τον τέταρτο χρόνο. Χαίρω πολύ. Αυτοί, όμως, που έχουν ζημιά και κινδυνεύουν; Πού πάει;

Για να δούμε, πού δουλεύουν οι νέοι; Σε ποιους κλάδους; Νέοι και νέες. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι νέες, παρά το γεγονός ότι ας πούμε ιδεολογικά έχουν χειραφετηθεί από παλιές συντηρητικές απόψεις, αυτές αναπαράγονται μόλις κάνουν οικογένεια. Πού δουλεύουν οι νέοι; Στον τουρισμό, στο εμπόριο, στον επισιτισμό, στα ταχυφαγεία και σε ορισμένους νέους κλάδους που έχουν σχέση με τις τηλεπικοινωνίες. Εδώ όταν δουλεύουν με stage, με 500, 300 και 700 ευρώ, όταν κρέμεται κάθε μέρα πάνω από το κεφάλι τους η απόλυση, αυτοί θα πάνε να πάρουν δάνειο για να κάνουν μία επιχείρηση;

Στα ταχυφαγεία κατ' εξοχήν ήταν οι μικροί επιχειρηματίες, η οικογενειακή επιχείρηση. Σήμερα μία σειρά από ταχυφαγεία έχουν ενταχθεί μέσα σε ένα κλάδο μονοπωλιακό. Ποια πολιτική επιχειρηματικότητας μπορείς να ακολουθήσεις γι' αυτούς που με τα μηχανάκια μεταφέρουν τις πίτσες; Θα τους δώσεις χρήματα να κάνουν τι είδους επιχείρηση; Επομένως, πρέπει να στηριχθεί ο άνεργος. Τι να κάνουμε δηλαδή;

Ολοκληρώνοντας: Εχουμε καταθέσει εκατό χιλιάδες φορές θέσεις συγκεκριμένες. Θα δώσουμε τώρα θεματικές συνεντεύξεις μπροστά στις ευρωεκλογές. Το ζήτημα είναι το εξής: Δεν είναι ότι δεν ξέρετε τις προτάσεις μας ή ότι δεν έχουμε προτάσεις. Το ζήτημα δεν είναι αν έχει προτάσεις κάποιος. Το ζήτημα είναι πού τις εντάσσει.

Εμείς, λοιπόν, ξεκαθαρίζουμε για μία ακόμη φορά: Αυτό που λέμε, ή με το λαό ή με τα μονοπώλια, ακόμα περισσότερο μπαίνει σε συνθήκες κρίσης. Σε συνθήκες κρίσης πρέπει να ανέβει η επιθετικότητα του κινήματος, γιατί σε συνθήκες κρίσης ωριμάζουν ανατρεπτικές αλλαγές - ωριμάζουν δε σημαίνει ότι μπορούν εύκολα να γίνουν - και όχι σε συνθήκες κρίσης να υπάρχει υποχώρηση, σε μια περίοδο που έχουν αφαιρεθεί σε όλη την Ευρώπη σημαντικές κατακτήσεις που υπήρχαν μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Γι' αυτό έχει και νόημα να συζητά κανείς και για την ψήφο στις ευρωεκλογές ή στις εθνικές εκλογές. Αυτό είναι το κυριότερο.

Μπροστά ή πίσω; Με μια πολιτική αντιμονοπωλιακή, εάν θέλετε, αντικαπιταλιστική ή με μια πολιτική διαχείρισης, σοσιαλδημοκρατική ή φιλελεύθερη ή σοσιαλδημοκρατικοανανεωτική; Θα απαντήσει ο λαός αυτό που τελικά θα αποφασίσει να απαντήσει και εμείς θα συνεχίσουμε.