ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Τρίτη 10 Μάη 2005
Σελ. /48
Η κατεύθυνση της πάλης κατά της αντεργατικής επίθεσης

«

Διευθέτηση του χρόνου εργασίας - μέτρα για τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος». Αυτό το δίπτυχο μπαίνει στην ημερήσια διάταξη από την κυβέρνηση και στοχεύει στη λεγόμενη ανταγωνιστικότητα της οικονομίας της χώρας μας.

Δεν είναι τυχαίο ούτε το γεγονός, ούτε η συγκεκριμένη στιγμή που επιλέχτηκε για να ξεδιπλωθεί μια ακόμα επίθεση στην εργατική τάξη της χώρας μας. Το κεφάλαιο χρειάζεται κέρδη και τα κέρδη θα βγουν μέσα από την όλο και πιο φτηνή και ελαστική εργατική δύναμη. Ασε που και η ανεργία δε λέει να μειωθεί. Ασε που και η Ελλάδα κατατάσσεται στην 51η θέση στο γενικό δείκτη της παγκόσμιας ανταγωνιστικότητας!

Κι εδώ δεν υπάρχουν αντιπαραθέσεις. Και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ συμφωνούν ότι πρέπει να παρθούν οι αναγκαίες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, δηλαδή με κάθε τρόπο να μεγαλώνει η κλεψιά από τη δουλιά του εργάτη και της εργάτριας. Από κοντά και ο ΣΥΝ να θολώνει τα νερά με τις αυταπάτες για τον καπιταλισμό με το ανθρώπινο πρόσωπο.

Εχουμε, λοιπόν, μπροστά μας, για άλλη μια φορά, την ένταση της επίθεσης του κεφαλαίου, ευρωπαϊκού και ελληνικού, απέναντι σε ό,τι έχει απομείνει από εργατικά δικαιώματα και κατακτήσεις. Και είναι αλήθεια ότι έχουν απομείνει ελάχιστα, χωρίς να μπορούν πλέον κι αυτά να καλύψουν τις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής λαϊκής οικογένειας.

Για παράδειγμα: Η σταθερή 8ωρη εργάσιμη μέρα ήταν αίτημα του εργατικού κινήματος εδώ και περισσότερο από έναν αιώνα. Σήμερα, η εξέλιξη της επιστήμης και της τεχνολογίας συμβάλλει να αυξάνεται κάθετα η παραγωγικότητα της εργασίας, δηλαδή τώρα παράγεται πολύ περισσότερος πλούτος από τη δουλιά των εργαζόμενων. Αρα, υπάρχουν οι προϋποθέσεις για απαίτηση 7ωρης και 6ωρης ημερήσιας δουλιάς με αύξηση των αποδοχών και με πλήρη δικαιώματα.

Δεν έχουμε βέβαια αυταπάτες, ξέρουμε ότι ζούμε στον καπιταλισμό και η εφαρμογή της τεχνολογίας ωφελεί αυτόν που κατέχει τα μέσα παραγωγής, τον καπιταλιστή, και όχι αυτόν που τα χειρίζεται, τον εργάτη. Ξέρουμε ότι η παραγωγικότητα στα πλαίσια της καπιταλιστικής αγοράς συνδέεται με την εντατικοποίηση, άρα με τη μεγαλύτερη εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης, δηλαδή την πραγματική μείωση των μισθών και των θέσεων εργασίας.

Η παραγωγικότητα μπορεί να ανεβάζει την παραγωγή, αλλά το ευρωπαϊκό κεφάλαιο επιτάσσει μισθούς κάτω από την παραγωγικότητα, γιατί η παραγωγή γίνεται για το κέρδος και όχι για την ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών. Το αποτέλεσμα είναι τα προϊόντα να μένουν απούλητα και οι πεινασμένοι να πολλαπλασιάζονται.

Ξέρουμε, ακόμη, ότι το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα έχει μια βασική και κύρια αποστολή, να διαπαιδαγωγεί την εργατική τάξη, ώστε να συνειδητοποιήσει το συμφέρον της, να βελτιώνει τη ζωή της, παλεύοντας για τη μείωση της εκμετάλλευσης που υφίσταται, και συμβάλλει στη δημιουργία προϋποθέσεων με δεδομένη τη δράση του κομμουνιστικού κόμματος για τη δική της εξουσία, ακριβώς γιατί η εργατική τάξη είναι που δημιουργεί όλο τον κοινωνικό πλούτο.

Οταν, όμως, άρχισε η μεγάλη επίθεση στις εργασιακές σχέσεις και στην Κοινωνική Ασφάλιση στις αρχές της δεκαετίας του '90, το συνδικαλιστικό κίνημα προωθούσε ανοιχτά την ταξική συνεργασία και τον κοινωνικό διάλογο, και τίποτε άλλο. Και ο κοινωνικός διάλογος ήταν αυτός που αφόπλισε το εργατικό κίνημα και υπονόμευσε στην πράξη τους ταξικούς αγώνες. Κι έτσι φτάσαμε να ψηφιστούν οι «αναδιαρθρώσεις στις εργασιακές σχέσεις», να ελαστικοποιηθεί και διευθετηθεί ο εργάσιμος χρόνος και να μεγαλώσει η εκμετάλλευση. Ο εργάτης και η εργάτρια παραμένουν στην ανεργία, στην υποαπασχόληση, στην ετεροαπασχόληση, στη μερική δουλιά.

Δεν είναι, φαίνεται, αρκετά όσα μέτρα έχουν πάρει μέχρι τώρα, χρειάζεται να βαθύνει κι άλλο η εκμετάλλευση και εξαθλίωση, γι' αυτό χρειάζονται κι άλλη «διευθέτηση» του εργάσιμου χρόνου, όπως τη λένε κομψά. Χρειάζεται να νομοθετηθούν όλα αυτά, αφού ήδη στην πράξη ισχύουν.

Οι εργαζόμενοι και ιδιαίτερα οι νέοι εργαζόμενοι δεν μπορούν να ορίζουν την ίδια τους τη ζωή, την ξεκούρασή τους, τον ύπνο τους, το δικαίωμα να ζουν σαν άνθρωποι και όχι σαν δούλοι.

Ο υπολογισμός των ωρών εργασίας θα γίνεται σε βδομαδιάτικη ή τρίμηνη βάση και όχι σε ημερήσια. Η διευθέτηση γίνεται για να μην πληρώνονται οι εργαζόμενοι τις υπερωρίες. Ετσι, μπορεί δυο μέρες να δουλεύουν 9ωρο και τις άλλες τρεις 6ωρο ή 5ωρο και ο συμψηφισμός να βγάζει 8ωρο. Γι' αυτό υποστηρίζουν ότι δεν καταργείται το 8ωρο με τη διευθέτηση. Πώς θα αναπληρώνεται, όμως, η χαμένη τους εργατική δύναμη; Ο οργανισμός του ανθρώπου αναπληρώνει τη φθορά που υφίσταται μέσα στο 24ωρο. Σ' αυτό το χρονικό διάστημα πρέπει να φάει, να κοιμηθεί, να ξεκουραστεί. Δεν τρώει μια φορά συσσωρευτικά για όλες τις μέρες, ούτε κοιμάται για όλες τις μέρες μια φορά τη βδομάδα και τις άλλες είναι ξάγρυπνος.

Αυτά είναι ψιλά γράμματα για το κεφάλαιο. Αν είχαν εφεύρει τρόπο να μην κλείνει ούτε τα βλέφαρά του ο εργαζόμενος για να δουλεύει όλο το 24ωρο, θα το εφάρμοζαν.

Επειδή, όμως, δεν μπορούν να φέρουν τα πάνω - κάτω στην ίδια τη φύση, βρίσκουν διεξόδους και τερτίπια, ώστε να κατορθώνουν το όσο το δυνατόν περισσότερο ξεζούμισμα του εργαζόμενου.

Μπαίνει μπροστά το «φιλεύσπλαχνο» ευρωπαϊκό κεφάλαιο και αποφαίνεται ότι υποχρεωτικά θα δίνεται ανάπαυση στον εργαζόμενο 11 συνεχόμενες ώρες. Δηλαδή, τις άλλες 13 ώρες του 24ωρου ο εργαζόμενος θα είναι στη διάθεση του εργοδότη. Κι αφού θα υπάρχει η διευθέτηση, δε θα πληρώνεται παραπάνω τις ώρες που θα δουλεύει, αλλά θα τις παίρνει ως άδεια. Αυτή, όμως, είναι σκλαβιά, δεν είναι εργασία.

Πόσο επίκαιρα, στ' αλήθεια, είναι σήμερα, μετά από ενάμισι αιώνα, τα λόγια του Μαρξ: «Η εργατική τάξη αντί το συντηρητικό σύνθημα, ένα δίκαιο μεροκάματο για μια δίκαιη εργάσιμη μέρα, θα πρέπει να γράψει στη σημαία της το επαναστατικό σύνθημα, κατάργηση του συστήματος της μισθωτής εργασίας».

Η ανατροπή του καπιταλισμού είναι όσο ποτέ άλλοτε αναγκαία και ρεαλιστική και αποτελεί μοναδική διέξοδο για τους εργαζόμενους. Οσο παρατείνεται η ζωή του, τόσο εξαθλιώνεται η ζωή των εργαζομένων.

Ο,τι δικαιώματα και να κατακτώνται, η εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης δε θα μειώνεται, θα βρίσκουν τρόπους να την αυξάνουν.

Μπροστά στην Πρωτομαγιά, την Παγκόσμια Μέρα της Εργατικής Τάξης, το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα έχει ένα σοβαρό καθήκον: Με όσες δυνάμεις έχει κι άλλες που θα αποκτήσει μέσα από την ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος, να ορθώσει γερό δυνατό μέτωπο απέναντι στο μέτωπο της εκμετάλλευσης. Να οργανώσει και να απαιτήσει όχι μόνο κάποιες λύσεις στα προβλήματα της εργατικής τάξης και των ανθρώπων του καθημερινού μόχθου (άλλωστε, έχουν περιοριστεί σοβαρά οι δυνατότητες για την ικανοποίησή τους), αλλά να θέτει ζήτημα αλλαγής συσχετισμών δύναμης στο συνδικαλιστικό και κοινωνικό επίπεδο. Να απεγκλωβιστούν όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι και λαϊκές δυνάμεις από τα κόμματα του κεφαλαίου.

Στην ανάπτυξη συντονισμένων ταξικών αγώνων και στο δυνάμωμα του ΚΚΕ, είναι η ελπίδα για τη δημιουργία του λαϊκού μετώπου για την πορεία προς το σοσιαλισμό.


Της
Αιμιλίας ΑΓΚΑΒΑΝΑΚΗ*
*Η Αιμιλία Αγκαβανάκη είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ