Τα σωματεία βρίσκονται καθημερινά «στο πόδι», προετοιμάζοντας με περιοδείες, εξορμήσεις και συνελεύσεις την απεργία που έχει προκηρυχθεί από το Εργατικό Κέντρο Ελευσίνας - Δυτικής Αττικής.

Εκτός από τους εργαζόμενους και τα σωματεία στον ιδιωτικό τομέα, αποφάσεις να δώσουν το «παρών» στην κινητοποίηση παίρνουν και εργαζόμενοι στο Δημόσιο, αν και δεν καλύπτονται από την απόφαση του Εργατικού Κέντρου. Το Σωματείο Εργαζομένων στο «Θριάσιο» Νοσοκομείο έχει προκηρύξει στάση εργασίας (7 π.μ. έως 3 μ.μ.) για τη Δευτέρα, ενώ το Σωματείο Εργαζομένων στους δήμους Ασπροπύργου - Ελευσίνας - Μάνδρας έχει αποφασίσει να προχωρήσει την ίδια μέρα, από τις 7 π.μ., σε κατάληψη του αμαξοστασίου και του δημαρχείου της Ελευσίνας.

Σημαντική είναι η ανταπόκριση μαζικών φορέων στο κάλεσμα να δώσουν το «παρών» στη συγκέντρωση, ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι το κείμενο υπογραφών που διακινεί διαδικτυακά το Σωματείο Εργαζομένων στο «Θριάσιο» Νοσοκομείο για τη στήριξη του αγώνα του, έχει συγκεντρώσει ήδη εκατοντάδες ονόματα κατοίκων που διεκδικούν την ακύρωση της μετατροπής του νοσοκομείου αποκλειστικά σε νοσοκομείο Covid και την ενίσχυση των δημόσιων δομών ΠΦΥ.

«Η Δυτική Αττική από "πίσω αυλή" γίνεται πρωταγωνιστής - στις 12 Απρίλη θα μιλήσει ο λαός!», διαμηνύουν σωματεία και φορείς.

Η απεργιακή κινητοποίηση της Δευτέρας είναι άλλωστε για τα σωματεία συνέχεια και κλιμάκωση της δράσης αυτής, που δεν σταμάτησε ούτε όταν η Δυτική Αττική βρέθηκε «στο κόκκινο» και τέθηκε σε lockdown, όπως εξηγούν ο Λεωνίδας Γραμματικός, από το Συνδικάτο Μετάλλου Αττικής, και ο Σταύρος Χρηστίδης, από το Σωματείο Ενέργειας, συνδικαλιστές εκλεγμένοι και οι δύο στη Διοίκηση του Εργατικού Κέντρου Ελευσίνας - Δυτικής Αττικής.

«Εναν και πλέον χρόνο πανδημίας, οι εργαζόμενοι στα διυλιστήρια, τα ναυπηγεία, σε βιομηχανικές μονάδες, σε αποθήκες και σε επιχειρήσεις logistic, σε σούπερ μάρκετ, δεν πάψαμε να αντιμετωπίζουμε την εντατικοποίηση, τα κρούσματα και τη διασπορά του ιού στους χώρους δουλειάς, τα εργατικά "ατυχήματα" που κοστίζουν ακόμα και ζωές συναδέλφων μας», υπογραμμίζουν. Οι επιχειρήσεις συνέχισαν να λειτουργούν απρόσκοπτα χάρη στη δουλειά χιλιάδων εργαζομένων, και βέβαια συνεχίστηκε ασταμάτητη και η επίθεση της εργοδοσίας: Τα 12ωρα, τα «κομμένα» ρεπό, οι απλήρωτες υπερωρίες για τους εργαζόμενους που αναγκάζονται να «αναπληρώσουν» τις μέρες που απουσίασαν όταν έπρεπε να τεθούν σε καραντίνα, είναι μερικές από τις πλευρές αυτής της επίθεσης.

Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση, η εργοδοσία, όπως και η Περιφερειακή και Τοπική Διοίκηση, δεν πήραν κανένα μέτρο για την προστασία της υγείας των εργαζομένων, «έκλεισαν τα αυτιά» στα αιτήματα και τις διεκδικήσεις των σωματείων. Τώρα, η κυβέρνηση «κλείνει την πόρτα» του μοναδικού νοσοκομείου που υπάρχει σε μια μεγάλη βιομηχανική περιοχή, με χιλιάδες εργαζόμενους που είναι εκτεθειμένοι σε πολλαπλούς και σοβαρούς κινδύνους.

Η αντίδραση των σωματείων στην εξέλιξη αυτή ήταν άμεση, εκφράστηκε με τη συγκέντρωση που έγινε έξω από το νοσοκομείο τη μέρα έναρξης της εφαρμογής της απόφασης, ενώ συνεχίζεται με την καθημερινή προετοιμασία της απεργίας.

Το κάλεσμα σε απεργιακό ξεσηκωμό παίρνει τη σκυτάλη από την πλούσια δράση που ξεδίπλωσαν τα σωματεία, μέσα στις συνθήκες της πανδημίας, των περιοριστικών μέτρων, της έντασης της καταστολής και της τρομοκρατίας. Οι διαμαρτυρίες στα υπουργεία Εργασίας, Υγείας και Μεταφορών, οι παρεμβάσεις στις υπηρεσίες της Επιθεώρησης Εργασίας, οι κινητοποιήσεις στην εργοδοσία για μέτρα προστασίας της υγείας, έχουν συναντήσει την αποδοχή εργαζομένων που ανησυχούν καθημερινά για το αν θα γυρίσουν «σώοι» από το μεροκάματο, για το αν θα «κολλήσουν» τον ιό και αν θα τον μεταφέρουν από τον χώρο δουλειάς στο σπίτι και την οικογένειά τους.

Οι συνδικαλιστές αναδεικνύουν, τέλος, την ανάγκη τα σωματεία και οι εργαζόμενοι να κάνουν δική τους υπόθεση την επιτυχία της απεργίας και της συγκέντρωσης. Οπως εξηγούν, η πλειοψηφία του Εργατικού Κέντρου αποφάσισε να προκηρύξει την απεργία μπροστά στο εκρηκτικό πρόβλημα που προκαλεί αγανάκτηση στον λαό της περιοχής. Ωστόσο, όλο το προηγούμενο διάστημα έβαζε εμπόδια στην οργάνωση και τη διεκδίκηση, είχε «κατεβασμένα ρολά» και επικαλούμενη τα υγειονομικά μέτρα αρνούνταν κάθε πρωτοβουλία συζήτησης και οργάνωσης, παρέπεμπε για «μετά» αγώνες και κινητοποιήσεις για επείγοντα αιτήματα, ξεπλένοντας έτσι την κυβερνητική πολιτική. Ακόμα και τώρα, με το ίδιο σκεπτικό αρνήθηκε τη διοργάνωση απεργιακής συγκέντρωσης.

Μια ιδιαίτερη πλευρά, αυτή των αγώνων που έδωσαν οι εργαζόμενοι και τα σωματεία της περιοχής, σε προηγούμενες δεκαετίες, για να φτιαχτεί το νοσοκομείο στο Θριάσιο, υπενθυμίζει ο Νίκος Αγγελόπουλος, πρόεδρος του Σωματείου Συνταξιούχων ΙΚΑ Ελευσίνας.

Ο ίδιος, αντιπρόεδρος του Εργατικού Κέντρου στα χρόνια εκείνου του αγώνα, θυμάται με τα ονόματά τους έναν έναν τους «πρωταγωνιστές» της διεκδίκησης: Τον οικοδόμο που πρώτος αναφέρθηκε στην αναγκαιότητα να φτιαχτεί το νοσοκομείο. Τον χειριστή στην επιχείρηση «ΤΙΤΑΝ» που κατέθεσε πρώτος το μεροκάματό του για το σκοπό αυτό. Το Σωματείο των Εργαζομένων στην εταιρεία «ΧΑΛΥΨ» και την Ενωση Χαλυβουργών, που ανέλαβαν την πρωτοβουλία να καταθέσουν συλλογικά μεροκάματα των εργαζομένων, πρώτα από μια σειρά εργατικά συνδικάτα της περιοχής που ακολούθησαν στη συνέχεια. Θυμάται ακόμα τα εμπόδια κόντρα στα οποία πάλεψαν μέχρι να καταφέρουν τον στόχο τους. Χαρακτηριστικά, η τότε κυβέρνηση της ΝΔ είχε χαρακτηρίσει την έκταση στην οποία χτίστηκε το νοσοκομείο «χώρο για βουστάσια», επισημαίνει. Η εργατιά της περιοχής άλλωστε είχε και έχει την ανάγκη λειτουργίας σύγχρονου, καλά εξοπλισμένου και θωρακισμένου δημόσιου νοσοκομείου, λόγω της επικινδυνότητας της δουλειάς στα εργοστάσια και τις άλλες επιχειρήσεις.

Η δημιουργία τελικά του νοσοκομείου αποτελεί, όπως σχολιάζει ο Ν. Αγγελόπουλος, δείγμα της θέλησης του λαού της περιοχής και της δύναμης που έχει η συλλογική δράση. Σήμερα, οι ανάγκες που πυροδότησαν τη διεκδίκηση όχι μόνο εξακολουθούν να υπάρχουν, αλλά διογκώνονται για τους συνταξιούχους και όλο τον λαό, ενώ η απόφαση της κυβέρνησης επιδεινώνει την κατάσταση.

«Στο όνομα όλων αυτών που αγωνίστηκαν κόντρα σε μεγάλα εμπόδια για τη δημιουργία του νοσοκομείου», απευθύνει κάλεσμα στους εργαζόμενους, στους συνταξιούχους και όλο τον λαό να παλέψουν και να μην επιτρέψουν να γίνεται η πανδημία «αντικείμενο θησαυρισμού των κλινικαρχών και των αετονύχηδων της Υγείας».

• Τους δεκάδες χιλιάδες κατοίκους που ζουν κυριολεκτικά κάτω από τα φουγάρα των ΕΛΠΕ και η υγεία τους επιβαρύνεται από τη συνεχιζόμενη παραμονή του ΧΥΤΑ Φυλής και την υπερσυγκέντρωση ρυπογόνων βιομηχανικών δραστηριοτήτων. Είναι χαρακτηριστικό ότι η μετατροπή «συνέπεσε» με ασφυκτική αύξηση των ρύπων από το διυλιστήριο των ΕΛΠΕ, ενώ παραμένει ο κίνδυνος βιομηχανικού ατυχήματος μεγάλης κλίμακας στην περιοχή, όπως αποδείχθηκε από την πρόσφατη έκρηξη στο ΚΥΤ Ασπροπύργου.
• Τους χιλιάδες εργαζόμενους στη βιομηχανική περιοχή του Θριασίου Πεδίου, όπου τα εργατικά «ατυχήματα» είναι σχεδόν καθημερινά και τα μέτρα για την προστασία της υγείας και ασφάλειας των εργαζομένων από ανεπαρκή έως ανύπαρκτα.
• Τους δεκάδες ασθενείς με σοβαρότατες παθήσεις (π.χ. κακοήθειες, σκλήρυνση κατά πλάκας κ.λπ.) που κάνουν θεραπείες σε κλινικές και τμήματα του νοσοκομείου καθώς και για τους περισσότερους από 1.000 ασθενείς που περιμένουν στη λίστα αναμονής για χειρουργική επέμβαση.
• Τους δεκάδες ασθενείς με COVID-19 και τις συνθήκες νοσηλείας τους στο Θριάσιο Νοσοκομείο, για τις οποίες έχουμε ήδη καταθέσει σχετική αναφορά στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου.

Αρνούνται να δεσμευθούν ακόμη και για την παραμονή των δεκάδων συμβασιούχων που καλύπτουν κρίσιμες ανάγκες στη λειτουργία του νοσοκομείου και των Κέντρων Υγείας Ασπροπύργου, Ελευσίνας και Μεγάρων και κινδυνεύουν με απόλυση τους επόμενους μήνες.

Εκτός από τις μεγάλες ελλείψεις στο νοσοκομείο, η κατάσταση είναι ίδια και στα Κέντρα Υγείας της περιοχής. Στη Μάνδρα υπάρχει μόνο ένα Περιφερειακό Ιατρείο που λειτουργεί 2 πρωινά τη βδομάδα. Στο Κέντρο Υγείας Ελευσίνας παραμένουν κενές 46 οργανικές θέσεις προσωπικού και λείπουν γιατροί βασικών ειδικοτήτων. Το Κέντρο Υγείας Ασπροπύργου στελεχώνεται μόνο από 6 γιατρούς και ελάχιστο νοσηλευτικό προσωπικό. Στο Κέντρο Υγείας Μεγάρων, αντί για 11 γενικούς γιατρούς, έχουν απομείνει μόνο 2 μόνιμοι και 1 επικουρικός και κινδυνεύει με διακοπή λειτουργίας.

Υλοποιεί, όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, τη στρατηγική της ΕΕ, σύμφωνα με την οποία η υγεία είναι ατομική ευθύνη και η υγειονομική περίθαλψη εμπόρευμα. Αυτή η πολιτική είναι η αιτία που τα συστήματα Υγείας στις χώρες της ΕΕ, αλλά και διεθνώς, ήταν και παραμένουν υποστελεχωμένα, αυτοχρηματοδοτούμενα και κατέρρευσαν κάτω από το «βάρος» της επιδημίας.

Αποδεικνύεται, για άλλη μια φορά, ότι απέναντί μας, εκτός από τον ιό, έχουμε την πολιτική κυβερνήσεων - ΕΕ, που αξιοποιεί ακόμη και την επιδημία για να προωθηθούν αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις που «εκκρεμούσαν». Κυρίως, όμως, έχουμε τον «ορατό εχθρό», τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους που τα συμφέροντά τους υπηρετεί η πολιτική που τσακίζει τα δικαιώματα και τις ανάγκες μας. Με αυτόν τον εχθρό χρειάζεται να συγκρουστούμε, για να προστατέψουμε την υγεία και τα δικαιώματά μας, να διεκδικήσουμε ένα καλύτερο μέλλον για μας και τα παιδιά μας.