Copyright 2021 The Associated

Το... «America is Back» σηματοδοτεί την παραπέρα κλιμάκωση της επιθετικότητας των ΗΠΑ σε όλα τα μέτωπα, στο πλαίσιο της εντεινόμενης ιμπεριαλιστικής διαπάλης

Τα σχετικά πανηγύρια είχαν ξεκινήσει ακόμα πιο πριν, από όταν ο Μπάιντεν κέρδισε τις προεδρικές εκλογές του περασμένου Νοέμβρη. Ηδη από τότε, βασιλικότερος του βασιλέως, όπως μας έχει συνηθίσει σε τέτοια θέματα άλλωστε, ο Αλ. Τσίπρας είχε σπεύσει να απαρνηθεί τον... «διαβολικά καλό» Τραμπ και να χαιρετίσει με συγχαρητήρια επιστολή την εκλογή Μπάιντεν, κάνοντας λόγο για «προοδευτικές ηγεσίες που θα δώσουν προοδευτικές λύσεις»...

Σήμερα, με αφορμή την περιβόητη «δυναμική επιστροφή των ΗΠΑ στη διεθνή σκηνή» και τα μεγάλα κρατικά πακέτα στήριξης της οικονομίας που προωθεί η αμερικανική κυβέρνηση στο εσωτερικό, οι διθύραμβοι αναζωπυρώνονται, σχεδόν πανομοιότυπες αναλύσεις μιλούν για την «επανάσταση του Τζο Μπάιντεν» και τις «τολμηρές πολιτικές» του, σε αντιπαράθεση με τον προκάτοχό του και την «ατολμία» της ΕΕ.

Μόνο που για ακόμα μια φορά, πριν καν συμπληρωθούν οι περιβόητες «100 πρώτες μέρες του νέου Προέδρου», στις οποίες «θα ξηλωνόταν το κληροδότημα Τραμπ», κατά τα γνωστά κλισέ της αστικής προπαγάνδας, η καλλιέργεια αυταπατών για «προοδευτική αλλαγή πολιτικής» μπάζει ήδη από παντού...

Η μεγάλη όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, η απτή απειλή για την πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα από τη ραγδαία άνοδο της Κίνας επιταχύνουν εξελίξεις, ρίχνουν τις μάσκες με το «καλημέρα».

Σε ένα τέτοιο φόντο, το «America is Back» («Η Αμερική Επέστρεψε»), που αναφώνησε ο Μπάιντεν μιλώντας στη Διάσκεψη του Μονάχου για την Ασφάλεια τον περασμένο Φλεβάρη, σηματοδοτεί ακριβώς την ένταση της παρέμβασης και της επιθετικότητας των ΗΠΑ σε όλα τα μέτωπα των ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων και αντιπαραθέσεων σε όλο τον πλανήτη.

Πιάνοντας το νήμα από την προηγούμενη κυβέρνηση και προσδιορίζοντας από την πρώτη στιγμή ότι η Κίνα είναι για τις ΗΠΑ «η μεγαλύτερη γεωπολιτική δοκιμασία του 21ου αιώνα», δεν υπάρχει πραγματικά ούτε ένα μέτωπο που να μην καταγράφεται τους τελευταίους μήνες αυτή η παραπέρα όξυνση της αμερικανικής επιθετικότητας, δεν υπάρχει ούτε μια κίνηση της Ουάσιγκτον που να μην υπηρετεί τη συγκέντρωση δυνάμεων για την ένταση της ενδοϊμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης.

Μια συνοπτική ματιά σε ορισμένα από τα πιο βασικά μέτωπα είναι χαρακτηριστική για το... «ξημέρωμα της καινούργιας μέρας ελπίδας και χαράς».

Στην κόντρα με την Κίνα, πίσω από τις σχεδόν καθημερινές λεκτικές αντιπαραθέσεις σε υψηλούς τόνους, με αποκορύφωμα τη δημόσια ανταλλαγή αλληλοκατηγοριών στην πρόσφατη αμερικανο-κινεζική συνάντηση στην Αλάσκα, «τρέχει» η προσπάθεια των ΗΠΑ να ενισχύσουν με κάθε τρόπο - στρατιωτικό, «διπλωματικό», οικονομικό - τη θέση τους στην ενδοϊμπεριαλιστική κούρσα. Αμερικανικά αεροπλανοφόρα κάνουν διελεύσεις... «ρουτίνας» στα ανοιχτά της Ταϊβάν, την ίδια ώρα που εξελίσσονται στην περιοχή μεγάλες αεροναυτικές ασκήσεις της Κίνας. Στελέχη των αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων τονίζουν δημόσια πως χρειάζεται παραπέρα αναβάθμιση της στρατιωτικής παρουσίας των ΗΠΑ στην περιοχή, ζητώντας χερσαίες βάσεις, κατάλληλες για εγκατάσταση νέων οπλικών συστημάτων επιθετικού χαρακτήρα. Υπουργοί και ανώτατοι αξιωματούχοι του Λευκού Οίκου πηγαινοέρχονται σε Ιαπωνία, Ν. Κορέα, Ινδία κ.α., συνομιλούν μεταξύ άλλων για επέκταση στρατιωτικών συνεργασιών, με τον ίδιο τον υπουργό Αμυνας των ΗΠΑ να αναφέρει ότι στόχος της πρόσφατης περιοδείας του στην περιοχή ήταν «να διασφαλίσουμε ότι διαθέτουμε τις ικανότητες και τα επιχειρησιακά σχέδια που θα μας προσφέρουν μια αποτρεπτική ικανότητα απέναντι στην Κίνα ή οποιονδήποτε άλλο επιδιώξει να "χτυπήσει" τις ΗΠΑ». Στη διαμόρφωση του εδάφους για μια νέα «αντικινεζική» συμμαχία, αξιοποιήθηκαν και οι πρωτοβουλίες της Ουάσιγκτον για την επιβολή συντονισμένων κυρώσεων από ΗΠΑ - ΕΕ - Βρετανία κ.ά. κατά της Κίνας με πρόσχημα την κατάσταση στην κινεζική επαρχία Σιντζιάνγκ.

Χαρακτηριστική είναι όμως και η ταυτόχρονη κλιμάκωση της ενδοϊμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης των ΗΠΑ με τη Ρωσία, η οποία διαπλέκεται άμεσα και με την όξυνση της διαπάλης ΗΠΑ - Κίνας. Η νέα έκθεση των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών που «έβλεπε» ξανά παρέμβαση της Μόσχας στις αμερικανικές εκλογές, ο χαρακτηρισμός του Βλ. Πούτιν ως «φονιά» από τον Μπάιντεν και οι «προειδοποιήσεις» του ότι «σύντομα θα πληρώσει το κόστος», η επακόλουθη ανάκληση του Ρώσου πρέσβη από την Ουάσιγκτον, ήταν μεταξύ άλλων το πρελούδιο για τη σημερινή επικίνδυνη κλιμάκωση της αντιπαράθεσης στην Ουκρανία. Η ένταση της στρατιωτικής κινητικότητας στην Ανατολική Ουκρανία από την κυβέρνηση του Κιέβου από τον Γενάρη μέχρι σήμερα - η οποία απαντιέται από τη Μόσχα με μετακίνηση στρατευμάτων στα σύνορα της Ρωσίας με την Ουκρανία - προφανώς και δεν γίνεται χωρίς «πλάτες». Την ίδια ώρα, μεγάλες ΝΑΤΟικές στρατιωτικές δυνάμεις και μέσα προωθούνται στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας και της Βαλτικής, μέσω ασκήσεων που αποτελούν πρόβες πολέμου απέναντι στη Ρωσία. Στο τραπέζι μπαίνει ακόμα πιο έντονα η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, όχι μόνο από τον Ουκρανό Πρόεδρο, Β. Ζελένσκι, αλλά και με δημόσιες δηλώσεις από τον Λευκό Οίκο, με την εκπρόσωπό του να αναφέρει ότι ο Πρόεδρος Μπάιντεν έχει συζητήσει αυτήν τη «φιλοδοξία της Ουκρανίας» με το Κίεβο και «είμαστε ισχυροί υποστηρικτές» τους...

Την ίδια ώρα, και στη Συρία, οι πολύνεκροι αμερικανικοί βομβαρδισμοί στα ανατολικά της χώρας, ένα μόλις μήνα μετά την ορκωμοσία Μπάιντεν, «έστειλαν μήνυμα», επιβεβαίωσαν τη σταθερή επιδίωξη των ΗΠΑ για συνέχιση των επεμβάσεών τους με κάθε τρόπο στην περιοχή για την ενίσχυση των θέσεών τους. Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται η απαρέγκλιτη συνέχιση των αμερικανικών κυρώσεων σε βάρος της Συρίας, με δραματικές συνέπειες στο λαό της, όπως και το γεγονός ότι με στήριξη από ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία κ.ά. έχει αρχίσει ένα νέο «σκάλισμα» κάποιων... «αιφνιδιαστικών ενδείξεων» για χημικά όπλα, ιστορία που έχει αξιοποιηθεί πολλές φορές στο παρελθόν ως πρόσχημα για στρατιωτικές επεμβάσεις. Ο δε «διαμεσολαβητικός» ρόλος που επιδιώκουν να αναλάβουν εκ νέου οι ΗΠΑ στο Παλαιστινιακό, όπως και η επανέναρξη «έμμεσων» συνομιλιών ΗΠΑ - Ιράν για τη συμφωνία για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα, εντάσσονται ως κινήσεις σε μια αμερικανική προσπάθεια για «λύση» ορισμένων «εκκρεμοτήτων» στην ευρύτερη περιοχή, για την κατοχύρωση ενισχυμένων θέσεων στον ανταγωνισμό με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα και για την παρεμπόδιση της αντίστοιχης προσπάθειας να επεκτείνουν τη δική τους επιρροή.

Σε ένα τέτοιο ακριβώς πλαίσιο εντάσσονται η περιβόητη «αναθέρμανση της διατλαντικής συμμαχίας», οι προτάσεις Μπάιντεν για «συμμαχία των δημοκρατιών» απέναντι στην Κίνα, η «αναβίωση των σχέσεων των ΗΠΑ με συμμάχους και εταίρους» στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, με τον Αμερικανό ΥΠΕΞ, Αντ. Μπλίνκεν, να σημειώνει χαρακτηριστικά ότι «οι σχέσεις αυτές είναι πολλαπλασιαστής δύναμης και μοναδικός "άσος" για τις ΗΠΑ». Την ίδια ώρα, καθώς οι αντιθέσεις παραμένουν οξυμένες και εντός του ευρωατλαντικού άξονα, η κυβέρνηση Μπάιντεν στέλνει και εδώ «σήματα» επιθετικότερης προώθησης των συμφερόντων της. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, πέρα από τη διατήρηση όλων των δασμών που επέβαλε η κυβέρνηση Τραμπ στις εξαγωγές της ΕΕ στις ΗΠΑ, αποτελούν οι δημόσιες «προειδοποιήσεις» που επανέλαβε με το βλέμμα στο Βερολίνο ο Αμερικανός ΥΠΕΞ, ενάντια στην κατασκευή του αγωγού φυσικού αερίου της Ρωσίας «Nord Stream 2», ο οποίος θα καταλήγει στη Γερμανία, ενισχύοντας περαιτέρω τη θέση της και υπονομεύοντας το σχέδιο για προώθηση του αμερικανικού LNG στην Ευρώπη. Πέρα από τις προειδοποιήσεις για κυρώσεις μάλιστα, πολεμικά πλοία και αεροπλάνα με τη στήριξη των ΗΠΑ πηγαινοέρχονται στη θαλάσσια περιοχή της Βαλτικής όπου βρίσκονται σε εξέλιξη οι εργασίες για τον αγωγό...

Παρότι μιλάμε βέβαια για μια νέα φάση κλιμάκωσης, τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι ολότελα καινούργιο, ακριβώς γιατί... η Αμερική δεν «έφυγε» ποτέ από τη «διεθνή σκηνή»: Ανεξάρτητα από διαφοροποιήσεις στην τακτική, από τις κινήσεις που θεωρούν σε κάθε φάση οι αμερικανικές κυβερνήσεις ότι μπορούν να υπηρετήσουν καλύτερα τα συμφέροντα των μονοπωλίων τους, κοινή συνισταμένη παραμένει η προσπάθεια να αναβαθμίσουν με κάθε τρόπο τη θέση των ΗΠΑ σε συνθήκες μεγάλης όξυνσης της ενδοϊμπεριαλιστικής διαπάλης.

Στο ίδιο ακριβώς πλαίσιο, άλλωστε, εντάσσονται και τα περιβόητα μεγάλα πακέτα κρατικής χρηματοδότησης που προωθεί η κυβέρνηση Μπάιντεν εντός των ΗΠΑ, με πιο χαρακτηριστικό το σχέδιο κρατικών επενδύσεων στις υποδομές, ύψους 2,3 τρισ. δολαρίων, με ορίζοντα 8ετίας, για την ενίσχυση της αμερικανικής καπιταλιστικής οικονομίας.

Οσο και αν το σχέδιο ονομάζεται ψευδεπίγραφα «Αμερικανικό Σχέδιο Θέσεων Εργασίας», όσο και αν διάφορα ΜΜΕ και στην Ελλάδα μιλούν για «γενναίες κινήσεις» με στόχο τη «στήριξη των πολιτών», ο ίδιος ο Μπάιντεν δεν θα μπορούσε να το πει πιο καθαρά από ό,τι έκανε σε ομιλία του την περασμένη Τετάρτη: Στόχος του πακέτου είναι «να παραμείνει η Αμερική πρώτη δύναμη στον κόσμο», καθώς «το Πεκίνο δεν περιμένει για να επενδύσει στις ψηφιακές υποδομές, στην έρευνα και ανάπτυξη».

Στο φόντο της τεράστιας υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου, αλλά και της υστέρησης σε κρίσιμους τομείς για την καπιταλιστική κερδοφορία και τον διεθνή ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό, το προωθούμενο πακέτο τρισεκατομμυρίων αφορά τον εκσυγχρονισμό των υποδομών σε ένα πολύ ευρύ πεδίο (Μεταφορές, Ενέργεια, Υδρευση, Τηλεπικοινωνίες και Νέες Τεχνολογίες, Κατασκευές κ.ά.), υπηρετεί συνολικότερα τη συγκέντρωση και προετοιμασία δυνάμεων για την όξυνση της σύγκρουσης με την Κίνα και άλλα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Ως στοιχείο «προοδευτικότητας» του σχεδίου, διάφορες αναλύσεις αναδεικνύουν την πρόταση Μπάιντεν να χρηματοδοτηθεί με αύξηση του εταιρικού φόρου από το 21% στο 28% (διατηρώντας δηλαδή τη μισή από τη μεγάλη μείωση που είχε κάνει η κυβέρνηση Τραμπ από το 35% στο 21%). Ηδη, βέβαια, καθώς φουντώνει το ενδοαστικό παζάρι στις ΗΠΑ για το ποια τμήματα του κεφαλαίου θα βγουν ακόμα πιο κερδισμένα, ο Μπάιντεν έσπευσε να δηλώσει ανοιχτός σε όλες τις «καλές ιδέες» για τη χρηματοδότηση του σχεδίου («υπάρχουν πολλοί τρόποι», ανέφερε χαρακτηριστικά), με πολλές πηγές να «διαρρέουν» ήδη ότι «ψήνεται» ένας εταιρικός φόρος στο 25%.

Σε κάθε περίπτωση, πέρα από τη συνολική ισχυροποίηση της καπιταλιστικής οικονομίας των ΗΠΑ, τα αμερικανικά μονοπώλια - που ήδη υπερθεματίζουν για την ανάγκη «θαρραλέων επενδύσεων» - θα είναι αυτά που θα ωφεληθούν πολλαπλά από την τεράστια κρατική χρηματοδότηση στις υποδομές. Ο λαός, στον οποίο τάζουν «πολλές και καλοπληρωμένες δουλειές», πέρα από ορισμένα ψίχουλα από το χορό των τρισ., θα πληρώσει με πολλούς και διάφορους τρόπους, για την αποπληρωμή του αυξημένου κρατικού χρέους, την περικοπή άλλων δαπανών, τις πιο ακριβές «εκσυγχρονισμένες» υπηρεσίες κ.ο.κ. Δεν ξεχνάμε άλλωστε ότι και στο προηγούμενο πακέτο για την αναθέρμανση της οικονομίας, με το «καλημέρα» της κυβέρνησης Μπάιντεν, μπήκαν στον πάγο ακόμα και οι προεκλογικές υποσχέσεις για ορισμένες ελάχιστες και σταδιακές αυξήσεις στο καθηλωμένο για χρόνια κατώτατο ωρομίσθιο...

Από όπου και αν το πιάσει κανείς, επιβεβαιώνεται ότι οι λαοί όχι μόνο δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από την κυβερνητική εναλλαγή στις ΗΠΑ, αλλά αντίθετα πρέπει να ανασκουμπώνονται απέναντι στην κλιμάκωση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, όπως και απέναντι σε όλες τις δυνάμεις που παρουσιάζουν ως «αποκούμπι» για το λαό τη βαθύτερη πρόσδεση στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ και ως «λύση» το ένα ή το άλλο «μείγμα» στην πολιτική στήριξης του κεφαλαίου.