ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Πέμπτη 10 Απρίλη 2014
Σελ. /24
Καλή έως άριστη η εβδομάδα!

Αξιόλογη κινηματογραφικά η βδομάδα, τόσο σε επίπεδο καινούργιων παραγωγών όσο και δοκιμασμένων επανεκδόσεων. Πρεμιέρα κάνει η «ΚΑΜΙΓ ΚΛΟΝΤΕΛ 1915» (2013) του Μπρούνο Ντιμόντ, ακόμα μια γαλλική ταινία για την τραγική γλύπτρια - αδελφή του ποιητή και διπλωμάτη Πολ Κλοντέλ και ερωμένη του μεγάλου Ογκίστ Ροντέν. Η Ζιλιέτ Μπινός, στον επώνυμο ρόλο, συνιστά το πραγματικό υποκείμενο της ταινίας. Ερμηνεία χωρίς λυρισμό διαπερνά τους ρυθμούς α-κινησίας και την ατμόσφαιρα απραξίας και νεκρικής ηρεμίας στην αυστηρή, ελλειπτική και ρεαλιστική αφήγηση που δομείται πάνω στην αλληλογραφία των αδελφών Κλοντέλ.

Πρεμιέρα έχει και «Ο μόνος επιζών» (2013) του Πήτερ Μπεργκ. Ωδή στα ιμπεριαλιστικά ιδεώδη των γενναίων Αμερικανών πεζοναυτών Navy SEAL που με αυταπάρνηση σκαρφαλώνουν στα κατσάβραχα του Αφγανιστάν, κρύβονται σε πευκοδάσος (sic!) με αποστολή να αιφνιδιάσουν τον τρομοκράτη εχθρό (τους αιφνιδιάζει εκείνος) και παζαρεύουν ηθικοπλαστικά διλήμματα... Από το μεταξύ τους διάλογο συνειδητοποιούμε ότι πρόκειται για μισθοφόρους φτωχούς και άνεργους, έτοιμους να σκοτώσουν και να σκοτωθούν για την καταναλωτική μανία της νεαρής συζύγου που άφησαν πίσω ή την πραγμάτωση του ονείρου ζωής, της αγοράς ενός ακριβού αραβικού αλόγου... Η έκβαση δε της ίντριγκας αποκαλύπτεται από τον πνευματώδη τίτλο.

Πρεμιέρα και για το χαριτωμένο «Rio 2» (2014), κινούμενα σχέδια σε σκηνοθεσία Κάρλος Σαλντάνα με ελληνική μεταγλώττιση. Πρεμιέρα και για το ελληνικό δράμα του Ηλία Γιαννακάκη «Χαρά» (2012).

Σημειωτέον ότι προβάλλεται καθημερινά στις 20.00, στο «Αλεξάνδρα» (Καλλιθέα), το κλασικό αριστούργημα του Πιέρ Πάολο Παζολίνι «Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο» (1964). Επίσης, η New Star σε συνεργασία με το Γερμανικό Ινστιτούτο Goethe, θα προβάλει την πολυσυζητημένη ταινία του Χανς Γιούργκεν Ζίμπερμπεργκ «Χίτλερ, μια ταινία από τη Γερμανία» (1977), από σήμερα 10/4 έως τη Μ. Πέμπτη 17/4 στις δύο αίθουσες του κινηματογράφου Αλεξάνδρα (Καλλιθέα). Για λεπτομερές πρόγραμμα προβολών στα τηλέφωνα 210-9512.604 και 210-9512.624.

ΛΟΥΚΙΝΟ ΒΙΣΚΟΝΤΙ
Senso

Το έργο του Βισκόντι μιλά για εποχές και ανθρώπους με τρόπο κινηματογραφικά «ανθρωπομορφικό» μέσα από τον οποίο οι ηθοποιοί - ως άνθρωποι και ρόλοι - καλούνται σε σύγκλιση σε ένα και μοναδικό κοινό σημείο. Το «Senso» συνιστά προσέγγιση λυρικού ρεαλισμού σε μια θεματική χαρακτηριστική της φιλμογραφίας του δημιουργού αλλά και αποκαλυπτική, για τις βαθιές του ρίζες στην Ιστορία και τον πολιτισμό του 19ου και του 20oυ αιώνα. Είναι η θεματική της παρακμής, του αναγγελμένου θανάτου του παλιού κόσμου μαζί με τις αξίες του. Ενός κόσμου που ο Βισκόντι γνωρίζει άριστα - αφού ανήκει σ' αυτόν - και μπορεί να τον αποδώσει αυθεντικά, σε όλο του το μεγαλείο και τη μιζέρια! Το «Senso» τοποθετείται χρονικά στην περίοδο της «Αναγέννησης» (Risorgimento) με κυρίαρχο το ιδανικό της εθνικής συνείδησης, την πλουσιότερη εποχή σε πατριωτικά κι επαναστατικά σύμβολα. Αυτός ο ιστορικός χρόνος είναι το λειτουργικό φόντο σε μια ιστορία έρωτα και μίσους - ελεύθερη διασκευή του μυθιστορήματος του Καμίλο Μπόιτο - με όλες τις ψυχολογικές και υπαρξιακές της εκφάνσεις...

Είναι ιστορία πολέμου κι επανάστασης στο, κατεχόμενο από τους Αυστριακούς, Βένετο το καλοκαίρι του 1866 - τότε ξεσπά ο τρίτος πόλεμος ανεξαρτησίας, που θα οδηγήσει στην προσάρτηση της περιοχής στο νεαρό Βασίλειο της Ιταλίας. Στο πλαίσιο της συλλογικής ιστορίας κινείται η προσωπική. Οι μεταξύ τους σχέσεις, αλληλεξάρτησης και σχολιασμού. Κινητήριος μοχλός της αφήγησης η ερωτική ιστορία της Βενετσιάνας κόμισσας Λίβια Σερπιέρι με τον νεαρό Αυστριακό στρατιωτικό Φραντς Μάλερ. Πάθος τρελό απ' την πλευρά της, πλάθεται από τις περιπέτειες του πολιτικού αγώνα και τις αδυναμίες των εραστών. Ο Βισκόντι καταγράφει, με κριτική ματιά, χρησιμοποιώντας και το μελόδραμα αλλά και την ιστορική τεκμηρίωση - την αποφασιστική μάχη της Κουστότσα -, τα χαρακτηριστικά ενός λαού και το ειδικό βάρος της ιστορικής στιγμής. Το μελόδραμα στο σινεμά συνοψίζεται στα έντονα χρώματα μιας ρομαντικής ιστορίας γεμάτης ανατροπές. Κι ενώ στην όπερα ο πραγματικός πρωταγωνιστής είναι η φωνή που ερμηνεύει, στο κινηματογραφικό μελόδραμα, είναι το σώμα του ηθοποιού που μιλά. Ο Βισκόντι ριζώνει την ταινία του οπτικά στον κόσμο του μελοδράματος, μέσω της εισαγωγικής σεκάνς στο θέατρο «la Fenice» της Βενετίας, στη σκηνή του οποίου παίζεται ο «Trovatore» του Βέρντι. Και το σύνολο των ηχητικών κομματιών που γεφυρώνουν τα περάσματα είναι μεγάλες άριες που υπογραμμίζουν ότι είναι το «πάθος» που κυριαρχεί πάνω στην «αίσθηση ντροπής» της Λίβια. Το θέμα της ιστορίας του αδύνατου έρωτα αρθρώνεται με ντουέτα των εραστών Λίβια / Φραντζ, που συνιστούν αφηγηματικό εργαλείο. Αγκωνάρι της ποιητικής του Βισκόντι το «Senso» (1954), σοφιστικέ, θεατρική, μελοδραματική αλλά και πειραματική ως προς τη χρήση του χρώματος, αναδεικνύει το τραγικό συναίσθημα της ρομαντικο-παρακμιακής σύγκρουσης ανάμεσα στο ιδανικό και το πραγματικό... Μην τη χάσετε!

Παίζουν: Αλίντα Βάλι, Φάρλεϊ Γκρέϊντζερ, Μάσιμο Τζιρότι, Κριστιάν Μαρκάν, κ.ά.

Παραγωγή: ΙΤΑΛΙΑ (1954)

ΑΡΝΟ ΝΤΕ ΠΑΓΙΕΡ
Ο θρύλος του Μίκαελ Κόλχαας

Ιστορικό δράμα εποχής σε καθαρό ρεαλισμό για τον αγώνα ενός άνδρα για το δίκιο του, χωρίς τον μειλίχιο ρομαντισμό που συχνά συνοδεύει το είδος. Ενας αυστηρός Μαντς Μίκελσεν, με ασημί γενειάδα, βρίσκεται στο επίκεντρο της μικρής ιστορίας κοινωνικής εξέγερσης που, χωρίς ισχυρές εκπλήξεις, κατορθώνει να «γραπώσει», με αξιόπιστη περιγραφή, την ατμόσφαιρα της θρησκευτικής μεταρρύθμισης και να μεταδώσει τη σχέση με το Θεό που σφράγιζε τον προτεσταντικό άνθρωπο των αρχών του 15ου αιώνα. Ο θρησκευτικός παράγοντας, ο αγώνας του ήρωα με τη συνείδησή του και το καθαρό στιλ με ελάχιστους διαλόγους - χωρίς χολιγουντιανές κορόνες που κουμαντάρουν τα συναισθήματα του θεατή - προσδίδουν στην αφήγηση πραγματική ρεαλιστική ευρωστία και την απογειώνουν από καλοφτιαγμένη - παρά τις κάποιες αδυναμίες - ιστορία εκδίκησης, σε πορτρέτο θεμελιωμένο στην Ιστορία των εξεγέρσεων. Το αργό τέμπο και η κάμερα στον ώμο, σε απόσταση αναπνοής, να καταγράφει την κάθε αλλαγή στην έκφραση του αρχετυπικού λιγομίλητου ήρωα, δημιουργούν πολύτιμη σουσπάνς...

Το σύντομο μυθιστόρημα «Μίκαελ Κόλχαας», που το 1808 έγραψε ο Γερμανός συγγραφέας Χάϊνριχ φον Κλάιστ, βασίζεται σε αληθινό γεγονός που συνέβη στη φεουδαρχική Γερμανία του 15ου αιώνα. Το αφήγημα έχει μεταφερθεί στον κινηματογράφο στο παρελθόν. Το 1967 από τον Βολφ Φόλμαρ, το 1969 από τον Φόλκερ Σλέντορφ, το 1999 από τον Τζον Μπάντχαμ και τώρα, το 2013, από τον Αρνό Ντε Παγιέρ. Η γαλλογερμανική συμπαραγωγή επέλεξε να μεταφέρει την ιστορία στη Γαλλία, στην περιοχή Cvennes. Οι Γερμανοί έτσι απέμειναν με κάποια ρολάκια, όπως ο Μπρούνο Γκαντζ και κάποιες γερμανόφωνες στιγμές, σαν κι εκείνη που ο Κόλχαας μιλά στο νεαρό ιερωμένο στα γερμανικά.

Ο Κόλχαας, έμπορος αλόγων, ζει ήσυχα με την οικογένειά του ως την ώρα που ένας ευγενής τον ταπεινώνει οικτρά, κλέβοντάς του δυο καλά άλογα. Ο Κόλχαας προσπαθεί να πάρει πίσω τα ζώα με το νόμο, αδύνατο όμως να βρει το δίκιο του, γιατί νόμοι και θεσμοί έχουν φτιαχτεί για τους δυνατούς. Οταν οι δυνατοί βάφουν τα χέρια τους στο αίμα, ο Κόλχαας ξεθάβει μεθοδικά τα όπλα του κι ετοιμάζεται για πόλεμο. Πλαισιώνεται από ένοπλους φτωχούς και βασανισμένους που όλο και πληθαίνουν και η εμβρυακή κοινωνική σύγκρουση αρχίζει να κλιμακώνεται. Η Εκκλησία, το Παλάτι και το σύστημα μπιστικών τους προστατεύουν το βαρόνο, ταυτόχρονα όμως κατανοούν ότι ο στρατός του Κόλχαας σε λίγο θα αποτελεί πραγματικό κίνδυνο για τη θέση και τα συμφέροντά τους... Αξιόλογη ταινία που κινείται σε σκοτεινά και κρύα δάση στο λυκόφως, στο λυκόφως μιας ιστορικής εποχής...

Παίζουν: Μαντς Μίκελσεν, Μπρούνο Γκαντζ, Σέρζι Λόπεζ, Ντενί Λαβάν, κ.ά.

Παραγωγή: ΓΑΛΛΙΑ, ΓΕΡΜΑΝΙΑ (2013)

ΧΑΝΣ ΓΙΟΥΡΓΚΕΝ ΖΙΜΠΕΡΜΠΕΡΓΚ
Χίτλερ: Μια ταινία από τη Γερμανία

H εντυπωσιακή και πολυσυζητημένη στην εποχή της ταινία επανακάμπτει στις αίθουσες, ενδιαφέρουσα, παρά το ξεθώριασμά της από το χρόνο. Με εξαντλητικά σινεφίλ επτάωρη διάρκεια, η ταινία παραπέμπει δομικά στην τετραλογία της βαγκνερικής όπερας «Δακτυλίδι των Νιμπελούνγκεν». Μεγαλεπήβολα φαντασματική γεμάτη ανδρείκελα, στοιχειά και καρικατούρες, γεμάτη άριες, αφηγήσεις, ρεμβασμούς και μονολόγους, η ταινία στοιχειώνεται από αναφορές σε κορυφαία ρεύματα τέχνης - τον γερμανικό ρομαντισμό - μεγάλα κινηματογραφικά πρότυπα και τον Βάγκνερ. Ο ναζισμός σαν εικόνα δύναμης και ομορφιάς, η υποταγή σαν τρόπος ζωής... Ο ναζισμός ως διαστροφή της γερμανικής σκέψης, η υπόθεση εργασίας του Ζίμπερμπεργκ, με τον Χίτλερ με τις «δαιμονικές» ιδιότητες και την «υπνωτιστική» δύναμη στο επίκεντρο. Βέβαια, η παραπάνω θέση χρησιμοποιήθηκε, ιδιαίτερα στην τότε Δυτική Γερμανία σαν μέσο απενοχοποίησης από την κατηγορία της γερμανικής συλλογικής ενοχής. Ελάχιστες, όμως, είναι οι αλήθειες που η ταινία μεταδίδει για το παρελθόν, με άμεσο τρόπο...

«Ο Ζίμπερμπεργκ - γράφει η Σούζαν Σόνταγκ - παρουσιάζει ένα θέαμα με θέμα το θέαμα: και το κάνει ανακαλώντας στη μνήμη μας "το μεγάλο θέαμα" που λέγεται Ιστορία σε μια ποικιλία θεατρικο-αφηγηματικών ειδών (παραμύθι, τσίρκο, θέατρο ηθών, σκηνική αλληγορία, μαγική τελετή, φιλοσοφικό διάλογο, Χορό του Θανάτου, με φανταστική διανομή δεκάδων εκατομμυρίων προσώπων και με πρωταγωνιστή τον Διάβολο αυτοπροσώπως». Η ταινία χωρίζεται σε τέσσερα μέρη / επεισόδια που, καθένα τους στέκεται και αυτόνομα. Το πρώτο μέρος τιτλοφορείται «Το Δισκοπότηρο» (91'), το δεύτερο «Ενα Γερμανικό όνειρο» (120'), το τρίτο «Το τέλος μιας χειμωνιάτικης ιστορίας» (93') και το τέταρτο «Εμείς, τα παιδιά της κολάσεως» (100').

Παίζουν: Χάρι Μπάερ, Χάιντζ Σούμπερτ, Πέτερ Κερν, κ.ά.

Παραγωγή: ΔΥΤΙΚΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ, ΒΡΕΤΑΝΙΑ, ΓΑΛΛΙΑ (1977)



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ