ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σάββατο 10 Απρίλη 2004 - Κυριακή 11 Απρίλη 2004
Σελ. /32
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ
ΛΑΜΠΡΙΑΤΙΚΑ

(Με το μπρούσκο κρασί μας)

ΤΕΤΟΙΕΣ μέρες γιορτινές, λαμπριάτικες, είναι η γη μου, ο κάμπος μου, που κάθε χρονιά μού στέλνει τ' Απρίλη την πρόσκλησή του. Πρώιμη η φετινή Λαμπρή, μ' ανοιχτούς όλους τους λογαριασμούς του καιρού, με τις απριλιάτικες βροχάδες, αλλά και τα ξαφνικά θανατερά χαλάγια, που μας μαύριζαν την ψυχή, όπως σκοτείνιαζαν και τον ουρανό μας.

Ο ΚΑΜΠΟΣ έχει πάνω του και τώρα του ξωμάχου τη λαχτάρα και τον πόνο, καθώς όλα όσα δούλεψε κι αντάμα με τη φαμελιά του ανάστησε, τα βλέπει να τα πελεκάει συχνά το χαλάζι και να χάνει όχι μόνο του χρόνου του τη σοδειά, αλλά και τα δέντρα του.

ΑΛΛΙΩΤΙΚΟΣ, βέβαια, ο τωρινός κάμπος μας από εκείνον που περπατούσαμε και τέτοιο καιρό τον φούντωναν καθώς ξεπετιούνταν τα βλαστάρια της σταφίδας και τ' αμπελιού, που οι ξωμάχοι την κρυφομάντευαν, την καμάρωναν, αλλά με μια πρόληψη, για τον κίνδυνο που τους κυνηγά να τους αφανίσει, ούτε κουβέντα δεν ήθελαν ν' ακούσουν για τη σοδειά, για τα μπερκέτια όπως το λέγανε. Κι ας το έλεγαν, το προμήναγαν τα βλαστάρια ολόγυρα.

ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ φιδίσιο μας φέρνει στη βουνοπλαγιά. Είναι πια βουνά εκείνα τα σπαρτολούλουδα, που στολίζουν σ' όλα τα σημεία τα λιοστάσια μας, που κι εφέτος τάχει πασπαλίσει από την κορφή τους σαν χιόνια ο ανθός. Δέντρα θεόρατα, που κρατάνε τις ρίζες τους στα χρόνια της Βενετιάς, «πόστα», που καρτερούσαμε τ' απριλιάτικα τρυγόνια. Και που φούντωνε η δημητσανίτικη μπαρούτι ολόγυρα τον καπνό καθώς έπεφτε η ντουφεκιά μ' εκείνα τα ντουφέκια τα παλιά, τα μπροσθογεμή από το Είκοσιένα...

ΤΗΣ ελιάς τα παθήματα κι οι καταστροφές, χρονιές που 'χαν των τρυγονιών μεγάλα τ' ανοιξιάτικα περάσματα, ξεσήκωναν τους ξωμάχους που δούλευαν στα διπλανά τους κτήματα κι έτρεχαν οργισμένοι επί τόπου για να διώξουν από τα γύρω «πόστα» τους κυνηγούς, που ήταν συντοπίτες και συχνά φαμελίτες και συγγενείς.

Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ η δική μας, πρώτα με τη σφεντόνα κι έπειτα με κανένα λιανοντούφεκο, μας γυρόφερνε για μικρόπουλα, καμιά όμως φορά λοξοδρομούσαμε στις αργατιές, που σταματούσαν λίγο για κολατσιό και τότε γευόμαστε μπόλικα το τραπέζι τους, με σκουρέντζους (ρέγγες) κι άλλα κι όλα πάντα με κολυμπητό το ψωμί μας στο λάδι.

ΜΑΘΑΙΝΑΜΕ τότε όλου του τόπου τα μαντάτα, τα δικά μας και τα μακρινά, καμιά φορά όμως γύρω μας έπεφταν πονηρά μισόλογα, που έκαναν συχνά τους γερόντους να θυμώνουν. Κάποιες άλλες φορές, που μας λάχαινε κανένας σεισμός, τότε οι πιο μεγάλοι άνοιγαν το τεφτέρι τους και ο καθένας αράδιαζε τη μια θύμησες κι άλλες φορές μας έδειχναν λίγο πιο πέρα τη θάλασσα, αντικριστά στη Ζάκυνθο, κι έλεγαν σαν προφήτες: «Τα καζάνια βράζουν»,

Ο ΠΙΟ επίφοβος όμως για τον κάμπο μας επισκέπτης τότε, όπως και σήμερα, ήταν κι είναι το μαύρο σύγνεφο, που φτάνει ξαφνικά και σαρώνει τον κάμπο και τις σοδειές, που είναι σχεδόν έτοιμες, στην ώρα της συγκομιδής.

ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ την εφημερίδα και βλέπεις πως σε πολλές περιοχές εξακολουθεί να μένει σε πολλές περιπτώσεις ο λογαριασμός για τις ζημιές που έχουν υποστεί τραγικά και προκλητικά απλήρωτος και μάλιστα για χρόνια. Ξεγελάσματα και ψεύτικα όλα τα ταξίματα πως οι αγρότες θα έπαιρναν έγκαιρα τις αποζημιώσεις.

ΣΤΗ γη μας κι εμείς σήμερα, μας κάλεσαν και μας καρτερούνε. Το τραπέζι είναι στρωμένο, έτοιμο μ' όλα της Λαμπρής τα καλά για τους καλεσμένους και τους νοικοκύρηδες. Εκείνη η παλιά μεγάλη βενετσιάνικη σουπιέρα, που γλίτωσε από τους σεισμούς, αχνίζει με του βοδινού τη σούπα, όπως το έχει ορίσει η γιορτινή μέρα.

ΚΑΙ τα ποτήρια μας, έτοιμα κι αυτά να γιομίσουν με το κόκκινο μπρούσκο θηνιάτικο κρασί, μας περιμένουν να τα τσουγκρίσουμε κι εφέτος για ν' ακουστεί στο πατρογονικό σπιτικό, αχτινοβόλο και χαρούμενο το «Εβίβα» της Λαμπρής, της ζωής και του αγώνα.


Του
Νίκου ΚΑΡΑΝΤΗΝΟΥ


Εχει την αλήθεια της θυσίας, του αγώνα, με το λαό και για το λαό

Ολόκληρη η ομιλία του Θ. Τζιαντζή, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στην παρουσίαση του δίτομου έργου για τη ζωή και τη δράση του Χ. Φλωράκη

Το δίτομο έργο του δημοσιογράφου Χρήστου Θεοχαράτου για τη ζωή και τη δράση του Χ. Φλωράκη, παρουσιάστηκε την περασμένη Δευτέρα (αναλυτικό ρεπορτάζ δημοσιεύτηκε στο «Ρ» της περασμένης Τρίτης, 6/4/2004), σε μια σεμνή εκδήλωση που τίμησε πλήθος παλιών και νέων αγωνιστών, εκπρόσωποι κομμάτων, άνθρωποι των Γραμμάτων και των Τεχνών, εκπρόσωποι συνδικαλιστικών και κοινωνικών φορέων. Η ιστορική αναδρομή στην αγωνιστική δράση 75 ετών του Χ. Φλωράκη, αδιαίρετη από τη δράση του ΚΚΕ, αναδεικνύει πως η πρωτοπόρα προσωπικότητα είναι εκείνη που επιλέγει σε όλη της τη ζωή, να υπηρετήσει μέσα από το Κομμουνιστικό Κόμμα τους σκοπούς της εργατικής τάξης στην πάλη για την κοινωνική απελευθέρωση της ταξικής κοινωνίας από τα δεσμά της εκμετάλλευσης. Που επιμένει αδιάλλαχτα, με επαναστατική αποφασιστικότητα, στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης ενάντια στην εξουσία του κεφαλαίου για την ανατροπή της, χωρίς οπισθοχωρήσεις, χωρίς αμφιταλαντεύσεις, χωρίς εκπτώσεις υπαγορευμένες από τη λογική του «ρεαλισμού», του «εφικτού», λογικές που υπαγορεύει η αστική τάξη και ο οπορτουνισμός.

Ο «Ρ» δημοσιεύει σήμερα ολόκληρη την ομιλία του Θ. Τζιαντζή, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στην παρουσίαση του βιβλίου.

«Το βιβλίο που παρουσιάζουμε σήμερα αναφέρεται στον Χαρίλαο Φλωράκη κι είναι συνέχεια του Α' τόμου.

Οπως μας λέει ο συγγραφέας του, δεν αποτελεί βιογραφία ή ιστορία, αλλά δημοσιογραφική προσέγγιση της πορείας και δράσης του συντρόφου Χαρίλαου, που για 75 χρόνια είναι ταυτισμένη με την πορεία και δράση του ΚΚΕ.

Απευθύνεται σε κάθε Ελληνα πολίτη και ειδικά στη νεολαία. Σε όσους θέλουν να εξετάσουν και να κρίνουν με πολιτικούς -ταξικούς όρους γεγονότα, κόμματα, ιδεολογίες και προσωπικότητες.


Ο συγγραφέας, αξιοποιώντας και σ' αυτό τον τόμο πλούσια βιβλιογραφία, κομματικά ντοκουμέντα, αφηγήσεις, προφορικές και γραπτές μαρτυρίες του ίδιου του σ. Χαρίλαου Φλωράκη, κατάφερε να μας παραδώσει μια αξιόλογη εργασία για την πρώτη εικοσαετία της μεταπολίτευσης», επισημαίνει ο Θ. Τζιαντζής αναφερόμενος στο περιεχόμενο του δεύτερου τόμου.

«Είναι η περίοδος που το ΚΚΕ, ύστερα από 27 χρόνια παρανομίας, με επικεφαλής το σ. Χαρίλαο αναπτύσσει την πάλη του σε νέες συνθήκες και απαιτήσεις.

Οπως αναλύεται και στο βιβλίο, το πέρασμα στη μεταπολίτευση το 1974 σφραγίστηκε σε μεγάλο βαθμό από το συμβιβασμό του αστικού πολιτικού κόσμου με το καθεστώς της χούντας και της αμερικανοκρατίας, κάτω από το φόβο του ανερχόμενου λαϊκού κινήματος, μετά και την προδοσία της Κύπρου.

Είναι γνωστή η άρνηση των άλλων πολιτικών δυνάμεων ν' ανταποκριθούν στο κάλεσμα του ΚΚΕ για κοινή δράση κατά της χούντας, για ελευθερία, λαϊκή κυριαρχία.

Στη συνέχεια, μετά τη δικτατορία, χαρακτηριστική υπήρξε η προσπάθειά τους να χειραγωγηθεί η ριζοσπαστική συνείδηση και οι αγωνιστικές διαθέσεις των λαϊκών μαζών.

Να περιθωριοποιηθεί το ΚΚΕ, να παγιδευτεί ο λαός στις μυλόπετρες του δικομματισμού, να υποταχθεί σε μια πολιτική αντίθετη με τις πραγματικές ανάγκες και προσδοκίες του. Αλλοτε με την οικειοποίηση στόχων και συνθημάτων του ΚΚΕ, άλλοτε με εκβιαστικά διλήμματα, με ψεύτικες διαχωριστικές γραμμές, με τον εκφυλισμό συνειδήσεων.

Ολη αυτή την περίοδο, και τη στιγμή μάλιστα που η δράση του ΚΚΕ δέχεται τη βαθιά αρνητική επίδραση από τις ανατροπές στις σοσιαλιστικές χώρες, επιχειρεί να φωτίσει το βιβλίο, δίνοντας απαντήσεις σε μια σειρά ερωτήματα που απασχολούν και ασφαλώς θα απασχολήσουν και τον ιστορικό του μέλλοντος.

Ο Θ. Τζιαντζής
Ο Θ. Τζιαντζής
"Ολα όσα περιέχονται σ' αυτό το βιβλίο είμαι εγώ", υπογραμμίζει ο σ. Χαρίλαος Φλωράκης:

"Είναι η πιο μεγάλη πολιτική ομιλία μου, που συγκεφαλαιώνει όλες τις άλλες. Είναι η αγωνία μου για τις αρνητικές εξελίξεις, αλλά και η οργή μου για όσα μπορούσαν να αποφευχθούν και τελικά δεν τα αποφύγαμε.

Πάνω απ' όλα, το βιβλίο αυτό είναι η ακλόνητη πίστη μου στο σοσιαλισμό και στην τελική νίκη του. Είναι η αταλάντευτη πεποίθησή μου ότι καμιά δυσκολία και ανατροπή και καμιά προδοσία δεν πρόκειται να ξεστρατίσει τους λαούς από την πορεία τους προς το σοσιαλισμό".

Μ' αυτό το λιτό τρόπο συμπυκνώνει ο σ. Χαρίλαος Φλωράκης την πείρα του, το μήνυμά του, προς την εργατική τάξη, το λαό και τη νεολαία. Αυτό το μήνυμα, την αισιοδοξία, την πίστη στην αναγέννηση του Κομμουνιστικού Κινήματος, για το σοσιαλισμό, της νίκης του ανθρώπου δημιουργού της ιστορίας, αφήνει σαν πολιτική παρακαταθήκη σε μας τους νεότερους κομμουνιστές και σ' αυτούς που θα συνεχίσουν μετά από μας», προσθέτει, για να υπογραμμίσει στη συνέχεια την αγωνιστική παρουσία του Χ. Φλωράκη σε δύσκολες στιγμές για το λαό μας, αλλά και για το Κόμμα:

«Σ' αυτό τον τίμιο αγώνα, αφιέρωσε τη ζωή του. Σαν μέλος της ΟΚΝΕ, τριατατικός συνδικαλιστής, αντάρτης, μέσα από τη φυλακή, την εξορία, την παρανομία, στη συνέχεια σε συνθήκες νομιμότητας, τίμησε το Κόμμα μέσα απ' όλες τις θέσεις που του εμπιστεύτηκε. Σ' όλη την πολυτάραχη ζωή του, σε κάθε φάση, ανέδειξε και καταξίωσε τον πατριωτικό και ταυτόχρονα διεθνιστικό χαρακτήρα του Κόμματος, τον αναντικατάστατο ρόλο του, για την ειρήνη, για τα δικαιώματα, την προοπτική της εργατικής τάξης και του λαού».

Ανάγκασε την αστική τάξη να τον «αναγνωρίσει»

Από την εκδήλωση - παρουσίαση του δίτομου βιβλίου του Χαρίλαου Φλωράκη
Από την εκδήλωση - παρουσίαση του δίτομου βιβλίου του Χαρίλαου Φλωράκη
«Για μεγάλο χρονικό διάστημα η αστική τάξη, οι πολιτικοί εκπρόσωποι και το κράτος τους αυτόν και τους συντρόφους του τους χαρακτήριζαν ανθέλληνες, συμμορίτες, κατασκόπους, προδότες, εχθρούς του λαού. Σήμερα, όταν αναφέρονται στο πρόσωπό του, μιλούν για έναν πολιτικό ηγέτη, που "τιμά τον πολιτικό κόσμο", που "τιμά το κόμμα του, τους αγώνες του".

Εμείς καταλαβαίνουμε καλά ότι αυτή η "αναγνώριση" δε μας χαρίστηκε. Εχει την αλήθεια της θυσίας, του αγώνα, με το λαό και για το λαό, που καταξίωσε διαχρονικά το ΚΚΕ. Είναι απόρροια της προσφοράς του, που υπάρχει, αποτυπώνεται στη λαϊκή συνείδηση, και από την οποία ασφαλώς δε θέλουν να ξεκόψουν.

Αν σήμερα μιλούν έτσι για την προσωπικότητα του σ. Χαρίλαου Φλωράκη, για το ΚΚΕ, δεν είναι γιατί έπαψαν να υπάρχουν οι ταξικές διαχωριστικές γραμμές.

Γνωρίζουμε καλά ότι η ζωή προχωρά, πολλά πράγματα αλλάζουν και μαζί αλλάζουν και οι τρόποι αντιμετώπισής μας. Ο δεύτερος τόμος είναι γεμάτος από παραδείγματα, πώς με νέα μέσα, πιο ραφιναρισμένους τρόπους προσπαθούν να μας πολεμήσουν.

Ορισμένοι σημειώνουν ότι ο σ. Χαρίλαος Φλωράκης "είναι ένας ιστορικός ηγέτης, που όμως προηγείται της εποχής του". Νομίζω, ότι το αντίθετο είναι το σωστό. Είναι μια πολιτική προσωπικότητα ακριβώς γιατί εξέφρασε τις ανάγκες της εποχής του, της εποχής μας. Μια εποχή που τη χαρακτηρίζει η τιτάνια προσπάθεια της εργατικής τάξης να χειραφετηθεί, να βγει αυτοτελώς με το Κόμμα της στο στίβο της κοινωνικοπολιτικής ζωής, για την ιστορική της αποστολή, την απελευθέρωση του ανθρώπου από κάθε μορφή εκμετάλλευσης και καταπίεσης.

Εμείς την ουσία της ξεχωριστής προσωπικότητας δεν τη βλέπουμε αφηρημένα, αλλά σε σχέση με την κοινωνική της ποιότητα, την ικανότητά της δηλαδή να συντελεί ή αντίθετα να παρεμποδίζει την κοινωνική εξέλιξη. Αυτό φαίνεται ιδιαίτερα σε κείνες τις ιστορικές καμπές, όταν ο ιμπεριαλισμός παρουσιάζεται παντοδύναμος, προσπαθεί να σπείρει στους αγωνιστές κούραση, σύγχυση και υποταγή. Σ' αυτές τις δύσκολες στιγμές ο Χαρίλαος Φλωράκης απέδειξε και καταξίωσε τον πρωτοπόρο ρόλο του αγωνιστή, του επαναστάτη, του ηγέτη, του κομμουνιστή. Ο Χαρίλαος Φλωράκης είναι μια προσωπικότητα για μας τους κομμουνιστές αλλά και για το λαϊκό κίνημα, γιατί σ' όλη τη μακροχρόνια ανηφορική πορεία του έβαλε πλάτη, αντιμετώπισε τις φουρτούνες παλικαρίσια, έμεινε πιστός σ' αυτή την τιτάνια μάχη για τις ανάγκες του λαού, την κοινωνική αλλαγή, το σοσιαλισμό».

Οι «μύθοι» πλάθονται από τις πραγματικές θυσίες των κομμουνιστών

«Εμείς οι κομμουνιστές δεν έχουμε ανάγκη να δημιουργούμε μύθους. Στο πρόσωπο και στην πράξη χιλιάδων κομμουνιστών, ξεπεράστηκε κάθε μύθος με την πραγματικότητα της προσφοράς και της θυσίας τους σε κάθε φάση και στιγμή της ταξικής πάλης.

Ο Χαρίλαος Φλωράκης ακολούθησε και συνέχισε τη μεγάλη πορεία των αγωνιστών που έδωσαν τα πάντα γι' αυτή την υπόθεση. Είναι χαρακτηριστικές οι παρατηρήσεις του στην κρίσιμη φάση ύπαρξης του κόμματος '90-'91: "Το ΚΚΕ το ίδρυσε η πρωτοπορία της εργατικής τάξης, του λαού, οι μπροστάρηδες του εργατικού κινήματος. Κι από τότε, από το '18 στηρίχτηκε και στηρίζεται πάνω σε αίμα, σε κόκαλα, σε κορμιά και ψυχές αγωνιστών. Μας εξουσιοδότησε κανένας να το διαλύσουμε;". "Ενα κόμμα διαλύεται όταν εκλείπουν οι κοινωνικοί και πολιτικοί λόγοι που επέβαλαν την ίδρυσή του. Για κοιτάξτε γύρω σας; Καταργήθηκε η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο; Εδραιώθηκε η παγκόσμια ειρήνη; Ηττήθηκε και διαλύθηκε ο Ιμπεριαλισμός; Και το μόνο που απομένει πια είναι να διαλυθούν και τα κομμουνιστικά κόμματα;". "Παντού αυθαδιάζει η αντεπανάσταση. Παντού απειλούνται τα κεκτημένα των κοινωνιών και των λαών. Παντού ασχημονεί μια "Νέα Τάξη", χειρότερη από εκείνη του Μεσοπολέμου. Και παντού είναι ορατός ο νέος Μεσαίωνας που χαλκεύεται για την ανθρωπότητα, και για τη χώρα μας φυσικά. Ολα αυτά όμως, σύντροφοι, σημαίνουν ότι ακόμη και αν δεν υπήρχε το Κομμουνιστικό Κόμμα, οφείλαμε να το ιδρύσουμε".

Μ' αυτά τα λόγια ο σ. Χαρίλαος Φλωράκης συμπυκνώνει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του ΚΚΕ.

Ο ρόλος του Χαρίλαου Φλωράκη στη συνέχεια του Κόμματος ήταν αποφασιστικός, διαχρονικός και δημιουργικός. Στην Εθνική Αντίσταση, στον εμφύλιο, στη φυλακή, στην εξορία, στην παρανομία.

Ως Γενικός Γραμματέας, με το 9ο Συνέδριο, προετοίμασε και εξόπλισε το κόμμα για τη φάση της μεταπολίτευσης που ακολούθησε. Συνέβαλε στην πολύμορφη ισχυροποίησή του, στην εμπέδωση των λενινιστικών αρχών του. Βοήθησε να γενικευτεί η πείρα μιας δύσκολης περιόδου, να συσπειρωθεί, να εξοπλιστεί πολιτικοϊδεολογικά το κόμμα, το εργατικό λαϊκό κίνημα.

Σ' όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο το ΚΚΕ πάλεψε σταθερά για τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, για την ειρήνη, για το ψωμί, την παιδεία, την ελευθερία, για λαϊκή κυριαρχία, που συνδέονται αναπόσπαστα με την απαλλαγή της χώρας μας από τα παλιά και νέα δεσμά των ιμπεριαλιστικών οργανισμών.

Αγωνίστηκε για να 'ρθει στο επίκεντρο της πολιτικής αντιπαράθεσης η πραγματική διαχωριστική γραμμή "με το λαό ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό".

Αντιπάλεψε παλιές και νέες θεωρίες αποπροσανατολισμού του λαού, ακρωτηριασμού των ριζοσπαστικών αγωνιστικών παραδόσεών του, υπερασπίστηκε τη φυσιογνωμία, τον αυτοτελή ρόλο του Κόμματος».

Ηγέτης που θωράκισε το ΚΚΕ

«Μέσα από την κοσμοθεωρία μας, αλλά και από την πείρα μας, ξέρουμε ότι όσο και αν είναι αναντικατάστατη η δράση μιας πρωτοπορίας, αυτή δε φτάνει από μόνη της για να λύσει τα προβλήματα της εργατικής τάξης του λαού, ούτε μπορεί να αντικαταστήσει το ρόλο των λαϊκών μαζών.

Νιώθουμε περήφανοι, γιατί σ' όλη την ιστορία μας πάντα αυτή τη δύναμη του λαού - δημιουργού προσπαθήσαμε να φέρουμε στο προσκήνιο με όλη τη δράση μας, με την πολιτική συμμαχιών που για μας είναι στρατηγικής σημασίας. Καμιά "λαθολογία", κανένας "μπακάλικος" ισολογισμός κόστους - κερδών, τίποτα δεν μπορεί να μειώσει αυτή την προσπάθεια και προσφορά του ΚΚΕ, που εκφράστηκε και με την ίδρυση του ΕΑΜ και με άλλες μορφές σε άλλες εποχές, για τη ζωή, την προοπτική, την εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.

Και αν στα τέλη της δεκαετίας του '80 δεν καρποφόρησε αυτή η προσπάθεια, η ευθύνη δε βρίσκεται στην αναδίπλωση, στον απομονωτισμό, στην "περιχαράκωση του δογματικού ΚΚΕ", όπως μας κατηγορούν διάφοροι όψιμοι παλιοί ή νέοι "σύμμαχοι", αλλά στην επιμονή τους ν' αλλοιώσουν τη φυσιογνωμία του Κόμματος, στη χωρίς αρχές προσπάθειά τους, δίπλα και σ' άλλα κέντρα εξουσίας, να ακυρώσουν τον αυτοτελή του ρόλο, να επιβάλουν τη διάλυσή του.

Σκεφτείτε πως θα ήταν σήμερα τα πράγματα αν ακολουθούσαμε τις συνταγές του λεγόμενου "ανανεωτισμού", του οπορτουνισμού, που σαν σύγχρονο προτείνει ν' απαγκιάσουμε κάτω από τα φτερά της σοσιαλδημοκρατίας, να υποταχθούμε στους μονόδρομους του κεφαλαίου, της Ευρωπαϊκής Ενωσης, της κοινωνικής συναίνεσης.

Το ΚΚΕ έχει συσσωρεύσει μια πλούσια πείρα γύρω από το θέμα αυτό. Μέσα και από τη συλλογική διαδικασία των συνεδρίων του μετά και την κρίση έχει βγάλει χρήσιμα συμπεράσματα. Με τη συμβολή και στήριξη του σ. Χαρίλαου Φλωράκη, όχι μόνο άντεξε στη φουρτούνα κι έμεινε όρθιο, αλλά βγήκε και πιο ώριμο. Διαθέτει σύγχρονο πρόγραμμα και επεξεργασμένη στρατηγική και ταχτική. Εχει άμεσο πολιτικό στόχο, τη συγκρότηση του αντιμονοπωλιακού, αντιιμπεριαλιστικού, δημοκρατικού μετώπου πάλης, την κοινωνικο-πολιτική συμμαχία που απαντά στο σήμερα με προοπτική εξουσίας.

Δεν επαναπαυόμαστε. Ξέρουμε ότι δεν αρκεί να έχουμε επεξεργασμένη την πολιτική μας. Πρέπει να καταχτάμε την ικανότητα να προχωρά στη ζωή, τουλάχιστον όσο εξαρτάται από τις δικές μας δυνάμεις και δυνατότητες. Στο πλαίσιο αυτό, θα συνεχίσουμε να μελετάμε και να προβάλλουμε την ιστορία του ΚΚΕ, να βαθαίνουμε στις εσωτερικές και διεθνείς εξελίξεις, στην πείρα που μεταδίδουν οι παλιότερες γενιές στις νεότερες, κρατώντας ό,τι καταξιώνει η ζωή, γενικεύοντάς τη σε ανώτερο επίπεδο.

Αυτό μας υπογραμμίζει και ο σ. Χαρίλαος: "Οι ζευγάδες φεύγουν, μωρέ! Η σπορά μένει. Και φουντώνει. Και μεγαλώνει. Και καρπίζει. Και ρίχνει νέους σπόρους στη γη, που από γενιά σε γενιά γίνονται καλύτεροι. Ετσι τα νιάτα θ' αποδειχτούν καλύτερα από τη γενιά των πατεράδων και των παππούδων τους. Και θα σηκώσουν τη σημαία του αγώνα μέχρι τον ήλιο. Είναι η σπορά, σου λέω".

Ε, λοιπόν, αυτή τη σπορά, που κληρονομούμε, έχουμε χρέος να τη διαφυλάξουμε και με τη σειρά μας να την καλλιεργήσουμε».



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ