Είναι γεγονός ότι για τη μετεξέλιξη της ΕΟΚ σε Ευρωπαϊκή Ενωση θεμέλιο είναι η Συνθήκη του Μάαστριχτ. Πυρήνας αυτής της Συνθήκης είναι οι διαβόητες τέσσερις ελευθερίες: Διακίνησης κεφαλαίων, εμπορευμάτων και υπηρεσιών και προσώπων. Επιδίωξη είναι η χωρίς όρια δράση του μεγάλου ευρωπαϊκού κεφαλαίου εντός και εκτός συνόρων των κρατών - μελών της ΕΕ, ώστε να αξιοποιεί όλα τα πλεονεκτήματα και τις δυνατότητες για τη μεγιστοποίηση της κερδοφορίας του. Βασικό συστατικό μέρος της δημιουργίας συνθηκών για τη δράση του κεφαλαίου είναι η Οικονομική και Νομισματική Ενωση με το κοινό νόμισμα, το ευρώ, το οποίο υπηρετεί τις τέσσερις ελευθερίες και τα κριτήρια ονομαστικής σύγκλισης (επιτόκια, πληθωρισμός, δημόσιο έλλειμμα και δημόσιο χρέος), που η καπιταλιστική οικονομία κάθε κράτους - μέλους της Ενωσης έπρεπε να εκπληρώσει για την είσοδό της στην ΟΝΕ και στο ευρώ. Αυτά τα κριτήρια καθορίζουν υποχρεωτικά και τη συγκεκριμένη πολιτική που ασκείται. Πολιτική έντασης της εκμετάλλευσης, για να διευκολύνουν την αναπαραγωγή του κεφαλαίου σε κάθε κράτος - μέλος και τη μετακίνησή του από χώρα σε χώρα χωρίς κινδύνους για την κερδοφορία του. Για όλα αυτά, μιλήσαμε στο «Ρ» (4/4/2004), τόσο σχετικά με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, όσο και για το ευρώ. Στο ίδιο φύλλο μιλήσαμε, επίσης, για την επόμενη βασική Συνθήκη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αυτήν του Αμστερνταμ, η οποία καθιέρωσε το Σύμφωνο Σταθερότητας, ως εργαλείο που επιβάλλει τη συνεχή εκπλήρωση από τις οικονομίες τους των κριτηρίων σύγκλισης και μετά την ένταξη στην ΟΝΕ και στο ευρώ, δηλαδή τη συνέχιση εφαρμογής της ίδιας πολιτικής. Είναι, άλλωστε, απαίτηση για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας των κρατών - μελών της Ενωσης, έναντι των ανταγωνιστικών ιμπεριαλιστικών κρατών και κυρίως των ΗΠΑ.

Αλλά η ανάγκη για την ολοένα και πιο ενισχυμένη δράση της ΕΕ στη διεθνή αγορά απαιτεί και την ενίσχυση των μοχλών επιβολής της αντιλαϊκής πολιτικής, δηλαδή των κρατών, αλλά και της ίδιας της Ενωσης ως οντότητας. Επομένως, οι κοινές πολιτικές που δίνουν αυτήν τη δυνατότητα, στα πλαίσια μιας πορείας ενοποίησης, μέσα, βεβαίως, σε οξύτατες ενδοενωσιακές αντιθέσεις, αφού η Ενωση συγκροτείται από καπιταλιστικά κράτη, έγιναν αντικείμενο των Συνόδων Κορυφής μετά το 1999, σε συνδυασμό με την επεξεργασία στρατηγικής στην οικονομία, που να υπηρετεί αυστηρά και απαρέγκλιτα τις βασικές Συνθήκες, του Μάαστριχτ και του Αμστερνταμ. Σ' αυτές θα αναφερθούμε συνοπτικά σήμερα. Ετσι θα υπάρχει μια ολοκληρωμένη εικόνα του χαρακτήρα της ΕΕ, ως ταξικού συνασπισμού του ευρωπαϊκού κεφαλαίου για τη θωράκιση και υπεράσπιση της εξουσίας του και την αύξηση των κερδών του.

Να υπενθυμίσουμε ξανά ότι η ΕΕ είναι μια διακρατική ένωση, τις θέσεις της οποίας συναποφασίζουν οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών της και τις εφαρμόζουν σε κάθε κράτος - μέλος. Και συναποφασίζουν και εφαρμόζουν την ίδια πολιτική, είτε είναι κυβερνήσεις σοσιαλδημοκρατικές ή κεντροαριστερές, είτε οι λεγόμενες φιλελεύθερες ή κεντροδεξιές.

Τον Οκτώβρη του 1999, έγινε η Σύνοδος Κορυφής στο Τάμπερε. Σ' αυτήν μπήκαν επίσημα τα θεμέλια συντονισμού της νέας ευρωενωσιακής κατασταλτικής πολιτικής (οι πρώτες διατάξεις υπήρξαν στη Συνθήκη του Αμστερνταμ με την καθιέρωση της Ευρωαστυνομίας, την εφαρμογή της Συμφωνίας Σένγκεν και της ηλεκτρονικής παρακολούθησης, κλπ.), με τη δημιουργία του λεγόμενου ενιαίου «χώρου της ελευθερίας, ασφάλειας και δικαιοσύνης». Ελευθερίας για την κίνηση κεφαλαίων. Ασφάλειας για την προστασία των συμφερόντων του από τη λαϊκή κοινωνικοπολιτική πάλη. Και δίκαιο, επίσης, ενίσχυσης της εξουσίας του κεφαλαίου. Εδώ υιοθετήθηκαν το ευρωδικαστήριο με τον ευρωεισαγγελέα - με δικαιοδοσία εκδίκασης υποθέσεων που διαδραματίζονται σε ένα κράτος - μέλος, από άλλο κράτος - μέλος, όταν λόγω ιδιαίτερων συμφερόντων το ζητήσει - η ενίσχυση της Ευρωαστυνομίας, το ευρωπαϊκό σύστημα δακτυλοσκόπησης - Eurodac, η κοινή πολιτική ασύλου και μετανάστευσης, με την οποία ουσιαστικά καταργούν την έννοια του πολιτικού ασύλου για αλλοδαπούς καταδιωκόμενους λαϊκούς αγωνιστές κλπ.

Τις αποφάσεις αυτής της Συνόδου τις υλοποιούν με αργούς ρυθμούς έως τις 11Σεπτέμβρη 2001 και το χτύπημα στους δίδυμους πύργους της Νέας Υόρκης, που έδωσε το άλλοθι για την επίσπευσή τους, την ενσωμάτωση στο νομικό οπλοστάσιο κάθε κράτους - μέλους, τη συμπλήρωσή τους με τον ορισμό της τρομοκρατίας που φωτογραφίζει το λαϊκό κίνημα και την ένταση της καταστολής στο όνομα καταπολέμησής της.

Το Δεκέμβρη του 1999, συνήλθε η Σύνοδος Κορυφής του Ελσίνκι. Η σύνοδος έχει ως περιεχόμενο με τη διεύρυνση της ΕΕ, την Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλειας και Αμυνας (ΚΕΠΠΑΑ) και ανίχνευση της πορείας πολιτικής ενοποίησης, σχετικά με τη λειτουργία της ΕΕ. Σ' αυτήν τη Σύνοδο αποφασίζεται η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ με ευχολόγια, κατά την ένταξη να έχει λυθεί και να μπει ενιαία όλη η Κύπρος. Ουσιαστικά, αποδέχονται την κατάσταση ως έχει, αγνοούνται όλες οι αποφάσεις του ΟΗΕ για Κύπρο ενιαία, ανεξάρτητη, αποστρατιωτικοποιημένη, κυρίαρχο κράτος και, ουσιαστικά, συμβάλλουν στη διχοτόμηση. Στην ίδια Σύνοδο, αποφασίζεται η συγκρότηση Ευρωστρατού από 50.000-60.000 ένοπλους, για διαχείριση «διεθνών κρίσεων» και «ειρηνευτικών» αποστολών, δηλαδή για ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Σχετικά με τη δράση του Ευρωστρατού στα ανατολικά σύνορα της Ελλάδας και τη χρήση ΝΑΤΟικών εγκαταστάσεων από τον Ευρωστρατό, θέτει βέτο η Τουρκία, που ξαναθέτει όλες τις διεκδικήσεις στο Αιγαίο με τις γκρίζες ζώνες, τον έλεγχο του εναέριου χώρου κλπ., ενώ συζητείται και η αίτηση της Τουρκίας για ένταξη στην ΕΕ. Η ΕΕ αποδέχεται την ύπαρξη «συνοριακών διαφορών» και τις παραπέμπει στο Δικαστήριο της Χάγης μέχρι το 2004, γεγονός που αποδέχεται η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.

Το Μάρτη του 2000, στη Σύνοδο Κορυφής της Λισαβόνας, αποφασίζεται η στρατηγική του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, για να γίνει ανταγωνιστικότερο του αμερικανικού μέσα σε μια 10ετία, μέχρι το 2010. Δηλαδή, νέα μέτρα έντασης της εκμετάλλευσης. Αποφασίζεται πολιτική για την απασχόληση με τις λεγόμενες διαρθρωτικές αλλαγές στην αγορά εργασίας, δηλαδή κατάργηση του σταθερού ημερήσιου εργάσιμου χρόνου, του 8ωρου και η προώθηση μερικής και προσωρινής δουλιάς ή άλλων ευέλικτων μορφών, κατάργηση ορίου απολύσεων, κατάργηση των αποζημιώσεων, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, μείωση μισθών και σύνδεσή τους με την παραγωγικότητα, παράταση του εργάσιμου βίου και πέρα από τα ηλικιακά όρια σύνταξης, κατάργηση πρόωρων συντάξεων, αύξηση ορίου συνταξιοδότησης και μείωση συντάξεων, μείωση χρόνου και ύψους επιδομάτων ανεργίας κλπ. Αποφασίζονται, επίσης: Γοργή εφαρμογή της πολιτικής ιδιωτικοποιήσεων, τόσο επιχειρήσεων κρατικής ιδιοκτησίας, όσο και τομέων παροχής δημοσίων κοινωνικών υπηρεσιών (Υγείας, Παιδείας, Πρόνοιας), προώθηση αντεργατικών μεταρρυθμίσεων στα συστήματα Κοινωνικής Ασφάλισης. Ολα αυτά τα μέτρα επιδιώκουν να κάνουν πιο φτηνό τον εργάτη για το κεφάλαιο. Ανάλογα μέτρα αποφασίζονται για την Παιδεία, η οποία συνδέεται με την εξασφάλιση της απασχόλησης και της ανταγωνιστικότητας και παραπέμπουν στην κατάρτιση και στη διά βίου εκπαίδευση, ως το άπαν για την ένταξη των νέων ανέργων στη δουλιά και τη μείωση της ανεργίας, αφού δήθεν η διά βίου εκπαίδευση δίνει κατάρτιση σε τομείς με ζήτηση εργασίας. Ουσιαστικά, απαξιώνουν τη μόρφωση, γιατί θέλουν φτηνούς, ευέλικτους και υποταγμένους εργάτες. Ηδη, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει προχωρήσει στην εφαρμογή ανάλογων μέτρων, με αργούς ρυθμούς, λόγω και της ανάπτυξης των αγώνων του ταξικού εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος (π.χ. Ασφαλιστικό, που ακόμη δεν έχουν εφαρμοστεί πλήρως και όλες οι παραπάνω κατευθύνσεις).

Το Δεκέμβρη του 2000, στη Σύνοδο Κορυφής της Νίκαιας, επιδιώκεται να εγκριθεί μια νέα Συνθήκη μετά το Μάαστριχτ και το Αμστερνταμ, για την ολοκλήρωση της πολιτικής ενοποίησης. Στη Σύνοδο εκφράζονται οξύτατες αντιθέσεις, τόσο στη μορφή της Ενωσης, όσο και για την εκπροσώπηση στην Κομισιόν των 25 κρατών - μελών μετά τη διεύρυνση, στον τρόπο λήψης αποφάσεων κλπ. Ουσιαστικά, εκφράζονται οι ανταγωνισμοί των ιδιαίτερων συμφερόντων των κεφαλαίων των κρατών - μελών, ιδιαίτερα των ισχυρών, έκφραση και αποτέλεσμα της ανισόμετρης ανάπτυξης των χωρών στο καπιταλιστικό σύστημα. Στη Σύνοδο επήλθε ένας προσωρινός συμβιβασμός, οι αποφάσεις κρίθηκαν ημιτελείς και παρέπεμψαν τη λύση των διαφορών τους στη Σύνοδο του Δεκέμβρη του 2003, θέτοντας το ζήτημα της επεξεργασίας Συνταγματικής Συνθήκης. Στη Νίκαια αποφάσισαν την κατάργηση του βέτο στα περισσότερα θέματα, ενισχύθηκε η ανισομετρία των μικρότερων υπέρ των πιο ισχυρών χωρών, εγκρίθηκε η «ενισχυμένη συνεργασία», βήμα προς δημιουργία του σκληρού πυρήνα της ΕΕ, όπου μια ομάδα ισχυρών χωρών αποφασίζει για λογαριασμό των υπολοίπων. Είναι χαρακτηριστικό ότι με βάση το μοίρασμα των ψήφων μεταξύ των κρατών - μελών, τέσσερα μεγάλα κράτη - μέλη με τη βοήθεια ενός μικρότερου θα μπορούν: Αφ' ενός, να καθορίζουν τις αποφάσεις της ΕΕ παρά τη θέληση των υπολοίπων είκοσι κρατών - μελών, αφ' ετέρου, θα έχουν το δικαίωμα να μπλοκάρουν τις αποφάσεις των είκοσι. Διαμορφώθηκαν, επίσης, μηχανισμοί του κινητού ευρωπαϊκού αστυνομικού σώματος καταστολής, της Ευρωαστυνομίας και του Ευρωστρατού, που μαζί με τη συνθήκη ενισχύουν τις δυνάμεις καταστολής. Η Συνθήκη της Νίκαιας καταψηφίστηκε από τον ιρλανδικό λαό σε δημοψήφισμα (2001) και χρειάστηκε να επαναληφθεί 1,5 χρόνο μετά το δημοψήφισμα για να εγκριθεί, προκειμένου να αρχίσει να εφαρμόζεται συνολικά στην ΕΕ, αφού κάθε συνθήκη απαιτεί έγκριση απ' όλα τα κράτη - μέλη για να τεθεί σε ισχύ. Η συνθήκη αυτή, αν και ψηφίστηκε το 2000, άρχισε να εφαρμόζεται από το Φλεβάρη του 2003. Η Σύνοδος της Νίκαιας έφερε στο προσκήνιο της ΕΕ τις μεγάλες αντιθέσεις μεταξύ των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, ενόψει μάλιστα της διεύρυνσης. Απέδειξε, όμως, ταυτοχρόνως και ότι αυτές οι δυνάμεις βρίσκουν έδαφος συνεννόησης, όταν πρόκειται να αντιμετωπίσουν τον «κοινό εχθρό», τους λαούς και την αντίστασή τους.

Τον ίδιο μήνα, στη Σύνοδο Κορυφής στη Στοκχόλμη, γίνεται έλεγχος για την εφαρμογή της στρατηγικής της Λισαβόνας (ιδιωτικοποιήσεις τηλεπικοινωνιών, ταχυδρομείων, ενέργειας, αύξηση ορίου συνταξιοδότησης, συντονισμός εκπαιδευτικών συστημάτων κ.ά.), καθώς και έλεγχος της κατάστασης στα Βαλκάνια, με την πιθανότητα να αναλάβουν την κατοχή τους στρατιωτικές δυνάμεις από κράτη της ΕΕ πέρα από την ελληνική στρατιωτική παρουσία.

Τον Ιούνη του 2001, γίνεται Σύνοδος Κορυφής στο Γκέτεμποργκ, όπου αποφασίζεται η ιδιωτικοποίηση του περιβάλλοντος μέσα από ένα 6ετές πρόγραμμα (6ο Πρόγραμμα Δράσης για το Περιβάλλον 2001-2006). Σ' αυτά τα πλαίσια, είναι και ο νόμος για τα δάση που ψήφισε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με τον αποχαρακτηρισμό δασικών εκτάσεων και παράδοσή τους στο ιδιωτικό κεφάλαιο.

Συζήτησαν ακόμη προβλήματα της διεύρυνσης με 10 νέες χώρες (κυρίως αυτά της χρηματοδότησης, σε συνδυασμό με τον κοινοτικό προϋπολογισμό, στα οποία εκφράστηκαν αντιθέσεις) και την ΚΕΠΠΑΑ, έχοντας και την εμπειρία από την επέμβαση στα Βαλκάνια.

Το Σεπτέμβρη του 2001, μετά το χτύπημα της 11ης του Σεπτέμβρη, έχουμε δύο Συνόδους Κορυφής της ΕΕ (Βρυξέλλες και Γάνδη) με διαφορά λίγων βδομάδων, όπου κηρύσσεται και από την ΕΕ ο πόλεμος κατά των λαών, στο όνομα αντιμετώπισης της τρομοκρατίας. Επισπεύδουν την εφαρμογή των αποφάσεων του Τάμπερε (1999), για στρατιωτικοποίηση της δημόσιας ζωής, για νέα μέτρα περιστολής των λαϊκών ελευθεριών (προσαρμογή του τρομονόμου στις εξελίξεις, ευρωένταλμα, Ευρωαστυνομία, ευρωδικαστήρια, ευρωαποτυπώματα, πρόσβαση των ΗΠΑ σε όλες τις ευρωπαϊκές πληροφορίες και αρχεία, στις δικαστικές αρχές, στην «ομάδα ειδικών για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας» κ.ά.). Η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, σε αγαστή συνεργασία με τη ΝΔ, το Μάρτη του 2001, ψηφίζουν τον τρομονόμο, στην ελληνική Βουλή. Καθιερώνονται επίσημα η παρακολούθηση τηλεφώνων, νέα δίκτυα χαφιέδων, έλεγχος του ανθρώπινου DNA, αυξημένες δυνατότητες φακελώματος.

Στη Σύνοδο Κορυφής του Λάακεν, το Δεκέμβρη του 2001, επικύρωσαν το ευρωένταλμα και την ευρωτρομοκρατία, ενέκριναν τη δημιουργία του Ευρωστρατού (Ευρωπαϊκή Δύναμη Ταχείας Επέμβασης), καθώς και την ιμπεριαλιστική αποστολή πολυεθνικής από κράτη - μέλη της ΕΕ δύναμης στο Αφγανιστάν με το μανδύα της ανθρωπιστικής, ειρηνευτικής δύναμης. Αποφάσισαν τη δημιουργία της «Συντακτικής Συνέλευσης» για την ετοιμασία της επόμενης Διακυβερνητικής Διάσκεψης για το «Ευρωσύνταγμα». Ουσιαστικά, είχε σύνθεση πλήρως ελεγχόμενη από εκπροσώπους κυβερνήσεων και Κοινοβουλίων που δεν αμφισβητούν το ευρωπαϊκό ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα. Από την Ελληνική Βουλή εκπροσωπήθηκαν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, με αναπληρωτή το ΣΥΝ. Το ΚΚΕ, αν και τρίτο σε δύναμη κοινοβουλευτικό κόμμα, αποκλείστηκε!

Το Μάρτη του 2002, έγινε η Σύνοδος Κορυφής της Βαρκελώνης για έλεγχο της πορείας εφαρμογής της στρατηγικής της Λισαβόνας. Διαπιστώνονται καθυστερήσεις, ιδίως στη μεταρρύθμιση των συστημάτων Κοινωνικής Ασφάλισης, ενώ εκφράζονται ξανά ενδοενωσιακές αντιθέσεις, κυρίως στο θέμα άμεσης απελευθέρωσης της ενέργειας από τη Γαλλία που υπερασπίζεται τα συμφέροντα του γαλλικού ιμπεριαλισμού και το πλεονέκτημα που έχει να υπερτερεί στον ενεργειακό τομέα σε σχέση με άλλα κράτη - μέλη. Επιβεβαιώνεται το νέο ευρωπαϊκό μοντέλο, που προωθείται για την ανταγωνιστικότητα, με συγκράτηση μισθών, βελτίωση παραγωγικότητας, προώθηση της απασχολησιμότητας και της μερικής σύνταξης, των κινήτρων για παράταση του εργάσιμου βίου και μετά το ηλικιακό όριο συνταξιοδότησης.

Στη Σύνοδο Κορυφής της Σεβίλλης, τον Ιούνη του 2002, επιβεβαιώνεται η αποστολή του Ευρωστρατού στα Σκόπια, αποφασίζεται πολιτική ασύλου και μετανάστευσης, που μετατρέπει την ΕΕ σε περιοχή όπου οι μετανάστες αντιμετωπίζονται με κατασταλτικά μέτρα και περιορίζονται τα δικαιώματά τους. Αποφασίζεται, επίσης, και η δημιουργία κατασταλτικών σωμάτων φύλαξης των εθνικών συνόρων (συνοροφύλακες, ειδικοί φρουροί κλπ.).

Στη Σύνοδο Κορυφής της Κοπεγχάγης, το Δεκέμβρη του 2002, μετριάζονται οι αντιθέσεις, σχετικά με τη διεύρυνση και την κατανομή των πόρων στις νέες υπό ένταξη χώρες και ιδίως των γεωργικών ενισχύσεων. Σχετικά με τον Ευρωστρατό αποφασίζεται ότι θα χρησιμοποιεί τις υποδομές και τους μηχανισμούς του NATO στις αποστολές του.

Το πρώτο 6μηνο του 2003, την Προεδρία της ΕΕ έχει η ελληνική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Στη διάρκεια της προεδρίας της, έγινε έλεγχος στην πορεία των αποφάσεων της Λισαβόνας (Σύνοδος Υπουργών Εργασίας στο Ναύπλιο, όπου αποφασίστηκε ένταση των προσπαθειών για την εφαρμογή μέτρων, σχετικά με την ευελιξία στην εργασία και την προώθηση αλλαγών στα συστήματα Κοινωνικής Ασφάλισης), την ενδιάμεση αναθεώρηση της ΚΑΠ με την αποσύνδεση τιμών και επιδοτήσεων που φέρνει νέες αρνητικές επιπτώσεις στους μικρομεσαίους αγρότες, τη Διακήρυξη της Μπολόνια που προσαρμόζει την τριτοβάθμια εκπαίδευση στους νόμους της αγοράς και τις κατευθύνσεις της διά βίου εκπαίδευσης.

Ταυτόχρονα, αποφασίζεται αποστολή Ευρωστρατού στην ΠΓΔΜ, στη Βοσνία - Ερζεγοβίνη, στη ΛΔ Κογκό. Η διεύρυνση της καπιταλιστικής ΕΕ με τις 10 νέες χώρες εγκρίνεται τυπικά σε άτυπη Σύνοδο Κορυφής στην Αθήνα τον Απρίλη 2003, με χαρακτηριστικό την ευρωδιχοτόμηση της Κύπρου.

Ηδη, έχει ξεσπάσει ο βρώμικος πόλεμος στο Ιράκ. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ διαχειρίστηκε και τις διαφωνίες εντός της ΕΕ με πρωτοστατούντα το γαλλογερμανικό άξονα. Ετσι έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στις ευρωκοινοτικές αποφάσεις αναγνώρισης των εισβολέων και κατακτητών του Ιράκ, καλώντας έκτακτη Σύνοδο Κορυφής στις Βρυξέλλες, το Μάρτη του 2003.

Στη διάρκεια της Ελληνικής Προεδρίας, έγινε η Σύνοδος Κορυφής της Θεσσαλονίκης, τον Ιούνη του 2003. Πάρθηκαν αποφάσεις για την παραπέρα στρατιωτικοποίηση της Ευρώπης με νέα κούρσα εξοπλισμών, τη δημιουργία Οργανισμού αμυντικών στρατιωτικών εξοπλισμών μέσα στο 2004 με βάση την εισήγηση Σολάνα και αποφάσισαν το νέο δόγμα ασφάλειας, αναλαμβάνοντας η ΕΕ τη διενέργεια προληπτικών πολέμων. Ταυτόχρονα, εντάθηκαν οι απειλές κατά της ΛΔ Κορέας και κυρίως της σοσιαλιστικής Κούβας και για πρώτη φορά βγήκε απόφαση καταδίκης της Κούβας από την ΕΕ. Για το Παλαιστινιακό κρατούν στάση Πόντιου Πιλάτου, εξισώνοντας θύμα με θύτη, ενώ ακόμη και στον ισραηλινό βομβαρδισμό στη Συρία συνέστησαν ψυχραιμία και αυτοσυγκράτηση (δηλώσεις Σολάνα)!

Στη Σύνοδο της Θεσσαλονίκης παραδόθηκε το σχέδιο του Ευρωσυντάγματος, που θεσμοθετεί τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της ΕΕ και όλες τις αντιδραστικές αποφάσεις ενίσχυσης της στρατιωτικοποίησης του τρομονομο-οπλοστασίου, των μηχανισμών κρατικής καταστολής, της ανισοτιμίας κλπ.

Στο δεύτερο 6μηνο του 2003, επί Ιταλικής Προεδρίας, συγκαλείται η Σύνοδος Κορυφής στη Ρώμη, ώστε να αποφασίσει για το «Ευρωσύνταγμα», αλλά δεν επήλθε συμφωνία και παραπέμφθηκε για το 2004. Συμφώνησαν, βεβαίως, και συμπεριέλαβαν στα συμπεράσματα ζητήματα σχετικά με την «άμυνα», ενισχύοντας τη στρατιωτικοποίηση της ΕΕ, με επιδίωξη την εξασφάλιση ικανότητας για ιμπεριαλιστικές αποστολές.

Τέλος, η πρόσφατη εαρινή Σύνοδος Κορυφής στις Βρυξέλλες αποφάσισε τη γοργή προώθηση μέτρων για την ανάπτυξη της στρατηγικής της Λισαβόνας, όπως γενίκευση της ευελιξίας στις εργασιακές σχέσεις, γοργή προώθηση των ανατροπών στην Κοινωνική Ασφάλιση. Ταυτόχρονα, πήρε νέα, πιο σκληρά κατασταλτικά μέτρα με αφορμή το χτύπημα στο σιδηρόδρομο της Μαδρίτης, όπως η επιτάχυνση εφαρμογής του ευρωεντάλματος, ο νέος τρομονόμος, η θεσμοθέτηση ειδικού συντονιστή υπό τον Χ. Σολάνα για την τρομοκρατία, η «ρήτρα αλληλεγγύης», που σημαίνει τη συνδρομή όλων των κρατών - μελών σε επιθετικές ενέργειες όταν το ζητήσει ένα κράτος, λόγω, υποτίθεται, τρομοκρατικής ενέργειας κλπ. (βλέπε στο σημερινό «Ρ» σελ. 16-17).