Δύο άρθρα αφιέρωσε το ΠΡΙΝ της προηγούμενης Κυριακής στο 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ.

Διαβάζοντάς τα κανείς θα μπορούσε να αναρωτηθεί εάν πραγματικά υπάρχει συνοχή και συνέπεια στην κριτική που ασκεί ο συγκεκριμένος χώρος στο ΚΚΕ, αν έχουν καταλήξει πραγματικά ποιες είναι οι πολιτικές τους διαφωνίες με το Κόμμα.

Σύμφωνα με αυτά, το ΚΚΕ εγκαλείται για τα πάντα, και για σεχταρισμό και για ρεφορμισμό και για αριστερίστικο, συστημικό και συντηρητικό (!).

Βεβαίως μια δεύτερη σκέψη είναι ότι οι συντάκτες του ΠΡΙΝ μέσα από ένα αλλοπρόσαλλο μείγμα κριτικής στο Κόμμα, και από τα δεξιά και από τα αριστερά, έχουν συγκεκριμένο σκοπό, ξέρουν πολύ καλά τι θέλουν...

Πρώτα απ' όλα να συγκαλύψουν τη δική τους επιλογή να συνταχθούν με το Σχέδιο Β' του Αλ. Αλαβάνου, που τους φέρνει κοντά με τμήματα του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και με επιλογές τμημάτων της αστικής τάξης στα οποία εντείνεται ο προβληματισμός για την πορεία της Ευρωζώνης.

Δεύτερον, ζητωκραυγάζουν για ορισμένους που διατύπωσαν στον Προσυνεδριακό Διάλογο διαφωνίες κινούμενοι σε λογικές «μεταβατικών» σταδίων ή κυβερνήσεων. Και κόπτονται για τη δημοκρατία στο ΚΚΕ. Είναι βέβαια πολύ αστείο για όσους έχουν μνήμη να εγκαλεί το ΝΑΡ το ΚΚΕ για εγκατάλειψη του λενινισμού όταν η ιδεολογική φυσιογνωμία αυτής της ομάδας διαμορφώθηκε ως αποτέλεσμα εκλεκτικίστικου συγκερασμού αναθεωρητικών, αναρχοαυτόνομων και τροτσκιστικών θέσεων.

Τρίτον, να συμβάλουν και αυτοί «απ' τα αριστερά» και άρα πιο αποτελεσματικά στην πίεση που ασκείται από την άρχουσα τάξη στο Κόμμα, να κάνει πίσω να υποχωρήσει, να γίνει μέρος του σχεδιασμού που ονομάζεται «Σχέδιο Β'».

Γι' αυτό άλλωστε στην επιχειρηματολογία δεν πρωτοτυπούν, τα όσα γράφουν δεν έχουν σε τίποτα να ζηλέψουν από τις περισπούδαστες αναλύσεις τύπου Σταυρόπουλου στο ΒΗΜΑ και Φ. Παπούλια στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ.

Και επειδή αναρωτιούνται τι είναι οπορτουνισμός, διευκρινίζουμε:

Οπορτουνιστής δεν είναι ο εργαζόμενος που έχει ρεφορμιστικές αυταπάτες, συντηρητικές αντιλήψεις, φοβίες και προκαταλήψεις απέναντι στην επαναστατική προοπτική.

Οπορτουνιστής είναι αυτός που διετέλεσε στέλεχος του Κομμουνιστικού Κόμματος, υποχώρησε μπροστά στην ταξική πάλη, πανικοβλήθηκε μπροστά στην αντεπανάσταση και την ήττα, πέταξε στον κάλαθο των αχρήστων την πρώτη απόπειρα για σοσιαλιστική οικοδόμηση, την πείρα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, προσπάθησε να αλλάξει το χαρακτήρα του Κόμματος από τα μέσα, αποφάσισε να το εγκαταλείψει αρνούμενος στην πραγματικότητα το ρόλο του είτε αυτό το έκανε με αριστερά είτε με δεξιά προσχήματα. Οχι μόνο δεν παραδέχτηκε την υποχώρησή του πηγαίνοντας απλά σπίτι του αλλά προβάλλει αυτή την υποχώρηση ως δρόμο για την επαναστατική προοπτική. Αυτό είναι ο οπορτουνιστής και αυτός μπορεί να αλλάζει φρασεολογία, επιχειρηματολογία με μεγάλη ευκολία, να προσαρμόζεται στις συνθήκες, αφού στερείται αρχών. Ομως έχει κάτι σταθερό που δεν αλλάζει: την υποταγή στην αστική πολιτική και την αστική ιδεολογία και αυτό εκδηλώνεται συγκεκριμένα σε κάθε ιστορική φάση.