ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σάββατο 10 Απρίλη 2004 - Κυριακή 11 Απρίλη 2004
Σελ. /32
Ιμπεριαλιστικοί στόχοι και ελληνικά κόμματα

Για όποιον ρίξει μια και μόνο ματιά στο χάρτη, το ερώτημα ακούγεται αφελές. Εντούτοις έρχεται και επανέρχεται: «Γιατί το δράμα της Κύπρου αντέχει τόσο πολύ στο χρόνο, γιατί επί τόσες δεκαετίες η Κύπρος είναι μια πληγή που δεν κλείνει;».

Η απάντηση είναι τόσο κυνική, όσο και απλή: Η γεωστρατηγική θέση της Κύπρου την καθιστούσε πάντα έρμαιο των στρατηγικών συμφερόντων των ισχυρών. Ηδη από το 1878, όταν η Κύπρος πέρασε από την Οθωμανική Αυτοκρατορία στους Βρετανούς, ο Βρετανός πρωθυπουργός Ντισραέλι, περιχαρής που η Βρετανική Αυτοκρατορία απέκτησε αυτή την πολύτιμη «βάση» για την ευόδωση των αποικιακών της σχεδίων, δήλωνε: «Βρήκαμε τον κρίκο που μας έλειπε»! («Η συνωμοσία της Κύπρου», εκδόσεις «Ι. Σιδέρης»).

Ο δρόμος του πετρελαίου

Η τύχη της Κύπρου ακολούθησε την ίδια πορεία και στην κατοπινή ιστορική φάση. Η εξέλιξη του καπιταλισμού στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο μετέτρεψε την Κύπρο σε άθυρμα των ιμπεριαλιστικών παιγνίων:

«Οι συνέπειες της κατάργησης της βρετανικής κυριαρχίας στο νησί για την Τουρκία και... βέβαια για τις ΗΠΑ, θα ήταν τόσο σοβαρές, ώστε είναι στρατηγικά απαραίτητο η Κύπρος να παραμείνει υπό βρετανική κυριαρχία», εισηγούνταν οι Βρετανοί στρατηγοί στην κυβέρνησή τους, όπως πιστοποιούν τα πρακτικά του βρετανικού Υπουργικού Συμβουλίου κατά το έτος 1950 (στο ίδιο).

Λίγα χρόνια νωρίτερα, το 1946, ο υπουργός Εξωτερικών, Μπέβιν, ξεκαθάριζε ότι σε περίπτωση που η θέση της Βρετανίας αδυνάτιζε στην Κύπρο, τότε «θα εξαναγκαζόμασταν να παραιτηθούμε των θέσεών μας στη Μέση Ανατολή, συμπεριλαμβανομένου και του πετρελαίου στο Ιράκ, ενός από τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματά μας».

Οσο για τον Βρετανό πρωθυπουργό Ιντεν, ήταν ακόμα πιο ωμός: «Χωρίς την Κύπρο, δε θα έχουμε εγκαταστάσεις, για να προστατέψουμε τις προμήθειες πετρελαίου... Είναι τόσο απλό», έλεγε.

«Αβύθιστο αεροπλανοφόρο»

Τι έχει αλλάξει από τότε; Τίποτα «σπουδαίο». Απλώς τη θέση της Βρετανίας την έχουν πάρει οι ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ είναι που πλέον ελέγχουν τη ροή του πετρελαίου. Κι αυτές είναι που θέλουν να «κλείσει» (και όχι να λυθεί) το Κυπριακό. Διότι, σε μια τόσο ταραγμένη περιοχή και περίοδο για τη Μέση Ανατολή, είναι προφανές ότι πάνω στο έδαφος της Κύπρου (μεγάλο κομμάτι του οποίου παραμένει έδαφος των βρετανικών βάσεων με βρετανική κυριαρχία και βρετανικά χωρικά ύδατα!) θα ήθελαν να επικρατήσει μια «διευθέτηση» - έστω και επίπλαστης βιωσιμότητας...

Στα ενδεικτικά αποσπάσματα του βιβλίου που επιλέχτηκαν παραπάνω, δεν έχετε λοιπόν παρά να αντικαταστήσετε τις λέξεις «Βρετανία» και «βρετανικό», με τις λέξεις «ΝΑΤΟ» και «αμερικανικό». Αυτό που θα προκύψει είναι η ίδια και απαράλλαχτη ιστορία της κυπριακής τραγωδίας. Μια ιστορία που καθορίζεται από τους ιμπεριαλιστές, οι οποίοι έχουν επιλέξει για την Κύπρο ρόλο «αβύθιστου αεροπλανοφόρου» για την εξυπηρέτηση των γεωστρατηγικών τους συμφερόντων. Η ιστορία είναι παλιά όσο και ο ιμπεριαλισμός. Απλώς κάθε τόσο αλλάζουν οι τίτλοι των κεφαλαίων της. Το νέο κεφάλαιο φέρει πλέον τον τίτλο «σχέδιο Ανάν»...

Από παππού σε... εγγονό

Αυτή είναι η γεωστρατηγική «μοίρα» της Κύπρου. Δεν είναι καθόλου μοιραίο, όμως, να υφίσταται επί δεκαετίες είτε το καθεστώς της αγγλοκρατίας, είτε την τραγωδία της διχοτόμησης. Η Κύπρος είναι το θύμα μιας πολιτικής που ειδικά στην περίπτωσή της αποτυπώνεται περίτρανα η δουλεία και η υποτέλεια της άρχουσας τάξης. Η μοίρα της Κύπρου καθορίστηκε από πολιτικούς άρχοντες, που αντιμετώπιζαν την Κύπρο κάπως έτσι:

«Η Ελλάς αναπνέει με δυο πνεύμονες, το μεν αγγλικό, το δε αμερικανικό και διά αυτό δεν μπορεί λόγω του Κυπριακού να κινδυνεύσει να πεθάνει από ασφυξία»! Ετσι περιέγραφε το ξεπούλημα της Κύπρου ο Γεώργιος Παπανδρέου (ο παππούς του σημερινού), ήδη από το 1950...

ΠΑΣΟΚ: «Ευχαριστούμε τις ΗΠΑ»... διαρκώς!

Αυτή η προ 55 χρόνων κυνική τοποθέτηση αποτελεί την πυξίδα του τρόπου με τον οποίο συνεχίζει και σήμερα να αντιμετωπίζει το Κυπριακό ο αστικός πολιτικός κόσμος της Ελλάδας.

Αυτή η αλήθεια ήρθε να επικυρωθεί πριν μερικές μέρες από τον κ. Σημίτη. Αλλωστε όλοι οι πρωθυπουργοί, όταν γίνονται... πρώην πρωθυπουργοί, μοιάζει να... λύνεται το στόμα τους και να μιλούν τη γλώσσα της τάξης τους χωρίς φιοριτούρες. Προχτές, λοιπόν, θέλοντας να εξηγήσει το γιατί «πρέπει» ο λαός της Κύπρου να αποδεχτεί ένα άδικο σχέδιο που νομιμοποιεί τον Αττίλα, έγραψε ο κ. Σημίτης στην «Ελευθεροτυπία»:

«Μια βεβαιότητα υπάρχει, ότι ο γεωπολιτικός ρόλος της Τουρκίας για τις ΗΠΑ και την ΕΕ θα είναι όλο και πιο σημαντικός. Γιατί η Τουρκία μπορεί να επηρεάσει σημαντικά τις εξελίξεις σε μια μεγάλη περιοχή (Μέση Ανατολή, Κασπία, Κεντρική Ασία), όπου υπάρχουν τα αναγκαία για τη Δύση ενεργειακά αποθέματα».

«Ρεαλισμός», όπως ραγιαδισμός

Πράγματι με την αποστροφή του αυτή ο κ. Σημίτης περιέγραψε άριστα το ρόλο της Τουρκίας στην ιμπεριαλιστική «σκακιέρα». Αλλά αυτό τι σημαίνει; Επειδή η Τουρκία είναι «σημαντικότερη» από την Ελλάδα στα σχέδια του ευρω-ατλαντισμού, από πού προκύπτει ότι «πρέπει» να υποτάσσεται στις υποδείξεις των ισχυρών; Από πού προκύπτει ότι «πρέπει» να απεμπολεί τα δίκαιά της, επειδή το διπλανό χωράφι είναι πιο «γωνία» για τους «εταίρους»; Αυτή η στάση είναι «ρεαλισμός» ή ραγιαδισμός;

Η απάντηση για λογαριασμό του ΠΑΣΟΚ έχει δοθεί πολύ νωρίτερα από το «ναι» του Γ. Παπανδρέου στο «σχέδιο Ανάν». Δόθηκε με το «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ» στα Ιμια, με τις συμφωνίες τύπου Μαδρίτης για το Αιγαίο, με την υπόθεση «S-300», που αντί για την Κύπρο... ξεστράτισαν για την Κρήτη.

Η ΝΔ μίλησε διά του... Κ. Σημίτη

Οσο για τα περί «ισχυρής Ελλάδας» και τα... «ζεϊμπέκικα» της «βήμα προς βήμα προσέγγισης» με την Τουρκία, τώρα αποκαλύπτεται και επισήμως: Ολη εκείνη η φιλολογία περί «αναβάθμισης της χώρας» στο διεθνές περιβάλλον ήταν απλώς το προπαγανδιστικό κερασάκι, που συνόδευε το ένα «ναι» μετά το άλλο προς τους «συμμάχους». Οι «συναινέσεις» του ΠΑΣΟΚ στα ιμπεριαλιστικά παιχνίδια στην περιοχή, στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, στο Κυπριακό, δεν είναι παρά το επιστέγασμα της υποτέλειας όσων δηλώνουν πρόθυμοι να μη θέσουν προσκόμματα στα σχέδια των «συμμάχων», εφόσον αυτά εξυπηρετούν τον στρατηγικά ωφελιμότερο για τον ευρωατλαντισμό «παίκτη» στην περιοχή, την Τουρκία. Η ομολογία του κ. Σημίτη ως προς αυτό είναι μνημειώδης.

Ομως πρέπει να αναγνωρίσουμε στον κ. Σημίτη ότι στην προκειμένη περίπτωση έπραξε σαν γνήσιος ηγέτης του αστικού πολιτικού συστήματος. Γιατί δε μίλησε μόνο ως ΠΑΣΟΚ. Μίλησε και ως... ΝΔ. Γιατί είναι ακριβώς οι ίδιοι λόγοι που περιγράψαμε παραπάνω που οδήγησαν τη ΝΔ να βάζει πλάτη όλα αυτά τα χρόνια στο «σχέδιο Ανάν», να διατείνεται - μέχρι τις 7 Μάρτη - ότι δεν αντιπολιτεύεται το ΠΑΣΟΚ στα «εθνικά θέματα» και να προσπαθεί σήμερα, από θέση κυβερνητική πια, να ισορροπήσει σε μια θέση που θα εξαντλείται - ήδη από τη Λουκέρνη - στο επικοινωνιακό επίπεδο με ένα και μοναδικό στόχο: Να φαίνεται η γυναίκα του Καίσαρα σαν τίμια, ανεξαρτήτως του αν, τελικά, είναι και στην πραγματικότητα, τίμια...

ΣΥΝ: Ευρω-λαγνεία χωρίς όριο!

Ειδικός είναι ο ρόλος του ΣΥΝ στην υπόθεση του Κυπριακού. Εδώ πια όλα παραδίδονται μπροστά στο άγχος να υπηρετηθεί η ευρω-λαγνεία! Ο ΣΥΝ ισχυρίζεται ότι οι θέσεις του υπέρ του «σχεδίου Ανάν» λαμβάνουν υπόψη το... διεθνισμό, όπως, όμως, τον αντιλαμβάνεται η «κεντροαριστερά» του Πρόντι. Ο τελευταίος ήταν που ως πρόεδρος της ΕΕ δήλωσε μόλις πριν μερικές μέρες ότι δεν πειράζει που το «κοινοτικό κεκτημένο» θα παρεκκλίνει στα κατεχόμενα, αφού τέτοιες παρεκκλίσεις υιοθετήθηκαν και για τα... αποδημητικά πουλιά στη Μάλτας!

Κατά τα λοιπά, ο ΣΥΝ αντί να απολογείται για τις αυταπάτες που έσπειρε, ότι δήθεν η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ θα έλυνε το πρόβλημα της κατοχής, φτάνει στο σημείο να προκαλεί κιόλας και να επιτίθεται στο ΚΚΕ, που είναι το μόνο κόμμα που εναντιώθηκε στην ευρω-διχοτόμηση. Φτάνει στο σημείο να κατηγορεί τη θέση του ΚΚΕ απέναντι στο «σχέδιο Ανάν» σαν «εθνικιστική»!

Η πραγματικότητα είναι πως ο 20ός αιώνας ήταν ένας αιώνας που απέδειξε ότι η Αριστερά ένας τρόπος υπάρχει να είναι διεθνιστική: Μόνον αν είναι πατριωτική. Και μόνον ένας τρόπος υπάρχει να είναι πατριωτική: Μόνον αν είναι διεθνιστική.

Διεθνισμός - Πατριωτισμός

Αυτή είναι η σχέση πατριωτισμού και διεθνισμού για την Αριστερά. Εννοιες συναφείς, έννοιες αλληλένδετες, έννοιες συμπληρωματικές. Αυτή είναι η «αλφαβήτα» της Αριστεράς. Ο διεθνισμός της Αριστεράς δε βάζει τον ελληνικό λαό πάνω από άλλους λαούς (όπως κάποιοι δήθεν «αριστεροί» έπραξαν με το λαό της ΠΓΔ της Μακεδονίας την εποχή της «σκοπιανοφαγίας») και ο πατριωτισμός της δεν υποτάσσει τα συμφέροντα του λαού στα συμφέροντα της «ελληνικής» άρχουσας τάξης, όπως συμβαίνει σήμερα με τους «αριστερούς» που χειροκροτούν το «σχέδιο Ανάν».

Ο «εθνικισμός» του ΣΥΝ έγκειται στο ότι κάνει τα στραβά μάτια, ότι βάζει πλάτη στην ελληνική άρχουσα τάξη να πετάξει από πάνω της το «βάρος» της Κύπρου και να ξεπουλήσει το Κυπριακό, σαν μια ακόμα «κίνηση καλής θέλησης» προς τις μεγάλες δυνάμεις. Αυτός είναι ο πραγματικός εθνικισμός.

«Οχι» στον «Αττίλα - 3»!

Ο διεθνισμός της Αριστεράς στο Κυπριακό δεν μπορεί να είναι άλλος παρά καταδίκη του ιμπεριαλιστικού σχεδίου διχοτόμησης του νησιού, αυτόν τον «Αττίλα 3» (!), που θέτει τη «λύση» εκτός κάθε έννοιας δικαίου. Ο πατριωτισμός της Αριστεράς στο Κυπριακό δεν μπορεί να είναι άλλος παρά μια στάση που θα λέει την αλήθεια γι' αυτό το σχέδιο σε Ελληνες, Τούρκους και πρωτίστως σε Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους. Σε αυτούς που θα αποφασίσουν και που, παρά τις πιέσεις, τους εκβιασμούς, τη δημαγωγία, μπορούν να είναι εκείνοι που, τελικά, θα καθορίσουν τη μοίρα τους. Οχι με κριτήριο τα συμφέροντα όσων κραδαίνουν το πιστόλι στον κρόταφο του κυπριακού λαού, αλλά με κριτήριο την ειρήνη, την αξιοπρέπεια, τη δημοκρατία, το αίτημα για μια Κύπρο πραγματικά ενιαία, ανεξάρτητη, χωρίς ξένες βάσεις και στρατεύματα κατοχής.


Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Στο Τατόι

H ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα θα επισκεφτεί την Κυριακή του Πάσχα, στις 12 το μεσημέρι, την 123 Πτέρυγα Τεχνικής Εκπαίδευσης της Αεροπορίας στο Τατόι.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ