ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Πέμπτη 10 Μάρτη 2022
Σελ. /24
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
ΚΡΙΤΙΚΗ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ
Ξεκινά το 24ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης

Η μπαλάντα της λευκής αγελάδας
Η μπαλάντα της λευκής αγελάδας
Η κινηματογραφική βδομάδα που ξεκινά συμπίπτει με την έναρξη του 24ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Εως και την Κυριακή 20 Μάρτη θα προβληθούν 233 ντοκιμαντέρ μικρού και μεγάλου μήκους στις αίθουσες «Ολύμπιον» και «Παύλος Ζάννας», καθώς και στις αίθουσες του λιμανιού «Φρίντα Λιάππα», «Τώνια Μαρκετάκη», «Τζον Κασσαβέτης», «Σταύρος Τορνές». Παράλληλα, θα προβληθούν και διαδικτυακά στην ψηφιακή πλατφόρμα του Φεστιβάλ, online.filmfestival.gr. Για περισσότερες πληροφορίες επισκεφτείτε την ιστοσελίδα του φεστιβάλ. Ο «Ριζοσπάστης» θα βρίσκεται εκεί και δίνει ραντεβού στην ταινία του Λεωνίδα Βαρδαρού «Γυναίκες Μαχήτριες - Η τριπλή απελευθέρωση» αυτήν τη Δευτέρα στις 21.30 στην αίθουσα «Τζον Κασσαβέτης» στο λιμάνι.

Η Μπαλάντα της Λευκής Αγελάδας / Ballad of a White Cow / Μπεχτάς Σαναέχα, Μαριάμ Μογκαντάμ / 2020 / 105 λεπτά

Η ζωή της Μίνας ανατρέπεται όταν μαθαίνει ότι ο σύζυγός της, ο Μπαμπάκ, αποδείχτηκε αθώος για το έγκλημα για το οποίο εκτελέστηκε και ξεκινά μια βουβή μάχη κόντρα σ' ένα κυνικό σύστημα για το καλό της ίδιας και της κόρης της. Οταν ξεμένει από χρήματα, ένας άγνωστος με το όνομα Ρεζά χτυπάει την πόρτα της, λέγοντας ότι έχει έρθει για να ξεπληρώσει το χρέος του στον Μπαμπάκ.

River
River
Ιρανικός κινηματογράφος πάντα λιτός αλλά καίριος, διεισδυτικός και ολοκληρωμένος τόσο αισθητικά όσο και αφηγηματικά. Η θανατική ποινή και οι «παράπλευρες απώλειες» των εκτελέσεων, εκείνες που υφίστανται οι οικογένειες των εκτελεσμένων, σταθερά προβληματίζουν τους κινηματογραφιστές του Ιράν και όχι άδικα. Μια διαφορετική οπτική για το ζήτημα, που δείχνει ότι υπάρχει μια πολύ λεπτή γραμμή ανάμεσα στην ανθρωπιά και τη βαναυσότητα. Αναμφισβήτητα η ταινία της βδομάδας.

Σημείο Βρασμού / Boiling Point / Φίλιπ Μπαραντίνι / 2021 / 92 λεπτά

Ο Αντι, σεφ ενός διακεκριμένου εστιατορίου, φτάνει αργοπορημένος για να διαπιστώσει ότι όλα έχουν πάει πίσω λόγω μιας ξαφνικής επιθεώρησης από το Υγειονομικό. Θα καταφέρει, άραγε, να ανταποκριθεί σε άλλη μια βραδιά εξοντωτικής πίεσης;

Στα 92 λεπτά ενός αγχώδους μονοπλάνου, με την κάμερα να κινείται νευρικά και αδιάλειπτα, ο Μπαραντίνι, που δούλεψε ο ίδιος ως σεφ για 12 χρόνια, καταφέρνει να περάσει τις αποπνικτικές και εξοντωτικές συνθήκες εργασίας στα εστιατόρια και παράλληλα να κάνει ένα σχόλιο για την εξάρτηση από τις ουσίες, που στη συγκεκριμένη αποτελούν «διαφυγή» και «ντοπάρισμα» ώστε να αντεπεξέλθει στην αφόρητη πίεση, αλλά αποτελούν και το σημαντικότερο κομμάτι του προβλήματος. Ο Μπαραντίνι αρχικά γύρισε την ιστορία του σε μια μικρού μήκους ταινία που βραβεύτηκε στα φεστιβάλ κι έτσι αποφάσισε να την ολοκληρώσει. Αν και προσομοιάζει σε ριάλιτι, εντούτοις θέτει προβληματισμούς, όχι όσο κοφτερούς θα θέλαμε, αλλά αξίζει της προσοχής μας.

Η διεύθυνση φωτογραφίας του Μάθιου Λούις πραγματικά εξυπηρέτησε απόλυτα το σενάριο, και μαζί με τον άψογο συντονισμό του υπόλοιπου κινηματογραφικού συνεργείου πραγματοποίησαν έναν άθλο. Φανταστείτε 92 λεπτά να γυρίζονται μέσα σε μόνο δυο μέρες λόγω της πανδημίας...

River / Τζένιφερ Πίντομ / 2021 / 75 λεπτά

Τα ποτάμια είναι οι αρτηρίες του πλανήτη. Ηταν οι δίοδοι μεταφοράς που επέτρεψαν και καλλιέργησαν την ανθρώπινη εξάπλωση και τα σύνορα μεταξύ περιοχών και χωρών. Οπως τα ποτάμια διαμόρφωσαν το τοπίο, διαμόρφωσαν και την ανθρώπινη ύπαρξη.

Το ντοκιμαντέρ της Πίντομ επιχειρεί ένα ταξίδι στο χώρο και τον χρόνο, το οποίο εκτείνεται σε τρεις ηπείρους (39 χώρες), αποτυπωμένο με εξαιρετική φωτογραφία αλλά και δορυφορικά πλάνα, σε κλίμακες και από απόψεις που δεν έχουν παρουσιαστεί ξανά. Το σενάριο είναι λιτό, με κάποιες ελάχιστες κοινωνικές αιχμές, και περισσότερο τονίζει την οικολογική πλευρά του θέματος. Η αφήγηση έγινε από τον Γουίλεμ Νταφόε και η μουσική επένδυση από τους Radiohead ερμηνευμένη από την Αυστραλιανή Ορχήστρα Δωματίου.

Προτείνεται για σινεφίλ που αγαπούν τις σιωπές και εκτιμούν το δέσιμο της απίστευτα εντυπωσιακής εικόνας με υπέροχη μουσική.

Πάντα στο Κόκκινο / Turning Red / Ντόμι Σι / 2022 / 99 λεπτά

Μπορεί η 13χρονη Μέιλιν να ξεχωρίζει με την έντονη προσωπικότητά της, όμως τίποτα δεν συγκρίνεται με το γιγάντιο κόκκινο πάντα στο οποίο μεταμορφώνεται κάθε φορά που την κατακλύζει ένα έντονο συναίσθημα.

Μια τρυφερή ταινία, που με αφορμή την έκρηξη της εφηβείας, μιλά για την αμφισβήτηση των καταπιεστικών στερεοτύπων, την αποδοχή των πιο ανήσυχων και «εξεγερτικών» πτυχών του εαυτού μας, τον ρόλο της φιλίας, καθώς και την απέραντη δύναμη που δίνει η συντροφικότητα.

Μετά τον Γιανγκ / After Yang / Κογκονάντα / 2022 / 96 λεπτά

Οταν ο Γιανγκ, το αγαπημένο και πολύτιμο ανθρωποειδές ρομπότ που συντροφεύει την κόρη του Τζέικ παθαίνει σοβαρή βλάβη, ο Τζέικ αναζητεί τρόπο να τον επισκευάσει. Στην πορεία ανακαλύπτει ότι η ζωή τον προσπερνά και αναζητά να συνδεθεί ουσιαστικά με την οικογένειά του.

Η ταινία στηρίζεται στο διήγημα «Saying Goodbye to Yang» του Αλεξάντερ Γουαϊνστάιν και ανήκει στην επιστημονική φαντασία, χωρίς όμως τις υπερβολές που συναντάμε στις περισσότερες ταινίες του είδους. Η ταινία μάς μεταφέρει σε ένα «μέλλον» που τα ανθρωποειδή και οι κλώνοι λειτουργούν ως αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας και ζουν σε αρμονική συνύπαρξη με τους ανθρώπους. Διαδραματίζεται σε ένα μεσοαστικό περιβάλλον στις ΗΠΑ και κατά κάποιο τρόπο θίγει τη σχέση Ασίας και ΗΠΑ, αλλά και την πολυφυλετικότητα, αφού το ζευγάρι (εκείνος λευκός, εκείνη αφροαμερικανή) έχει υιοθετήσει ένα κοριτσάκι από την Ασία.

Ο Κογκονάντα δεν θέτει κάποιον καινούργιο προβληματισμό στον θεατή που να μην τον έχουμε ήδη συναντήσει σε ανάλογες ταινίες.


Π. Α.

Οι Alcedo τραγουδάνε κάθε Πέμπτη

Και αυτήν την Πέμπτη, σήμερα, η εξαιρετική Alcedo Folk Band μας δίνει ραντεβού στο Θέατρο «Olvio» (Ιεράς Οδού 67 & Φαλαισίας 7, Βοτανικός) παρουσιάζοντας το πρόγραμμα «Τραγούδια χωρίς σύνορα».

Ενα πρόγραμμα γεμάτο χρώματα και ήχους από τη δική μας και άλλες πατρίδες, γιατί η ανάγκη να σμίξουμε πάλι είναι μεγάλη. «Τα τραγούδια περνούν πέρα και πάνω από τα σύννεφα των πολέμων και μας θυμίζουν αυτό που είμαστε αληθινά. Ο ένας για τον άλλο», αναφέρει η μπάντα.

Πυρήνα του μουσικού ύφους της μπάντας αποτελεί ο συνδυασμός των τριών πνευστών (φλάουτο - φαγκότο - τούμπα), που συνομιλούν με τα υπόλοιπα όργανα σε πολύ ευφάνταστες ενορχηστρώσεις, αναζητώντας πάντα τον προσωπικό ήχο της ομάδας, ήχο σημερινό, με επιρροές από διάφορα και ποικίλα μουσικά ρεύματα, και folk χαρακτήρα από τα τοπικά ιδιώματα της πατρίδας μας και των «μουσικών του κόσμου».

Συντελεστές: Μαρία Μιχαλάκα (βιολί, τραγούδι), Στέφανος Χατζηαναγνώστου (φλάουτο, κρουστά), Γιάννης Ταυλάς (κιθάρες, κρουστά), Δημήτρης Κουφαλάκος (φαγκότο, φυσαρμόνικα), Μενέλαος Μωραΐτης (τούμπα, ακορντεόν), Κώστας Κωνσταντάτος (βιολί, μαντολίνο, κρουστά, φωνή).

Μαζί τους η ηθοποιός Νατάσα Φαίη Κοσμίδου.

Πού βρίσκεται η αλήθεια;

«Βασιλικότερη» των... γραπτών διακηρύξεων της Συνόδου των Ευρωπαίων ομολόγων της εμφανίστηκε η υπουργός Πολιτισμού Λ. Μενδώνη. Αναφερόμαστε φυσικά στο επίσημο δελτίο Τύπου που εξέδωσε το υπουργείο Πολιτισμού τη Δευτέρα το βράδυ σχετικά με τις αποφάσεις που υιοθετήθηκαν από τους υπουργούς Πολιτισμού, Οπτικοακουστικών Μέσων και Μέσων Ενημέρωσης της ΕΕ σχετικά με τον πόλεμο στην Ουκρανία, και μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές δεν έχει υπάρξει επίσημη διάψευσή του με αντίστοιχο δελτίο Τύπου.

Συγκεκριμένα, στο δελτίο του υπουργείου σημειωνόταν πως «οι υπουργοί Πολιτισμού, Οπτικοακουστικών Μέσων και Μέσων Ενημέρωσης της Ευρωπαϊκής Ενωσης τόνισαν ότι πρέπει να διακοπούν οι σχέσεις της ΕΕ με πολιτιστικούς οργανισμούς της Ρωσίας, καθώς η τέχνη χρησιμοποιείται ως όργανο προπαγάνδας. Επίσης, πρέπει να κλείσουν στις ευρωπαϊκές χώρες τα ΜΜΕ τα οποία ελέγχονται από τη Ρωσία». Οσο κι αν ψάξαμε όμως στη διακήρυξη των υπουργών, τέτοια φράση δεν υπήρχε πουθενά. Οι υπουργοί εξέφρασαν την ετοιμότητα της ΕΕ να παράσχει υποστήριξη σε ιδρύματα που είναι πρόθυμα να υποδεχθούν Ουκρανούς καλλιτέχνες και δημοσιογράφους, όπως επίσης στη χρήση οποιουδήποτε διαθέσιμου ευρωπαϊκού προγράμματος, όπως αναφέρει και ο χτεσινός «Ριζοσπάστης».

Δεν μπορούμε να διανοηθούμε ότι πρόκειται απλά για λάθος του γραφείου Τύπου του υπουργείου, όπως έσπευσε η υπουργός να δηλώσει. Απλά, για άλλη μια φορά η ελληνική κυβέρνηση και μέσα από το υπουργείο Πολιτισμού δεν διστάζει με κάθε τρόπο να υπεραμυνθεί και να προβάλει την ενεργότερη εμπλοκή της στην ιμπεριαλιστική διένεξη.

Βέβαια, η μη επίσημη αναφορά σε κείμενο της ΕΕ δεν σημαίνει ότι κάτι τέτοιο δεν γίνεται στην πράξη, ή ότι δεν αποτελεί επίσημη απόφαση της ΕΕ. Π.χ. είναι απόφαση της ΕΕ, στο πλαίσιο της κλιμάκωσης της αντιπαράθεσης με τη Ρωσία, να απαγορεύσει τη μετάδοση του περιεχομένου του ρωσικού τηλεοπτικού δικτύου «Russia Today» και του ειδησεογραφικού πρακτορείου «Sputnik» στις χώρες της ΕΕ. Μπορεί να μην το γράφουν στη Διακήρυξη οι υπουργοί, αλλά το έχει ήδη πράξει η επίσημη εφημερίδα της ΕΕ και ήδη εφαρμόζεται.

Παράλληλα, η μεγάλη πλειοψηφία των κινηματογραφικών φεστιβάλ και άλλες επίσημες πολιτιστικές διοργανώσεις στις χώρες της ΕΕ μποϊκοτάρουν ρωσικά καλλιτεχνικά δημιουργήματα και απαγορεύουν τη συμμετοχή Ρώσων καλλιτεχνών. Πολλές απ' αυτές τις διοργανώσεις μάλιστα δεν διστάζουν με τον πλέον ωμό και απροκάλυπτο τρόπο να ζητάνε από Ρώσους καλλιτέχνες δηλώσεις νομιμοφροσύνης και αποκήρυξης του σημερινού ρωσικού καθεστώτος, θυμίζοντας εποχές μακαρθισμού... Γι' αυτό και πάει πολύ η στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ στη Διακήρυξη των υπουργών Πολιτισμού, χωρίς να αναφέρει λέξη για το πώς ουσιαστικά χρησιμοποιείται και ο Πολιτισμός σε αυτήν την ιμπεριαλιστική σύγκρουση, που σίγουρα βρίσκεται πολύ μακριά από τον πραγματικό του ρόλο...


Α.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ