Στη φύση τα φαινόμενα, οι διαδικασίες, είναι αποτέλεσμα της δράσης αιτιών που δεν συμμετέχει η βούληση, το λογικό, η συνείδηση. Στην κοινωνία τα φαινόμενα, οι διαδικασίες, εμφανίζονται - διαμορφώνονται με τη δράση των ανθρώπων.

Ενα τέτοιο κοινωνικό φαινόμενο - διαδικασία είναι η κοινωνική παραγωγή. Στη διαδικασία αυτή οι άνθρωποι έρχονται σε καθορισμένες, αναγκαίες, ανεξάρτητες από τη θέλησή τους σχέσεις - σε σχέσεις παραγωγής ή σχέσεις ιδιοκτησίας, που αντιστοιχούν σε μια ορισμένη βαθμίδα ανάπτυξης των υλικών παραγωγικών τους δυνάμεων.

Οταν αυτές οι σχέσεις ιδιοκτησίας μετατρέπονται σε δεσμά της ανάπτυξης των υλικών παραγωγικών δυνάμεων, όπως συμβαίνει για παράδειγμα στον καπιταλισμό, τότε αυτές οι σχέσεις πρέπει να σπάσουν και να αντικατασταθούν από άλλες που θα αναπτύξουν παραπέρα τις υλικές ανθρώπινες παραγωγικές δυνάμεις.

Το σπάσιμο των καπιταλιστικών σχέσεων ιδιοκτησίας και η απελευθέρωση των παραγωγικών δυνάμεων, είναι έργο των ίδιων των εργατών. Είναι μια διαδικασία που ολοκληρώνεται με κοινωνική επανάσταση. Για να γίνει αυτό πράξη, είναι απαραίτητη η παρουσία και δράση Κομμουνιστικού Κόμματος (ΚΚ) με στρατηγικό στόχο, βασισμένο στις νομοτέλειες της κοσμοθεωρίας του Μαρξισμού - Λενινισμού, τη σοσιαλιστική επανάσταση το σπάσιμο δηλαδή των καπιταλιστικών σχέσεων ιδιοκτησίας και την αντικατάστασή τους από τις σοσιαλιστικές, αλλά και με συγκεκριμένο σχέδιο για να προωθήσει τη δράση του που θα υπηρετεί το στρατηγικό του στόχο.

Είναι επομένως από τα πιο σημαντικά ζητήματα να συνειδητοποιήσουμε όχι μόνο την κρίσιμη σημασία ιδιαίτερα στις μέρες μας, που έχει η οικοδόμηση ενός ΚΚ με τέτοια χαρακτηριστικά, αλλά κι ότι η διαδικασία της οικοδόμησης δεν είναι ένα άθροισμα ενεργειών με μια συγκεκριμένη σειρά αλλά μια διαδικασία που συμπυκνώνει και ενώνει διαλεκτικά όλη τη δράση του κόμματος για:

• Την ανάπτυξη - ανασύνταξη του κινήματος,
• τη δράση των ΠΑΜΕ, ΠΑΣΕΒΕ, ΠΑΣΥ, ΟΓΕ, ΜΑΣ
• την στρατολογία κι αφομοίωση νέων μελών,
• την συγκρότηση ΚΟΒ στους χώρους δουλειά ή κλάδους, τη συγκρότηση και δράση Λαϊκών Επιτροπών,
• τη διακίνηση εντύπων του Κόμματος,
• τη μαρξιστική μόρφωση,
• την ιδεολογικοπολιτική ωρίμανση και αντιπαράθεση
• τη συγκρότηση της Λαϊκής Συμμαχίας

Είναι μια διαδικασία που τροφοδοτεί και τροφοδοτείται από τις δραστηριότητες τις οποίες συμπυκνώνει, όχι πάντοτε ανάλογα, ούτε με τους ίδιους ρυθμούς. Π.χ. σε ένα μήνα μπορεί να συζητήσεις με 20 εργάτες, να διακινήσεις «Ρ» σε 10, να κάνεις οικονομική δουλειά με 3 και να μην εντάξεις στο κόμμα κανέναν ή έναν.

Στην ουσία η κομματική οικοδόμηση είναι όλη η ζωή του κόμματος, της οργάνωσης, της ΚΟΒ, όπου το κάθε κομματικό όργανο, το κάθε κομματικό μέλος έχει το δικό του ρόλο κι ευθύνη.

Η διαδικασία αυτή, με διαφορετικό περιεχόμενο βέβαια στη σοσιαλιστική κοινωνία (ανώριμη βαθμίδα της κομμουνιστικής κοινωνίας) παίρνει τέλος με την κατάργηση των τάξεων άρα και των κομμάτων.

Οπως γίνεται φανερό, μια τέτοια σημαντική και σύνθετη διαδικασία δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς συγκεκριμένο σχέδιο δράσης.

Σχέδιο που θα ενώνει τη γνώση της κοσμοθεωρίας, της στρατηγικής και τακτικής του Κόμματος, του Προγράμματός του, τη γνώση του ταξικού (οικονομικού, πολιτικού, ιδεολογικού) συσχετισμού, τη γνώση της κατάστασης της οργάνωσης κ.τ.λ. με τη δράση του κομμουνιστικού κόμματος και της Τάξης που έχει την ιστορική αποστολή να ανατρέψει την εξουσία του κεφαλαίου.

Σχέδιο που η πορεία υλοποίησής του, θα αντανακλά την πορεία της διαδικασίας οικοδόμησης συνολικά αλλά και σε κάθε κομμάτι της ξεχωριστά.

Σχέδιο του οποίου είναι απαραίτητη η εξειδίκευση κατά χώρο, κλάδο, τομέα, κομματική οργάνωση, ΚΟΒ. Δουλειά σύνθετη και δύσκολη.

Καθοριστικό ρόλο στην εξειδίκευση του σχεδίου, κυρίως στην ΚΟΒ, αλλά και στην υλοποίησή του, παίζει η πλατιά συζήτηση και με τον πιο ανώριμο σύντροφο.

Με τους φίλους, τους οπαδούς. Ολοι να συνειδητοποιούν ότι όλα τα μέρη του σχεδίου είναι σημαντικά, ακόμα και το μοίρασμα μιας ανακοίνωσης, κι η αποτυχία σε οποιοδήποτε κομμάτι του σχεδίου, με διαβάθμιση βέβαια, μπορεί να οδηγήσει σε αποτυχία ολόκληρου του σχεδίου.

Συζήτηση και δράση που εξασφαλίζεται με τη λειτουργία του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, που είναι αδιαπραγμάτευτη νομοτέλεια λειτουργίας και δράσης ενός κομμουνιστικού κόμματος με στρατηγική τη σοσιαλιστική επανάσταση.

Στην υλοποίηση του σχεδίου εξαιρετική σημασία έχει η ικανότητα να καθορίζεις τους σταθμούς ελέγχου του σχεδίου. Με τέτοιο τρόπο που η διαδικασία αυτή, να συσπειρώνει κι όχι να αποστρατεύει. Να ατσαλώνει κι όχι να χαλαρώνει. Γι' αυτό λοιπόν στον καθορισμό των σταθμών ελέγχου του σχεδίου, πρωταγωνιστικό ρόλο έχει η καλή γνώση της κίνησης (της ικανότητας για δράση δηλαδή) της οργάνωσης, των κομματικών μελών και στελεχών, στο συγκεκριμένο χώρο και χρόνο. (Οπως γνωρίζουμε δεν υπάρχει κίνηση ύλης έξω από χώρο και χρόνο).

Μια ολοκληρωμένη εξειδίκευση με ανάλογο έλεγχο, περιορίζει σημαντικά τις περιπτώσεις μηχανιστικής μεταφοράς κι εφαρμογής ενός σχεδίου, του παραπάνω οργάνου.

Μηχανιστική μεταφορά που οδηγεί στην αδυναμία υλοποίησης των στόχων, σε απογοήτευση, ακόμα και αποστράτευση.

Θα χρειασθεί να καταβάλουμε σοβαρές προσπάθειες να φτάσουμε σε ένα καλό επίπεδο ικανότητας σχεδιασμού, κυρίως στις ΚΟΒ, που είναι και το ζητούμενο σε τελική ανάλυση. Προσπάθειες σύνθετες, που απαιτούν θεωρητικά και πρακτικά βήματα. Για παράδειγμα:

• να βαθύνουμε στην αφομοίωση του Προγράμματος του Κόμματος
• Να βελτιώσουμε το επίπεδο της μαρξιστικής μας μόρφωσης,
• Να μελετήσουμε καλύτερα τις επεξεργασίες του Κόμματος σε επιμέρους ζητήματα,
• Να μελετήσουμε τοπικά δεδομένα, που μπορεί να επιδρούν στη συνείδηση της εργατικής τάξης και των συμμάχων της,
• Να είμαστε πιο κοντά στα κομματικά μέλη, στους οπαδούς και φίλους, για να τους εντάσσουμε στην υλοποίηση του σχεδίου δράσης,
• Να είμαστε πιο κοντά στους εργατοϋπάλληλους, στα φτωχά λαϊκά στρώματα και στα προβλήματά τους, μικρά και μεγάλα, έτσι ώστε εκτός από την ανακούφιση που μπορεί να πετυχαίνουμε, να μπορούμε, αξιοποιώντας την πείρα που αποκτιέται, να εκλαϊκεύουμε πιο αποτελεσματικά το Πρόγραμμα του Κόμματος.

Το σημαντικότερο από όλα είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι στις σημερινές συνθήκες, όπως αναλύονται στις Θέσεις, που ναι μεν υπάρχουν δυνατότητες, αλλά οι δυσκολίες περισσεύουν, με αρνητικούς πολιτικούς συσχετισμούς μέσα κι έξω από τη χώρα, στο κίνημα, με την αστική ιδεολογία να κυριαρχεί με τη βοήθεια του οπορτουνισμού, η εξειδίκευση, η προσαρμογή του γενικού σχεδίου, μέχρι την ΚΟΒ, πάντοτε αλλά ιδιαίτερα στις μέρες μας, ήταν και είναι καθοριστικός παράγοντας για το προχώρημα του στρατηγικού στόχου του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας.

Με τις Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο το Κόμμα μας σφυρηλατεί και παραδίδει στα χέρια της εργατικής τάξης το κατάλληλο σύγχρονο όπλο για τις μάχες σώμα με σώμα που έρχονται.

Το μένος της αστικής τάξης που εκφράζεται με τη συντονισμένη επίθεση τόσο μέσω των δικών της ΜΜΕ όσο και μέσω του αποσπάσματός της στην εργατική τάξη των κάθε λογής οπορτουνιστών, είναι σημαντικός δείκτης της ορθότητας των Θέσεων και της δυναμικής που περικλείουν.

Να είμαστε σίγουροι για το πόσο υπέρμετρη ευχαρίστηση μπορεί να προκαλεί στους αστούς η εικόνα του ΑΚΕΛ το τελευταίο διάστημα. Θα έδιναν τα πάντα για μια αντίστοιχη εικόνα του Κόμματός μας. Η συμμετοχή ή η ανοχή σε κυβέρνηση συνεργασίας ήταν μια πολύ επικίνδυνη μπανανόφλουδα που με την ορθή καθοδήγηση της ΚΕ το Κόμμα απέφυγε.

Η επαναστατική στρατηγική του Κόμματος είναι όμως μόνιμα κλειδωμένη στο στόχαστρο του αντιπάλου και εξαπολύει νέα βέλη μπροστά στο συνέδριο. Ο στόχος προφανής. Να παρεκκλίνει από το δρόμο του το Κόμμα, να αφεθεί ακέφαλος ο επαναστατικός στρατός. Το ότι η όξυνση των αντιθέσεων του σάπιου τους συστήματος θα οδηγήσει σε επαναστατική κατάσταση το γνωρίζουν πολύ καλά και οι ίδιοι. Ξέρουν επίσης όμως αυτό που γνωρίζουμε και εμείς ότι δεν οδηγεί κάθε επαναστατική κατάσταση σε επανάσταση. Πιέζουν λοιπόν αξιοποιώντας τον οπορτουνισμό, πιστό υπηρέτη τους ιστορικά στα δύσκολα. Ετσι αναπαράγουν πως το Κόμμα κλείνεται, στενεύει τις συμμαχίες, χάνει την ιστορική ευκαιρία τώρα που τα παραδοσιακά αστικά κόμματα έχουν χάσει σοβαρές δυνάμεις να επωφεληθεί και να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες αρνούμενο να βάλει νερό στο κρασί του. Η αλήθεια είναι πως η ιστορική ευκαιρία που θα ήταν τραγωδία να χαθεί και βρίσκεται ίσως πιο κοντά από ό,τι πολλοί νομίζουμε είναι οι πάνω να μην μπορούν να ασκήσουν την εξουσία τους, η κάτω να μη θέλουν πια αυτήν την εξουσία και παρ' όλα αυτά η εξουσία τους να μένει ανέπαφη γιατί η πρωτοπορία της εργατικής τάξης έχει χάσει το δρόμο, η ακόμα χειρότερα έχει προδώσει την εργατική τάξη. Οι Θέσεις της ΚΕ, το σχέδιο Προγράμματος, διασφαλίζουν ότι τέτοια εξέλιξη δε θα υπάρξει, δίνουν την κατεύθυνση και για την επαναστατική κατάσταση αλλά και για τη συγκέντρωση δυνάμεων και προετοιμασία του υποκειμενικού παράγοντα στο σήμερα που δεν έχει τεθεί ακόμα το ζήτημα στην ημερήσια διάταξη με την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, τη συγκρότηση της κοινωνικής συμμαχίας αντιμονοπωλιακών αντικαπιταλιστικών δυνάμεων με στόχο την εργατική λαϊκή εξουσία. Αυτό είναι που τους πονάει στην πολιτική συμμαχιών του Κόμματος το ότι στους φτωχούς αγρότες τους αυτοαπασχολούμενους κτλ το Κόμμα προτείνει τη συμμαχία με την εργατική τάξη όχι χαϊδεύοντας τον ύστερο ριζοσπαστισμό τους ή τους σπασμούς τους για άμεση λύση. Αναδεικνύει το αληθές ότι η πάλη τους δεν πρέπει να προσανατολίζεται στο χτες του καπιταλισμού, προσπαθεί να ξεγελάσει πως μπορεί να ξαναγίνει καλός γι' αυτά τα στρώματα όπως στα νιάτα του. Η σωτηρία για τα φτωχά λαϊκά στρώματα βρίσκεται στην πάλη ενάντια στα μονοπώλια ενάντια στη βάση που εδράζονται, το καπιταλιστικό σύστημα. Η κατεύθυνση τους πονάει. Το ότι δε στοχεύει σε μεταβατικές ενδιάμεσες αριστερές αντιμνημονιακές λύσεις διαχείρισης. Πονάει επίσης που οι Θέσεις της ΚΕ κλείνουν και τις τελευταίες χαραμάδες που θα μπορούσε να αξιοποιήσει ο αντίπαλος ξεκαθαρίζοντας πως το Κόμμα, επομένως και η εργατική τάξη διατηρεί στη συμμαχία την πολιτική ιδεολογική και οργανωτική του αυτοτέλεια και πως η συμμαχία δεν αφορά τη συγκρότηση πολιτικού συμμαχικού φορέα που η ιστορική πείρα του Κόμματος δείχνει ότι δε συμβάλει στην προώθηση του στρατηγικού στόχου, αλλά πάντα καταλήγει σε πίεση για διάχυση του Κόμματος στη συμμαχία.

Δεν ασχολείστε με τα άμεσα οξυμένα προβλήματα, μας λένε από την άλλη ξεδιάντροπα. Τα παραπέμπετε όλα στο σοσιαλισμό, ταυτίζετε τη στρατηγική με την τακτική και άλλα τέτοια μπαγιάτικα. Το κατά ποσό ασχολούμαστε με τα λαϊκά προβλήματα δεν θα το εξηγήσουμε στους απεργοσπάστες ούτε στους εργατοπατέρες. Κάνεις τίμιος εργάτης που έχει κομμουνιστή συνάδελφο, γείτονα, συγγενή δεν μπορεί να τσιμπήσει σε αυτό το επιχείρημα. Το ότι δεν κοροϊδεύουμε όμως ότι αυτά μπορούν να λυθούν εξολοκλήρου και αμετάκλητα σε αυτό το σύστημα με άλλη διαχείριση, ναι δε θα το κάνουμε. Εξάλλου η οικονομική πάλη γνωρίζουμε καλά πως είναι σχολείο, διαπαιδαγωγεί την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Η απόσπαση κατακτήσεων μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα κάθε άλλο παρά αδιάφορους μας αφήνει. Και όχι μόνο επειδή ως πρωτοπορία της εργατικής τάξης είμαστε υποχρεωμένοι να ασχολούμαστε με όλα τα προβλήματα μικρά και μεγάλα ούτε γενικά από ανθρωπιστικό ενδιαφέρον μόνο. Αλλά επίσης γιατί η απόσπαση κατακτήσεων διευρύνει τις δυνατότητες για τη διεξαγωγή της ταξικής πάλης. Η εξαθλίωση τρέφει την αγωνία για άμεσες λύσεις που αξιοποιεί ο οπορτουνισμός, αλλά και ο φασισμός και ο αναρχισμός, δε βοηθάει πάντα στη συνειδητοποίηση. Στη βάση αυτή ενισχύουμε και την ταξική αλληλεγγύη, απαραίτητος όρος για την επιτυχή διεξαγωγή της ταξικής πάλης. Εχουμε ξεκάθαρο όμως και δεν το κρύβουμε πως σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης η απόσπαση κατακτήσεων είναι δύσκολο πράγμα και πάντα είναι υποπροϊόν της πάλης για την εξουσία.

Αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα δεν είναι στο ότι τα παραπέμπουμε όλα στο σοσιαλισμό, ότι υποτιμούμε τον οικονομικό αγώνα, αλλά το ότι συχνά μένουμε σε αυτόν.

Η στρατηγική μας είναι σωστή, αλλά όπως βάζουν και οι Θέσεις δε χωράει κανένας εφησυχασμός από αυτήν τη διαπίστωση. Εάν δεν αντιμετωπίσουμε μια σειρά υποκειμενικές δυσκολίες σήμερα, μπορεί την κρίσιμη στιγμή να θέλουμε αλλά να μην μπορούμε. Να είμαστε ανεπαρκείς.

Οι Θέσεις αναφέρουν ποιες είναι αυτές. Ανάμεσά τους το ζήτημα της προπαγάνδας. Συμφωνώ πως υπάρχουν μεγάλες δυνατότητες βελτίωσης και των μορφών και του περιεχομένου, όπως μπαίνει στις Θέσεις. Πρέπει να είναι καθαρό όμως νομίζω, πως δεν υπάρχει καλύτερο μέσο προπαγάνδας και διαφώτισης, καλύτερο από κάθε λογής σποτάκι, αφίσα, υλικό κτλ από τη ζώσα διαφωτιστική δύναμη ενός φλογερού κομμουνιστή μέσα σε ένα χώρο δουλειάς, σπουδών, μιας εργατογειτονιάς που όχι μόνο προπαγανδίζει - διαφωτίζει, αλλά και οργανώνει κιόλας. Αρα προς επίλυση άμεσα τα εξής: Κατά πόσο όλοι οι σύντροφοι (Κόμματος και ΚΝΕ) μπορούν να παίξουν το ρόλο του προπαγανδιστή στο χώρο τους και δεύτερο και σημαντικότερο το πόσους συντρόφους έχουμε στους χώρους που πρέπει για να προπαγανδίζουν και να οργανώνουν σήμερα, να πρωτοστατήσουν στην επαναστατική πάλη αύριο και να τραβήξουν και τους υπόλοιπους που σήμερα προετοιμάζουν μαζί τους.

Η πολιτική συμμαχιών των Κομμουνιστικών Κομμάτων ήταν ανέκαθεν ένα ζήτημα που απασχολούσε τόσο το διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα, όσο και την αστική τάξη. Προφανώς από διαφορετική αφετηρία και εκ διαμέτρου αντίθετους σκοπούς. Στην πολιτική συμμαχιών κάθε κομμουνιστικού κόμματος αντανακλάται και η στρατηγική του.

Μπροστά και στο 19ο Συνέδριο του Κόμματός μας μεγάλο μέρος της συζήτησης καταλαμβάνει - και είναι λογικό - η πρόταση του ΚΚΕ για τη Λαϊκή Συμμαχία. Το δρόμο συγκέντρωσης, δηλαδή, προετοιμασμένων και αποφασισμένων δυνάμεων που θα καταλάβουν την εξουσία αφαιρώντας τη από την αστική τάξη. Η συντριπτική πλειοψηφία του κομματικού δυναμικού (μέλη και οπαδοί) εκφράζει τη συνειδητή συμφωνία του . Φυσικά, απαιτείται πολλή δουλειά για να στεριώσει και να εδραιωθεί η συμφωνία αυτή με την αντιστοίχιση της δράσης μας στο σχέδιο οικοδόμησης του Κόμματος, πρώτα και κύρια εκεί που κρίνεται η ταξική συνείδηση και αποκτιέται η πολιτική πείρα, στους χώρους δουλειάς.

Υπάρχουν και ορισμένες διαφωνίες. Εκφράζονται ποικιλότροπα: Από το ότι δήθεν στενεύει η γραμμή μας και δε συσπειρώνουμε, ότι δήθεν δεν έχει αποτελέσματα η δουλειά μας, κρίνοντας από τα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών, μέχρι και τη διατύπωση ότι «ισχυρό ΚΚΕ» σημαίνει ΚΚΕ με πολλούς βουλευτές και μόνο. Αλλες διαφωνίες παραγνωρίζουν τις συνθήκες μέσα στις οποίες δρα το Κόμμα, άλλοι εκφράζουν τους διακαείς πόθους τους να «ενωθούμε όλοι οι αριστεροί». Μέχρι και την απαράδεκτη πρόταση που διατυπώθηκε, από τις στήλες του προσυνεδριακού διαλόγου μάλιστα, ουσιαστικά να καθιερωθούν τάσεις μέσα στο επαναστατικό Κόμμα Νέου Τύπου. Αυτή η τελευταία εκφράζει αντικειμενικά τον εκφυλισμό και τη διάλυση του ΚΚΕ.

Οι παραπάνω διαφωνίες, αλλά και διάφορες άλλες παρανοήσεις έχουν τον εξής κοινό τόπο: Αντιλαμβάνονται τη Λαϊκή Συμμαχία ως συνεργασία και μάλιστα εκλογική και σε επίπεδο προφανώς κομμάτων. Δεν την αντιλαμβάνονται - ή δεν θέλουν κάποιοι συνειδητά να την αντιληφθούν - ως την πιο πλατιά συμμαχία της εργατικής τάξης (η οποία έχει ιστορική αποστολή την ανατροπή του καπιταλισμού και την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο) με τα φτωχά λαϊκά στρώματα που, ανεξάρτητα αν το αντιλαμβάνονται σήμερα, έχουν αντικειμενικό συμφέρον από την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.

Η Λαϊκή Συμμαχία ΔΕΝ αποτελεί τη συνεργασία του ΚΚΕ με κάποια κόμματα που στόχο θα έχουν έναν κοινοβουλευτικό αχταρμά, η οποία μάλιστα δεν εξασφαλίζει καν την εκλογική άνοδο του ΚΚΕ. ΔΕΝ είναι συμμαχία του ΚΚΕ με την εργατική τάξη. Πώς άλλωστε είναι δυνατό όταν το ίδιο το ΚΚΕ αποτελεί την συνειδητή οργανωμένη πρωτοπορία του προλεταριάτου.

Η Λαϊκή Συμμαχία αποτελεί την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ για συμμαχία σε επίπεδο κοινωνικών δυνάμεων και την απευθύνει πρώτα και κύρια στην εργατική τάξη. Γιατί η ίδια η εργατική τάξη πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι στόχος της πρέπει να είναι η κατάκτηση της εξουσίας. Και για να το πετύχει αυτό χρειάζεται να εξασφαλίσει τη συμμαχία της με τα φτωχά λαϊκά σύμμαχα στρώματα. Είναι η μόνη πολιτική πρόταση που πατάει στην αντικειμενική πραγματικότητα για να βρει διέξοδο ο λαός από τα δεινά του, είναι η πιο «πλατιά» πολιτική πρόταση που φέρνει ταυτόχρονα τον ίδιο τον παραγωγό του πλούτου στην εξουσία. Αφήνει έξω την αντίπαλη τάξη, όσους βρίσκονται από ταξική θέση δίπλα στα μονοπώλια και τους εχθρούς των εργατών, δηλαδή κάθε λογής οπορτουνιστή και αριστερίστικη γκρούπα.

Η συζήτηση περί....μεγέθους (στενή γραμμή) είναι εκ του πονηρού. Εκείνοι που το εκφράζουν επιθυμούν είτε «ενότητα στο πρόβλημα» (με τη λογική αυτή π.χ. πολέμιοι της ανεργίας είναι όλα τα αστικά κόμματα και ο ίδιος ο Βρούτσης) είτε συσπείρωση σε «αντιιμπεριαλιστική βάση», κατανοώντας τον ιμπεριαλισμό ως πολεμική επέμβαση μόνο και αποκλειστικά από τις ηγέτιδες καπιταλιστικές χώρες. Στο διά ταύτα καταλήγει ουσιαστικά στο να διαδηλώνουμε όλοι μαζί παρέα, μαζί με τον Λαλιώτη και το αλήστου μνήμης «άλλο η κυβέρνηση και άλλο το κόμμα».

Την εποχή που ζούμε από τον περασμένο κιόλας αιώνα, εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, εποχή κυριαρχίας των μονοπωλίων, θα τη διαδεχτεί νομοτελειακά η εποχή της εξουσίας της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Δε μεσολαβεί καμία άλλη εξουσία, κανένα άλλο στάδιο. Επομένως και η γραμμή συσπείρωσης δυνάμεων δεν μπορεί να είναι ούτε μια πολιτική συμμαχία με αστικά ή οπορτουνιστικά κόμματα, ούτε η ενότητα στο πρόβλημα δήθεν για να φέρουμε σιγά σιγά τον κόσμο με το μέρος μας, ούτε να σαλιαρίζουμε με την ιδέα μιας «αριστερής κυβέρνησης» (ή όπως αλλιώς ονομαστεί) και να βάζουμε π.χ. 5 σημεία για να εκθέσουμε δήθεν τον αντίπαλο και έτσι θα πειστεί και θα έρθει η εργατική τάξη με το ΚΚΕ.

Στο ερώτημα επανάσταση ή διαχείριση έχουμε ξεκάθαρα απαντήσει: Επανάσταση! Και αυτό καθορίζει ΚΑΙ το δρόμο μέσω του οποίου θα φτάσουμε στο στρατηγικό μας στόχο ΚΑΙ τα καθημερινά μας καθήκοντα.

Ο ρόλος του ΚΚΕ είναι να διαμορφώνει αντικαπιταλιστικές συνειδήσεις. Αυτό δεν είναι πάλη για τη δευτέρα παρουσία, όπως ξεδιάντροπα λογοκοπούν οι οπορτουνιστές. Είναι για το σήμερα, είναι άμεση, σημερινή πάλη στο κίνημα. Δηλαδή, είναι πιο άμεσο π.χ. να λες «ψήφισέ με και ΘΑ σου λύσω τα προβλήματα» (ΣΥΡΙΖΑ) ή οι κομμουνιστές που καθημερινά παλεύουν ΣΗΜΕΡΑ για την οργάνωση των εργατών σε τόπους δουλειάς και λαϊκές γειτονιές διεκδικώντας, ΣΗΜΕΡΑ και λέγοντας ταυτόχρονα «εργάτη μπορείς και αν το καταλάβεις θα γίνεις ο κυρίαρχος του πλούτου που παράγεις»; Τελικά τι είναι πιο άμεσο; Οι ξεπουλημένοι ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ που όπου σταθούν και όπου βρεθούν υπογράφουν μειώσεις μισθών και λένε ότι ΟΤΑΝ έρθουν στην κυβέρνηση ΘΑ λυθούν όλα (!) ή ο ανυποχώρητος αγώνας του ΠΑΜΕ και του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος για να μην περάσουν τα κάθε λογής αντεργατικά μέτρα; Και ο κατάλογος με τα παραδείγματα είναι ατελείωτος.

Επομένως, μιλάμε για συμμαχία κοινωνικών δυνάμεων και σε καμία περίπτωση για συνεργασία σε επίπεδο κομμάτων. Μιλάμε για συμμαχία της ίδιας της τάξης με τους συμμάχους της. Γιατί ο εργάτης της Χαλυβουργίας και της γαλακτοβιομηχανίας, με τον εργάτη που μένει στο Αιγάλεω, το Περιστέρι, με τον άνεργο στο Μενίδι, στο Καματερό δεν διαχωρίζονται με βάση τι ψηφίζουν, αλλά πρέπει να ενωθούν με βάση την ταξική τους θέση. Είναι εργάτες, είναι οι παραγωγοί του πλούτου, είναι αυτοί που θα καταλάβουν νομοτελειακά την εξουσία, τσακίζοντας μέσα σε αυτή τη διαδρομή πολιτικά και ιδεολογικά κάθε λογής οπορτουνιστή που τελικά σκοπό έχει τη συνεργασία των τάξεων.

Το Καταστατικό του Κόμματος είναι ο βασικός κανονισμός που καθορίζει τις διατάξεις λειτουργίας του. Δεν ήταν αναγκαίο να προταθεί σχέδιο νέου Καταστατικού. Επιμέρους αλλαγές μπορούσαν να γίνουν με τροποποίηση ορισμένων άρθρων του ισχύοντος. Το νέο Καταστατικό ενισχύει υπέρμετρα το συγκεντρωτισμό, αδυνατίζει τον έλεγχο της κομματικής βάσης προς τα παραπάνω όργανα και περιορίζει την εσωκομματική δημοκρατία. Δεν επιβάλλει καμία ποινή σε στελέχη που εμποδίζουν την κριτική. Οι αλλαγές που γίνονται σχετίζονται με την αλλαγή του Προγράμματος και διαμορφώνουν τελικά ένα μικρό, στενό, ελεγχόμενο κόμμα.

Συγκεκριμένα:

• Στον πρόλογο του ισχύοντος Καταστατικού αναφέρεται η επίμονη και δημιουργική τήρηση και εφαρμογή των αρχών που αποτελούν πρώτιστο καθήκον κάθε μέλους του Κόμματος το οποίο αντικαθίσταται με την αυστηρή τήρηση και εφαρμογή τους. Πρόταση: Να διατηρηθεί η ισχύουσα διατύπωση και να περιληφθεί η τελευταία παράγραφος του προλόγου που αναφέρεται στις προσωπικές αρετές, τις ικανότητες και τη δράση κάθε μέλους, η οποία κακώς απαλείφθηκε.
• Στην εισαγωγή του ισχύοντος Καταστατικού στην παράγραφο α αναφέρεται: «Από ένα μαζικό επαναστατικό κόμμα». Αντικαθίσταται ως εξής: «Από ένα επαναστατικό κόμμα». Απαλείφθηκε το μαζικό. Θέλουμε ένα μικρό συρρικνωμένο Κόμμα; Πρόταση: Να διατηρηθεί η ισχύουσα διατύπωση καθώς και η εισαγωγή των παραγράφων β έως ε που αναφέρονται στην υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας για την ειρήνη και την προστασία του περιβάλλοντος, σε μια ισχυρή συμμαχία ενάντια στον ιμπεριαλισμό για ουσιαστικές αντιιμπεριαλιστικές αντιμονοπωλιακές δημοκρατικές αλλαγές, στη συλλογικότητα, τον έλεγχο, την κριτική και αυτοκριτική (γιατί χωρίς συλλογικότητα δε λειτουργεί ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός), να συνδέει διαλεκτικά το διεθνισμό με τον πατριωτισμό.
• Στο κεφάλαιο 1, άρθρα 1 έως 4 του προτεινόμενου Καταστατικού παραλείφθηκαν βασικές διατάξεις του ισχύοντος όπως των άρθρων 9 έως 12 που αναφέρονται στην αρχή της συλλογικότητας, στη γενίκευση απόψεων και εμπειριών των μελών του Κόμματος, εξωκομματικών και εργαζομένων, στην άποψη ότι στελέχη και μέλη που εμποδίζουν την κριτική φέρουν σοβαρή ευθύνη και αντιμετωπίζουν κυρώσεις μέχρι και διαγραφή από το Κόμμα και στην οργανωτική δομή με την κατάργηση των Νομαρχιακών Επιτροπών. Πρόταση: Να διατηρηθεί η ισχύουσα διατύπωση των παραπάνω άρθρων.

Επιπλέον προτείνεται:

Α. Να παραλειφθεί η παράγραφος (η), άρθρο 7 σχετικά με την ανακαταγραφή των μελών.

Β. Η εκλογή Επιτροπής Κομματικού Ελέγχου να γίνεται από το Συνέδριο και η εκλογή του προέδρου της να γίνεται από τα μέλη της.

Γ. Να καταργηθούν οι επιτροπές προτάσεων, τα μέλη του Κόμματος να προτείνουν και να έχουν την ευθύνη για την ανάδειξη των οργάνων και των αντιπροσώπων από την ΚΟΒ ως το Συνέδριο.

Δ. Να παραμείνει η διάταξη του άρθρου 44 του ισχύοντος Καταστατικού που αφορά τη σχέση κόμματος - ΚΝΕ (να υπάρχει οργανωτική αυτοτέλεια της ΚΝΕ).

Ε. Να παραμείνει η διατύπωση του άρθρου 43 για την ευθύνη διαμόρφωσης των ψηφοδελτίων. Να λαμβάνεται υπόψη η γνώμη της ΚΟΒ και των οργάνων που ανήκουν, καθώς επίσης και φίλων του Κόμματος, και όχι όπως προβλέπει το άρθρο 40 του σχεδίου την ανυπαρξία γνώμης των μελών του Κόμματος.

ΣΤ. Να διαγραφεί το άρθρο 49 του σχεδίου διότι δεν επιτρέπεται η διαγραφή ενός κομματικού μέλους από το καθοδηγητικό όργανο παρά μόνο από την ΚΟΒ που ανήκει.