Σημειώνεται πως η συναυλία θα αναμεταδοθεί και από την ΕΡΤ τηλεόραση και ραδιόφωνο σε μεταγενέστερο χρόνο.

Ο Πανελλήνιος Μουσικός Σύλλογος επισημαίνει ότι «είμαστε παρόντες με τα τραγούδια και τους αγώνες μας, δίπλα στους γιατρούς, τους νοσοκόμους, τους συναδέλφους μας, δίπλα σε όλους που υψώνουν το ανάστημά τους σε αυτές τις δύσκολες και κρίσιμες συνθήκες. Η ανταπόκριση όσων συναδέλφων μας συμμετέχουν στη συναυλία είναι πραγματικά συγκινητική και μας ανοίγει την προοπτική για νέες παρόμοιες πρωτοβουλίες στο μέλλον».

Συμμετέχουν αλφαβητικά οι ερμηνευτές: Αντωνοπούλου Ρίτα, Γλυκερία, Δεληβοριάς Φοίβος, Δρογώσης Στάθης, Ζουγανέλη Ελεωνόρα, Θηβαίος Χρήστος, Θωμαΐδης Κώστας, Ικαρη Βιολέτα, Κανά Μελίνα, Κότσιρας Γιάννης, Λέκκας Βασίλης, Λιδάκης Μανώλης, Μακεδόνας Κώστας, Μητσιάς Μανώλης, Μουζουράκης Πάνος, Μουτσάτσου Αναστασία, Μπάμπαλη Ανδριάννα, Μπάσης Δημήτρης, Μπούσαλης Πάνος, Μποφίλιου Νατάσσα, Νέγκα Γιώτα, Νταλάρας Γιώργος, Πασχαλίδης Μίλτος, Περίδης Ορφέας, Πορτοκάλογλου Νίκος, Σάττι Μαρίνα, Τριανταφυλλίδης Κώστας, Τσακνής Διονύσης, Φάμελλος Μανώλης και Φαραντούρη Μαρία.

Στη συναυλία θα πρωτοπαρουσιαστεί τραγούδι - αφιερωμένο στον Ντ. Μαραντόνα. Πρόκειται για μια νέα ηχογράφηση του τραγουδιού «La vida tombola» του Manu Chao

Οι... εκπλήξεις όμως του ΠΜΣ δεν έχουν τέλος για την προγραμματισμένη συναυλία της Κυριακής. Στη διαδικτυακή συναυλία θα παρουσιαστεί σε πρώτη προβολή τραγούδι αφιερωμένο στον Ντιέγκο Μαραντόνα. Πρόκειται για μια νέα ηχογράφηση του τραγουδιού «La vida tombola» του Manu Chao. Οπως σημειώνει ο ΠΜΣ, «θα αποτελέσει τον δικό μας φόρο τιμής στον μεγάλο Αργεντίνο που δεν ξέκοψε από τις ρίζες του και δήλωνε πάντα περήφανος για αυτές, αυτόν που στάθηκε πάντα στο πλευρό όσων παλεύουν "για όλου του κόσμου το ψωμί, το φως και το τραγούδι"».

Οι Αργεντίνοι ποδοσφαιριστές που ζουν και εργάζονται στη χώρα μας ανταποκρίθηκαν άμεσα και με μεγάλη χαρά στην ιδέα του μουσικού παραγωγού Στέλιου Φωτιάδη να συμμετάσχουν στη νέα ηχογράφηση του τραγουδιού, τιμώντας έτσι τη μνήμη του συμπατριώτη τους. Συμμετέχουν οι Χουάν Ραμόν Ρότσα, Λούκας Βιγιαφάνιες, Χουάν Νέιρα, Μιγκέλ Μεγιάδο, Ναζαρένο Σολίς, Χαβιέ Ουμπίντες, Ισμαέλ Μπλάνκο, Χουάν Μουνάφο και Φράνκο Μπελόκ.

«Καλώ τους Ελληνες φιλάθλους να σταθούν δίπλα στους μουσικούς και να στηρίξουν την προσπάθειά τους», ανάφερε σε δήλωσή του ο Χουάν Ραμόν Ρότσα για τη συμμετοχή του στη συναυλία του ΠΜΣ.

Η μουσική προσαρμογή είναι του Στέλιου Φωτιάδη.

Δημοσιογραφική επιμέλεια: Μιλτιάδης Παναγιωτόπουλος. Σκηνοθεσία: Νίκος Σούλης.

Το οικοδόμημα, που ταυτίζεται, σύμφωνα με τους ερευνητές, με το εργαστήριο του Φειδία, βρίσκεται σε κεντρική θέση του αρχαιολογικού χώρου της Ολυμπίας, ενώ τεκμαίρεται η συνεχής χρήση του από την κλασική έως τη βυζαντινή εποχή. Το ιστορικό του βάθος και η ανακάλυψη από τους Γερμανούς ανασκαφείς στοιχείων που πιστοποιούν σε αυτό την παρουσία του γλύπτη Φειδία, το καθιστούν ξεχωριστό δίνοντάς του υπερτοπική αίγλη.

Το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο, εγκρίνοντας τη μελέτη αποκατάστασης της παλαιοχριστιανικής φάσης, ζήτησε να αναδειχθεί σε μεγαλύτερο βαθμό η κλασική φάση του κτιρίου, εσωτερικά και εξωτερικά, ώστε να τεκμηριώνεται το σύνολο του σωζόμενου αυθεντικού υλικού των κλασικών χρόνων.

Η ιστορία του μνημείου ξεκινά την κλασική εποχή, το τρίτο τέταρτο του 5ου αι. π.Χ., όταν ο Φειδίας, μετά τα έργα του στην Ακρόπολη των Αθηνών, ήρθε στην Ολυμπία για την κατασκευή του αγάλματος του Ολυμπίου Διός. Αρχικά αποτελούσε ένα αυτόνομο κτίριο, ελεύθερο στο χώρο. Από την αρχική ανωδομή δεν σώζεται κάτι, αφού μεταγενέστερα αντικαταστάθηκε όλο αυτό το τμήμα του κτιρίου. Στη λίθινη βάση με τους ορθοστάτες εντοπίστηκε σποραδικά η αρχική επίστρωση.

Στο πέρασμα του χρόνου και κατά την ελληνιστική εποχή, μικρά και μεγάλα κτίρια προστέθηκαν σταδιακά στον άμεσα περιβάλλοντα χώρο του εργαστηρίου, που κατέληξε πλέον τμήμα ενός μεγάλου σε έκταση κτιριακού συγκροτήματος. Τη ρωμαϊκή εποχή έλαβαν χώρα μεγάλες αλλαγές στο κτίριο, αλλά και στον περιβάλλοντα χώρο του. Μόνο η αρχική διαρρύθμιση του κτιρίου με τους δύο χώρους, δηλαδή τον πρόδομο και την κύρια αίθουσα, παρέμεινε αναλλοίωτη. Κατά τη βυζαντινή εποχή, μεταξύ 435 και 451 μ.Χ., στο ερείπιο του εργαστηρίου εγκαταστάθηκε το σπουδαιότερο κτίριο του βυζαντινού οικισμού. Ο κτιριακός τύπος της παλαιοχριστιανικής βασιλικής προσαρμόστηκε εύκολα στο ορθογώνιο σχήμα του υφιστάμενου κτιρίου.

Οπως δήλωσε ο ίδιος, επεξεργάστηκε ξανά την ταινία και αυτήν τη φορά τής έδωσε τον τίτλο που θα έπρεπε να έχει: «Mario Puzo's The Godfather, Coda: The Death of Michael Corleone». Ο όρος «coda» ανήκει στη μουσική ορολογία και σηματοδοτεί ένα είδος επιλόγου, μια σύνοψη. Αυτός είναι και ο σκοπός του σκηνοθέτη, να δώσει νέα ζωή στο τέλος της διάσημης τριλογίας.

Η νέα εκδοχή έχει διαφορετική αρχή και τέλος, όπως και επανατοποθέτηση κάποιων σκηνών σε διαφορετικά σημεία της ταινίας. Με αυτές τις αλλαγές και αποκατεστημένο υλικό και σε φιλμ αλλά και σε ήχο, ο Κόπολα θεωρεί ότι είναι ο πιο κατάλληλος επίλογος σε ό,τι αφορά τις ταινίες του, «Νονός 1» και «Νονός 2», καθώς διαφωτίζει περισσότερο τις δύο πρώτες ταινίες και βρίσκεται πιο κοντά στην αρχική αντίληψη που είχαν για τον «Νονό» τόσο ο σκηνοθέτης όσο και ο συγγραφέας Μάριο Πούζο. Η ταινία εστιάζει στην προσπάθεια του Μάικλ Κορλεόνε να αποτινάξει από πάνω του το εγκληματικό παρελθόν της οικογένειάς του, και φυσικά στις σχέσεις της Μαφίας με την Εκκλησία. Με την άδεια του κολοσσού της «Paramount», το μοντάζ κράτησε έξι μήνες, παράλληλα αποκαταστάθηκε η εικόνα σε υψηλή ανάλυση 4Κ, ενώ διορθώθηκαν ατέλειες ή ζημιές στο αρχικό φιλμ.

Η συγκεκριμένη κυκλοφορία δίνει το έναυσμα σε όσους δεν γνωρίζουν τη διάσημη τριλογία, αλλά και σε όσους είναι «οπαδοί», να «επανασυστηθούν» με τον «Νονό» και, φυσικά, δημιουργεί ενδιαφέρον για το πώς αλλάζει η σκηνοθετική αντίληψη ενός έργου με διαφορετική επεξεργασία στο μοντάζ. Αλλωστε, δεν είναι η πρώτη φορά για τον Κόπολα, αφού στην 40ή επέτειο της ταινίας «Αποκάλυψη τώρα» μας χάρισε μια καινούργια έκδοση.

Το Διεθνές Βραβείο «H.C. Andersen» είναι βραβείο παιδικής λογοτεχνίας που απονέμεται ανά διετία από τη Διεθνή Οργάνωση Βιβλίων για τη Νεότητα (ΙΒΒΥ) σε έναν συγγραφέα και έναν εικονογράφο. Ουσιαστικά, πρόκειται για την ανώτερη διεθνή αναγνώριση για δημιουργούς παιδικών βιβλίων.

Η Μαρία Παπαγιάννη είναι από τις πιο σημαντικές σύγχρονες παρουσίες στην ελληνική παιδική και νεανική λογοτεχνία. Γεννήθηκε το 1964 στη Λάρισα. Σπούδασε Ελληνική Φιλολογία στο ΑΠΘ και στη συνέχεια δούλεψε ως δημοσιογράφος. Το 1996 παντρεύτηκε τον μουσικοσυνθέτη Θάνο Μικρούτσικο. Από το 2001 που κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις «Πατάκη» το πρώτο της βιβλίο, αφιερώθηκε στις ιστορίες της. Γράφει βιβλία για μικρά και μεγάλα παιδιά, εφηβικά μυθιστορήματα, λιμπρέτα και στίχους για μουσικοθεατρικές παραστάσεις, μεταφράζει και έχει εκδώσει ένα μυθιστόρημα για ενήλικες. Βιβλία της έχουν κυκλοφορήσει και σε άλλες χώρες. Εχει λάβει διάφορα βραβεία και διακρίσεις. Επισκέπτεται σχολεία για να συναντήσει μαθητές από τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού έως το Γυμνάσιο.

Σε πρόσφατη συνέντευξή της στην εφημερίδα μας, απαντώντας στην ερώτηση γιατί επέλεξε να γράφει για παιδιά, είχε αναφέρει: «Με συναρπάζει η φαντασία των παιδιών. Αν δεν μπορούμε να φανταστούμε κάτι, δεν μπορούμε και να το εξηγήσουμε. Αν δεν μπορούμε να φανταστούμε έναν καλύτερο κόσμο, δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι αξίζει τον κόπο να παλέψουμε γι' αυτόν. Αυτή είναι και η ιδιαιτερότητα του αναγνωστικού κοινού στο οποίο απευθύνεται η παιδική λογοτεχνία. Τα παιδιά πιστεύουν στην ανδρεία, στη δικαιοσύνη, πιστεύουν σε μια καλύτερη ζωή. Οταν λοιπόν γράφω για παιδιά, δεν έχω στο μυαλό μου ποτέ ότι απευθύνομαι σ' ένα πιο αφελές κοινό, αλλά σε κάποιους που έχουν αποθέματα ηρωισμού, δικαιοσύνης, σε κάποιους που θεωρούν ότι είναι χρέος τους να βρούνε το μίτο που θα τους βγάλει από το λαβύρινθο. Το παραμύθι δεν υποστηρίζει ότι όλα είναι τέλεια. Δεν λέει στο παιδί ότι οι ήρωες ζήσανε για πάντα, λέει ότι ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Πώς; Ποιοι; Μόνο αυτοί που θα μπούνε στο σκοτεινό δάσος, αυτοί που θα τολμήσουν να πολεμήσουν με όλα τα θεριά, αυτοί που θα έχουν τα μάτια τους και τα αυτιά τους ανοιχτά, αυτοί που θα φτάσουν και στην άκρη του κόσμου, αυτοί θα ζήσουν καλά...».