Οι συνθήκες ζωής του συριακού λαού χειροτερεύουν όσο εντείνεται η ιμπεριαλιστική επέμβαση, με «όπλο» τους αντικαθεστωτικούς και ξένους μισθοφόρους

Εντείνονται τα παζάρια και οι πιέσεις στη σύνοδο των αντικαθεστωτικών οργανώσεων στην Ντόχα του Κατάρ όπου, αν και ήταν προγραμματισμένο να λήξει σε μία μέρα η πρώτη «αναγνωριστική» συνάντηση για σύσταση μιας «οργάνωσης ομπρέλας» με μεγαλύτερη αντιπροσώπευση των ενόπλων και πολιτικών οργανώσεων εντός Συρίας, τελικά συνεχίστηκε και χθες, χωρίς να υπάρχουν νεότερα μέχρι την ώρα που γράφονταν οι γραμμές αυτές. Η, μέχρι πρότινος, προβαλλόμενη ως βασική αντικαθεστωτική οργάνωση, το «Εθνικό Συριακό Συμβούλιο», του οποίου ραχοκοκκαλιά είναι οι ισλαμιστές «Αδελφοί Μουσουλμάνοι» και το οποίο πριμοδοτήθηκε ιδιαίτερα από την Τουρκία, δέχεται ασφυκτικές πιέσεις να συναινέσει στην, επί της ουσίας, «απεμπόληση της πρωτοκαθεδρίας» του σε ένα άλλο σχήμα που επιδιώκουν να διαμορφωθεί σε πρώτο επίπεδο ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός αλλά και ο βρετανικός. Ταυτόχρονα όπως δημοσίευσε ο «Ρ» χθες, εντείνονται οι προετοιμασίες στην κομβικής σημασίας βάση της Σούδας, με συσσώρευση αμερικανικών αεροσκαφών για ειδικές επιχειρήσεις.

Στο παιχνίδι των ανταγωνισμών στη Μέση Ανατολή, εκτός από τους δυτικούς ιμπεριαλιστές, τη Ρωσία, την Κίνα μπαίνει και η Ιαπωνία που ανακοίνωσε ότι στα τέλη του μήνα θα φιλοξενήσει μία ακόμη σύνοδο των «φίλων της Συρίας» με επίσημο στόχο «τη διεύρυνση αυτής της ομάδας» και προφανή την ανάμειξη και του ιαπωνικού ιμπεριαλισμού στις εξελίξεις. Παράλληλα, η εφημερίδα «Γκάρντιαν» υποστήριζε, χθες, σε δημοσίευμά της ότι ο Βρετανός πρωθυπουργός θα επιδιώξει πιθανότατα να αναθεωρηθεί ή να τροποποιηθεί κάπως το εμπάργκο όπλων που έχει επιβληθεί στη Συρία από την ΕΕ, προκειμένου να βρεθούν τρόποι ανοιχτού εξοπλισμού αντικαθεστωτικών ενόπλων, με τους οποίους η βρετανική διπλωματία φέρεται να επιδιώκει ήδη ν' αποκτήσει επαφές, ακολουθώντας τα βήματα του Παρισιού με τις «τοπικές επιτροπές».

Τη δική του οπτική για τις εξελίξεις διατυπώνει, με τη σειρά του, στη συνέντευξή του στο ρωσικό δίκτυο «Ράσια Τουντέι», που πλέον μεταδόθηκε ολόκληρη, ο Σύρος Πρόεδρος. Ο Μπάσαρ αλ Ασαντ υποστηρίζει ότι «δε μαίνεται κανένας εμφύλιος στη Συρία» αλλά «μαίνεται ένα νέο είδος πολέμου, ένας πόλεμος τρομοκρατίας δι' αντιπροσώπων». Ο Ασαντ τονίζει ότι «η πολιτική και οικονομική υποστήριξη των τρομοκρατών και τα φορτία εξοπλισμού, που παραλαμβάνουν, είναι απλώς άνευ προηγουμένου ως προς τα μεγέθη τους. Οι αντάρτες υποστηρίζονται ενεργά από μυστικές υπηρεσίες δυτικών και αραβικών χωρών» και «εάν δεν λάμβαναν υποστήριξη από το εξωτερικό, τα κυβερνητικά στρατεύματα θα τους είχαν αντιμετωπίσει σε μερικές βδομάδες».

Ο Σύρος Πρόεδρος εξαπολύει επίθεση κατά του Τούρκου πρωθυπουργού λέγοντας ότι ο Ερντογάν νομίζει ότι είναι «χαλίφης», ότι αν «επικρατήσουν οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι στη Συρία θα διασφαλιστεί η εξουσία του» και ότι τελικά με τον τρόπο αυτό ακολούθησε μια πολιτική που τον «οδήγησε από τα μηδέν προβλήματα στους μηδέν φίλους». Εκτιμά επίσης ότι η «αλ Κάιντα επιδιώκει να κάνει τη Συρία ισλαμικό χαλιφάτο». Δηλώνει ότι «ο συριακός στρατός δε θα μπορούσε να πολεμά τόσο καιρό χωρίς την υποστήριξη του συριακού λαού» και απορρίπτει τις καταγγελίες περί διάπραξης εγκλημάτων πολέμου αν και παραδέχεται ότι όταν η όλη ιστορία καταλαγιάσει, σίγουρα θα εντοπίσει και ο ίδιος λάθη στις αποφάσεις του. Τέλος, υπογραμμίζει ότι ο επόμενος Πρόεδρος θα εκλεγεί όπως προβλέπει ο νόμος, από το συριακό λαό.

Οι τουρκικές αρχές, από την πλευρά τους, ανακοίνωσαν χθες ότι στις τρεις επαρχίες Μάρντιν, Χατάι και Σανλιούρφα, εισήλθαν κατά τη διάρκεια της νύχτας 5.000 Σύροι πρόσφυγες αλλά και 26 στρατιωτικοί, μεταξύ των οποίων δύο στρατηγοί και 11 συνταγματάρχες. Στην αντίθετη ακριβώς πλευρά των συνόρων, στα κατεχόμενα υψώματα Γκολάν, ο ισραηλινός στρατός χαρακτήριζε «προφανώς μη ηθελημένη τη ρίψη οβίδων προς το ισραηλινό τμήμα του εδάφους, λόγω των σφοδρών συγκρούσεων που μαίνονται στο συριακό τμήμα». Ο αντιπρόεδρος της ισραηλινής κυβέρνησης, Μοσέ Γιααλόν, σε μήνυμά του σε δίκτυο κοινωνικής δικτύωσης, προειδοποιεί τις συριακές αρχές ότι το «Ισραήλ θα αμυνθεί αν χρειαστεί» και τις καλεί «να λάβουν τα απαραίτητα μέτρα στο Γκολάν γιατί φαίνεται ότι η κατάσταση στη Συρία θα κρατήσει για πολύ καιρό ακόμη ως έχει».

Τέλος, τον κώδωνα του κινδύνου έκρουσαν αξιωματούχοι του ΟΗΕ στη Γενεύη όπου συνεδριάζουν για τη Συρία οι ανθρωπιστικές υπηρεσίες του Οργανισμού προειδοποιώντας ότι εντός των 2 - 3 επόμενων μηνών πιθανότατα οι χρήζοντες άμεσης ανθρωπιστικής βοήθειας εντός Συρίας να έχουν φτάσει τα 4 εκατομμύρια από 2,5 σήμερα, και οι πρόσφυγες να έχουν εκτοξευθεί στις 700.000 από 400.000 σήμερα.

Είναι αποκαλυπτική, ως προς τη δική του γραμμή, η κριτική που ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει στην κυβέρνηση, με αφορμή τη συζήτηση στη Βουλή του νομοσχεδίου για τα βάρβαρα αντεργατικά αντιλαϊκά μέτρα. Το βασικό κριτήριο στην αντιπαράθεσή του με την κυβέρνηση είναι η λογική της λεγόμενης «προγραμματικής συμφωνίας» των τριών κομμάτων της συγκυβέρνησης, και τους καταγγέλλει ότι δεν την εφαρμόζουν. Τα ίδια έκανε και με το ΠΑΣΟΚ το 2009. Γι' αυτό, όλη του η αντιπαράθεση στηρίζεται, σύμφωνα με την «Επιτροπή Πολιτικού Σχεδιασμού», στην καταγγελία τού «άλλα λέγαμε και άλλα κάναμε». Πράγματι, δεν υπάρχει μεγαλύτερη απάτη από το να στηρίζεις την αντιπαράθεσή σου στο ότι η συγκυβέρνηση άλλαξε πολιτική, ότι εξαπάτησε το λαό. Πού εστιάζεται αυτή η παραδοχή τους; Μα στο γεγονός, λένε, ότι η κυβέρνηση είχε προεκλογικά ως βασικό στοιχείο της στρατηγικής της την «επαναδιαπραγμάτευση και την αλλαγή της ασκούμενης πολιτικής». Και τα τρία κόμματα. Δεν υπάρχει, επίσης, μεγαλύτερη κοροϊδία στο λαό από το να προπαγανδίζει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι τα τρία κόμματα άλλαξαν πολιτική, προκειμένου να υποτάξει λαϊκές δυνάμεις σε μια στρατηγική που υπηρετεί συμφέροντα τμημάτων του κεφαλαίου. Να θυμίσουμε ότι η «προγραμματική συμφωνία» των τριών κομμάτων, όταν μιλούσε για «επαναδιαπραγμάτευση» τη συνόδευε με την «επιμήκυνση της δημοσιονομικής προσαρμογής» και με θεμελιακό ζήτημα τη στρατηγική επιλογή παραμονής στο ευρώ. Αρα ποια αλλαγή πολιτικής; Βολεύει τον ΣΥΡΙΖΑ αυτή η κριτική, γιατί συγκαλύπτει τη δική του στρατηγική που εστιάζει στο ίδιο θεμελιακό ζήτημα, την παραμονή στην Ευρωζώνη και δίνει άλλο περιεχόμενο στην «επαναδιαπραγμάτευση» αυτό της δανειακής σύμβασης. Ουσιαστικά, από ταξική άποψη, η κριτική του ΣΥΡΙΖΑ γίνεται στην κυβέρνηση από τη σκοπιά των συμφερόντων του κεφαλαίου και από μια διαφορετική αστική αντίληψη για την πολιτική που θα δώσει διέξοδο στην κρίση για την καπιταλιστική οικονομία σε όφελος της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Το δικό του «μείγμα πολιτικής».

Δεν είναι τυχαίο, επίσης, ότι επιμένει σε μια αστική άποψη που κατά κόρον έχουν εκφράσει αστοί οικονομολόγοι, τμήματα του κεφαλαίου, αλλά και πολιτικά κόμματα του ευρωμονόδρομου, ότι «αυτά τα μέτρα θα δημιουργήσουν 2 τουλάχιστον επιπλέον χρόνια βαθιάς ύφεσης». Είναι η αστική, αλλά και παλιά σοσιαλδημοκρατική αντίληψη, που εστιάζει την αιτία της οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού στην αδυναμία των λαϊκών στρωμάτων να αγοράζουν, λόγω δραστικής μείωσης του εισοδήματός τους. Είναι η λεγόμενη θεωρία της υποκατανάλωσης. Ενώ η κρίση οφείλεται στο γεγονός ότι η παραγωγή είναι κοινωνική, αλλά τα αποτελέσματά της, ο πλούτος που παράγεται από τους εργαζόμενους, τον ιδιοποιούνται οι καπιταλιστές. Επομένως, αυτό φέρνει την αναρχία στην παραγωγή, την υπερπαραγωγή εμπορευμάτων και υπερσυσσώρευση κεφαλαίου λόγω μεγάλων κερδών, που και εμπορεύματα αφήνει απούλητα και κεφάλαιο αδιάθετο, δεν μπορεί να επενδυθεί γιατί δε θα φέρει κέρδη. Η κρίση μπορεί να βαθαίνει για άλλα ακόμη δύο ή και περισσότερα χρόνια, αλλά αν δεν καταστρέψει κεφάλαιο (το «κούρεμα» είναι καταστροφή κεφαλαίου) και εργατική δύναμη δε θα περάσει στην ανάκαμψη, που δεν μπορεί να προέλθει με μέτρα τόνωσης της ζήτησης. Αλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι η διέξοδος από την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου απαιτεί τις αντεργατικές αναδιαρθρώσεις για φτήνεμα του εργάτη. Ετσι, αντισταθμίζεται η χασούρα από τα κέρδη λόγω κρίσης, ενώ δημιουργούνται συνθήκες υπερκερδοφορίας σε συνθήκες ανάκαμψης. Μπορεί, πράγματι, η ζήτηση λόγω μειωμένης αγοραστικής δύναμης να μειώνεται, αλλά τα κέρδη στο μεγαλύτερο βαθμό αντισταθμίζονται με φτηνότερους εργάτες, (καταστροφή εργατικής δύναμης μαζί με την ανεργία) και όποιο κομμάτι του κεφαλαίου δεν αντέχει στον ανταγωνισμό ή καταστρέφεται ή συγχωνεύεται με άλλο κομμάτι, (συγκεντροποίηση κεφαλαίου και ισχυροποίηση κάποιων μονοπωλιακών ομίλων).

Ο ΣΥΡΙΖΑ αντιπαρέρχεται όλ' αυτά, γιατί και η δική του γραμμή είναι γραμμή εξόδου από την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου. Πατά πάνω στην ανάγκη ανακούφισης των εργαζομένων και τους προτείνει λύσεις που δεν πρόκειται να τους ανακουφίσουν. Αλλωστε, η γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ μιλά για «μορατόριουμ πληρωμών του χρέους» και διαγραφή ενός μέρους του. Αυτά θα αναδιαπραγματευτεί. Το «μορατόριουμ πληρωμών χρέους» χρειάζεται ώστε να εξοικονομήσουν χρήμα στα κρατικά ταμεία, για να χρηματοδοτήσουν καπιταλιστικές επενδύσεις. Διαγραφή σημαίνει «κούρεμα» που θα φέρει νέα μέτρα. Μιλά για ανακεφαλαιοποίηση και δημόσιο έλεγχο των τραπεζών, ώστε να μπορούν να δανειοδοτήσουν τους λεγόμενους υγιείς μεγαλοεπιχειρηματίες, φορολογία των πλουσίων, να δώσει χαμηλότοκα δάνεια η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Βεβαίως, δε μιλά για φορολογία κεφαλαίου, γιατί οι καπιταλιστές θέλουν φοροαπαλλαγές για να επενδύσουν. Αλλά και η φορολογία των υψηλών εισοδημάτων θα δοθεί για επενδύσεις, επομένως ποια αναδιανομή. Μιλά για δημόσια επιχειρηματικότητα. Με δεδομένη την ύπαρξη και ιδιωτικής, αυτή θα υπηρετεί την ιδιωτική. Αναδιανομή, και μάλιστα σε συνθήκες αντιμετώπισης της κρίσης, είναι απάτη. Οι καπιταλιστές επιδιώκουν αύξηση κερδών και κεφαλαίου, ανταγωνιστικότητα, άρα θέλουν πάμφθηνη εργατική δύναμη. Σε επίπεδο διεθνών συμμαχιών, κάνει λόγο για το λεγόμενο ευρωπαϊκό νότο, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία. Με αυτών των χωρών την απαίτηση για χαλάρωση των μέτρων, λόγω βαθιάς κρίσης και μεγάλου χρέους, κόντρα στη Γερμανία, συντάσσεται, ενώ εκθειάζει τη διαχείριση Ομπάμα στις ΗΠΑ.

Μετά απ' όλ' αυτά, γίνεται κατανοητό ότι η αντιπαράθεση του ΣΥΡΙΖΑ με τη συγκυβέρνηση τραβά το λαό στην υποταγή στο κεφάλαιο.