Σταχυολογούμε από άρθρο της «Κυριακάτικης Αυγής»: «Ενώ είναι παραπάνω από βέβαιο πως η κυβερνώσα Αριστερά βρίσκεται ακόμη πολύ μακριά από την εξουσία (...) ο Τσίπρας δεν ανέβηκε στο Μαξίμου με επανάσταση. Ωστε να προχωρήσει άμεσα σε ριζικές ανατροπές. Αλλά με τον δημοκρατικό τρόπο, μέσω εκλογών. Είναι, επομένως, υποχρεωμένος να σεβαστεί τους κανόνες και τις διαδικασίες της Δημοκρατίας. Και τους ρυθμούς της, τους όσο βραδείς. Και με το όποιο κόστος (...) Σ' αυτά τα δύο χρόνια έχουν ήδη γίνει πολλά (...) που από τη μια τεκμηριώνουν την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης της Αριστεράς για άσκηση πολιτικής "ταξικής μεροληψίας" υπέρ των αδυνάτων. Κι από την άλλη προετοιμάζουν τη χώρα για θεσμικού χαρακτήρα εκσυγχρονιστικές ανατροπές (...) Μέσα σ' αυτά τα δύο χρόνια, ασφαλώς δεν μπορούσαν να γίνουν τα πάντα. Δεν μπορούσαν να 'ρθουν τα πάνω κάτω (...) γιατί, απλώς, δεν γινόταν. Με τίποτα...». Είναι πράγματι άξιος σχολιασμού ο απολογισμός που κάνει η «Αυγή» για το δίχρονο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, παρουσιάζοντας με το κεφάλι κάτω την άγρια πραγματικότητα που ζει ο λαός, καθώς η πολιτική που εφαρμόζει είναι συνέχεια και κλιμάκωση εκείνης των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Το πιο εξοργιστικό όμως είναι η προσπάθεια της κυβερνητικής «Αυγής» να καλλιεργήσει προσδοκίες και αναμονές ότι στο τέλος της διαδικασίας που εγκαινίασαν οι εκλογές πριν από δύο χρόνια, υπάρχει η κατάληψη της ...εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ, οπότε όλα θα είναι ριζικά διαφορετικά! Ομολογουμένως, πρόκειται για μια εντυπωσιακή ...αναλαμπή από το οπορτουνίστικο παρελθόν του (σοσιαλδημοκράτη) ΣΥΡΙΖΑ, στην προσπάθεια της κυβέρνησης να χειραγωγήσει το λαό και να προχωρήσει ανεμπόδιστα η πολιτική του κεφαλαίου...

Ολοένα και περισσότερα δημοσιεύματα και αναλύσεις στον Τύπο αναφέρονται στο μπλεγμένο κουβάρι των ανταγωνισμών για τις πηγές και τους δρόμους της Ενέργειας, που συνδέονται άμεσα με τα παζάρια για τη διευθέτηση του Κυπριακού. Τα κοιτάσματα στην κυπριακή ΑΟΖ, η συνεκμετάλλευσή τους με το Ισραήλ, η γειτνίαση αυτών των κοιτασμάτων με τα επίσης πλούσια υποθαλάσσια αποθέματα της Αιγύπτου, η αξιοποίησή τους για τον ενεργειακό εφοδιασμό της Ευρώπης, ανταγωνιστικά προς τα σχέδια που προωθεί η Ρωσία, είναι μερικά από τα στοιχεία που κάνουν ακόμα πιο περίπλοκη την κατάσταση γύρω από το Κυπριακό, επαληθεύοντας ότι τα ζητήματα της ασφάλειας και των εγγυήσεων, που εμφανίζονται ως «αγκάθι» για τη λύση, κρύβουν από πίσω τους μεγάλο «βάθος». Για παράδειγμα, ένα από τα ζητήματα που προβάλλει η Τουρκία, για να αποκτήσει έρεισμα στην απαίτηση να παραμείνουν για πολλά ακόμα χρόνια τα τουρκικά στρατεύματα στο νησί, είναι ότι θέλει να διασφαλίσει πως η τουρκοκυπριακή κοινότητα θα έχει «μερτικό» από την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων στην ΑΟΖ του νησιού. Ακόμα πιο περίπλοκη γίνεται η κατάσταση με τους «παίχτες» που συμμετέχουν στη νομή της ενεργειακής πίτας, καθώς πρόκειται για μονοπώλια ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, που στον πόλεμο της Συρίας δρουν απέναντι στη Ρωσία, όταν η Τουρκία, ένας από τους βασικούς παράγοντες στο Κυπριακό, προσπαθεί να ενισχύσει τους δεσμούς της με τη Μόσχα. Επομένως, οι γεωπολιτικές - οικονομικές προεκτάσεις του ζητήματος είναι αυτές που καθορίζουν το περιεχόμενο της συζητούμενης λύσης, η οποία αποτυπώνει όλο το «μάλλε - βράσε» των αντιθέσεων και των εύθραυστων συμβιβασμών, που ενισχύουν αντί να εκτονώνουν την κατάσταση στην ευρύτερη περιοχή και τους κινδύνους για τους λαούς.