Την Κυριακή 19/6, η Τομεακή Επιτροπή Κέρκυρας του ΚΚΕ και η Κομματική Οργάνωση Παξών πραγματοποίησαν στο Σχολικό Κέντρο Παξών εκδήλωση αφιερωμένη στον κομμουνιστή Σπύρο Καλοδίκη, ο οποίος δολοφονήθηκε στη Λάρισα στις 23/11/1947 από δυνάμεις της Ασφάλειας.

Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για τα 100 χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ και τη συμπλήρωση 70 χρόνων από την ίδρυση του ΔΣΕ.

Κεντρικός ομιλητής της εκδήλωσης ήταν ο Νεκτάριος Τριάντης, Γραμματέας της Επιτροπής Περιοχής της ΚΟ Ηπείρου - Κέρκυρας - Λευκάδας του ΚΚΕ, ο οποίος αναφέρθηκε στη ζωή και τη δράση του Σπύρου Καλοδίκη, αλλά και στους χιλιάδες κομμουνιστές που θυσιάστηκαν για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Αναφέρθηκε επίσης στο πώς το ΚΚΕ διδάσκεται και εμπνέεται από την Ιστορία του και τη χρησιμοποιεί για να διεξάγει με καλύτερους όρους την πάλη στο σήμερα.

Στην εκδήλωση έγινε ιδιαίτερη αναφορά στο νησί των Παξών, που το 1929 με το «ιδιώνυμο» του Βενιζέλου λειτούργησε ως τόπος εξορίας. Επίσης, έγινε ονομαστική αναφορά στους Παξινούς, που, με την ανιδιοτελή προσφορά τους, βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή της μάχης, αλλά και στις εξορίες, όπως τόνισε ο Γραμματέας της ΚΟΒ Παξών, Κώστας Γραμματικός.

Στην εκδήλωση παραβρέθηκε ο γιος, η νύφη και άλλοι απόγονοι του Σπ. Καλοδίκη, αλλά και απόγονοι άλλων Παξινών αγωνιστών.

Στο χώρο της εκδήλωσης υπήρχαν ταμπλό με ιστορικό περιεχόμενο, ενώ στο τέλος ακολούθησε μουσικό - καλλιτεχνικό πρόγραμμα.

Ο Σπύρος Καλοδίκης γεννήθηκε στους Παξούς και ήταν λιμενεργάτης. Στη μεταξική δικτατορία συλλαμβάνεται και κλείνεται στην Ακροναυπλία. Το 1939 μεταφέρθηκε - σαν φυματικός - στο Σανατόριο της Πέτρας Ολύμπου και από κει στον Αη Στράτη. Τον Ιούλη 1940 δραπετεύει, έρχεται στην Αθήνα και δουλεύει στην Κομματική Οργάνωση Αθήνας. Το 1942 εκλέγεται από την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ μέλος της Κεντρικής του Επιτροπής.

Στις 28/4/1941 διοργανώνει την πρώτη αντιχιτλερική - αντικατοχική συγκέντρωση στην πλατεία Ομόνοιας. Η αντιφασιστική αυτή συγκέντρωση είναι ο προπομπός των παλλαϊκών συλλαλητηρίων που θα ακολουθήσουν το 1943 και 1944 ενάντια στην πολιτική επιστράτευση. Διαδηλώσεις που έφεραν το όνομα της αδούλωτης Αθήνας στα πέρατα του κόσμου. Οργανωτής των ανεπανάληπτων αυτών διαδηλώσεων ο Σπ. Καλοδίκης, οργανωτικός Γραμματέας της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας.

Μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, ο Σπ. Καλοδίκης βρίσκεται στο Βόλο, Γραμματέας της Περιφερειακής Οργάνωσης Μαγνησίας του ΚΚΕ. Δίνει το μεγάλο «παρών» στον αγώνα ενάντια στις διώξεις και τον κατατρεγμό του λαού. Θα μείνουν στην Ιστορία τα παλλαϊκά συλλαλητήρια του Βόλου, με αποκορύφωμα εκείνο που έγινε με τον ερχομό του Ν. Ζαχαριάδη και την ομιλία του στο ποδοσφαιρικό γήπεδο της Νέας Ιωνίας, που χτυπήθηκε από τη Χωροφυλακή κατά την ειρηνική του διάλυση, με νεκρούς και τραυματίες.

Στον εμφύλιο ταξικό πόλεμο περνά στην παρανομία. Στις 23/11/1947, σε συμπλοκή με αστυνομικούς στη Λάρισα τον πυροβολούν. Αιμορραγώντας και θέλοντας να μαθευτεί η σύλληψή του για να μην τον εξαφανίσουν, όπως έγινε με άλλους συντρόφους του, φωνάζει δυνατά: «Πατριώτες, είμαι ο Σπύρος Καλοδίκης, Γραμματέας της Οργάνωσης του ΚΚΕ». Ετοιμοθάνατος, προλαβαίνει να καταπιεί τα χαρτάκια με τις σημειώσεις του, για να μην πέσουν στα χέρια του εχθρού. Την επομένη άφησε την τελευταία του πνοή.

Στην ομιλία του, ο Ν. Τριάντης σημείωσε μεταξύ άλλων:

«Τιμάμε ξεχωριστά τον Παξινό σύντροφό μας, τον Σπύρο Καλοδίκη που δολοφονήθηκε πισώπλατα από την Ασφάλεια το 1947.

Ο "Ριζοσπάστης" το 1932 δημοσιεύει ανταπόκριση από τους Παξούς περιγράφοντας τη ζωή των μικρών και μεσαίων ελαιοπαραγωγών που είναι καταχρεωμένοι, τους εργάτες και τις εργάτριες που υφίστανται μια ξετσίπωτη εκμετάλλευση, δουλεύοντας για ένα ξεροκόμματο 14 και 16 ώρες. Αναφέρεται συγκεκριμένα ότι δεν περνά μέρα που να μη σημειωθεί και ένας θάνατος από φθίση, ενώ για τους ανέργους καμιά ενίσχυση δεν δίνεται από το κράτος και την κοινότητα.

Το άρθρο καταλήγει χαρακτηριστικά: "Μπροστά στην κατάσταση αυτή οι φτωχοί νησιώτες άρχισαν να ξυπνάν. Προ καιρού μερικοί συνειδητοί εργάτες ανέλαβαν την πρωτοβουλία να οργανώσουν την πάλη της φτωχής αγροτιάς. Μα εναντίον τους εξαπολύθηκε μια αφάνταστη τρομοκρατία".

Βία και τρομοκρατία είτε ολοφάνερη είτε συγκαλυμμένη, αυτό είναι το χαρακτηριστικό του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος.

Μην ξεγελιόμαστε: Η τρομοκρατία και η βία ορθώνεται και σήμερα διάπλατα.

Η ψευδεπίγραφη ελευθερία και δημοκρατία πάει περίπατο, όταν ο λαός αγωνίζεται, όταν αμφισβητούνται τα κέρδη του κεφαλαίου (...) Η μόνη ελευθερία είναι να επιλέγεις εκμεταλλευτή, να επιλέγεις κόμματα που όμως όλα συγκλίνουν στον ίδιο στόχο, στον καπιταλιστικό δρόμο, όπως και αν αυτονομάζονται - όπως και αν αυτοκαλούνται όπως στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ.

(...) Το ΚΚΕ πορεύεται σε μια μονάχα διαδρομή εδώ και έναν αιώνα. Είναι εκείνη η ιστορική διαδρομή που χωρίς να λογαριάζει κόπους, θυσίες, εμπόδια, βάζει το Κόμμα μας στην πρώτη γραμμή ώστε η κοινωνία να απαλλαχθεί από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Τα 100 χρόνια ΚΚΕ είναι κάτι πολύ παραπάνω, πολύ πιο σπουδαίο από μια επέτειο. Είναι όρκος τιμής ότι δεν θα κάνουμε ρούπι πίσω από τις αρχές και τα ιδανικά της κομμουνιστικής ιδεολογίας, του δίκιου του αγώνα της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.

Αποτελεί για εμάς χρέος και καθήκον να αναδείξουμε την αιματοποτισμένη προσφορά χιλιάδων αγωνιστών, όπως του Σπύρου Καλοδίκη, που δεν λύγισαν στις εξορίες, στις φυλακές, στα βουνά, στις πόλεις, που δεν λύγισαν από τη σκληρή και άνιση πάλη. Είναι χρέος και καθήκον να αναδείξουμε την ηρωική δράση του ΔΣΕ (...)

Η αστική τάξη συκοφαντεί, διαστρεβλώνει τον αγώνα του ΔΣΕ, γιατί ξέρουν ότι αντιπροσωπεύει μια ανώτερη μορφή πάλης σε μια περίοδο που αντικειμενικά διεξαγόταν ταξική σύγκρουση για την εξουσία, για το "ποιος - ποιον" (...) Ο τρίχρονος αγώνας του ΔΣΕ ήταν ηρωικός και δίκαιος, ταξικός και διεθνιστικός (...) Είμαστε περήφανοι, γιατί αποτελούμε σήμερα συνέχεια αυτής της γενιάς και έχουμε το δικαίωμα, όλοι εμείς που σήμερα δρούμε στις γραμμές του ΚΚΕ, όλοι όσοι είναι δίπλα του, να αισθανόμαστε και ένα είδος ικανοποίησης, μακριά βεβαίως από κάθε ίχνος κομπασμού και αυταρέσκειας, γιατί συνεχίζουμε τον αγώνα σε εξαιρετικά αντίξοες και ιδιαιτέρως πολύπλοκες συνθήκες.

(...) Αυτοί που σήμερα μιλάνε για "αδελφοκτόνο" αγώνα είναι αυτοί που θέλουν ένα λαό γονατισμένο, πεινασμένο. (...) Είναι εκείνοι που κρύβουν από τους λαούς και εννοείται και από τον ελληνικό λαό, την πραγματική αιτία της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, του σύγχρονου μαζικού κύματος φτωχοποίησης, μετανάστευσης και προσφυγιάς. Είναι αυτοί που έχουν άμεση ευθύνη για τις φλεγόμενες ιμπεριαλιστικές εστίες στην περιοχή μας και αλλού.

(...) Μόνο που λογαριάζουν χωρίς το ξενοδόχο, δηλαδή το λαό (...) Ναι, σήμερα ο αγώνας για την εργατική εξουσία, τη σοσιαλιστική εξουσία είναι περισσότερο αναγκαίος από ποτέ. Αυτή η προοπτική μπορεί και πρέπει να διαγράφεται μέσα στον καθημερινό λαϊκό αγώνα (...) Ο κόσμος δεν αλλάζει ούτε από εκλογές ούτε από κοινοβούλια. Με αυτόν τον τρόπο αλλάζουν κόμματα και όχι τάξεις (...) Καμιά σοβαρή αλλαγή στην ανθρωπότητα δεν έχει γίνει χωρίς κίνηση λαϊκών μαζών, χωρίς σύγκρουση με τους εκμεταλλευτές. Μόνο μέσα από το κίνημα, μέσα από τη δράση της πρωτοπόρας τάξης της εποχής μας, της εργατικής τάξης μπορεί να αλλάξει ο κόσμος. Κίνημα ενάντια στα μονοπώλια, ενάντια στον καπιταλισμό, σε συμμαχία με τους φτωχούς και μεσαίους αγρότες, με τους αυτοαπασχολούμενους.

Την Ιστορία τη γράφουν οι λαοί! (...)

Σύντροφοι και φίλοι, βαδίζουμε στα 100 χρόνια του Κόμματος, περήφανοι για την Ιστορία μας, περήφανοι για τους συντρόφους που μάς χάραξαν το δρόμο. Τους λέμε: Οι θυσίες σας δεν πήγαν χαμένες. Συνεχίζουμε. Τιμή και δόξα στον ΔΣΕ. Τιμή και δόξα στον σύντροφο Σπύρο Καλοδίκη, στους αγωνιστές, σε όλους τους μαχητές. Ζήτω τα 100 χρόνια του Κόμματος».