Από το ίδιο το βράδυ των ευρωεκλογών, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ αναπροσαρμόζουν τα διλήμματά τους, μπροστά στις εθνικές εκλογές του Ιούλη.

Οσο κι αν προσπαθούν να πουν ότι τους χωρίζει χάος, για να πολώσουν το κλίμα και να παγιδεύσουν λαϊκές ψήφους, ο ένας για να αποσπάσει την αυτοδυναμία και ο άλλος για να περιορίσει τις απώλειες που είχε στις ευρωεκλογές, το πραγματικό δίλημμα για το λαό ήταν και παραμένει ένα:

Θα συνεχίσει και με την ψήφο του να στηρίζει το δρόμο που μας έφερε έως εδώ, το δρόμο της καπιταλιστικής ανάπτυξης και της ΕΕ, με ένταση της εκμετάλλευσης, της φτώχειας, της ανεργίας;

`Η θα στηρίξει αποφασιστικά την αντίσταση, την αντεπίθεση, τον αγώνα για έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης, με το λαό πραγματικά στην εξουσία, για να γίνει οργανωτής και κυρίαρχος του πλούτου που παράγει, να ικανοποιηθούν σύγχρονες λαϊκές ανάγκες;

Αυτό είναι το μόνο δίλημμα, που αν απαντηθεί σωστά από το λαό, με ενίσχυση του ΚΚΕ και στην κάλπη, θα κάνει την πραγματική διαφορά την επομένη των εκλογών.

Γιατί μόνο με ένα πιο ισχυρό ΚΚΕ θα πάρει κουράγιο ο λαός για να σηκώσει κεφάλι. Θα δεχτεί πλήγμα το κλίμα της απογοήτευσης και της μοιρολατρίας που καλλιεργούν όλα τα άλλα κόμματα, επειδή θέλουν το λαό στη γωνία και φοβούνται την οργάνωση, τη δύναμή του.

Γιατί με ένα πιο ισχυρό ΚΚΕ θα οργανωθεί από καλύτερες θέσεις ο αγώνας ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική που θα συνεχίζεται με κυβέρνηση ΝΔ, η οποία δεν βλέπει την ώρα να παραλάβει τη σκυτάλη από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Γιατί μόνο με ένα πιο ισχυρό ΚΚΕ θα δυναμώσουν οι διεκδικήσεις για αυξήσεις στους μισθούς και Συλλογικές Συμβάσεις, για πραγματικές αυξήσεις στις συντάξεις, για ανάκτηση των απωλειών από τα χρόνια της κρίσης.

Θα δυναμώσουν ο αγώνας για ρήγματα στον αρνητικό συσχετισμό, η πάλη για τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.

Γιατί με ένα πιο ισχυρό ΚΚΕ, θα γίνουν βήματα στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, στη συμπόρευση και κοινή πάλη εργαζομένων, αυτοαπασχολούμενων και αγροτών, για τη συγκρότηση της Κοινωνικής Συμμαχίας, ενάντια στον κοινό αντίπαλο, τα μονοπώλια και την εξουσία τους.

Γιατί μόνο το ΚΚΕ φωτίζει και παλεύει για την πραγματική φιλολαϊκή διέξοδο, τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, με εργατική εξουσία, κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και Κεντρικό Σχεδιασμό, οργάνωση της οικονομίας με κριτήριο τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες. Για την Ελλάδα και την Ευρώπη του σοσιαλισμού.

Αυτό είναι το σχέδιο του ΚΚΕ για το σήμερα και το αύριο. Και είναι το μοναδικό «αντίπαλο δέος» στον σχεδιασμό του κεφαλαίου, που ενιαία υπηρετούν όλα τα άλλα κόμματα, ανεξάρτητα από διακηρύξεις και διαφορές.

Και μόνο τα προεκλογικά τους διλήμματα να δει κανείς, δεν είναι δύσκολο να το καταλάβει.

«Στασιμότητα και τέλμα ή πολιτική αλλαγή που θα σημάνει επενδύσεις, δουλειές και ασφάλεια;», είναι το κεντρικό δίλημμα που θέτει η ΝΔ, συμπληρώνοντας: «Σταθερότητα και ανάπτυξη ή αποσταθεροποίηση και περιπέτειες;».

Με τη φόρα από τη νίκη στις ευρωεκλογές, η ΝΔ διεκδικεί την αυτοδυναμία, για να ολοκληρωθεί η «πολιτική αλλαγή».

Σε τι συνίσταται όμως για το λαό αυτή η «αλλαγή»; Τι πραγματικά θα αλλάξει στη ζωή του μετά τις επόμενες εκλογές, όταν η ΝΔ γίνει κυβέρνηση, αυτοδύναμη ή όχι;

Η ΝΔ πλειοδότησε προεκλογικά σε αντιλαϊκά μέτρα, βλέποντας τον ΣΥΡΙΖΑ επί τέσσερα χρόνια να εφαρμόζει τη δική της πολιτική. Εχει δεσμευτεί για τους στόχους των μνημονίων και την τήρηση των συμφωνηθέντων με τους «θεσμούς».

Μπαίνει στην κούρσα της κυβερνητικής εναλλαγής με τις καλύτερες συστάσεις από διεθνείς καπιταλιστικούς «οίκους» και ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.

Με διαβεβαιώσεις προς τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ ότι θα διατηρηθεί το «υψηλό επίπεδο» εμπλοκής της Ελλάδας στους σχεδιασμούς τους στα Βαλκάνια και την ευρύτερη περιοχή.

Είναι βέβαιο επομένως ότι θα κάνει ό,τι μπορεί, για να ξεπεράσει τον εαυτό της, πιάνοντας το νήμα από εκεί που το άφησε ο ΣΥΡΙΖΑ. Κι όχι μόνο αυτό: Το ξελάσπωμα της πολιτικής της από τον ΣΥΡΙΖΑ τής δίνει τώρα τη δυνατότητα να γίνει ακόμα πιο επιθετική.

Να προωθήσει μεταρρυθμίσεις και αναδιαρθρώσεις που έχει ανάγκη το κεφάλαιο με ακόμα πιο γρήγορους ρυθμούς. Οι «συστάσεις» προς αυτήν την κατεύθυνση, που περιέχονται στην 3η «μεταμνημονιακή αξιολόγηση», είναι ενδεικτικές.

Αλλαγή επομένως θα δει ο λαός, αλλά όχι προς το καλύτερο. Αλλωστε, κάθε επόμενη κυβέρνηση δεν μπορεί παρά να είναι χειρότερη από την προηγούμενη, αφού «χτίζει» πάνω στο αντιλαϊκό πλαίσιο που ήδη υπάρχει και το ενισχύει.

Για παράδειγμα, το δεύτερο μνημόνιο των ΠΑΣΟΚ - ΝΔ ενσωμάτωσε το πρώτο και πρόσθεσε νέα αντιλαϊκά μέτρα, ενώ το τρίτο των ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - Ποτάμι αθροίστηκε στα δυο προηγούμενα, μαζί με τις μεταμνημονιακές δεσμεύσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, που φτάνουν μέχρι το 2060! Πάνω εκεί έρχεται τώρα να πλειοδοτήσει και να «χτίσει» η ΝΔ.

«Αλλαγή» προς όφελος του λαού δεν μπορεί να υπάρξει, όσο μένουν ανέγγιχτα και ενισχύονται όλα τα «υλικά» του δρόμου που μας έφερε έως εδώ. Αυτό είναι το συμπέρασμα από την κυβερνητική εναλλαγή όλων των προηγούμενων χρόνων, που επιβεβαίωσε και η «αριστερή» διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.

Επομένως, η «σταθερότητα» που εγγυάται η ΝΔ, αφορά τη συνέχιση της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής. Και ταυτόχρονα στέλνει μήνυμα «μηδενικής ανοχής» στο κίνημα, ότι οι στόχοι του κεφαλαίου είναι πέρα από κάθε αμφισβήτηση.

Οσο κι αν προσπαθεί να περάσει το μήνυμα ότι παραμένει ζωντανός στην κούρσα της κυβερνητικής εναλλαγής, για να συσπειρώσει τον κόσμο του μπροστά στις βουλευτικές εκλογές, στην πραγματικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ προετοιμάζεται για ήττα στις βουλευτικές εκλογές.

Δεν παύει πάντως να διαφημίζει το έργο του και κυρίως την αποφασιστικότητα που έδειξε τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια στο να ολοκληρώνει «μεταρρυθμίσεις» που οι προηγούμενοι άφηναν μισές, υπενθυμίζοντας στο κεφάλαιο ότι παραμένει μια αξιόπιστη εναλλακτική για τα συμφέροντά του.

Η αναγνώριση των υπηρεσιών του από τον πιο «σκληρό πυρήνα» της ΕΕ, και βέβαια από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, είναι το «βαρύ χαρτί» που κρατάει στα χέρια του για την επόμενη μέρα.

Σε κάθε περίπτωση, τα σημερινά προεκλογικά διλήμματα του ΣΥΡΙΖΑ δίνουν το περίγραμμα και της «αντιπολίτευσης» που θα ασκήσει αύριο, απέναντι σε μια κυβέρνηση της ΝΔ, αυτοδύναμη ή όχι.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζεται ότι στις εκλογές αναμετράται «η παράταξη του σκληρού νεοφιλελευθερισμού με μια παράταξη της κοινωνικής αλληλεγγύης» και θέτει το δίλημμα:

«Θα έχουμε μία κυβέρνηση της ΝΔ που έχει αποδείξει την ιδεοληπτική εμμονή της σε πολιτικές λιτότητας, ή μία κυβέρνηση που προσπαθεί να διευρύνει τις προοπτικές της κοινωνίας;». Ασκεί παράλληλα πίεση στο ΚΙΝΑΛ να ξεκαθαρίσει προεκλογικά τη στάση του για τις συνεργασίες της επόμενης μέρας.

Ο λαός γνώρισε τον ΣΥΡΙΖΑ σαν κυβέρνηση. Τον τιμώρησε στις ευρωεκλογές για τις αυταπάτες που σκόρπισε, την κοροϊδία που μοίρασε και την αντιλαϊκή πολιτική που συνέχισε, χωρίς όμως να ολοκληρωθεί το βήμα, όπως έδειξαν η νίκη της ΝΔ, η ενίσχυση του ΚΙΝΑΛ και η ανάδειξη διαφόρων ακροδεξιών - εθνικιστικών κομμάτων.

Κριτήριο για την «αντιπολίτευση» που θα ασκήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι επομένως η κυβερνητική θητεία του, όσο κι αν προσπαθεί να καμουφλαριστεί πίσω από «αυτοκριτικές» και «συμπεράσματα» τάχα από την ήττα στις ευρωεκλογές.

Καμιά θετική «έκπληξη» δεν έχει να περιμένει ο λαός από τον ΣΥΡΙΖΑ. Καμιά προσδοκία δεν πρέπει να τρέφει ότι θα ασκήσει αντιπολίτευση από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων. Το ακριβώς αντίθετο, μάλιστα.

Οπως δείχνουν τα προεκλογικά του διλήμματα, ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιδιώξει να ανανεώσει τις αυταπάτες για μια «αριστερή - προοδευτική» πλειοψηφία, ως αντίπαλο τάχα δέος στον «νεοφιλελευθερισμό» της ΝΔ, διεκδικώντας να ανακάμψει στην κυβέρνηση.

Το ίδιο έργο παίζεται και σε όλη την Ευρώπη, όπου τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, παλιά και νεότερα, διαφημίζουν τη λεγόμενη «κοινωνική ατζέντα» των ελαχιστότατων για τους εργαζόμενους και το λαό, με υποσχέσεις για ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι της καπιταλιστικής κερδοφορίας, κι αυτά για τους πιο φτωχούς και ευάλωτους.

Μπροστά στην κάλπη, οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα, η νεολαία πρέπει να ζυγίσουν καλά την ψήφο τους. Εχουν και την πείρα και τη δύναμη να ξεπεράσουν τα ψευτοδιλήμματα των αστικών κομμάτων. Να αχρηστεύσουν την παγίδα που στήνει ο ΣΥΡΙΖΑ, με τα «αντιδεξιά» ψευτοδιλήμματα.

Να μη «μεταγγίσουν» την ψήφο τους στη ΝΔ, που είναι κόμμα δοκιμασμένο στην υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής και θα αξιοποιήσει κάθε ψήφο για να την πάει ένα βήμα πιο πέρα. Να προσπεράσει το ΠΑΣΟΚ, που θέλει να αναδειχτεί σε ρυθμιστή των εξελίξεων μετεκλογικά, παίζοντας ρόλο καταλύτη στο σχηματισμό της επόμενης αντιλαϊκής κυβέρνησης.

Η κυβερνητική εναλλαγή είναι «οξυγόνο» για το αστικό σύστημα και γι' αυτό δεν μπορεί να δώσει διέξοδο στα οξυμένα προβλήματα και στα αδιέξοδα που αναπαράγει για το λαό η πολιτική στήριξης της ανταγωνιστικότητας και των κερδών του κεφαλαίου, όπου συμπλέουν όλες οι άλλες δυνάμεις.

Γι' αυτό, το δίλημμα για το λαό μπροστά στην κάλπη δεν μπορεί να είναι ποια κυβέρνηση θα πάρει τη σκυτάλη για να συνεχίσει την αντιλαϊκή επίθεση. Αλλά ποια δύναμη μπορεί να εγγυηθεί και να πρωταγωνιστήσει σε μια ισχυρή λαϊκή αντιπολίτευση την επόμενη μέρα, για τα δικά του συμφέροντα και τις ανάγκες. Κι αυτή η δύναμη είναι μόνο το ΚΚΕ!