Η δήλωση μέσα στη βδομάδα του κυβερνητικού εκπροσώπου, ότι ο «εθνικός λόγος» που θα επικαλεστεί ο πρωθυπουργός στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για τις βουλευτικές εκλογές της 7ης Ιούλη, είναι «η ανάγκη ομαλής πορείας της οικονομίας», όπως και η δήλωση του προέδρου της ΝΔ το βράδυ της περασμένης Κυριακής, που ζητώντας τις εκλογές έλεγε ότι «ο χρόνος μέχρι την τυπική λήξη της θητείας της κυβέρνησης φαίνεται μικρός, αλλά είναι αρκετός για να γίνει ακόμα μεγαλύτερη ζημιά στη χώρα. Ιδίως όταν διαγράφονται εθνικοί κίνδυνοι, αλλά και νέες απειλές στην οικονομία», τονίζοντας ότι «η Ελλάδα έχει ανάγκη από μια νέα κυβέρνηση με νωπή την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού. Που να διασφαλίζει τη σταθερότητα, αλλά και την προοπτική της σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία», δεν αποτελούν μόνο τα τυπικά προσχήματα που αξιοποιούνται κάθε φορά για την προσφυγή στις κάλπες και την εναλλαγή των αστικών κυβερνήσεων.

Αποτυπώνουν και κάτι ακόμα βαθύτερο, που εξηγεί και το λόγο που η κυβέρνηση, σε συμφωνία με τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ και τα άλλα αστικά κόμματα, αποφάσισε την άμεση προσφυγή στις κάλπες των βουλευτικών εκλογών, πέρα από την - αμφίβολη έτσι κι αλλιώς - προσπάθεια να «κλείσει την ψαλίδα» με τη ΝΔ και να περιορίσει τις απώλειες του κυβερνώντος κόμματος.

Πρόκειται για τις αντιλαϊκές «εκκρεμότητες» που βρίσκονται στο τραπέζι και για τις οποίες απαραίτητο είναι να ξεκαθαρίσει γρήγορα το «τοπίο» και να προκύψει η επόμενη κυβέρνηση, που να είναι όσο το δυνατόν πιο σταθερή, για να πάει ένα βήμα πιο πέρα την υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής και της επικίνδυνης ιμπεριαλιστικής εμπλοκής. Με «παρακαταθήκη» και αφετηρία βέβαια τις πολύ «υψηλές επιδόσεις» στην υλοποίησή τους, που έχει ήδη καταγράψει ο ΣΥΡΙΖΑ, και δεδομένο πως η «πολιτική αλλαγή» την οποία επαγγέλλεται η ΝΔ εγγυάται τον «πυρήνα» της αντιλαϊκής πολιτικής, τα συμφέροντα δηλαδή του κεφαλαίου.

Η «ανάγκη» αυτή γίνεται ακόμα πιο καθαρή, αν δει κανείς τη «μεγάλη εικόνα», όπως τον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό σε Ανατολική Μεσόγειο, Μ. Ανατολή και Βαλκάνια, που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, τροφοδοτώντας επικίνδυνους ανταγωνισμούς και αντιθέσεις.

Τα αστικά επιτελεία στην Ελλάδα ευθυγραμμίζονται πλήρως με τις ανησυχίες των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ για καθυστερήσεις και «κενά», που θα μπορούσε να προκαλέσει μια παρατεταμένη προεκλογική περίοδος στη χώρα μας, με δεδομένο τον ρόλο της και τις αποστολές που έχει αναλάβει για τη στήριξη των ιμπεριαλιστικών σχεδίων στην περιοχή.

Δεδομένη είναι, άλλωστε, η συμφωνία ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ και των υπόλοιπων αστικών κομμάτων στην ανάγκη να υπάρξει «συνέχεια» και «συναίνεση» σε ό,τι αφορά τους διχοτομικούς σχεδιασμούς στην Κύπρο, το παζάρι με την Τουρκία, που έχει μπει ήδη σε μια νέα, ακόμα πιο επικίνδυνη φάση του, «ακουμπώντας» κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, την παραπέρα προώθηση του σχεδίου της «ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης» στα Δυτικά Βαλκάνια, με στόχο η Ελλάδα να αναδειχτεί «ηγέτιδα δύναμη» στην περιοχή, για λογαριασμό βεβαίως της αστικής τάξης.

Ενδεικτικές είναι και όλες οι σχετικές «διαβεβαιώσεις» που έχει δώσει η ΝΔ για τη συνέχιση και εμβάθυνση της επικίνδυνης εμπλοκής στα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, για λογαριασμό της «αναβάθμισης» της αστικής τάξης και των συμφερόντων της.

Κατά την πρόσφατη επίσκεψη του Αμερικανού γερουσιαστή Μενέντεζ στην Αθήνα (ενός εκ των δύο συντακτών του νομοσχεδίου της Γερουσίας των ΗΠΑ για την Ανατολική Μεσόγειο), ο Κυρ. Μητσοτάκης σημείωνε στη συνάντησή τους πως το νομοσχέδιο Μενέντεζ «αναγνωρίζει τη σημασία της σχέσης των ΗΠΑ με την Ελλάδα, την Κύπρο και το Ισραήλ. Μία πολιτική η οποία ξεκίνησε από κυβερνήσεις της ΝΔ και υιοθετείται και από τη σημερινή κυβέρνηση», ενώ πλειοδοτώντας και εδώ έναντι του ΣΥΡΙΖΑ, σημείωνε ότι «προσβλέπουμε σε μία ακόμα μεγαλύτερη εμβάθυνση της στρατηγικής σχέσης Ελλάδας και ΗΠΑ».

Λίγες μέρες πριν, στις 18/4, οι αντιπρόεδροι της ΝΔ, Κ. Χατζηδάκης και Αδ. Γεωργιάδης, και οι τομεάρχες Εξωτερικών Γ. Κουμουτσάκος, Πολιτισμού Ολγα Κεφαλογιάννη, Υγείας Β. Οικονόμου και Ενέργειας Κ. Σκρέκας προσέρχονταν στην πρεσβεία των ΗΠΑ, για να συζητήσουν με τον Πάιατ την «πρόοδο» που έχει επιτευχθεί από τον Δεκέμβρη στην υλοποίηση του «Στρατηγικού Διαλόγου» με τις ΗΠΑ και «την ισχυρή, συνεχή στήριξη της ΝΔ για τη διμερή σχέση», όπως αναφερόταν από πλευράς της πρεσβείας. Η δε ΝΔ έλεγε τότε πως από τη μεριά της «τονίστηκε η σημασία που δίνει τόσο ως αντιπολίτευση σήμερα, όσο και ως κυβέρνηση αύριο, στη διεύρυνση και εμβάθυνση της στρατηγικής σχέσης Ελλάδας - ΗΠΑ».

Ο δε τομεάρχης Εξωτερικών της ΝΔ, Γ. Κουμουτσάκος, σε πρόσφατο συνέδριο, κάνοντας ακόμα πιο «λιανά» τα παραπάνω, έφερνε ως παραδείγματα τη συνεισφορά που θα μπορούσε να έχει μια μελλοντική κυβέρνηση ΝΔ στην εξομάλυνση π.χ. των σχέσεων Σερβίας - Κοσόβου, στην ακόμα μεγαλύτερη «αξιοποίηση» της Σούδας, στο μπάσιμο των ΗΠΑ στα σχήματα στρατιωτικής συνεργασίας της Ελλάδας με Κύπρο, Ισραήλ, Αίγυπτο κ.ο.κ.

Ξεχώριζε άλλωστε ως σχετικό «προτέρημα» για τη «γεωστρατηγική αναβάθμιση» που επιδιώκει η αστική τάξη το γεγονός της ταύτισης όλων των αστικών δυνάμεων, τη «συναίνεση για τις μεγάλες στρατηγικές επιλογές της χώρας». «Κανείς δεν αμφισβητεί σήμερα την ένταξη σε ΝΑΤΟ και ΕΕ, τις στρατηγικές σχέσεις με το Ισραήλ, ότι θα έχουμε και σχέσεις με άλλες δυνάμεις, που όμως δεν θα υποκαταστήσουν ποτέ ότι "ανήκομεν εις την Δύσιν". Μόνο τα άκρα δεν τα δέχονται», σημείωνε χαρακτηριστικά.

Εξίσου σημαντικές για το κεφάλαιο είναι και οι «εκκρεμότητες» στην οικονομία, κυρίως σε ό,τι αφορά τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που προβλέπονται στην 3η «μεταμνημονιακή αξιολόγηση», που δεν επιτρέπουν κωλυσιεργία και αναβολές.

Στα άμεσα «καθήκοντα» της όποιας επόμενης κυβέρνησης βρίσκονται μεταξύ άλλων η «αναμόρφωση» προς το χειρότερο των προνοιακών επιδομάτων που έχουν απομείνει, οι νέες ιδιωτικοποιήσεις και η ολοκλήρωση των προηγούμενων, η επιτάχυνση της εκκαθάρισης των «κόκκινων» δανείων με βάση το πλαίσιο που έχει διαμορφώσει η σημερινή κυβέρνηση και σηματοδοτεί ένταση εκβιασμών και πλειστηριασμών στα λαϊκά στρώματα, η παραπέρα «διεύρυνση της φορολογικής βάσης» με το νέο τσεκούρι στο αφορολόγητο από 1/1/2020 ή με όποιον άλλο τρόπο θεωρηθεί απαραίτητος προκειμένου να πιάνονται οι στόχοι για τα «ματωμένα πλεονάσματα» κ.ά.

Η ΝΔ όχι μόνο δηλώνει σε όλους τους τόνους ότι «θα σεβαστεί πλήρως» όλες τις αντιλαϊκές δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η σημερινή κυβέρνηση, έχοντας βέβαια δώσει παραπάνω από αρκετά «δείγματα γραφής», ψηφίζοντας το προηγούμενο διάστημα το 3ο μνημόνιο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και τους εφαρμοστικούς του νόμους, αλλά επιπλέον «δεσμεύεται» στην αστική τάξη ότι μπορεί να απογειώσει παραπέρα την καπιταλιστική κερδοφορία, με ακόμα περισσότερες φοροαπαλλαγές και προνόμια για τους επιχειρηματικούς ομίλους, προωθώντας παραπέρα την αντεργατική επίθεση και κάνοντας προσπάθεια να κερδίσει ακόμα περισσότερο «δημοσιονομικό χώρο» για μέτρα στήριξης του κεφαλαίου.

Και εδώ δηλαδή μια ενδεχόμενη κυβερνητική εναλλαγή όχι μόνο δεν θα σηματοδοτήσει κάποια «αναστροφή της πορείας», όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ για να προπαγανδίσει τα ψεύτικα διλήμματα και να φουσκώσει τον κάλπικο διπολισμό, αλλά τη συνέχιση της ίδιας αντιλαϊκής πορείας, πάνω στις ράγες που στρώνουν τα «θέλω» των επιχειρηματικών ομίλων και οι συμφωνίες κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και «θεσμών», τις οποίες δεσμεύεται ότι θα τηρήσει η ΝΔ, πλειοδοτώντας σε αντιλαϊκά μέτρα.

Η μεγάλη αυτή «εικόνα», που ξεπροβάλλει ήδη για την επόμενη μέρα, κάνει πιο καθαρό και το πραγματικό δίλημμα για τον λαό, μπροστά στις επερχόμενες εκλογές: Αν με την ψήφο του θα δυναμώσει το δρόμο που μας έφερε έως εδώ, ή απέναντι στην κοινή «ατζέντα» του κεφαλαίου, που δεσμεύονται ότι θα υλοποιήσουν τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο και η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ και σημαίνει ένα νέο γύρο αντιλαϊκής επίθεσης και βαθύτερης εμπλοκής στα ιμπεριαλιστικά σχέδια, θα ενισχύσει το ΚΚΕ για να δυναμώσει τον δικό του αγώνα από την επόμενη μέρα, για να «βάλει δύσκολα» στην αντιλαϊκή πολιτική, να πάρει ανάσες, να περάσει στην αντεπίθεση, για να έρθουν στην «ημερήσια διάταξη» οι δικές του ανάγκες.