ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Τετάρτη 1 Ιούνη 2011
Σελ. /32
Καημός τους η σωτηρία του συστήματος

Παπαγεωργίου Βασίλης

Χτες ο ΣΥΝ δημοσιοποίησε την απόφαση της ΚΠΕ, που συνεδρίασε το περασμένο Σαββατοκύριακο. Αναφέρει μεταξύ άλλων: «Το ερώτημα είναι αν η κυβέρνηση και η τρόικα έχουν το δικαίωμα να δεσμεύσουν τον τόπο σε μια διαρκή και συνεχώς βαθύτερη ύφεση με προοπτική τη φτώχεια, την ανεργία και την εξαθλίωση. 'Η αν ο ελληνικός λαός και γενικότερα οι λαοί της Ευρώπης έχουν το δικαίωμα να ακολουθήσουν άλλο δρόμο».

Ποιο δρόμο; Απαντά η ηγεσία του ΣΥΝ: «Η απάντηση λοιπόν είναι: δημοκρατία τώρα (...) Είναι αναγκαίο να γίνουν άμεσα εκλογές, να κατατεθούν οι εναλλακτικές προτάσεις. Να αποφασίσει (σ.σ. ο λαός) αν θέλει μια κυβέρνηση υποταγμένη στους καταναγκασμούς μιας ατελείωτης σειράς Μνημονίων ή αν θέλει τον εναλλακτικό δρόμο: την απαλλαγή από το Μνημόνιο, την επιθετική αναδιαπραγμάτευση του χρέους και την ανάπτυξη μέσα από την αναδιανομή του πλούτου, τη στήριξη των χαμηλότερων εισοδημάτων και την προώθηση της σταθερής και μόνιμης απασχόλησης (...) Αυτός είναι ο δρόμος που θα μας βγάλει από την κρίση».

Απ' τη σκοπιά αυτή μέμφεται «κυβέρνηση και τρόικα» γιατί «προωθούν ένα δεύτερο μνημόνιο (...) στην πραγματικότητα, πρόκειται για ένα ενιαίο σχέδιο εγκαθίδρυσης του νεοφιλελευθερισμού ως μόνιμου και αναλλοίωτου οικονομικού δόγματος για όλες τις χώρες της ΕΕ».

Η ηγεσία του ΣΥΝ καμώνεται πως δεν γνωρίζει ότι έννοιες όπως δημοκρατία, οικονομία δεν υπάρχουν γενικώς, ούτε υπερίπτανται πάνω και πέρα από τάξεις. Αποκτούν κάθε φορά το πρόσημο της τάξης που εξουσιάζει, σήμερα της αστικής τάξης, που κατέχει τα μέσα παραγωγής και καρπώνεται τον κοινωνικά παραγόμενο πλούτο. Σε συνθήκες καπιταλιστικής οικονομίας και αστικής δημοκρατίας, και μάλιστα μεσούσης της καπιταλιστικής κρίσης, δεν υπάρχει παρά ένας δρόμος, αυτός που ακολουθούν κυβέρνηση, τρόικα, ΕΕ. Κοροϊδεύει το λαό όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο. Οποιος δηλαδή, όπως η ηγεσία του ΣΥΝ, ισχυρίζεται ότι μπορεί με πολιτική ρύθμιση και παρέμβαση ο καπιταλισμός να εξανθρωπιστεί, να απαλλαγεί από τις κρίσεις του, ότι μπορεί να ισορροπήσουν οι δικές του ανάγκες για κέρδη και οι ανάγκες του λαού και να ικανοποιούνται αμφότερες.

Υπάρχει πράγματι άλλος δρόμος για το λαό. Αλλά όχι στα «χωράφια» του καπιταλισμού. Ο δρόμος της πάλης και της σύγκρουσης με την εξουσία των μονοπωλίων, στην προοπτική μιας ανάπτυξης που στο κέντρο της θα έχει τον εργαζόμενο άνθρωπο, με αξιοποίηση όλων των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας υπέρ του λαού, με απόδοση σ' αυτόν του πλούτου που αυτός παράγει.

Κολλημένος με τον αντισοβιετισμό

Υπάρχει και άλλος... αρχιερέας της «συναίνεσης» εκτός από τον πρωθυπουργό. Και αυτός τη θέλει και οδύρεται γι' αυτήν και είναι - ίσως - έτοιμος και να θυσιαστεί γι' αυτήν. Και δεν είναι άλλος από τον υπουργό Περιφερειακής Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας Μ. Χρυσοχοΐδης.

Που παίρνει σβάρνα τα ραδιόφωνα και ορκίζεται στο όνομα και την αναγκαιότητα της «συναίνεσης».

Αλλά δεν κάνει μόνο αυτό. Μιλώντας χτες στο «Ράδιο 9», υπήρξε... καταλυτικός! Το πολιτικό σύστημα της χώρας - είπε - ευθύνεται για δύο πολύ αρνητικά πράγματα: «Το ένα είναι το πελατειακό κράτος. Ουσιαστικά διαμορφώσαμε έναν κρατικό καπιταλισμό και γύρω του μαζεύτηκαν διάφοροι προσοδοθήρες. Δημιουργήσαμε έτσι μια "σοβιετική" κάπως πραγματικότητα». Το δεύτερο αρνητικό, σύμφωνα με τον υπουργό, ήταν η δημιουργία μιας αντιπαραγωγικής οικονομίας «με την καταστροφή της παραγωγικής βάσης της χώρας και τη δημιουργία μιας εισαγωγικής οικονομίας, αντιδημιουργικής».

Εύκολα θα μπορούσε να σχολιάσει κάποιος, ότι τα σοβιέτ δεν έχουν, ούτε θα μπορούσαν να έχουν, καμία σχέση με τις ελεεινότητες του καπιταλισμού και του πολιτικού του προσωπικού, του οποίου είναι σημαίνον στέλεχος και για τη θεμελίωση του οποίου μόχθησε και συνεχίζει να μοχθεί και ο ίδιος, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για όσους συνειδητά προσπαθούν να αμαυρώσουν το σοσιαλισμό συγκρίνοντάς τον με τις δικές τους πομπές.

Αλλά πέρα από αυτό, καλό είναι να μην ξεχνάει ότι και αυτός και το ΠΑΣΟΚ, όπως και η ΝΔ, θιασώτες της ΕΕ, του Μάαστριχτ, της ελευθερίας κίνησης του κεφαλαίου, ενίσχυσαν τους καπιταλιστές αλλά σε τομείς που έβγαζαν εύκολο και γρήγορο κέρδος, κατέστρεψαν πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας ενισχύοντας τις εισαγωγές, που τάχα τώρα καταριούνται, όπως π.χ. στην αγροτική οικονομία, και όλ' αυτά σε βάρος των εργαζομένων, του λαού. Αυτοί είναι οι καταστροφείς, ας τους στείλει ο λαός, μαζί και τους καπιταλιστές στα αρχεία της Ιστορίας.

Εικόνες απ' το μέλλον...

Σχεδόν το 10% των βρεφών που γεννήθηκαν πέρυσι στην πόλη Πόρτσμουθ του Οχάιο, βρέθηκε θετικό σε ναρκωτικές ουσίες. Στην ίδια πόλη εμφανίζονται τα υψηλότερα ποσοστά θανάτων από υπερβολική δόση συνταγογραφούμενων φαρμάκων. Η πλειονότητα των νέων προμηθεύεται συνταγογραφούμενα ναρκωτικά από εμπόρους ή άλλους χρήστες που έχουν πρόσβαση σε ιατρικές συνταγές, ενώ τα εγκλήματα που σχετίζονται με ναρκωτικά και συνταγογραφούμενα χάπια διαρκώς αυξάνονται...

Είναι μόνο μερικά από τα στοιχεία που αναδημοσιεύονται από άρθρο των «New York Times» σε κυριακάτικη εφημερίδα.

Στα παραπάνω έρχονται να προστεθούν τα συμπεράσματα από διεθνείς έρευνες, σύμφωνα με τα οποία μόνο σε μια δεκαετία (1994 - 2004) στις ΗΠΑ, οι θάνατοι από μεθαδόνη και τα περιστατικά υπερβολικής δόσης από τη συγκεκριμένη ουσία αυξήθηκαν κατά 390%!

Την ίδια στιγμή στη χώρα μας, η κυβέρνηση έχει ήδη δώσει το «πράσινο φως» για τη συνταγογράφηση υποκατάστατων, ισχυριζόμενη ότι έτσι θα χτυπηθούν το παράνομο εμπόριο, το έγκλημα, η ζήτηση ναρκωτικών και βαφτίζει το συγκεκριμένο εγχείρημα «θεραπεία». Η χορήγηση ουσιών όμως, όπως δείχνει η εμπειρία, οδηγεί σε ανεξέλεγκτη διάθεση των υποκατάστατων, σε εκτροπή των συνταγογραφούμενων ουσιών στη μαύρη αγορά, αύξηση των προβλημάτων σωματικής και ψυχικής υγείας του πληθυσμού που τα λαμβάνει και συνακόλουθη αύξηση της συνδεόμενης θνησιμότητας, λόγω παράλληλης χρήσης ουσιών. Πάνω απ' όλα θα διαιωνίζει το πρόβλημα της εξάρτησης, καθώς οι χρήστες δε θα έχουν πρόσβαση σε υπηρεσίες ψυχοκοινωνικής στήριξης και, επομένως, την προοπτική ψυχικής απεξάρτησης.


Θέλουν να βαθύνουν την εκμετάλλευση...

Γρηγοριάδης Κώστας

ΚΑΙ ΟΙ «ΣΟΦΟΙ» ΑΝΑΛΥΤΕΣ, οι γνώστες των οικονομικών θεμάτων, καλόγνωμοι και σώφρονες, «βγήκαν» σε εφημερίδες, ραδιόφωνα και κανάλια για να μας νουθετήσουν.

«Εντάξει», μας λένε, «θεμιτός», «λογικός» και «αναμενόμενος» ο θυμός του κόσμου, τους «κατανοούμε», τους «καταλαβαίνουμε», πλην, όμως, δε γνωρίζουν όχι μόνο από οικονομία, αλλά και από ...πρακτική αριθμητική.

Στην συνέχεια, μας παραθέτουν απλά τα νούμερα: Το κράτος - λένε - εισπράττει 50 δισ. ευρώ και οι δαπάνες του είναι 75 δισ. ευρώ. Αρα όσο κι αν αντιδράτε, όσο κι αν φωνάζετε, δε γίνεται τίποτε.

Κι εμείς τώρα πρέπει να φέρουμε το χέρι στο μέτωπο, να «'ρθουμε στα συγκαλά» μας, να ξανασκεφθούμε την οργή μας και να δούμε την αμείλικτη πραγματικότητα, ζητώντας αν είναι δυνατόν και συγνώμη.

Μόνο που στη δική τους «πρακτική αριθμητική» ξεχνάνε ότι ο Ελληνας εργαζόμενος πληρώνει τους τόκους των δανείων, που έφαγαν οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές και οι βιομήχανοι.

Οπως, επίσης, και τα δανεικά κονδύλια της Ολυμπιάδας που τσέπωσαν οι γερμανικές, γαλλικές και αμερικάνικες πολυεθνικές, καθώς και τις στρατιωτικές δαπάνες που μοιράζονται επίσης οι ίδιοι, ενώ πληρώνουμε κι από πάνω για να τους βοηθάμε στο Αφγανιστάν και τη Λιβύη.

Εξυπακούεται ότι πληρώνουμε και το ...μερίδιο όλων των παραπάνω, αφού η σχέση τους με την Εφορία συνίσταται στο τρίπτυχο «φοροαπαλλαγή - φοροελάφρυνση - ρύθμιση χρεών».

Αυτά η «πρακτική αριθμητική» δεν τα λέει. Οπως και αδυνατεί να απαντήσει στο ερώτημα πώς θα ζήσει κάποιος με τα χρήματα που προβλέπει η Συλλογική Σύμβαση που υπέγραψε η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ.

Υπάρχει, όμως, μια άλλη ...«πρακτική» που τα εξηγεί όλα. Η «πρακτική» της εκμετάλλευσης των εργαζομένων που οι κυβερνήσεις κάνουν ό,τι μπορούν για να την διαιωνίσουν και να την βαθύνουν.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Ο μπαμπούλας του χρέους

Χτες, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ έδωσε συνέντευξη Τύπου, όπου το Παρατηρητήριο του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ (ένα νέο όργανο ενσωμάτωσης) παρουσίασε τις θέσεις του για την κρίση, το χρέος και τις επιπτώσεις τους. Ούτε η στιγμή, αλλά, κυρίως, ούτε το θέμα είναι τυχαία. Την ώρα που η κυβέρνηση με το λεγόμενο «μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα» ετοιμάζεται να σαρώσει ό,τι έχει απομείνει από τα εργατικά δικαιώματα, η πλειοψηφία επικεντρώνει την προσοχή της στα δημοσιονομικά και στο χρέος. Επικεντρώνει, δηλαδή, σε αυτό που κυβέρνηση και πλουτοκρατία εδώ και ένα χρόνο εκβιάζουν τους εργαζόμενους, τους απειλούν για να αποδεχτούν τα αντεργατικά μέτρα. Κυβέρνηση και πλειοψηφία της ΓΣΕΕ εμφανίζονται να υποστηρίζουν διαφορετικές απόψεις. Στην πραγματικότητα, στέκονται στην ίδια πλευρά. Η θέση του ενός τροφοδοτεί τη θέση του άλλου.

Η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι με τα μέτρα, η χώρα θα μπορέσει να βγει στις αγορές και τα δημοσιονομικά του κράτους θα γίνουν βιώσιμα. Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και οι καθηγητές του Παρατηρητηρίου λένε ότι με τα μέτρα, το χρέος δεν είναι βιώσιμο. Και οι δύο, όμως, περιστρέφουν τη συζήτηση γύρω από το χρέος. Αντί η ΓΣΕΕ να σκέφτεται και να αγωνιά για την επιβίωση των εργαζομένων, ανησυχεί για τη βιωσιμότητα του χρέους, λες και το προκάλεσαν οι εργαζόμενοι. Ανησυχεί, δηλαδή, για τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας και πώς αυτά θα διευθετηθούν πληρώνοντας, αντικειμενικά, οι εργαζόμενοι. Επιχειρεί να εμπλέξει τους εργαζόμενους στην αντιπαράθεση και στον πόλεμο που γίνεται μεταξύ τμημάτων του κεφαλαίου. Προτείνει, μάλιστα, και ως «λύση», ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ για την Ευρώπη. Μόνο που το σχέδιο Μάρσαλ για την Ευρώπη και τη μεταπολεμική Ελλάδα, δεν ήταν τίποτα άλλο, παρά το εργαλείο ενίσχυσης της εξουσίας των αστικών τάξεων στην τότε Ευρώπη, το σχέδιο διασφάλισης και ενίσχυσης των μονοπωλίων, το όπλο με το οποίο ο ιμπεριαλισμός με την πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ, τσάκισε τα μεταπολεμικά λαϊκά κινήματα στην Ευρώπη. Ηταν σχέδιο ενίσχυσης του ευρωπαϊκού καπιταλισμού και όχι των εργαζομένων.

Στον ίδιο στόχο αποβλέπει και η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, αποδεικνύοντας και με αυτές τις προτάσεις της, ότι επί της ουσίας συμπορεύεται με το κεφάλαιο και τη στρατηγική του. Οπως ακριβώς κάνει και με τη θέση της για τη «διαρθρωτική ανταγωνιστικότητα» που δήθεν θα ωφελήσει τους εργαζόμενους. Γιατί ο ανταγωνισμός, όποιο επίθετο και να βάλεις μπροστά, οδηγεί αναγκαστικά και αμετάκλητα την εργατική τάξη σε ακόμα μεγαλύτερη εκμετάλλευση, σε χειροτέρευση της θέσης της. Ο ανταγωνισμός είναι ο δίδυμος αδελφός της κερδοφορίας που όσο αυξάνεται τόσο αυξάνουν τα κέρδη για τα μονοπώλια. Και καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι το νέο «φρούτο» του Παρατηρητηρίου, το «think tank» της ΓΣΕΕ, όπως το αποκάλεσε ο γενικός της γραμματέας και επικεφαλής της ΔΑΚΕ, χρηματοδοτείται από το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμείο, στα πλαίσια της «θεσμικής αναβάθμισης» της ΓΣΕΕ. Και ως εκ τούτου, αυτός που πληρώνει... παραγγέλνει και το τραγούδι.


Γιάννης ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ



Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ