ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Πέμπτη 1 Μάρτη 2018
Σελ. /24
ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟ ΓΕΝΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ «ΑΤΤΙΚΟΝ»
Η Υγεία του λαού στο ράντζο

Η άθλια κατάσταση στις γενικές εφημερίες αποτελεί έκφραση της εμπορευματοποιημένης Υγείας, της πολιτικής που θεωρεί την Υγεία του λαού «κόστος»
Η άθλια κατάσταση στις γενικές εφημερίες αποτελεί έκφραση της εμπορευματοποιημένης Υγείας, της πολιτικής που θεωρεί την Υγεία του λαού «κόστος»
Το Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο «Αττικόν» είναι ένα από τα μεγαλύτερα νοσοκομεία της χώρας. Στο «Αττικόν» εργάζονται πάνω από 1.800 εργαζόμενοι με όλων των ειδών τις εργασιακές σχέσεις ενώ απευθύνεται σε πληθυσμό πάνω από 2 εκατομμύρια κατοίκους σε κάθε γενική εφημερία, δηλαδή κάθε 4 μέρες (Δυτική Αθήνα, Πειραιάς, νησιά Αιγαίου). Ταυτόχρονα, είναι νοσοκομείο αναφοράς σε καθημερινή βάση για μια σειρά από εξειδικευμένες κλινικές, ιατρικές πράξεις και υπηρεσίες Υγείας που προσφέρει λόγω του χαρακτήρα του (πανεπιστημιακό).

Μετά από μαζικότατη Γενική Συνέλευση, το Σωματείο Εργαζομένων πήρε απόφαση για κινητοποίηση στο υπουργείο Υγείας στις 7 Μάρτη, με αφορμή το θέμα των ράντζων και των συνθηκών της γενικής εφημερίας. Αυτή η κινητοποίηση είναι συνέχεια προηγούμενων ενεργειών του σωματείου (μάζεμα υπογραφών από το προσωπικό, ανακοίνωση προς τους ασθενείς, συνέντευξη Τύπου).

Το θέμα των ράντζων είναι μία από τις εκφράσεις του γενικού προβλήματος που αντιμετωπίζουν ασθενείς και εργαζόμενοι. Για παράδειγμα, σε νοσοκομεία της επαρχίας δεν υπάρχουν ράντζα γιατί απλούστατα δεν υπάρχουν γιατροί βασικών ειδικοτήτων, οπότε ο ασθενής διακομίζεται αλλού.

Σε αυτά τα προβλήματα μπορεί να προσθέσει κανείς όσον αφορά το «Αττικόν»: Τις 5 κλειστές από τις 14 χειρουργικές αίθουσες, τους ολόκληρους μήνες για να κλείσει κανείς ραντεβού στα εξωτερικά ιατρεία, την έλλειψη μαγνητικού τομογράφου, τις τραγικές ελλείψεις στην Ψυχιατρική κλινική και σε άλλα τμήματα και άλλα πολλά που αντικειμενικά οδηγούν το λαό στην ιδιωτική Υγεία και τους επιχειρηματικούς ομίλους, που θησαυρίζουν στο χώρο.

Ράντζο σημαίνει άθλιες συνθήκες νοσηλείας για τους ασθενείς...

Κάποια στοιχεία που περιγράφουν την αθλιότητα: «Πλημμύρισμα» του νοσοκομείου με ράντζα και φορεία στους διαδρόμους όλων των κλινικών (σχεδόν πάντα περισσότερα από 120 - όσο δηλαδή άλλες 4 κλινικές!). Δεκάδες διασωληνωμένοι σε κλινικές και ορόφους, αφού σε λειτουργία είναι 16 από τα 27 κρεβάτια Μονάδας Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ).

Μετά από κάθε γενική εφημερία υπάρχει το εξής τραγικό δίλημμα σε όλες τις Χειρουργικές κλινικές: «Στο άδειο κρεβάτι θα μπει ο ασθενής του ράντζου ή το χειρουργείο της επόμενης μέρας;»... Σε όλες τις Παθολογικές κλινικές αντίστοιχα: «Θα μπει ο ασθενής με το λοιμώδες νόσημα ή ο ογκολογικός ασθενής;»...

Σε κάθε μέρα γενικής εφημερίας εξετάζονται 1.000 - 1.400 ασθενείς, ενώ η πληρότητα των κλινών είναι σταθερά στο 120%.

...και κανιβαλικές συνθήκες εργασίας για τους υγειονομικούς

Κάποια στοιχεία που περιγράφουν την εντατικοποίηση: Εξακολουθούν η στέρηση αδειών και ρεπό, οι συνεχείς μετακινήσεις από τμήμα σε τμήμα που προστίθενται στη μισθολογική εξαθλίωση, στην περικοπή εφημεριών και υπερωριών, στις απλήρωτες βάρδιες, στο πάγωμα ακόμα και νόμιμων αποφάσεων μετατάξεων από τα υπηρεσιακά συμβούλια. Πότε ένας νοσηλευτής είναι στο χειρουργείο, πότε στα επείγοντα, πότε πάει και βοηθάει σε κάποια κλινική.

Πάνω από 350 κενές οργανικές θέσεις. Τα ωράρια εργασίας παραβιάζονται και με «ακραίο» τρόπο, όπως το ίδιο άτομο να κάνει 10 νυχτερινές βάρδιες σε 1 μήνα, να δουλεύει τρεις 8ωρες βάρδιες μέσα σε δύο 24ωρα. Ο μέσος όρος στις Παθολογικές και άλλες κλινικές είναι 2 νοσηλευτές για 40 ασθενείς.

Η κατάσταση αυτή συνεχίζεται εδώ και πολλά χρόνια και δεν αφορά μόνο το «Αττικόν» αλλά όλα τα νοσοκομεία, παρά τις διαφοροποιήσεις.

Ποιος φταίει;

«Φταίνε οι ασθενείς», «φταίνε οι γιατροί και οι νοσηλευτές», «φταίει το ΕΚΕΠΥ και το ΕΚΑΒ». Αυτά λέγονται από κυβερνητικούς κύκλους (νυν και πρώην) και από ανθρώπους της διοίκησης...

Θα ήταν αστείο να πιστέψει κάποιος πως ένας ασθενής που χρήζει εισαγωγής σε νοσοκομείο περιμένει πότε θα εφημερεύσει το «Αττικόν», ενώ τις υπόλοιπες μέρες κάνει υπομονή στο σπίτι του. Ακόμα πιο αστείο θα ήταν να νομίζει κανείς πως οι γιατροί κάνουν εισαγωγή ασθενών για να κάνουν αχρείαστες εξετάσεις. Γελοίο θα ήταν να πιστέψει κανείς πως το ΕΚΑΒ έχει «στοχοποιήσει» το «Αττικόν» και μεταφέρει όλα τα περιστατικά εκεί.

«Το "Αττικόν" είναι 4βάθμιο νοσοκομείο και δε θα έπρεπε να εφημερεύει». Αυτό λέγεται από κάποιους λίγους που θέλουν το νοσοκομείο «μαγαζάκι» για τις υγειονομικές μπίζνες τους. Εν ολίγοις, αναπαράγουν το δίλημμα του τύπου «νοσοκομείο - ελίτ για λίγους, με πολλά έσοδα» ή «νοσοκομείο της σειράς και με χαμηλού επιπέδου παροχές».

Το θέμα, όμως, είναι πώς το «Αττικόν», και κάθε νοσοκομείο, θα εφημερεύει και θα παρέχει υψηλού επιπέδου υπηρεσίες Υγείας και όχι πώς δε θα εφημερεύει καθόλου ή επιλεκτικά. Αυτή η λογική είναι ξένη για το λαό και τους υγειονομικούς.

Αν υπήρχε Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας;

Ενας τεράστιος όγκος περιστατικών θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί με όρους Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, ολιγοήμερης ή ακόμα και βραχείας νοσηλείας. Ας αναρωτηθεί όμως ο καθένας: Πού θα μπορούσε να γίνει αυτή η νοσηλεία; Η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας που έχουν ανάγκη ο λαός και οι υγειονομικοί έχει καμία σχέση με αυτό που υπήρχε, με αυτό που υπάρχει ή με τα εκτρώματα των ΤΟΜΥ;

Απαιτούμε Κέντρα Υγείας που διαθέτουν όλες τις αναγκαίες υπηρεσίες υγιεινής και ασφάλειας της εργασίας, ψυχικής υγείας, προγεννητικού ελέγχου, δημόσιας υγείας, κατ' οίκον νοσηλείας, κοινωνικές υπηρεσίες (προστασίας παιδιών, ηλικιωμένων), οδοντιατρεία, φαρμακεία. Με στελέχωση με γιατρούς όλων των βασικών ειδικοτήτων. Πλήρη και σύγχρονο ιατρομηχανολογικό εξοπλισμό για εργαστηριακές διαγνωστικές εξετάσεις. Να διασφαλίζουν τη δημόσια υγεία, την πλήρη καταγραφή, τη συστηματική και εξειδικευμένη παρακολούθηση, την πρόληψη, την έγκαιρη διάγνωση, τη δευτερογενή πρόληψη πρόσθετων κινδύνων ασθενειών από χρόνια νοσήματα.

Οχι λοιπόν ΤΟΜΥ για απλή συνταγογράφηση, όχι φράχτη προς τα νοσοκομεία, όχι μπλόκο (gate keeping στη γλώσσα των μάνατζερ της Υγείας) του λαού προς τις υπηρεσίες Υγείας που είναι αναγκαίες. Γιατί ο κάθε νοήμων γνωρίζει πως ο φράχτης αυτός θα πηδηχτεί όταν οι ανάγκες της Υγείας δεν καλύπτονται ούτε στο ελάχιστο.

Ποιος λοιπόν εμπόδισε την κυβέρνηση να φτιάξει τέτοια Κέντρα Υγείας στη Δυτική Αθήνα; Κανείς.

Τα νοσοκομεία δεν είναι αποθήκες ασθενών

Αυτό που προκαλεί το πρόβλημα και εμποδίζει τη λύση είναι η ίδια η πολιτική της κυβέρνησης, αυτής και των προηγούμενων. Αυτό που στο «Αττικόν» εκφράζεται με τα ράντζα και το άθλιο καθεστώς της εφημερίας και σε άλλα νοσοκομεία εκφράζεται αλλιώς το προκάλεσαν όλες οι αστικές κυβερνήσεις και όλες οι διορισμένες διοικήσεις τους. Είναι έκφραση της εμπορευματοποιημένης Υγείας, της πολιτικής που θεωρεί την Υγεία του λαού «κόστος». «Κόστος» για το κεφάλαιο και το κράτος του είναι να ανοίξουν οι κλειστές κλινικές και κλίνες, να γίνουν προσλήψεις μόνιμων γιατρών, νοσηλευτών, διοικητικών, να υπάρχει μαγνητικός τομογράφος. Κόστος θεωρείται ακόμα και μια μικρή ανάσα όπως να ανοίξουν το Λοιμωδών (Νοσοκομείο «Αγία Βαρβάρα») ως σύγχρονο δημόσιο δωρεάν νοσοκομείο.

Καπιταλιστική ανάπτυξη θα πει: Να είναι «κόστος» η Υγεία του λαού την ίδια ώρα που θησαυρίζουν οι επιχειρηματίες του χώρου της Υγείας και όπου η κυβέρνηση προορίζει τεράστια πακέτα χρηματοδότησης και φοροελάφρυνσης για τους επιχειρηματικούς ομίλους.

Η προάσπιση της Υγείας του λαού δεν μπορεί να περιμένει. Αποτελεί προτεραιότητα για τους εργαζόμενους και το λαό της Δυτικής Αθήνας και των γύρω περιοχών, που στην πλειοψηφία τους είναι εργαζόμενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, νεολαία από τις φτωχογειτονιές, σπουδαστές των ΤΕΙ που ούτε απέξω δεν μπορούν να περάσουν από τα ιδιωτικά μεγαθήρια της Υγείας και τις μεγάλες διαγνωστικές αλυσίδες.


Γιώργος ΣΙΔΕΡΗΣ
Αντιπρόεδρος του ΔΣ του Σωματείου Εργαζομένων στο Νοσοκομείο «Αττικόν»



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ