ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Πέμπτη 1 Δεκέμβρη 2022
Σελ. /24
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
ΚΡΙΤΙΚΗ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ
Ξεκινά το Φεστιβάλ Ολυμπίας

«Η Μεγάλη Ρήξη»
«Η Μεγάλη Ρήξη»
Κινηματογραφική βδομάδα που μας φέρνει το πολύ σημαντικό και αγαπημένο μας 25ο Φεστιβάλ Ολυμπίας και την 22η Camera Zizanio από αύριο Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου μέχρι και το Σάββατο 10 Δεκεμβρίου, στον Πύργο, στην Αμαλιάδα και άλλες πόλεις και χωριά της Ηλείας. Θα παρακολουθήσουμε προβολές, εργαστήρια, αφιερώματα και πολλές εκδηλώσεις που πλαισιώνουν το φεστιβάλ διά ζώσης, αλλά και μέσω της ψηφιακής πλατφόρμας του φεστιβάλ, η οποία θα είναι διαθέσιμη από τις 10 έως τις 18 Δεκεμβρίου, με μια ευρεία επιλογή ταινιών από τα διαγωνιστικά προγράμματα του φεστιβάλ και με ξεχωριστά αφιερώματα μόνο online. 78 ξεχωριστές κινηματογραφικές ταινίες για παιδιά και νέους, μοιρασμένες σε τέσσερα διαγωνιστικά προγράμματα, θα προβληθούν στο Δημοτικό Θέατρο «Απόλλων» του Πύργου και στο «Cine Cinema» της Αμαλιάδας, και 216 ταινίες φτιαγμένες από παιδιά και για παιδιά θα προβληθούν στην 22η Camera Zizanio, δηλαδή στην Ευρωπαϊκή Συνάντηση Νεανικής Οπτικοακουστικής Δημιουργίας. Περισσότερες πληροφορίες για το φεστιβάλ στην ιστοσελίδα https://olympiafestival.gr/ και στην πλατφόρμα https://online.olympiafestival.gr/. Η στήλη θα βρίσκεται εκεί και θα επανέλθει με αφιέρωμα.

Την Κυριακή 27 Νοεμβρίου έπεσε η αυλαία του 16ου Φεστιβάλ Ελληνικού Ντοκιμαντέρ - docfest και απονεμήθηκαν συνολικά 14 βραβεία και τιμητικές διακρίσεις σε ταινίες που ξεχώρισαν για την κινηματογραφική τους αρτιότητα και την υψηλή τους αισθητική. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουμε με ιδιαίτερη χαρά ταινίες για τις οποίες έχουμε γράψει στο παρελθόν, την τιμητική διάκριση στον σκηνοθέτη Λεωνίδα Βαρδαρό για την ταινία του «Γυναίκες μαχήτριες, η τριπλή απελευθέρωση», το βραβείο μοντάζ στον Τζανέτο Κομηνέα για την ταινία του Προκόπη Δάφνου «Γιάννης Καλαντζόπουλος, εξ απαλών ονύχων», το βραβείο μουσικής στην συνθέτρια Αννα Στερεοπούλου για την ταινία της Δήμητρας Ζήρου «Into the land of Ice and Fire» και το 1ο βραβείο καλύτερης ταινίας ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους στην σκηνοθέτη Αλεξάνδρα Μαϊολέττι για την ταινία της «Οι μαθητές του Ουμπέρτο Πρίμο».

Αναμφισβήτητα, οι «Μέρες του '36» του Θόδωρου Αγγελόπουλου, που κυκλοφορούν σε επετειακή επανέκδοση 50 χρόνων από τη «NEW STAR» σε συνεργασία με την οικογένειά του, είναι μια σπουδαία ταινία που πρέπει να δουν και οι νεότερες γενιές και να ξαναθυμηθούν οι παλιότερες. Γυρίστηκε το 1972, κατά τη διάρκεια της απριλιανής δικτατορίας, είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Αγγελόπουλου και εντάσσεται μαζί με τον «Θίασο» και τους «Κυνηγούς» στην τριλογία της Ιστορίας. Η ταινία γεννήθηκε μέσα απ' την ανάγκη του δημιουργού να μιλήσει για τη δικτατορία μέσα σε συνθήκες δικτατορίας. Ετσι, αποφάσισε να γυρίσει σε μια προηγούμενη δικτατορία, αυτή του Μεταξά.

Ολοκληρώθηκε χτες το βράδυ το Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, με τη βράβευση του Εμίρ Κουστουρίτσα ως τιμώμενου προσώπου του φεστιβάλ, μαζί με τους Ελληνες σκηνοθέτες Δήμο Αβδελιώδη και Τάκη Σπετσιώτη. Στη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε ο μεγάλος Σέρβος σκηνοθέτης, μίλησε για όλα. Σαν ένας «οργισμένος Βαλκάνιος» απάντησε σε έναν καταιγισμό ερωτήσεων με ευθύτητα, προβληματισμό και χιούμορ. Μίλησε με ανησυχία για τον πόλεμο στην Ουκρανία, θυμίζοντας ότι ο πόλεμος δεν ξεκίνησε πέρσι αλλά από το 2014. Αναφέρθηκε με θαυμασμό στον Κόκκινο Στρατό, «αφού αυτός κέρδισε τον Χίτλερ και όχι οι Αμερικανοί», αλλά και στον αποκλεισμό του από το Φεστιβάλ των Καννών λόγω σκηνής στην ταινία του «On the Milky Road», που δείχνει ΝΑΤΟικούς στρατιώτες να εισβάλλουν σε χωριό και να σκοτώνουν τον κόσμο. Πέρα όμως από το αμιγώς πολιτικό σκέλος της συζήτησης, αναφέρθηκε και στην τέχνη του, τον κινηματογράφο και τις σύγχρονες προκλήσεις. Αναφέρθηκε στις πλατφόρμες που αλλάζουν το τοπίο, τόσο στο περιεχόμενο και τη μορφή των ταινιών, όσο και στον κίνδυνο να μην υπάρχουν πλέον κινηματογραφικές αίθουσες. Καυτηρίασε τις επιλογές των διεθνών φεστιβάλ και τις «επιλεγμένες» ταινίες που προβάλλουν, οι οποίες ενταγμένες στο πλαίσιο του politically correct βάζουν εμπόδια στην ελευθερία του δημιουργού, σημειώνοντας ότι δυστυχώς τις σπουδαίες ταινίες δεν μπορούμε να τις ανακαλύψουμε, διότι δεν παίρνουν διανομή...

Δυο ταινίες ξεχωρίζουν αυτήν τη βδομάδα.

Η Μεγάλη Ρήξη / La Fracture / Κατρίν Κορσινί / 2021 / 98 λεπτά

Η Ραφ και η Ζουλί φτάνουν στα Επείγοντα ενός ασφυκτικά γεμάτου νοσοκομείου, το βράδυ μιας διαδήλωσης των Κίτρινων Γιλέκων στο Παρίσι. Το εξουθενωμένο προσωπικό και οι εξοργισμένοι και τραυματισμένοι διαδηλωτές θα κάμψουν τις βεβαιότητες και τις προκαταλήψεις του ζευγαριού...

Η «Μεγάλη Ρήξη» συγκεντρώνει όλες τις προϋποθέσεις ώστε να χαρακτηριστεί μια από τις καλύτερες ταινίες που παίχτηκαν φέτος στις ελληνικές αίθουσες. Είναι μια φρέσκια κοινωνική ματιά στο σήμερα, μια κραυγή αγωνίας για το αύριο και επιτέλους μια ταινία που δεν χρειάζεται να γίνει «κραυγαλέα» για να μιλήσει για τις σχέσεις των ομόφυλων ζευγαριών. Με αφορμή μια επίσκεψη του ζευγαριού στα επείγοντα ενός νοσοκομείου τις μέρες των διαδηλώσεων των «Κίτρινων Γιλέκων», ξεδιπλώνονται μια σειρά ζητημάτων με πρωταρχικό την τραγική κατάσταση στο χώρο της Υγείας. Ενα θέμα τόσο επίκαιρο, τόσο με την πανδημία, όσο και αυτές τις μέρες που ξηλώνεται το σύστημα Υγείας στη δική μας χώρα και απεργούν οι υγειονομικοί στα δημόσια νοσοκομεία. Είναι άραγε μόνο υπόθεση των υγειονομικών να απεργήσουν για να μην περάσει το κατάπτυστο νομοσχέδιο; Την απάντηση θα τη βρείτε στην ταινία. Είναι άραγε «τοπικό φαινόμενο» της Γαλλίας η βία και η καταστολή του αστικού κράτους στις διαδηλώσεις και τις απεργίες; Την απάντηση θα τη βρείτε στα δημοσιεύματα των τελευταίων ημερών για την καταστολή στους υγειονομικούς, και όχι μόνο. Η αλήθεια είναι ότι και στην ταινία δεν φαίνεται να προβάλλονται τα «Κίτρινα Γιλέκα» ως οργανωμένη λύση, αλλά κυρίως ως εκτόνωση απέναντι στην κυβέρνηση Μακρόν και με την ολοένα και μεγαλύτερη λαϊκή δυσαρέσκεια που εκδηλώνεται λόγω των αντιλαϊκών μέτρων του κεφαλαίου στην Ευρωζώνη συνολικότερα. Ακόμα όμως και αν χρησιμοποιήσουμε την οπτική αυτή σαν όχημα, στη συγκεκριμένη ταινία ξεπροβάλλουν οι φιγούρες των διαδηλωτών - εργατών που προβληματίζουν τον θεατή. Φαίνονται ξεκάθαρα η ανέχεια και η καταπίεση της εργατικής τάξης. Φαίνεται η αυξανομένη εντατικοποίηση στον χαρακτήρα της νοσηλεύτριας που κάνει έκτη συνεχόμενη εφημερία σε μια βδομάδα. Με αφορμή το πρωταγωνιστικό ζευγάρι που δεν ανήκει στην εργατική τάξη, η Κορσινί ουσιαστικά δεν ταρακουνάει απλώς τους «βολεμένους», που κι αυτοί ξεβολεύονται σιγά σιγά, αλλά και τους ίδιους τους εργάτες που δεν αντιδρούν. Το σπουδαιότερο όμως όλων που βλέπουμε στην ταινία είναι η αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζομένων, των διαδηλωτών και του νοσηλευτικού προσωπικού. Μια σπουδαία υπενθύμιση της ταξικής συνείδησης αυτών που παράγουν τον πλούτο. Για τη ρεαλιστική απεικόνιση της κοινωνίας που βράζει χωρίς να γίνεται «διδακτική», κι άλλα τόσα που θα ανακαλύψετε στη θέασή της, να την προσθέσετε στις ταινίες που αξίζει να δείτε αυτή τη χρονιά.

Η Νύχτα της 12ης / La Nuit du 12/ Ντομινίκ Μολ/ 2022/ 115 λεπτά

Αργά ή γρήγορα, κάθε αστυνομικός συναντά μια υπόθεση που παραμένει ανεξιχνίαστη και τον στοιχειώνει. Για τον Γιοχάν Βιβέ, που έχει μόλις διοριστεί επικεφαλής στην εγκληματολογική ομάδα της Γκρενόμπλ, αυτή θα είναι η δολοφονία της Κλαρά. Η μια ανάκριση διαδέχεται την άλλη, οι ύποπτοι δεν τελειώνουν και ο Βιβέ έχει όλο και περισσότερες αμφιβολίες. Ενα μόνο είναι σίγουρο, ότι το έγκλημα έγινε τη νύχτα της 12ης.

Βασισμένο στο βιβλίο της Πολίν Γκενά, προσπαθεί μέσα από την αστυνομική ιστορία να πραγματευτεί τη σχέση μεταξύ ανδρών και γυναικών, στηριγμένο στην έξαρση των δολοφονιών των γυναικών. Ανεξαρτήτως πρόθεσης, παρακολουθούμε ένα δυσεπίλυτο μυστήριο και κυρίως τη στάση των αντρών απέναντι στη δολοφονία και όσα αποκαλύπτονται για το παρελθόν του θύματος. Χωρίς να γνωρίζουμε εάν ήταν στις προθέσεις του σκηνοθέτη να διαχωρίσει τα φύλα και τα συναισθήματά τους, δείχνει αρκετά ευαίσθητους τους ντετέκτιβ ως προς το θύμα, σε αντιδιαστολή με τους μάρτυρες - υποψήφιους δολοφόνους που κατακρίνουν τη ζωή του θύματος. Ετσι εάν ήθελε να «διαχωρίσει» τα φύλα και τις απόψεις τους, ουσιαστικά δεν τα κατάφερε. Το γεγονός ότι υπάρχουν περισσότεροι άντρες ντετέκτιβ απ' ό,τι γυναίκες, κι έτσι άντρες λύνουν το μυστήριο των δολοφονιών που διαπράττουν άντρες, σκεπτικό που τίθεται κατά τη διάρκεια της ταινίας, πέφτει στο κενό και δεν θέτει κάποια ουσιαστική διαφορά στην επίλυση του μυστηρίου. Προφανώς οι προσδοκίες του σκηνοθέτη για προβληματισμό σε αυτό το ζήτημα δεν βρήκαν ανταπόκριση ούτε στο σενάριο ούτε και στον τρόπο που το χειρίστηκε...


Π. Α.


Το ΚΚΕ αποχαιρετά με σεβασμό τον σκηνοθέτη Λεωνίδα Τριβιζά

Με ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της ΚΕ, το ΚΚΕ αποχαιρετά τον σπουδαίο θεατράνθρωπο Λεωνίδα Τριβιζά, σημειώνοντας:

«Αποχαιρετούμε με σεβασμό τον σκηνοθέτη Λεωνίδα Τριβιζά, έναν άνθρωπο που συνέβαλε σημαντικά στην εξέλιξη του νεοελληνικού θεάτρου και την ανάδειξη πρωτοπόρων έργων της παγκόσμιας δραματουργίας.

Ο Λεωνίδας Τριβιζάς πίστευε στην κοινωνική αποστολή του Θεάτρου, στην ανάγκη πολιτικής παρέμβασης, στην αναζήτηση και ανάδειξη "άγνωστων" έργων, καθώς και στη στήριξη της εγχώριας δραματουργίας. Αν και πιο γνωστός είναι για την ανασύσταση του Θεάτρου "Πορεία", σημαντική στιγμή της προσφοράς του αποτέλεσε η δημιουργία του πρώτου του θεατρικού σχήματος "Κυκλικό Θέατρο", που με την κυκλική σκηνή του καταργούσε την απόσταση θεατή και ηθοποιού. Ελαχιστοποιώντας έτσι το κόστος των θεατρικών υποδομών, διευκόλυνε την ίδρυση μικρών μόνιμων θεάτρων στις γειτονιές, στις μικρές πόλεις και κωμοπόλεις.

Με την "υπογραφή" του Λεωνίδα Τριβιζά άναψαν τα φώτα της "Μαγικής Πόλης" των Μίκη Θεοδωράκη και Μάνου Χατζιδάκι, το καλοκαίρι του 1963 στο Θέατρο "Παρκ".

Η πρώτη και η τελευταία σκηνοθετική δουλειά του έγιναν σε συνεργασία με τον θίασο του Κώστα Καζάκου, ενώ υπήρξε ο σκηνοθέτης της παράστασης "Η Μάνα" του Μπρεχτ, με επεξεργασία, διασκευή και ενορχήστρωση της μουσικής του Αϊσλερ από τον Θάνο Μικρούτσικο, με τον οποίο έχει συνεργαστεί και σε άλλες του παραστάσεις.

Το ΚΚΕ εκφράζει τα θερμά του συλλυπητήρια στην οικογένεια και στους οικείους του».



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ