«Το περιβάλλον δεν αποτελεί προς το παρόν κατηγορία ύψιστης προτεραιότητας στη χώρα μας και χρειάζεται πολύς δρόμος για να καμφθούν κοινωνικές και συντεχνιακές αντιλήψεις και οργανωμένα συμφέροντα». Κάπως έτσι ξεκινά στη συνέντευξή του ο τέως. Ενα ερώτημα που δημιουργείται στον μέσο αναγνώστη είναι πώς αυτό που το γνωρίζει κι ο τελευταίος πολίτης της χώρας το ανακάλυψε εκείνος ως ειδικός και με μακρά και έντονη παρουσία στον οικολογικό χώρο ύστερα από ενάμιση χρόνο υπουργική θητεία; Τα έργα και οι μέρες της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ από την κατάληψη της εξουσίας το ...σωτήριο έτος 1981 και μετά, μόνο οικολογικά δεν μπορούν να χαρακτηριστούν. Τι να πρωτοθυμηθούμε; Τις γενιές αυθαιρέτων, που εξακολουθούν να νομιμοποιούνται προς άγραν ψήφων εντός δασικών εκτάσεων που έκαψαν για να τα οικοπεδοποιήσουν τα «δικά τους» μη προνομιούχα παιδιά; Τις επεκτάσεις των βιομηχανιών στο Λεκανοπέδιο. Τη μονοσήμαντη πολιτική υπέρ του ΙΧ, παρά την υφιστάμενη ατμοσφαιρική ρύπανση; Την ουσιαστική διάλυση του τρένου; Τη σαφή αντίθεση και ουσιαστικά πολεμική ενάντια στο τραμ; Το στρεβλό αγροτικό μοντέλο και τις συνεχιζόμενες τρικλοποδιές στις βιολογικές καλλιέργειες; Την παραχώρηση των ακτών στους ξενοδόχους; Τη χωρίς όρους και όρια θαλάσσια ρύπανση κτλ. κτλ.
Ο κ. Ευθυμιόπουλος, όμως, έκανε ακόμα μια «σημαντική» αποκάλυψη λέγοντας ότι «ο Κ. Λαλιώτης είχε ένα τεράστιο πεδίο αρμοδιοτήτων, που προφανώς είχε διαμορφώσει ένα σύστημα προτεραιοτήτων και αξιών κυρίως γύρω από τα μεγάλα και δημόσια έργα. Θα έλεγα ότι το περιβάλλον δεν ήταν ποτέ το κύριο αντικείμενο του κ. υπουργού». Χωρίς να διαφωνήσουμε στο παραμικρό θα συμπληρώναμε ότι το περιβάλλον κ. Ευθυμιόπουλε ποτέ δεν είχε ενδιαφέρον από την παράταξη που υπηρετήσατε με αποκορύφωμα τα συνταγματικά εκτρώματα, που προέκυψαν διά χειρός Βενιζέλου και η τότε αντίδρασή σας ήταν από χλιαρή ως ανύπαρκτη. Δε σας είδαμε να τον καταγγέλλετε, ούτε κοντά στους διαδηλωτές πρώην συντρόφους σας που τους γυρίσατε την πλάτη για να μη δυσαρεστήσετε τους νέους συναγωνιστές (sic) σας. Αλλά και τα δημόσια έργα του προϊσταμένου σας δεν είδαμε να τα κριτικάρετε. Το αντίθετο, μάλιστα. Τα επικροτήσατε και τα χειροκροτήσατε με θέρμη. Αεροδρόμιο στα Σπάτα, μετρό, όπως και τα Ολυμπιακά έργα. Αρα προς τι η απογοήτευση και η πικρία σας;
Ο οικολόγος - τεχνοκράτης, σύμφωνα με το χαρακτηρισμό της εφημερίδας, επισημαίνει ότι «το σύστημα της Ελλάδας είναι αυστηρώς υπουργικό, άρα τον κύριο λόγο της χάραξης της πολιτικής τον έχουν οι υπουργοί». Το πολιτικό μας σύστημα, φίλε Ηλία, είναι πρωθυπουργικό και το γνωρίζεις άριστα. Ο ίδιος ομολογείς, ότι η επιλογή σου ανήκε αποκλειστικά στον πρωθυπουργό κι όχι στον κ. Κώστα Λαλιώτη. Ενα το κρατούμενο. Ετσι, oi βασικές γραμμές της ασκούμενης πολιτικής ανήκουν στον Κώστα (τον Σημίτη κι όχι τον Λαλιώτη). Αρα, το να αφήνεις στο απυρόβλητο τον πρωθυπουργό είναι αφελές για να μην πούμε (που θα μπορούσαμε να πούμε) εκ του πονηρού. Ομως, εκτός από πρωθυπουργικό είναικαι καπιταλιστικό κι από κει, κι όχι από τον εκάστοτε υπουργό ΠΕΧΩΔΕ, ξεκινούν τα προβλήματα και οι δυσμορφίες. Η κατάντια σε κουρελόχαρτο του Ρυθμιστικού Αθήνας ή η μη δημιουργία του νομοθετημένου Ενιαίου Φορέα Περιβάλλοντος κτλ. εκεί οφείλονται. Δηλαδή, τι περίμενες από το ΠΑΣΟΚ; Να τα βάλει μ' αυτούς που το στήριξαν και το κρατούν στη διακυβέρνηση; Τουλάχιστον, χτεσινός εσύ δεν είσαι. Οσο για τα «οργανωμένα συμφέροντα» που λες, στο στρατόπεδό σας ανήκουν, όπως και οι «συντεχνίες» που κατήγγειλες, χωρίς να τις ονομάσεις βέβαια. Πριν από πολλά χρόνια ο Σαββόπουλος, πριν ενδυθεί κι αυτός το μανδύα του εκσυγχρονισμού έγραφε: «Κι έρχεται η στιγμή που θα αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις». Κι εσύ, φίλε Ηλία, αποφάσισες. Προς τι, λοιπόν, η πικρία και οι συνεντεύξεις; Εκτός κι αν έχεις υιοθετήσει τη λογική «κουβέντα να γίνεται». Ομως, είναι άνευ περιεχομένου και ουσίας. Οι διαφωνίες σου, όπως και των λοιπών συνοδοιπόρων σου είναι επί της διαδικασίας κι όχι επί της ουσίας.
Ενα από τα χιλιοειπωμένα συνθήματα του ΠΑΣΟΚ είναι η αποτελεσματικότητα και τα έργα που επιτελεί (με ξένα κόλλυβα φυσικά), και με βάση αυτά ζητά (ή εκβιάζει) την ψήφο των πολιτών σε κάθε εκλογική αναμέτρηση. Το εάν τα έργα αυτά είναι δραχμοβόρα (μετρό), περιττά (αεροδρόμιο) και εν πάση περιπτώσει όχι στις άμεσες προτεραιότητες των αναγκών της χώρας, είναι μια άλλη ιστορία, στην οποία πολλάκις έχουμε αναφερθεί από τη στήλη αυτή. Η Εγνατία Οδός αποτελεί όντως έργο άμεσης προτεραιότητας μια και η στόχευσή του ήταν η σύνδεση της Ανατολικής με τη Δυτική Ελλάδα και η σύντμηση του χρόνου (από 11,5 σε 6,5 ώρες για τη διαδρομή Ηγουμενίτσας-Εβρου). Το 1994, όταν ξεκίνησε με τις γνωστές παράτες και μακέτες το έργο, μας υποσχέθηκαν ότι η ολοκλήρωσή του (680 χιλιόμετρα) θα γινόταν το έτος 2000. Το 1994 παραδόθηκαν τα πρώτα 120 χιλιόμετρα, μετά κόπων και βασάνων (υπερβάσεων). Σήμερα, δυο χρόνια μετά το τελικό έτος παράδοσης, έχουμε φθάσει στα 160 χιλιόμετρα με τον προϋπολογισμό στο διπλάσιο της αρχικής εκτίμησης (σ.σ. από 550 δισ. σήμερα μιλάμε για 1,1 τρισ. δρχ.). Οσο για τις καταγγελίες περί μιζών, κακο-κατασκευών, παραλείψεων και λαθών πέφτουν σαν χαλάζι. Με τους σημερινούς ρυθμούς το έργο δε θα ολοκληρωθεί ούτε στο τέλος της τρέχουσας δεκαετίας.
ΟΙΚΟΑΛΙΕΥΜΑΤΑ
Διαβάσαμε ότι το τελευταίο διάστημα Αμερικανοί επιστήμονες ανακοίνωσαν πως οι προβλέψεις για τα καιρικά φαινόμενα θα είναι πολύ πιο ασφαλείς και για μεγαλύτερο βάθος χρόνου από το σημερινό, που δεν ξεπερνά το πολύ τις δυο βδομάδες. Η ανακοίνωση αυτή συνοδεύτηκε με πλήθος αντιρρήσεων εξαιτίας φαινομένων που δεν μπορούν να προβλεφτούν (ακραία καιρικά φαινόμενα κλπ.) επειδή οι μεταβλητές που υπεισέρχονται όχι απλά είναι πολλές, αλλά μερικές φορές είναι και μη μετρήσιμες. Πάντως, οποιαδήποτε πρόοδος επιτευχθεί ίσως φανεί σωτήρια για τα χιλιάδες θύματα που υπάρχουν κάθε χρόνο από την εκδήλωση ακραίων φαινομένων.
ΚΑΙ ΟΙΚΟΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ
Πριν από δεκαπέντε περίπου χρόνια κυκλοφόρησε το βιβλίο αυτό του David Dickson από τις εκδόσεις «Κάλβος» και μάλλον είχε «χαθεί» μέσα στον πακτωλό των τίτλων που εκδίδονταν τότε. Ομως, με τα όσα συμβαίνουν γύρω μας στην εποχή της «παγκοσμιοποίησης», όπου ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, χωρίς ουσιαστικό αντίπαλο, επιβάλλει τη θέλησή του και με τους θλιβερούς «ηγέτες» της Δύσης σε ρόλο οικιακής βοηθού να εκτελούν και την παραμικρή του επιθυμία, βιβλία όπως αυτό έρχονται να αναδείξουν ορισμένες πτυχές, όπως αυτή της σύγχρονης τεχνολογίας, που είτε υποτιμήθηκαν, είτε δε συζητήθηκαν ποτέ με τη σοβαρότητα που έπρεπε. Οπως σημειώνει ο συγγραφέας, «μόνο αν εννοήσουμε το βαθμό εξάρτησης της τεχνολογίας από την κυρίαρχη ιδεολογία της σύγχρονης κοινωνίας και συνάμα καταλάβουμε ότι η ίδια η τεχνολογία είναι ουσιαστικό στοιχείο των μηχανισμών διατήρησης των πολιτικών συστημάτων που υπάρχουν, μόνο τότε θα αντιληφθούμε πόσο χρήσιμη και αναγκαία είναι η ανάπτυξη της εναλλακτικής τεχνολογίας». Μια απάντηση στους οπαδούς της θεωρίας περί «ουδέτερης» τεχνολογίας και λοιπών ανοησιών που τόσο συχνά ακούμε και διαβάζουμε.