Την επιδιωκόμενη εξαφάνιση από τα κόμματα όλης της εσωτερικής λειτουργίας τους που διασφαλίζει ενός κάποιου τύπου συμμετοχή και έλεγχο μεταξύ ομοϊδεατών, τη βαφτίζουν «άμεση δημοκρατία». Το κυριότερο, προσπερνούν το γεγονός ότι ένα κόμμα πριν απ' όλα είναι μια ιδεολογική πλατφόρμα που αντιστοιχεί σε συγκεκριμένα οικονομικά - ταξικά συμφέροντα και η εξυπηρέτηση αυτής της πλατφόρμας είναι που επιβάλλει και την αντίστοιχη δομή και λειτουργία. Αυτή επιβάλλει και το συγκεκριμένο τρόπο ανάδειξης αρχηγού, για να καμώνεται πως μπορεί να πορεύεται αντιλαϊκά γιατί έχει την έγκριση της «βάσης».

Την εκλογή αρχηγού στο ένα από τα δύο αστικά κόμματα την βάπτισαν ήδη ύπαρξη σκληρής αντιπολίτευσης. Αλλαξε κάτι στην ιδεολογία της ΝΔ και ακόμα περισσότερο στην πολιτική της - πιστό αντίγραφο της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ; Κάνεις αντιπολίτευση σε κάτι που συμφωνείς; Και μάλιστα «σκληρή»;

Εχουν γνώση ότι ο κόσμος ξέρει, βλέπει. Τα πανηγύρια πάντα τελειώνουν κι έρχεται αμείλικτη η πραγματικότητα στο μεροκάματο που λείπει, στη σύνταξη που αργεί, στην αρρώστια που σκοτώνει, στην παιδεία που σε γυρνά στο «μη ερεύνα», στην πρόνοια του ομίλου φιλοπτώχων. Ξέρουν ότι οι από κάτω ψάχνουν, βρίσκουν, ξανά ανακαλύπτουν την ταξική συσπείρωση, την αλφαβήτα της ταξικής πάλης, την οργάνωση που απαιτείται, την ιστορία της αναγκαίας οργάνωσης που διδάσκει τι να προσέξεις ώστε τα πράγματα την επόμενη φορά να γίνουν καλύτερα...

Αυτό ακριβώς θέλουν να αποφύγουν και προσπαθούν να κρατηθούν στο παιχνίδι ως αξιόπιστοι. Σ' αυτό εντάσσουν και τη συμμετοχή της βάσης στην εκλογή αρχηγού. Και αν κάποιοι την πάνε παραπέρα, στη δυνατότητα συμμετοχής στις πολιτικές αποφάσεις, σε αρχηγικά κόμματα, είναι για να περνούν γραμμή πως συμμετοχή στην πολιτική είναι το χειροκρότημα του αρχηγού και της πολιτικής του. Αυτόν το φερετζέ λένε «κόμμα ανοιχτό στην κοινωνία». Αντε και το διαδίκτυο του ΓΑΠ. Μπορείς να του γράφεις ό,τι θέλεις. Αυτός αποφασίζει. Και πάνω στον οίστρο της «συμμετοχής» βγαίνουν και κάτι «αντιεξουσιαστές» που προσπαθούν να κρατηθούν στο παιχνίδι ως αξιόπιστοι και σου λένε για «άδειο κιβώτιο» αναφερόμενοι στον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας. Ασχετα πράγματα φαίνονται, μα όλα χρειάζονται για να μπορεί η εξουσιαστική μηχανή τους να πλασάρει το κύριο: Μακριά από το Κομμουνιστικό Κόμμα! Δεν υπάρχει ελπίδα εκεί.

Εχει λόγο να μεθοδεύει έτσι την προπαγάνδα της η αστική τάξη;

Οχι έναν και δυο, αλλά μια ολόκληρη πολιτική που όσο εναλλάσσονται οι αστικές κυβερνήσεις τόσο περισσότερο οξύνεται η αντεργατικότητά της. Τα επόμενα χρόνια από τη σκοπιά των αστών δεν είναι χρόνια κλεφτοπόλεμου με τους εργάτες για πέντε πάνω πέντε κάτω, αλλά για τσάκισμα και των τελευταίων κατακτήσεων, αντικατάστασή τους από ένα σύστημα όπου η τιμή πώλησης της εργατικής δύναμης θα καθορίζεται σε εντελώς άλλη βάση. Οπου ο εργάτης θα πρέπει μόνο ατομικά να φροντίζει για την αναπαραγωγή της δύναμής του κι έτσι ατομικά να μένει γονατιστός.

Το επιχειρούμενο για μια ακόμα φορά ιδεολογικό χτύπημα στο ΚΚΕ έχει μακριά στόχευση και άμεση.

Γνωρίζουν οι αστοί πως κάθε ένα από τα μέτρα που εξαγγέλλονται είναι αιτία ταξικής μάχης. Και γνωρίζουν ακόμα καλύτερα πως μόνο το ΚΚΕ στέκεται κάθε φορά στο ύψος της περίστασης και βγαίνει μπροστά στις ταξικές μάχες.

Για παράδειγμα, την ώρα που καταγγέλλουν δήθεν γενικά τα αντιασφαλιστικά μέτρα, στην πράξη εξειδικεύουν τη στήριξη που παρέχουν με επιχειρήματα για την ευαισθησία που πρέπει να επιδειχτεί ειδικά για τα ώριμα δικαιώματα. Περνάνε έτσι σαν αυτονόητη τη σφαγή στα δικαιώματα των νέων που καλούνται να μπουν στην αγορά εργασίας σα να μην υπήρχε τίποτα πριν απ' αυτούς, σαν να είναι υποχρεωμένοι να ξανακατακτήσουν ένα προς ένα όλα για τα οποία ποταμοί αίματος έχουν ήδη χυθεί.

Να ποια είναι η αιτία της μάχης. Οχι μόνο για τους παλιούς εργάτες, αλλά κύρια για τα νέα παιδιά. Αυτά που κινδυνεύουν αύριο να μη βρίσκουν κανέναν να απεργήσει μαζί τους. Κι όπως μπορούν να τους βεβαιώσουν οι σημερινοί 50άρηδες, το 1991 που καθιέρωσε τους νόμους Σιούφα είναι μόλις χτες κι ας νόμιζαν τότε πολλοί ότι ήταν νωρίς για να ανησυχούν.

Να, γιατί η επίθεση στο ΚΚΕ. Και γιατί η στρατηγική του καλεί την εργατική τάξη σε πάλη που να οδηγεί σε άλλο κοινωνικό σύστημα και γιατί η πολιτική του συσπειρώνει τους εργάτες ανεξάρτητα από ηλικία, χρώμα και φυλή για τους αγώνες που πρέπει να δοθούν τώρα κιόλας.

Η Πολιτική - Οικονομική Εξόρμηση που ξεκίνησε σήμερα, θα δώσει για μια ακόμα φορά την απάντηση που πρέπει. Αφορά στη συγκέντρωση δυνάμεων ικανών να δώσουν στην πράξη πραγματικά σκληρές μάχες.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΣΤΗ ΔΡΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ στις 17 Δεκέμβρη με το ΠΑΜΕ

ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ: Απαιτούν μείωση 7,5% μισθών και συντάξεων

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Χρονοδιάγραμμα με απτά μέτρα ζητεί η Κομισιόν από την Ελλάδα

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Η ΕΕ στηρίζει και απαιτεί

ΤΟ ΒΗΜΑ: Τα «Δεκεμβριανά» της Οικονομίας

Η ΑΥΓΗ: Επιδόματα αντί συντάξεων

ΤΟ ΠΑΡΟΝ: ΣΥΓΚΡΟΥΕΤΑΙ το χθες με το αύριο

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: ΝΕΟΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ο Αντώνης Σαμαράς

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: ΜΥΡΙΣΕ ΑΝΟΙΞΗ ΣΤΗ ΝΔ ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΛΟΓΗ ΣΑΜΑΡΑ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: ΙΣΧΥΡΟΣ ΗΓΕΤΗΣ

ΕΘΝΟΣ: ΣΑΜΑΡΑΣ με ολική επαναφορά

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Σαμαράς με την πρώτη

ΤΑ ΝΕΑ: Νίκη Σαμαρά με δεξιά στροφή

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: Ο ΣΑΜΑΡΑΣ ΑΡΧΗΓΟΣ

ΑΥΡΙΑΝΗ: ΓΚΡΕΜΙΖΕΙ Ο ΛΑΟΣ ΤΑ ΠΑΛΙΑ ΤΖΑΚΙΑ

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Η Βάση έδειξε τον δρόμο

Η ΧΩΡΑ: Θρίαμβος Σαμαρά

«Η εκλογή της ηγεσίας των κομμάτων από τους πολίτες και όχι από κλειστές ομάδες κομματικών στελεχών τα καθιστά περισσότερο ανοικτά στην κοινωνία και προσδίδει ιδιαίτερο κύρος στην ηγεσία που εκλέγεται με αυτόν τον τρόπο.(...) από τα προσωποπαγή, αρχηγικά και με περιορισμένο αριθμό μελών κόμματα περνούμε στα ανοιχτά, όπου οι πολίτες θα έχουν ουσιαστικότερο λόγο. Σήμερα στην εκλογή προέδρου, αύριο στη διαμόρφωση του κυβερνητικού τους προγράμματος, αργότερα στην ιδεολογική τους κατεύθυνση» (από το κύριο άρθρο στα ΝΕΑ).

«Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αποκτά πια μια ανταγωνιστική, σκληρή, αξιόμαχη και αξιόπιστη αξιωματική αντιπολίτευση (...) μπορεί όμως να αξιοποιήσει δημιουργικά την ύπαρξη ισχυρής ηγεσίας στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αναζητώντας τις συναινέσεις που έχει ανάγκη η χώρα για να ξεπεράσει τη σημερινή δραματική κατάσταση στο χώρο της πραγματικής οικονομίας» (από το κύριο άρθρο στην ΑΥΡΙΑΝΗ).

«Η δεξιά παράταξη - όπως άλλωστε και η λεγόμενη σοσιαλιστική - έχει εδραιωμένες σχέσεις με τους εκπροσώπους του τραπεζικού, βιομηχανικού, εμπορικού και εφοπλιστικού κεφαλαίου, όποιος και αν είναι ο αρχηγός της. Πραγματικός αρχηγός είναι το επιχειρηματικό εθνικό και υπερεθνικό συμφέρον. Και μ' αυτό τον γνώμονα, για τον μέσο πολίτη θα είναι μικρή η διαφορά όποιον κι αν έχει για πρωθυπουργό. Μέχρι να αποφασίσει ότι αρχηγός είναι ο ίδιος και υπηρέτες του οι πολιτικοί» (ο Γ. Παπαδόπουλος Τετράδης στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

«Στην κατοχική Ελλάδα πραγματοποιήθηκε από το κομματικό ιερατείο η μεγαλύτερη σφαγή "αιρετικών" κομμουνιστών σε όλη την Ευρώπη (...) να αποδεχτούμε ότι η προοπτική του κινήματος ήταν αδιέξοδη (...) ο τρόπος που πολιτεύτηκε το ΚΚΕ όπως επίσης και αυτός των εσωκομματικών κι εξωκομματικών αντιπολιτεύσεών του, δημιουργούν την ισχυρή πεποίθηση ότι ο δρόμος προς την κοινωνική απελευθέρωση ήταν εξαρχής ναρκοθετημένος (...) το κιβώτιο ήταν άδειο» (ο Γ. Αλμπάνης από το γνωστό «ΔΙΚΤΥΟ», στο ξαδερφάκι της «Ελευθεροτυπίας», την ΕΠΟΧΗ).