ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Τετάρτη 1 Νοέμβρη 2017
Σελ. /24
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
Συνεχίζεται η εικαστική έκθεση με έργα της Ρωσικής Πρωτοπορίας

Από την έκθεση
Από την έκθεση
Με μια πολύ ενδιαφέρουσα εκδήλωση, ειδικά για τους νέους καλλιτέχνες, συνεχίστηκε χτες το πρόγραμμα των παράλληλων εκδηλώσεων της εικαστικής έκθεσης με έργα - ψηφιακής ανατύπωσης - της Ρωσικής Πρωτοπορίας, στη Σχολή Καλών Τεχνών, που διοργανώνουν η ΚΟΒ Εικαστικών του ΚΚΕ και η ΟΒ της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών της ΚΝΕ.

Στην εκδήλωση με θέμα «Οι κόκκινοι καρποί του Οκτώβρη στην Τέχνη και τον Πολιτισμό» μίλησε η Ελένη Μηλιαρονικολάκη, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνη του Τμήματος Πολιτισμού της ΚΕ. Ανάμεσα στην ομιλία ακούστηκαν αποσπάσματα από κείμενα των Μπρεχτ, Ριντ, Βάρναλη, Καζαντζάκη και Φωτιάδη, που βοήθησαν το κοινό να κατανοήσει ακόμα περισσότερο αυτά που σημειώνονταν στην εισήγηση.

Η ομιλήτρια στάθηκε στα πρώτα διατάγματα της σοβιετικής κυβέρνησης που αφορούσαν την αναδιοργάνωση των τομέων της Τέχνης, τονίζοντας ότι από το 1917 έως το 1919 έγιναν κοινωνική ιδιοκτησία όλοι οι μεγάλοι χώροι παραγωγής και διανομής της Τέχνης καθώς και όλες οι καλλιτεχνικές σχολές. Ξεχωριστά αναφέρθηκε στα πρωτόγνωρα επιτεύγματα και κατακτήσεις της Επανάστασης και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης σε όλους τους τομείς της Τέχνης και του Πολιτισμού: Εικαστικά, αρχιτεκτονική, θέατρο, μουσική, πολιτιστική κληρονομιά, κινηματογράφος.

Ακόμα, ανέδειξε αντιφάσεις, αλλά και παραβιάσεις που πραγματοποιήθηκαν στο χώρο της Τέχνης, τονίζοντας όμως ότι, «παρ' όλα όσα συνέβηκαν, ο πιο κόκκινος καρπός της Οκτωβριανής Επανάστασης στην Τέχνη είναι ο σοσιαλιστικός ρεαλισμός, καθώς η σημασία του είναι πάντα ολόφρεσκη, όσο ο σοσιαλισμός εξακολουθεί να αποτελεί το μεγάλο αίτημα της εποχής μας. Για να γίνει όμως αυτό χρειάζεται οι καλλιτέχνες - δημιουργοί που επικροτούν την επαναστατική γραμμή του Οκτώβρη, τη στρατηγική γραμμή πάλης του Κόμματός μας για το σοσιαλισμό χωρίς στάδια και αυταπάτες περί βελτίωσης του καπιταλισμού, να απαλλαγούν το γρηγορότερο από τη διστακτικότητά τους απέναντι στη στρατευμένη στα κομμουνιστικά ιδανικά Τέχνη. Χωρίς καμιά καθυστέρηση χρειάζεται να συγκρουστούν με τα αστικά και οπορτουνιστικά παραμύθια ότι η στράτευση βλάπτει τάχα την Τέχνη και της στερεί την αμεροληψία και με θάρρος να σηκώσουν ψηλά τη σημαία του σοσιαλιστικού ρεαλισμού. Δε χρειάζεται αμεροληψία όταν έχεις ταξικό πόλεμο με αντίπαλους που κάθε άλλο παρά ουδέτεροι και αμερόληπτοι είναι. Χρειάζεται Τέχνη αιχμηρή, με αγκάθια, όπως του Μαγιακόφσκι, χρειάζεται Τέχνη ωφελιμιστική, όπως το τονίζει ο Βάρναλης. Οσο πιο επιτακτικά αναδείχνεται η αναγκαιότητα του σοσιαλισμού στις μέρες μας, τόσο πιο έντονα προβάλλει η επικαιρότητα της Τέχνης που θα εκφράζει αυτήν την αναγκαιότητα και θα διαπαιδαγωγεί μαχητές για να την υπερασπιστούν (...)».

Υπενθυμίζουμε ότι η έκθεση, που ήδη την έχουν επισκεφτεί πολλοί σπουδαστές και καθηγητές της Σχολής, αλλά και εικαστικοί, θα διαρκέσει έως την Παρασκευή 3 Νοέμβρη.

Αύριο, Πέμπτη, στις 19.00, στον κινηματογράφο της Σχολής, όπου θα πραγματοποιηθεί σεμινάριο με θέμα «Οκτωβριανή Επανάσταση, η μήτρα του σύγχρονου κινηματογράφου», θα μιλήσει, μέσα από παραδείγματα σοβιετικών ταινιών της περιόδου και προβολή σχετικών αποσπασμάτων τους, ο σκηνοθέτης και μέλος του Τμήματος Πολιτισμού της ΚΕ του ΚΚΕ Κώστας Σταματόπουλος.

Ο «Θείος Βάνιας» στο θέατρο «Ανεσις»

Το ιστορικό και παγκόσμια αναγνωρισμένο για τη δραματουργική του αξία έργο του Τσέχοφ «Θείος Βάνιας» ανεβαίνει από τις 14 Νοέμβρη, κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στο ανακαινισμένο θέατρο «Ανεσις» (Λ. Κηφισίας 14, Αμπελόκηποι, Τηλ. 2107488881-2), σε σκηνοθεσία Δημοσθένη Παπαδόπουλου, ο οποίος επιστρέφει στη σκηνή και με την ιδιότητα του ηθοποιού μετά από απουσία επτά χρόνων, δίπλα στην Θάλεια Ματίκα και τον Βασίλη Μπισμπίκη. Τη μετάφραση και τη δραματουργική επεξεργασία υπογράφει ο ίδιος ο σκηνοθέτης.

Στα 1861, στη Ρωσία του τσάρου, προωθείται μια σειρά μεταρρυθμίσεων για την τυπική κατάργηση της δουλείας, ενώ η επαρχία συνθλίβεται από τις επιδημίες, τη φτώχεια και την παντελή έλλειψη κάθε βασικής υποδομής. Γέννημα των συνθηκών και προπομπός των ιδεών που αργότερα θα εκφραστούν μέσω της Οκτωβριανής Επανάστασης, είναι ο «Βάνια». Η διαχείριση ενός οικογενειακού κτήματος, ιδιοκτησίας του γαμπρού του Βάνια, για τον οποίο ο τελευταίος εργάζεται με πίστη και προσήλωση, αποτελεί τον πυρήνα γύρω από τον οποίο αναπτύσσεται μια ιστορία για τα οράματα, τις ιδέες, τα πάθη και τις ανθρώπινες σχέσεις.

ΒΑΝΙΑΣ (...) Θά 'θελα να μπορούσα να διαγράψω το παρελθόν. Να ξυπνήσω ένα πρωί, να έχει ήλιο και ησυχία και ν' αρχίσω μια καινούργια ζωή. Να μην υπάρχει παρελθόν. Ν' αρχίσω απ' την αρχή. Αλλά πώς ν' αρχίσω; Με τι ν' αρχίσω; (Μετάφραση Δημοσθένης Παπαδόπουλος).

Σκηνικά: Σταύρος Λίτινας. Κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη. Παίζουν: Δημοσθένης Παπαδόπουλος, Θάλεια Ματίκα, Βασίλης Μπισμπίκης, Σοφία Πανάγου, Θεόδωρος Κανδηλιώτης, Δημήτρης Διακοσάββας, Δημήτρης Καπετανάκος, Μάνος Καζαμίας.

«Κοριολανός» κάθε Δευτέρα και Τρίτη

Το Θέατρο ΣΗΜΕΙΟ παρουσιάζει τον «Κοριολανό» του Ουίλιαμ Σαίξπηρ σε σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Διαμαντή, από 6 Νοέμβρη έως 16 Γενάρη, κάθε Δευτέρα και Τρίτη.

Λιμός σαρώνει τη Ρώμη. Ο Γάιος Μάρκιος Κοριολανός, εθνικός ήρωας, πολεμιστής γενναίος και αλαζόνας, απεχθάνεται το λαό. Στο μεταξύ ξεσπάει πόλεμος με τους εχθρούς των Ρωμαίων, τους Βόλσκους, από τον οποίο ο Κοριολανός γυρνάει θριαμβευτής. Κατευθυνόμενος και χειραγωγούμενος από τους πολιτικούς της άρχουσας τάξης, αλλά και από την ίδια του τη μητέρα, τη Βολούμνια, ο Κοριολανός μπλέκει σ' ένα πολιτικό παιχνίδι και καταλήγει στην εξορία. Ζητώντας εκδίκηση, συμμαχεί με τον θανάσιμο εχθρό, δικό του και της Ρώμης, τον Βόλσκο πολέμαρχο, Τούλλο Αουφίδιο, και βαδίζει ενάντια στην πατρίδα του. Ο αδιάλλακτος χαρακτήρας του και η πολιτική άγνοια που τον οδήγησαν στην εξορία γίνονται και η αιτία του θανάτου του, στα χέρια των νέων του συμμάχων.

Μετάφραση: Ερρίκος Μπελιές. Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Διαμαντής. Σκηνογραφία: Μικαέλα Λιακατά. Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα. Φωτισμοί: Αννα Σμπώκου. Βοηθός Σκηνοθέτη: Βικτόρια Στιμπέλσκι. Διανομή: Ιωάννης Παπαζήσης: Κοριολανός. Παρθενόπη Μπουζούρη: Βολούμνια - Αουφίδιος. Στάθης Μαντζώρος: Μενένιος - Βόλσκος συνωμότης. Ορόρα Μαριόν: Βρούτος - Βιργίλια. Αρτεμις Γρύμπλα: Επαναστάτης - Κομίνιος - Βαλέρια - Βόλσκος άρχοντας. Νικόλας Μίχας: Επαναστάτης - Σικίνιος - Λάρκιος - Νικάνωρ.

Ισορροπίες...

Δεν πέφτουμε από τα σύννεφα διαβάζοντας το σχολιασμό της εμμονικής αντικομμουνιστικής εφημερίδας «Δημοκρατία» για τη νέα ταινία του Π. Βούλγαρη «Το τελευταίο σημείωμα». Ο Μ. Κοττάκης, που έγραψε το σχετικό άρθρο χτες, διαπιστώνει ότι πρόκειται για... «στρατευμένο» έργο και προφανώς δεν αντιστέκεται στον αντικομμουνιστικό πειρασμό. Επιβεβαιώνει κι αυτός με τη σειρά του την αμηχανία που νιώθει το σινάφι του απέναντι στο μεγαλείο που εκπέμπουν οι 200 κομμουνιστές εκτελεσμένοι από τους ναζί την Πρωτομαγιά του 1944. Μια αμηχανία που τελικά το μόνο που αφήνει σε τέτοιες «πένες», είναι το αναμάσημα της θεωρίας των δύο άκρων, της ταύτισης των φασιστών με τους κομμουνιστές. Ετσι, μας πληροφορεί ότι στην Κατοχή, ο «τρόπος αντίστασης της αριστεράς μεγάλωνε τη συμφορά», αφού «για έναν Γερμανό διοικητή στους Μολάους δολοφονήθηκαν σε αντίποινα τριακόσιοι...».

Οσο για τα άγχη που βγάζει ο δημοσιογράφος για το τι... χόρευαν οι 200 κομμουνιστές λίγες ώρες πριν εκτελεστούν, ας μην ενίσταται. Η σκηνή της ταινίας με τους ήρωες να αντικρίζουν λεβέντικα το θάνατο χορεύοντας παραδοσιακούς χορούς συγκλονίζει το θεατή γιατί αποτυπώνει το μεγαλείο και τη δύναμη που αντλούσαν οι κομμουνιστές από την υπόθεση για την οποία πάλευαν. Κι αυτή η υπόθεση, το δίκιο του λαού, όντως είναι ο πιο γνήσιος πατριωτισμός, που σημαίνει αγάπη για το λαό, τους εργάτες, τους μεροκαματιάρηδες αυτής της χώρας, για τις καλύτερες από τις παραδόσεις του, για να ζει ένα μέλλον που θα διαφεντεύει τον τόπο του, τον πλούτο που αυτός παράγει με ειρήνη, φιλία και συνεργασία με τους άλλους λαούς και όχι η «πατριδοκαπηλία», μεγαλοϊδεατισμοί και εθνικοφροσύνες που οδήγησαν το λαό μας στις ανθρωποσφαγές των ιμπεριαλιστικών πολέμων. Ομως, αυτά φαντάζουν ακατάληπτα για εφημερίδες που κάθε βδομάδα μοιράζουν αφιερώματα στη μαύρη αντίδραση (από τον Ν. Ζέρβα μέχρι τον Μεταξά και τον Παπαδόπουλο)... Οσο για την επισήμανση της εφημερίδας ότι η συγκεκριμένη ταινία δεν καταφέρνει να κρατήσει «ισορροπίες», εμείς απλά το επιβεβαιώνουμε και μάλιστα μετά χαράς... Οποιος ψάχνει «ισορροπία» ανάμεσα στο γερμανικό οπλοπολυβόλο και τις απανωτές εικοσάδες των κομμουνιστών που «φεύγουν» με τη γροθιά υψωμένη, μάλλον έχει «λερωμένη» τη φωλιά του...

Αντί άλλου σχολίου, επαναφέρουμε ένα απόσπασμα απ' όσα έγραψε ο «Ριζοσπάστης» την περασμένη Κυριακή για την ταινία: «Απέναντι στον κόσμο του κυνισμού, της βαρβαρότητας, της κτηνωδίας που αντιπροσωπεύουν οι δυνάμεις του χιτλεροφασισμού, η ταινία ορθώνει έναν κόσμο αλληλεγγύης, ήθους, εντιμότητας, αξιοπρέπειας και βαθιάς ανθρωπιάς που φτάνει έως την ύστατη θυσία, χωρίς να κρύβει ότι βασικοί φορείς των ανώτερων αυτών ψυχικών δυνάμεων του ανθρώπου είναι οι κομμουνιστές (...) Αυτό, άλλωστε, είναι το περιεχόμενο και το βαθύτερο μήνυμα της ταινίας, που προεκτείνεται στο σήμερα: Η θεμελιωμένη στα πιο προωθημένα ανθρώπινα ιδανικά ηθική υπεροχή των λαϊκών αγωνιστών είχε τη δύναμη να σμπαραλιάσει, να συντρίψει, να εκμηδενίσει το μύθο του αήττητου, σιδερόφραχτου χιτλερικού οικοδομήματος, τη σάπια τενεκεδένια "υπεροχή" της "ανώτερης άριας φυλής", μια υπεροχή για την οποία καυχιέται άλλωστε στην αρχή της ταινίας ο Γερμανός διοικητής του στρατοπέδου, ο Φίσερ»...


Μ.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ