ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Τετάρτη 1 Οχτώβρη 2003
Σελ. /40
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΝΟΠΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΑΜΥΝΑ

Ο πατριωτικός και, ταυτόχρονα, διεθνιστικός χαρακτήρας των θέσεων και της πολιτικής του ΚΚΕ για τις Ενοπλες Δυνάμεις και την Εθνική Αμυνα αναδείχτηκε με τον πιο άμεσο τρόπο, μέσα από την εκδήλωση που διοργάνωσε χτες το απόγευμα η ΚΕ του Κόμματος σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας. Μια εκδήλωση που εντάσσεται στο πλαίσιο της ανάδειξης των σημαντικών για το λαό και τη χώρα ζητημάτων από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων, που ταυτόχρονα στοχεύει στην κατάθεση της συνολικής πρότασης του ΚΚΕ, ενόψει της προετοιμασίας του για τις βουλευτικές εκλογές. Είναι χαρακτηριστικό ότι πολλοί από τους ομιλητές τόνισαν με έμφαση τον πατριωτικό χαρακτήρα του ΚΚΕ, αναδεικνύοντάς τον ως το συνδετικό στοιχείο μιας ευρύτερης συσπείρωσης όσων αντιτάσσονται στην ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα.

Βασικές πλευρές του θέματος της εκδήλωσης, που είχε τον τίτλο «Ενοπλες Δυνάμεις - Εθνική Αμυνα», ήταν: Αιγαίο και ελληνοτουρκικές διαφορές, ΝΑΤΟ και ευρωστρατός, εξοπλιστικά προγράμματα, μόνιμα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων, επαγγελματίες οπλίτες. Παρόντες ήταν εκπρόσωπος του ΓΕΕΘΑ, απόστρατοι αξιωματικοί όλων των βαθμών, καθηγητές στρατιωτικών και αστυνομικών σχολών, πανεπιστημιακοί, αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης και εκπρόσωποι του κινήματος ειρήνης και άλλων μαζικών φορέων.

Μετά την εισήγηση της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλ. Παπαρήγα, ακολούθησαν ομιλίες-παρεμβάσεις από τους παραβρισκόμενους. Συγκεκριμένα, πήραν το λόγο οι ακόλουθοι: Δ. Αλευρομάγειρος, αντιστράτηγος ε.α., Β. Φίλιας, καθηγητής πανεπιστημίου, Αντ. Κακαράς, αρχιπλοίαρχος ε.α., Θ. Στοφορόπουλος, πρέσβης επί τιμή, Δ. Δήμου, αντιστράτηγος ε.α., Ν. Τζοβλάς, πλοίαρχος ε.α., Ι. Βέννης, αντιναύαρχος ε.α., Σπ. Σερμακέζης, ταξίαρχος ε.α., Αλ. Κόντος, έφεδρος ταγματάρχης, πρόεδρος των Εφέδρων Ενόπλων Δυνάμεων, Λιάνα Κανέλλη, βουλευτής του ΚΚΕ, Μ. Σοφικίτης, ταξίαρχος ε.α., Χρ. Δασκαλόπουλος, ταξίαρχος ε.α., Ν. Καρατουλιώτης, υποστράτηγος ε.α., Ι. Ιωάννου, υποναύαρχος ε.α., Αγ. Παπανεοφύτου, καθηγητής πανεπιστημίου, Γ. Τσαπόγας, αντιστασιακός-δημοσιογράφος.

Κάνοντας το κλείσιμο της εκδήλωσης ο Β. Καλαματιανός, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, επισήμανε ότι η εκδήλωση πέτυχε το στόχο της, που ήταν η ανάδειξη του εθνικής σημασίας ζητήματος των Ενόπλων Δυνάμεων και της Εθνικής Αμυνας στο ύψος που του ανήκει. Συνέβαλαν, όπως τόνισε, όλοι οι ομιλητές, ώστε να γίνει ένα σημαντικό βήμα. Το ΚΚΕ, σημείωσε, επιδιώκει να δώσει συνέχεια σε αυτό στην κατεύθυνση της ενημέρωσης του ελληνικού λαού για να υπάρξει αυτή η θωράκιση των συνόρων της χώρας που θα ενισχύει την εθνική ανεξαρτησία και την ειρήνη και για να γίνει πραγματικότητα η ενότητα λαού και στρατού.

ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ
Ο λαός να τιμωρήσει πολιτικά όσους τον σέρνουν σε νέες περιπέτειες

Η εισηγητική ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στη χτεσινή εκδήλωση, που διοργάνωσε η ΚΕ του ΚΚΕ, με θέμα: «Τα ζητήματα της Εθνικής Αμυνας και των Ενόπλων Δυνάμεων»

«Ο ελληνικός λαός μπορεί να ανακτήσει το αγωνιστικό και αισιόδοξο ηθικό του. Να περάσει σε ανώτερο επίπεδο πάλης, από αυτό που έχει επιδείξει έως σήμερα. Να τιμωρήσει πολιτικά, με τη δράση του και την ψήφο του, όλους αυτούς που τον σέρνουν σε έναν κατήφορο, σε νέες περιπέτειες. Το άμεσο μέλλον δεν είναι ελπιδοφόρο, όσον αφορά στις επιλογές του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ, της ΕΕ. Οι αντιθέσεις τους είναι μεγάλες, και επικίνδυνες. Εμείς δεν πρέπει να μπούμε ανάμεσά τους. Εμείς πρέπει να διαμορφώσουμε ένα γερό πόλο αντίστασης και αντεπίθεσης. Με στόχο την αλλαγή του συσχετισμού δύναμης παντού». Τα παραπάνω τόνισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, στην εισηγητική ομιλία της, στην εκδήλωση - συζήτηση, που διοργάνωσε χτες η ΚΕ του ΚΚΕ στο ξενοδοχείο «Τιτάνια», με θέμα: «Για τα ζητήματα της Εθνικής Αμυνας και των Ενόπλων Δυνάμεων». Δημοσιεύουμε, στη συνέχεια, το πλήρες κείμενο της ομιλίας της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

Δεν αισθανόμαστε ασφαλείς με την ελληνική πολιτική σε διεθνές πεδίο

Επιτρέψατε να ξεκινήσουμε με ένα ερώτημα:

Είναι δυνατόν ο ελληνικός λαός να αισθάνεται ήσυχος και ασφαλής, μέσα στις σύγχρονες συνθήκες αυτού που ονομάζεται «νέα τάξη πραγμάτων»; Οταν οι σχέσεις ανάμεσα στις χώρες καθορίζονται από τη στρατηγική κατά της «τρομοκρατίας», με το συγκεκριμένο στρατηγικό περιεχόμενο του όρου; Οταν το κίνητρο είναι ο ανταγωνισμός για τη διανομή των αγορών; Εμείς απαντάμε με ένα σαφές ΟΧΙ.

Το ζήτημα της ασφάλειας, από τη συγκεκριμένη σκοπιά που το εξετάζουμε σήμερα, έχει δύο πλευρές, αλληλοσυνδεόμενες μεταξύ τους.

Η μια πλευρά αφορά στο κατά πόσον ασφαλής είναι η ίδια η Ελλάδα από μια επιδρομή σε βάρος της, από μια στρατιωτική πίεση και άλλου τύπου σχετική απειλή. Πού βρίσκεται η αμυντική θωράκισή της, οι συμμαχίες της; Τι γίνεται με τις Ενοπλες Δυνάμεις της χώρας σήμερα, που είναι ενταγμένες στη νέα δομή του ΝΑΤΟ;

Δεν αμφιβάλλουμε καθόλου για το τι θα κάνουν ο λαός, οι στρατευμένοι, όλοι εκείνοι που έχουν πνεύμα αντίστασης στο χώρο των Ενόπλων Δυνάμεων. Θα υπερασπίσουν με το αίμα τους την ακεραιότητα της χώρας. Ομως, αυτό δεν μπορεί να υποσκελίσει, σε καμία περίπτωση, τα ερωτήματα που θέσαμε.

Η άλλη πλευρά αφορά στη δράση μας ως επίσημη κυβερνητική πολιτική, αν διασφαλίζουμε την εδαφική ακεραιότητα άλλων χωρών, αν με τη στάση μας συμβάλλουμε ή υπονομεύουμε τη δική τους αμυντική ικανότητα.

Εκτιμάμε ότι ούτε ο ελληνικός λαός μπορεί να αισθάνεται ασφαλής, ούτε οι γειτονικοί λαοί και άλλοι λαοί της Γης πρέπει να αισθάνονται ασφαλείς από την ελληνική πολιτική που ασκείται σε διεθνές πεδίο. Βεβαίως, δεν εξισώνουμε τη χώρα με την ιμπεριαλιστική πολιτική των ΗΠΑ και των άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, όμως παίζουμε ενεργό ρόλο, είμαστε συστρατευόμενοι.

Δεν υπάρχει ιμπεριαλιστική στρατιωτική επέμβαση, περικύκλωση, εμπάργκο και επιδρομή, που να μην έχει πάρει μέρος η Ελλάδα, με στρατό και βάσεις, με οικονομικά και πολιτικά μέτρα. Η χάρη μας φθάνει μέχρι το Αφγανιστάν, παίρνουμε μέρος στους σχεδιασμούς, ακόμα και κατά της μακρινής μας Κούβας.

Η Ελλάδα δεν είναι εξασφαλισμένη ότι θα υποστηριχτεί ούτε από τους παραδοσιακούς της συμμάχους, αν βρεθεί μπροστά σε κάποια απειλή. Πράγμα, βεβαίως, που δεν είναι και πρωτόγνωρο φαινόμενο στην ιστορία του ελληνικού κράτους.

1ο. Δυσμενής ανατροπή του Διεθνούς Δικαίου

Δεν μπορούμε να αισθανόμαστε ήσυχοι, αφού έχει ανατραπεί δυσμενώς το Διεθνές Δίκαιο, που ίσχυε μέχρι πριν λίγα χρόνια. Δεν ήταν το ιδανικό (άλλωστε, τοπικοί πόλεμοι και επεμβάσεις γίνονταν και πριν, η ιμπεριαλιστική διείσδυση ήταν και τότε επικίνδυνη και αποτελεσματική στην αλλαγή του συσχετισμού δύναμης), όμως περιείχε ορισμένες αρχές, που ένα ισχυρό κίνημα μπορούσε να αξιοποιήσει. Τώρα έχουν πέσει και τα τυπικά προσχήματα. Νομιμοποιείται η αλλαγή συνόρων, η στρατιωτική επέμβαση και όταν δεν υπάρχει στρατιωτικό πρόσχημα. Η στρατιωτική επιδρομή καθαγιάζεται, στο όνομα της εσωτερικής δημοκρατίας και των οικονομικών μεταρρυθμίσεων. Στο όνομα της «παγκοσμιοποίησης», των συμφερόντων του διεθνούς ιμπεριαλιστικού συστήματος, δεν αναγνωρίζεται ούτε τυπικά η πολιτική ανεξαρτησία μιας χώρας, ανεξάρτητα σε ποιο κοινωνικοοικονομικό σύστημα ανήκει. Θυμίζω απλώς δηλώσεις του υπουργού Εξωτερικών, κ. Γ. Παπανδρέου, που είπε ότι, όταν μια χώρα έρχεται σε αντίθεση με την παγκοσμιοποίηση, πρέπει να παίρνει μάθημα. Βεβαίως, δεν είναι δικές του δηλώσεις, είναι απλώς υιοθέτηση του εκσυγχρονισμένου στις σημερινές συνθήκες ιμπεριαλιστικού δόγματος.

2ο. Οξυμένες ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις

Οι ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις έχουν βγει οξυμένες στην επιφάνεια, είναι πιο απελευθερωμένες. Η διαμάχη για τις αγορές και τις σφαίρες επιρροής δεν εκδηλώνεται μόνον ανάμεσα στις ηγετικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, αλλά και στο εσωτερικό των διεθνών διακρατικών και περιφερειακών ενώσεων. Οι συμμαχίες οικοδομούνται εντός και εκτός των ενώσεων ανάμεσα σε χώρες πιο ισχυρές, αναδιατάσσονται ανάλογα με τα συμφέροντα της μιας ή της άλλης. Στήνονται γέφυρες συνεργασίας με λιγότερο αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες με προσωρινές παραχωρήσεις, ώστε να διαμορφωθούν κύκλοι «φιλίας». Στηρίζονται τοπικοί περιφερειάρχες της ιμπεριαλιστικής τάξης. Το κίνητρο των συμμαχιών είναι το κέρδος, η ισχυροποίηση, η θωράκιση του καπιταλιστικού συστήματος, της παγκόσμιας καπιταλιστικής αγοράς. Τα μέσα και οι τρόποι ποικίλλουν. Σε κάθε περίπτωση, οι συμμαχίες επιβάλλουν ανισότιμους όρους στους εταίρους. Η ανισοτιμία των σχέσεων έχει ενταθεί. Οι καπιταλιστικές χώρες που είναι σε υποδεέστερη και εξαρτημένη θέση, όπως η Ελλάδα, δεν μπορεί να είναι βέβαιες στην κρίσιμη στιγμή ποιος θα είναι σύμμαχός τους και ποιος όχι. Η σύναψη συμμαχίας πραγματοποιείται ανάμεσα στις κυρίαρχες τάξεις, η εύνοια αφορά στους επιχειρηματικούς ομίλους, η στήριξη δίνεται στις κυβερνήσεις, και όχι στα λαϊκά στρώματα και τις διεκδικήσεις τους. Δε βγαίνουν ωφελημένοι οι λαοί. Τι κερδίζει, π.χ., ο Ισραηλινός εργαζόμενος από τη συμμαχία ΗΠΑ και Ισραήλ; Τι κερδίζει ο τουρκικός λαός από τη συμμαχία με τις ΗΠΑ; Τι κερδίζει ο ελληνικός λαός από τη συμμαχία με τις ΗΠΑ ή από την ίδια την ΕΕ;

3ο. Εξαιρετικά εύφλεκτη η ευρύτερη περιοχή

Οσον αφορά στη χώρα μας, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η γεωπολιτική της θέση είναι σε μια περιοχή εξαιρετικά εύφλεκτη.

Τα προηγούμενα χρόνια, η όποια φιλική στάση είχαν οι ευρωπαϊκές ηγετικές δυνάμεις απέναντι στην ελληνική άρχουσα τάξη και οι ΗΠΑ, οφειλόταν περισσότερο στο ρόλο που κλήθηκε να παίξει η Ελλάδα στα Βαλκάνια. Σήμερα αρχίζει και αλλάζει η κατάσταση στα Βαλκάνια. Οι ηγετικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις έχουν διεισδύσει βαθύτερα στην οικονομία των βαλκανικών χωρών. Αναπτύσσεται, έως ένα βαθμό, η αστική τάξη των χωρών αυτών, άρα αναπτύσσονται οι ιδιαίτερες βλέψεις και εγωισμοί. Επομένως, ο ρόλος της Ελλάδας, ως διαμεσολαβητικός και γέφυρα, δε θα είναι ο ίδιος. Θα διασταυρωθούν διαφορετικά συμφέροντα και τίποτε δεν πρέπει να μας εφησυχάζει.

4ο. Χάνουμε παραδοσιακούς συμμάχους

Η Ελλάδα μπορεί να μπήκε πιο βαθιά στο κλαμπ των καπιταλιστικών χωρών της Ευρώπης μέσω ΕΕ, όμως έχασε και στην πορεία θα χάσει ακόμα περισσότερους παραδοσιακούς γειτονικούς συμμάχους, πέρα από τα Βαλκάνια, που ήταν πάντα φιλικά στις συνθήκες του σοσιαλισμού. Αναφερόμαστε στις σχέσεις της με αραβικές χώρες, που σήμερα βλέπουν την Ελλάδα ως τον αρωγό των ΗΠΑ σε βάρος τους. Η μείωση των οικονομικών συναλλαγών, ανταλλαγών με τις χώρες αυτές δυσκολεύει επίσης το κλίμα.

Οι επιπτώσεις από τις δεσμεύσεις που προκύπτουν από τη συμμετοχή στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ

Υπάρχουν, όμως, και συγκεκριμένα δεδομένα, για τα οποία πρέπει να ανησυχήσουμε.

Ολα τα στοιχεία που έχουμε και είναι γνωστά αποδεικνύουν ότι βρισκόμαστε σε ένταση της στρατιωτικοποίησης και των πολεμικών επιδρομών, συγκρούσεων.

Η ελληνική κυβέρνηση υπέγραψε φαρδιά πλατιά το νέο δόγμα του ΝΑΤΟ στην Ουάσιγκτον στις 23-24 Απρίλη 1999. Δηλαδή, υπέγραψε τη δράση εκτός συνόρων, όπου θίγονται τα συμφέροντα της συμμαχίας, αλλά και για την πρόληψη συγκρούσεων. Ολοι γνωρίζουμε τι κρύβεται πίσω από αυτούς τους τίτλους.

Η συγκρότηση των δυνάμεων ταχείας αντίδρασης, που εμφανίζονται με τον τίτλο νέα δομή του ΝΑΤΟ. Σ' αυτήν τη νέα δομή, εθελοντικά, με εκβιασμό και απειλές, καλούνται να συμμορφωθούν όλες οι χώρες, και οι εκτός ΝΑΤΟ.

Η ΕΕ προχωρά στην ίδια απόφαση με το ΝΑΤΟ το Δεκέμβρη του 1999, αποδεικνύοντας ότι το σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» δεν είναι ξεπερασμένο.

Η συγκρότηση του Ευρωστρατού και η συμμετοχή της Ελλάδας αποτελεί μεγάλη δέσμευση υπηρέτησης των σχεδίων του ιμπεριαλισμού. Ακόμα και αν στην προοπτική ο Ευρωστρατός χειραφετηθεί από τις ΗΠΑ, θα εξακολουθήσει να έχει ιμπεριαλιστική πολιτική. Θα είναι όργανο διαμάχης για τη διανομή των αγορών και την πρωτοκαθεδρία. Εχει σημασία, άραγε, για ποια ιμπεριαλιστικά συμφέροντα χύνεται το αίμα των λαών;

Ηδη, ο Ευρωστρατός συγκροτήθηκε για την ΠΓΔΜ. Υπάρχει απόφαση για αποστολή του στο Κονγκό.

Το κυριότερο είναι ότι η ΕΕ περνά σε στρατιωτικοποίηση της εσωτερικής και εξωτερικής της πολιτικής, υιοθετώντας τη θέση των ΗΠΑ ότι η παγκόσμια απειλή είναι η τρομοκρατία, κάτω από την οποία περιλαμβάνονται σαφώς οι λαοί που αντιστέκονται, τα κινήματα που θέλουν αλλαγή διακυβέρνησης ή και κοινωνικοοικονομικού καθεστώτος.

Η πολεμική βιομηχανία αναπτύσσεται, και μάλιστα με απόφαση χρηματοδότησης της σχετικής έρευνας.

Η επίσημη αλλαγή της αποστολής των Ενόπλων Δυνάμεων αποτελεί κορυφαίο πρόβλημα και απόδειξη των υπηρεσιών, που καλείται να δώσει η Ελλάδα στον πόλεμο, στην καταπίεση. Σήμερα, και επίσημα λέγεται ότι ταυτόχρονα με την κύρια αποστολή υπάρχει και η συμπληρωματική, η συμμετοχή, δηλαδή, σε δραστηριότητες εκτός συνόρων, που κομψά λέγονται ειρηνευτικές αποστολές. Ολοι, όμως, γνωρίζουμε περί τίνος πρόκειται. Το κύριο είναι η αλλαγή της δομής των Ενόπλων Δυνάμεων, με στόχο την πλήρη προσαρμογή της στις ανάγκες του κηρυγμένου ή ακήρυχτου τυπικά πολέμου κατά των λαών. Θυμίζουμε ότι το Νοέμβρη του 2000 η ηγεσία του ΥΠΕΘΑ παρουσίασε την αμυντική στρατηγική αναθεώρηση, την εφαρμογή δηλαδή των ΝΑΤΟικών αποφάσεων. Ανάμεσα στ' άλλα, τίθεται ο στόχος μετατροπής των ΕΔ με το 50% μισθοφόρων οπλιτών. Ολοι θα έχετε δει στην τηλεόραση τις δηλώσεις Αμερικανών στρατιωτών στο Ιράκ που αντιμετώπιζαν το θέμα ως επάγγελμα. Ούτε κουβέντα, έστω τυπικά, για την αμερικανική πατρίδα.

Το 5% του ΑΕΠ (έναντι 1,5% στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες), που διατίθεται στην Ελλάδα για τις στρατιωτικές δαπάνες, υπολογίζεται ότι θα αυξηθεί λόγω της ανάθεσης καθηκόντων αστυνόμευσης στις Ενοπλες Δυνάμεις. Ενώ, όπως δημοσιεύεται σήμερα στο «Ριζοσπάστη», είναι έτοιμοι να αποδεχτούν αίτημα των ΗΠΑ για διπλασιασμό των ελληνικών στρατιωτικών αποστολών στο εξωτερικό, παρά τις εισηγήσεις των επιτελείων που ζητούν μείωση των αποστολών λόγω έλλειψης κονδυλίων.

Σημειώνουμε, με την ευκαιρία, ότι στον προϋπολογισμό, όπως και στον ισολογισμό του κράτους, δεν περιλαμβάνεται το συνολικό χρέος, παρά μόνον τα ποσά που υποχρεούται να καταβάλει η χώρα κάθε χρόνο. Γι' αυτό πρέπει να μπει τέρμα στο καθεστώς της αδιαφάνειας αυτής. Να είναι καθαρό στον ελληνικό λαό ότι βρίσκονται σε εξέλιξη πολυδάπανα ενιαία μεσοπρόθεσμα προγράμματα ανάπτυξης και εκσυγχρονισμού ύψους 4,3 τρισ. δρχ. του 1996-2000 και ύψους 4 τρισ. δρχ. για το 2000-2005. Κάθε αλλαγή προμήθειας οπλικών συστημάτων, οι νέες οικονομικές επιβαρύνσεις που σχετίζονται με την Εθνική Αμυνα και το συνολικό χρέος φθάνουν στα 9 τρισ. δρχ.

Παρά τις τεράστιες δαπάνες, τα νησιά δε θεωρούνται επαρκώς οχυρωμένα σε αντιαεροπορικά. Τα άρματα LEOPARD που έχουν παραγγελθεί κρίνονται ακατάλληλα. Είναι κατάλληλα για την Ευρασία, τις πεδιάδες της Ουκρανίας.

Οταν ακούμε τα κηρύγματα, ότι από τα εξοπλιστικά προγράμματα θα γίνει περιστολή για να έχουμε «βούτυρο», το μυαλό μας δεν πάει ότι θα μειωθούν τα ΝΑΤΟικά εξοπλιστικά προγράμματα, αλλά τα αμυντικά, σε συνδυασμό με τα μεγάλα λόγια ότι η Ελλάδα είναι πλήρως ασφαλής λόγων των συμμάχων που έχει.

Ελέγχεται κατά πόσον είναι στην πρόθεση της κυβέρνησης να μειώσει, και μάλιστα άμεσα, τα εξοπλιστικά προγράμματα. Γιατί ο κ. Σημίτης μίλησε για μείωση των στρατιωτικών δαπανών έως το 2008, ενώ ο υπουργός κ. Παπαντωνίου δήλωσε ότι μια αυξητική πορεία του ΑΕΠ θα έχει ως αποτέλεσμα τη μείωση των δαπανών, δηλαδή ως ποσοστό επί του ΑΕΠ. Η γνωστή λογική των στατιστικών και όχι της πραγματικότητας.

Η Σύνοδος του ΝΑΤΟ της Πράγας, το Νοέμβρη του 2002, προχώρησε σε ένα ακόμα βήμα, στη συγκρότηση ΝΑΤΟικής δύναμης ταχείας αντίδρασης κατ' αρχήν 20.000 ανδρών για το προληπτικό χτύπημα με τη χρήση μικρών πυρηνικών.

Λίγο αργότερα, το Κογκρέσο των ΗΠΑ αποφασίζει την παραγωγή τους.

Τα ΝΑΤΟικά στρατηγεία, η νέα ΝΑΤΟική δομή το 2003, που συνιστούν επιλογή δράσης εκτός συνόρων και αναβαθμίζουν ακόμα περισσότερο την παρέμβαση των ΗΠΑ εντός της συμμαχίας.

Για την Ελλάδα υπάρχουν άμεσες, δυσμενείς επιπτώσεις, καθώς και με τη θέλησή της παραχωρούνται θεσμοθετημένα κυριαρχικά δικαιώματα άμυνας στον εναέριο χώρο του Αιγαίου. Το ΝΑΤΟικό αεροπορικό στρατηγείο όλης της περιοχής θα έχει έδρα τη Σμύρνη, με Αμερικανό διοικητή και Τούρκο υποδιοικητή, ενώ το αεροπορικό κέντρο της Λάρισας με Ελληνα διοικητή και Τούρκο υποδιοικητή θα αναφέρεται και θα παίρνει εντολές από τη Σμύρνη.

Πέρα από τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης στην περίπτωση των Ιμίων, έχουμε τη δήλωση της Μαδρίτης, ανάμεσα στον κ. Σημίτη και τον Ντεμιρέλ, βάσει της οποίας αναγνωρίζονται συμφέροντα και ενδιαφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο. Στην ουσία, διαμορφώνεται μια βάση, που οδηγεί στη διχοτόμηση του Αιγαίου υπό την αμερικανική επικυριαρχία.

Η ελληνική κυβέρνηση αποδέχτηκε, με την απόφαση του Ελσίνκι, την ύπαρξη μεθοριακών διαφορών με την Τουρκία που οδηγεί στη Χάγη. Η Χάγη αφορά μόνο το πρόβλημα της υφαλοκρηπίδας, που πρέπει να λυθεί με βάση το Διεθνές Δίκαιο και τη διεθνή πρακτική, εφ' όσον ο διάλογος δεν αποδώσει. Δε συμφωνούμε με την αισιοδοξία της ελληνικής κυβέρνησης, ότι η Χάγη θα πολιτευτεί δίκαια και νόμιμα.

Οταν, μάλιστα, η ελληνική κυβέρνηση δεν ανησυχεί καθόλου με την απάλειψη των συνόρων στο Αιγαίο από τους χάρτες που οι Αμερικανοί έφτιαξαν για το ΝΑΤΟ.

Η κυβέρνηση, επίσης, αποδέχτηκε στην πράξη την αλλαγή του FIR Αθηνών μέσω του προγράμματος «Ανοικτοί Ουρανοί» της ΕΕ.

Το κέντρο Ναυτικών Αποστολών Αποτροπής στη Σούδα είναι μείζον πρόβλημα. Ο πόλεμος κατά του Ιράκ ανέδειξε την Ελλάδα 4η δύναμη βοήθειας των ΗΠΑ, μετά τις ΗΠΑ, τη Μεγάλη Βρετανία και την Ισπανία. Είναι κέντρο εκπαίδευσης του ΝΑΤΟ, για τις λεγόμενες αντιτρομοκρατικές απειλές στη Μεσόγειο και το οποίο ελέγχεται απευθείας από τις ΗΠΑ.

Κρίνουμε αρνητική και επικίνδυνη τη νέα συμφωνία που έκανε η κυβέρνηση με την ηγεσία της Τουρκίας για την αλλαγή του καθεστώτος στο Αιγαίο με πρόσχημα τους Ολυμπιακούς Αγώνες, στα πλαίσια του ICAO που αφορά στο FIR Αθηνών. Με την εξέλιξη αυτή, νομιμοποιούνται οι παραβιάσεις στα πλαίσια της συνδιαχείρισης του Αιγαίου.

Πρόκειται για τη συμφωνία με την Αγκυρα για διευκόλυνση των αεροσκαφών ενόψει του 2004, στην οποία αντικειμενικά γίνεται δεκτό το αίτημα της Τουρκίας να χρησιμοποιεί τον αεροδιάδρομο στα χαμηλά ύψη πάνω από το Αιγαίο, κυρίως στην περιοχή της Λήμνου και των ανατολικών νησιών. Εκεί, δηλαδή, όπου γίνονται οι τουρκικές παραβιάσεις και η γειτονική χώρα δεν υποβάλλει σχέδια πτήσεων.

Το ΚΚΕ θεωρεί ότι η επέκταση των χωρικών υδάτων της χώρας στα 12 μίλια είναι αναφαίρετο δικαίωμά της. Πιστεύουμε, όμως, ότι η άσκηση αυτού του δικαιώματος είναι συνάρτηση πολλών παραγόντων και μπορεί να υλοποιηθεί όταν και όποτε το αποφασίσει. Τα ζητήματα, που έχουν σχέση με τον επιχειρησιακό έλεγχο του Αιγαίου, προκύπτουν και συνδέονται με την ένταξη και των δυο χωρών στο ΝΑΤΟ. Η όποια διευθέτηση δεν μπορεί να παραβιάζει τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας.

Υπάρχει, επίσης, και το κείμενο της Αγκυρας, που έγινε με τη Μεγάλη Βρετανία και με παρότρυνση των ΗΠΑ, που εντάχθηκε στη συμφωνία ΝΑΤΟ - ΕΕ, η οποία δίνει τη δυνατότητα στην Τουρκία να κάνει παραβιάσεις στο χώρο του Αιγαίου.

Η χώρα μας σε ομηρία

Γνωρίζουμε ότι τα άλλα κόμματα έχουν μια μόνιμη επωδό στη δική μας γνώμη και στην πρακτική μας: Οτι πρέπει να πάρουμε υπόψη τις διεθνείς εξελίξεις, το συσχετισμό δύναμης, άρα να συμμορφωθούμε, με όποιο κόστος συνεπάγεται για τον ελληνικό λαό, μια και το κόστος για τους επιχειρηματίες δε θα είναι το ίδιο. Αντίθετα, ευελπιστούν σε κέρδη. Μας λένε ακόμα ότι η θέση του ΚΚΕ θέτει σε κίνδυνο την Ελλάδα.

Αμεσα και έμμεσα, ομολογούν αυτό που λέμε εμείς: Οτι η χώρα κινδυνεύει από τους περίφημους συμμάχους της. Οτι η χώρα είναι σε ομηρία, όχι μόνο γιατί υπάρχουν οι ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που είναι ακράτητες, αλλά γιατί υπάρχουν και οι κυβερνήσεις σε εθνικό επίπεδο, τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας σε εθνικό επίπεδο, που συγκροτούν ένα ολόκληρο μπλοκ. Γιατί υπάρχουν δυνάμεις, που συναινούν, που δε θέλουν να πάνε κόντρα στο ρεύμα, και τη δική τους αδυναμία ή υποχώρηση την κάνουν θεωρία.

Ο ελληνικός λαός μπορεί να ανακτήσει το αγωνιστικό και αισιόδοξο ηθικό του. Να περάσει σε ανώτερο επίπεδο πάλης, από αυτό που έχει επιδείξει έως σήμερα. Να τιμωρήσει πολιτικά με τη δράση του και την ψήφο του όλους αυτούς που τον σέρνουν σε έναν κατήφορο, σε νέες περιπέτειες. Το άμεσο μέλλον δεν είναι ελπιδοφόρο, όσον αφορά στις επιλογές του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ, της ΕΕ. Οι αντιθέσεις τους είναι μεγάλες, και επικίνδυνες. Εμείς δεν πρέπει να μπούμε ανάμεσά τους. Εμείς πρέπει να διαμορφώσουμε ένα γερό πόλο αντίστασης και αντεπίθεσης. Με στόχο την αλλαγή του συσχετισμού δύναμης παντού.

Αυτό μπορεί να είναι ένα καλό βήμα για την ώθηση του λαϊκού παράγοντα σε πιο αποτελεσματική δράση.

Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις

Το θέμα των ελληνοτουρκικών σχέσεων, σημείωσε η ομιλήτρια, είναι ακόμα πιο προβληματικό, αβέβαιο. Ξεκαθαρίζουμε ότι είναι πέρα για πέρα μέσα στις θέσεις και επιλογές του Κόμματος η καλή γειτονία με την Τουρκία, η εξομάλυνση όποιων προβλημάτων έχουν ανακύψει. Ομως το ζήτημα δε λύνεται με τις καλές προθέσεις και μάλιστα έξω από τόπο και χρόνο.

Οι δύο λαοί πρέπει να είναι όσο γίνεται πιο κοντά. Εχουν κοινά συμφέροντα να παλέψουν τόσο για βαθιές αλλαγές στη χώρα τους, όσο και να έχουν κοινό αγώνα κατά του ιμπεριαλισμού. Οι στενές σχέσεις να επεκτείνονται και να διευρύνονται και με τη στενή φιλία Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Μας ενδιαφέρει ανάμεσα στις δύο χώρες να υπάρξει καλή σχέση. Ο διάλογος έχει ουσία, όταν γίνεται με στόχο τον αμοιβαίο σεβασμό της εδαφικής ακεραιότητας και εδαφικής κυριαρχίας, καθώς και των κυριαρχικών δικαιωμάτων των δύο χωρών.

Θέση μας είναι ότι ανεξάρτητα ποιος έκανε πρώτος την αρχή, ποιος φταίει περισσότερο, υπάρχει ένας ανταγωνισμός ανάμεσα στις κυρίαρχες τάξεις της Ελλάδας και της Τουρκίας, για το ποια από τις δύο είναι καλύτερη σύμμαχος των ιμπεριαλιστών, πολυτιμότερη. Ο ανταγωνισμός αυτός επηρεάζει στον ένα ή στον άλλο βαθμό και τις αντιλήψεις των δύο λαών.

Η γεωστρατηγική θέση της κάθε μιας έπαιξε και παίζει ρόλο. Η διαμάχη αυτή δεν είναι αυτοφυής. Διαμορφώθηκε κάτω από την παρέμβαση πότε της Μεγάλης Βρετανίας, πότε των ΗΠΑ. Οι περίφημοι σύμμαχοι επωφελήθηκαν και επωφελούνται από τις λεγόμενες διαμάχες. Αξιοποιούνται για τα στρατηγικά συμφέροντά τους στην περιοχή. Σήμερα, που τα πράγματα είναι οξυμένα, το ζήτημα των ελληνοτουρκικών σχέσεων παίρνει σημαντική διάσταση.

Δεν αισθανόμαστε ότι υπάρχει ασφάλεια και για τους δύο λαούς από το γεγονός ότι οι δυο χώρες ανήκουν στην ίδια συμμαχία, το ΝΑΤΟ, και αύριο μπορεί και η Τουρκία να ανήκει στην ΕΕ. Γιατί η αμφισβήτηση συνόρων έπαψε να είναι θέμα μόνο για την Τουρκία. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο έχει νομιμοποιηθεί στα πλαίσια του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, με σαφή κλίση υπέρ των τουρκικών θέσεων. Αλλωστε, οι διεθνείς και περιφερειακές αυτές ενώσεις δεν υποχρεώνονται να υποστηρίξουν το ένα μέλος τους, όταν το άλλο του επιτεθεί.

Η ελληνική κυβέρνηση ανέχθηκε και συμφώνησε σ' αυτήν την κατάσταση. Είναι διαφορετικό ζήτημα να αποφεύγεις τις προβοκάτσιες, να είσαι πολιτικά προσεκτικός στις προκλήσεις, και άλλο πράγμα να συμμορφώνεσαι στις επιταγές του ιμπεριαλισμού, να μην αντιστέκεσαι όταν παραβιάζονται κυριαρχικά δικαιώματα.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ