ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Προεκλογικο-λυρικά «μπαλώματα»...

Γρηγοριάδης Κώστας

Ηταν το Απρίλη του 2000, σε προεκλογική περίοδο, όταν ο πρωθυπουργός, Κ. Σημίτης, δεσμευόταν ότι σύντομα θα έδινε λύση στο στεγαστικό πρόβλημα της Λυρικής Σκηνής, με την ανέγερση ενός λυρικού θεάτρου, αντάξιου της ιστορίας και της προσφοράς της ΕΛΣ. Η τετραετία λήγει με την προεκλογική υπόσχεση ανεκπλήρωτη και τη Λυρική δέσμια μιας στενάχωρης πραγματικότητας. Και τώρα, ξανά εν μέσω προεκλογικής περιόδου, η κυβέρνηση θυμήθηκε και πάλι το κτιριακό πρόβλημα της Λυρικής. Μόνο, που τις μεγάλες και αθετημένες υποσχέσεις διαδέχτηκαν άλλες μίζερες και εμβαλωματικές, οι οποίες μάλιστα βαπτίστηκαν από τον υπουργό Πολιτισμού σαν η «μόνιμη και οριστική λύση» του κτιριακού προβλήματος της Λυρικής. Οι παλαιότερες αποφάσεις - προτάσεις για ανέγερση του νέου κτιρίου στο Γκάζι ή στο Φαληρικό Δέλτα, έπεσαν στο κενό. Η «λύση» της κυβέρνησης των εκσυγχρονιστών προβλέπει ως νέα στέγη της ελληνικής όπερας, την παλαιά και προβληματική του θεάτρου «Ολύμπια» που «θα» ανακαινιστεί και «θα» αναβαθμιστεί. Εξάλλου, η «μεγάλη επένδυση», όπως είπε ο Ε. Βενιζέλος, έγινε «με την επέκταση του Μεγάρου Μουσικής, που ως δημόσιος χώρος (!) έχει τεράστιες δυνατότητες». Μετά τα υπόγεια του Μεγάρου, πού να βρεθούν χρήματα για τη Λυρική, που ακόμη και εάν πραγματοποιηθεί αυτή η προεκλογική υπόσχεση θα έχει και πάλι μία σκηνή, ενώ το Μέγαρο τέσσερις. Η κυβέρνηση έχει κάνει τις επιλογές της. Οι άνθρωποι του Πολιτισμού ας κάνουν τις δικές τους.

Ζήτημα πολιτικής

«Θα προχωρήσει ή δε θα προχωρήσει η κυβέρνηση στην παράδοση της ΔΕΠΑ, αφού αποδείχτηκε ότι το ενδιαφέρον ήταν μικρό;» (σ.σ. μόνο μία προσφορά για την εξαγορά του 35% υποβλήθηκε και αυτή «φτωχή», όπως εκτιμούν οι ειδικοί). Αυτό ήταν το ερώτημα που διατυπωνόταν χτες. Το ερώτημα το απάντησε άμεσα ο Ν. Χριστοδουλάκης, ο οποίος δήλωσε ότι ο «διαγωνισμός προχωράει κανονικά». Κανείς δε θα πρέπει να έχει αμφιβολίες για τις προθέσεις της κυβέρνησης. Δεν την ενδιαφέρει καν το όποιο τίμημα, την ενδιαφέρει το αποτέλεσμα, δηλαδή να παραδώσει τις στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεις στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Αυτό είναι το ζητούμενο. Αλλωστε και την ΕΛΠΕ ο διαγωνισμός είχε κηρυχτεί άγονος, όμως η κυβέρνηση αποφάσισε ότι έπρεπε να τη χαρίσει στο Λάτση και τη χάρισε... Ποιοι διαγωνισμοί κ.ο.κ.; Είναι ζήτημα πολιτικής!

Μηχανισμός παραπλάνησης

Σύμφωνα με το πρόγραμμα εκδόσεων της Στατιστικής Υπηρεσίας, η δημοσίευση της έρευνας οικογενειακών προϋπολογισμών του β' τριμήνου του 2003, έπρεπε να γίνει χτες 30 Σεπτέμβρη. Ομως η Στατιστική Υπηρεσία έσπευσε να το δώσει στη δημοσιότητα αρκετά νωρίς και συγκεκριμένα μια μέρα πριν το ΠΑΣΟΚ δώσει στη δημοσιότητα τη «Χάρτα Σύγκλισης». Ηθελαν με τον τρόπο αυτό να δώσουν «αέρα στα πανιά» της κυβέρνησης, επειδή η συγκεκριμένη έρευνα κατέγραφε πτώση της ανεργίας στο 8,9% του εργατικού πληθυσμού.

Η κυβερνητική προπαγάνδα φυσικά πανηγύριζε και θριαμβολογούσε. «Ρίξαμε την ανεργία» φωνασκούσαν οι κυβερνητικοί μανδαρίνοι. Το ψέμα όμως έχει κοντά ποδάρια. Λίγες ημέρες αργότερα ο Μανώλης Δρετάκης με εμπεριστατωμένο άρθρο του σε οικονομική εφημερίδα αποδείκνυε ότι η κυβέρνηση «μείωσε» την ανεργία με προσφυγή σε παραπλανητικά στοιχεία. Συγκεκριμένα οι καλοί αναλυτές της ΕΣΥΕ, αντί να χρησιμοποιήσουν στην έρευνά τους τα στοιχεία της απογραφής του 2001, συνεχίζουν να χρησιμοποιούν τα υποεκτιμημένα στοιχεία της απογραφής του 1991. Σύμφωνα με τον αρθρογράφο η καταγεγραμμένη (υπάρχει και αδήλωτη) ανεργία είναι σήμερα 9,5%.

Μετά απ' όλα αυτά εμείς τι να πούμε; Οτι η κυβέρνηση χρησιμοποιεί την ΕΣΥΕ σαν μηχανισμό... στατιστικής παραπλάνησης; Σιγά την είδηση...

Ρατσιστικές αντιλήψεις

Τις χιτλερικές και βαθιά ρατσιστικές θεωρίες, περί αρίας φυλής, επιχειρεί να νεκραναστήσει ένας Δανός, καθηγητής Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Ααρχους. Σύμφωνα, με όσα μετέδωσαν τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία, ο Χέλμουτ Νίμποργκ τάσσεται υπέρ της παρακίνησης των «ευφυών» και υψηλής μόρφωσης γονέων να κάνουν περισσότερα παιδιά και υπέρ της αποθάρρυνσης της εντατικής αναπαραγωγής των ανθρώπων που κατατάσσονται στις «κατώτερες κοινωνικές βαθμίδες», ώστε να εξασφαλιστεί ένα καλύτερο μέλλον για την κοινωνία της χώρας του. Οι τάσεις στη Δανία είναι ανησυχητικές και έχουμε όλο και περισσότερα παιδιά με προβλήματα, δηλώνει ο Χ. Νίμποργκ, προτείνοντας την εγκατάλειψη της «πολιτικής ορθότητας» και την εφαρμογή «μιας επιλεκτικής διαδικασίας που θα επιτρέψει τη βελτίωση των επόμενων γενιών και την αποφυγή της αύξησης των εκφυλισμένων στον πληθυσμό». Κι όλ' αυτά, τα δικαιολογεί με το επιχείρημα, πως «η ευφυια είναι κληρονομική», σε πλήρη και ριζική αντίθεση με όσα σχετικά έχουν αποδείξει οι επιστήμες, εδώ και αρκετές δεκαετίες τώρα.

Σημειώνουμε το γεγονός, όχι μόνον ως αξιοπερίεργο γενικά, αλλά και γιατί νομίζουμε πως αποτελεί ένα ακόμη σύμπτωμα της εντεινόμενης συνεχώς κρίσης του διεθνούς καπιταλιστικού συστήματος.

Κατά παραγγελία δίκη

Οταν το Φλεβάρη του 2000 ο «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» παρουσίαζε σε ειδική ένθετη έκδοσή του τη «Μαύρη Βίβλο των διώξεων της κυβέρνησης Σημίτη», η οποία περιλάμβανε τη μέχρι τότε κρατική και παρακρατική δράση σε βάρος των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, ούτε που φανταζόμασταν πόσο πιο μαύρο μέλλον επιφύλασσε αυτή η κυβέρνηση για τα δικαιώματα, ειδικά για τα εργατικά δικαιώματα. Για παράδειγμα, τότε, στη «Μαύρη Βίβλο» καταγγελλόταν απλά ως μία από τις περιπτώσεις και η επ' αυτοφώρω σύλληψη του ασφαλίτη που βιντεοσκοπούσε τις διαδηλώσεις των οικοδόμων και καταγραφόταν η κυβερνητική προσπάθεια να συγκαλύψει το θέμα. Σήμερα έχουμε φτάσει στο σημείο να έχει καταδικαστεί με βαριά ποινή ο Γραμματέας της Ομοσπονδίας Οικοδόμων γι' αυτήν ακριβώς την επ' αυτοφώρω σύλληψη του ασφαλίτη.

Σε λίγες μέρες, την ερχόμενη Δευτέρα, η κυβέρνηση καθίζει στο σκαμνί 7 ηγετικά στελέχη του ΠΑΜΕ, της Ομοσπονδίας και του Συνδικάτου Οικοδόμων Αθήνας, με την κατηγορία ότι κατέλαβαν το υπουργείο Εργασίας στις 5 του Απρίλη του 2001. Πρόκειται για εκείνη την κινητοποίηση που εξελίχθηκε σε ολοήμερη διαδήλωση χιλιάδων και χιλιάδων εργαζομένων σε όλο το μήκος και πλάτος της οδού Πειραιώς, από την Ομόνοια ως κάτω την Κουμουνδούρου. Ηταν η κινητοποίηση που έδωσε το εναρκτήριο λάκτισμα για τα μεγαλειώδη συλλαλητήρια που ανάγκασαν την κυβέρνηση να αποσύρει προς στιγμήν το σχέδιο Γιαννίτση για το Ασφαλιστικό.

Η κυβέρνηση - και πριν απ' αυτήν τα μεγάλα αφεντικά της - δεν εγκατέλειψαν ποτέ το σχέδιό τους για πλήρη ανατροπή του κοινωνικο-ασφαλιστικού συστήματος. Ηδη έχουν κάνει ένα μεγάλο βήμα με το νόμο Ρέππα και ετοιμάζουν την επόμενη έφοδο. Το ΠΑΜΕ έχει εκτιμήσει ήδη ότι «όσο θα βαθαίνει η αντιλαϊκή πολιτική τόσο η κρατική τρομοκρατία και η καταστολή θα αποτελούν το βασικό οπλοστάσιο της κυβέρνησης, του κεφαλαίου και της ΕΕ σε βάρος της εργατικής τάξης». Και πράγματι οι κατηγορίες που απευθύνει η κυβέρνηση σε βάρος των 7 στελεχών του ΠΑΜΕ επιβεβαιώνουν ότι η κυβέρνηση μεθοδευμένα ποινικοποιεί τη δημόσια ζωή, ενισχύει τον αυταρχισμό και πολλαπλασιάζει τις επιθέσεις της σε βάρος δημοκρατικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών.

Κανείς, πια, δεν μπορεί να εφησυχάζει. Δε χτυπούν καν «την πόρτα του διπλανού». Χτυπούν ευθέως τη συνδικαλιστική δράση όπου και όπως εκφράζεται. Η βιομηχανία διώξεων ξεκινά από τις απλές απαγορεύσεις που επιβάλλουν οι βιομήχανοι μέσα στους χώρους δουλιάς και φτάνει στις καταδίκες από τα δικαστήριά τους. Η μαχητική υπεράσπιση του ΠΑΜΕ και της δράσης του, η υπεράσπιση όλων εκείνων των συνδικάτων που με συνέπεια πορεύονται στη γραμμή της ταξικής πάλης, αναγορεύονται σε καθήκον πρώτης γραμμής. Ετσι που να γίνεται απόλυτα καθαρό ότι κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει τις ζωντανές δυνάμεις του εργατικού κινήματος στο να αξιοποιούν κάθε φορά τις μορφές πάλης που θα εξυπηρετούν στη συγκεκριμένη στιγμή το κίνημα και την εργατική τάξη.