«Θέλω πραγματικά να συγχαρώ την Ελλάδα για την ιστορική υπογραφή της κοινωνικής συμφωνίας με τους κοινωνικούς εταίρους. Οχι μόνο για το τι σημαίνει για την ελληνική αγορά εργασίας, για τους εργαζόμενους, για τις επιχειρήσεις, για τη χώρα, για το κλίμα του κοινωνικού διαλόγου (...) αλλά και για την έμπνευση που δίνει για την ενεργοποίηση του ευρωπαϊκού κοινωνικού διαλόγου, επειδή προέρχεται από μια χώρα που δεν ανήκει στο σκανδιναβικό μοντέλο και που είχε τις δικές της ιστορικές προκλήσεις στο να φέρει τους κοινωνικούς εταίρους στο ίδιο τραπέζι με την κυβέρνηση. Αρα, το μήνυμα που εκπέμπετε δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, αλλά ολόκληρη την Ευρώπη».

Ποιος τα λέει αυτά; Η επίτροπος Εργασίας και αντιπρόεδρος της Κομισιόν, η οποία - σύμφωνα με δελτίο Τύπου - «συνεχάρη δημοσίως την Ελλάδα για την επίτευξη της εθνικής Κοινωνικής Συμφωνίας». Του «συμβολαίου» δηλαδή που υπέγραψαν τις προάλλες κυβέρνηση, εργοδότες και εργατοπατέρες, για τη θωράκιση των κερδών του κεφαλαίου και της αντιλαϊκής «σταθερότητας».

Και μόνο το γεγονός ότι η επίτροπος της ΕΕ εκθειάζει αυτήν τη συμφωνία αποτελεί κριτήριο για το πόσο επικίνδυνη είναι. Δεν υπάρχει νόμος της σημερινής και όλων των κυβερνήσεων που να διαλύει μισθούς και ωράρια, να κάνει λάστιχο τις σχέσεις και τον χρόνο εργασίας, να ποινικοποιεί τη συνδικαλιστική δράση, και να μην έχει τη σφραγίδα Οδηγιών της ΕΕ, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των μονοπωλίων. Εδώ ισχύει το «δείξε μου ποιος σε παινεύει, να σου πω τι έκανες».

Βέβαια, η υπουργός Εργασίας δεν χρειαζόταν την υποστήριξη των Ευρωπαίων ομολόγων της για να διαφημίσει τη συμφωνία της κυβέρνησης με αφεντικά και εργατοπατέρες. Το κάνει μόνη της, λέγοντας «χύμα και τσουβαλάτα» αυτά που η ηγεσία της ΓΣΕΕ προσπαθεί να κρύψει πίσω από αεριτζίδικες θεωρίες και ιδεολογήματα: Οτι η νεκρανάσταση της συνδικαλιστικής πλειοψηφίας έγινε για να βάλει την υπογραφή της σε μια συμφωνία - έκτρωμα, που από τη μια θωρακίζει τον μηχανισμό καθήλωσης των μισθών και από την άλλη αποθεώνει τον κοινωνικοεταιρισμό και την «κοινωνική συναίνεση», σε μια περίοδο που η εργατική τάξη και ο λαός έχουν ανάγκη το εντελώς αντίθετο: Τη σύγκρουση με την πολιτική του κέρδους, την αντιπαράθεση με το αντιλαϊκό κράτος σε όλες τις λειτουργίες του, τη συγκέντρωση δυνάμεων ενάντια στο σάπιο σύστημα της εκμετάλλευσης και των πολέμων.

Γράφει η Κεραμέως σε κυριακάτικη εφημερίδα: «Σε μια εποχή έντονων αντιπαραθέσεων, με συγκρούσεις που περιορίζουν τις δυνατότητες συνεννόησης, η πρόσφατη κοινωνική συμφωνία για τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας (...) είναι ένα συλλογικό επίτευγμα που ξαναγράφει τους όρους με τους οποίους η χώρα μας αντιμετωπίζει τα μεγάλα ζητήματα: Οχι με στείρα αντιπαράθεση, αλλά με συνεργασία και συναίνεση (...) Η κοινωνική συμφωνία που υπογράψαμε (...) ήταν το αποτέλεσμα πολλών μηνών ουσιαστικού, συστηματικού και γόνιμου διαλόγου (...) συμβάλλοντας έτσι σε μια ισορροπημένη λύση που υπηρετεί το συλλογικό συμφέρον και προάγει εν τέλει την κοινωνική συνοχή».

Να λοιπόν το ζητούμενο! Η κοινωνική συνοχή «σε μια εποχή έντονων αντιπαραθέσεων, με συγκρούσεις». Αυτό είναι που τους ανησυχεί και τρέχουν να το μαζέψουν: Η λαϊκή δυσαρέσκεια που αυξάνεται στο έδαφος των αδιεξόδων που ανακυκλώνει η στρατηγική του κεφαλαίου, της ΕΕ και της κυβέρνησης, για τη θωράκιση των καπιταλιστικών κερδών και την πολεμική προετοιμασία. Και επειδή τα δύσκολα είναι μπροστά για το κεφάλαιο και το πολιτικό του σύστημα, έρχεται σαν «πυροσβεστήρας» η απαξιωμένη συνδικαλιστική πλειοψηφία να βάλει την υπογραφή της σε ένα κείμενο που δίνει σε όλους τους τόνους το σύνθημα «τα κεφάλια μέσα»! Για να το κάνει αυτό, η κυβέρνηση την ξεθάβει από τα έγκατα της χλεύης των εργαζομένων και της δίνει ρόλο τοποτηρητή των κλαδικών Συμβάσεων, για να διασφαλίσει ταυτόχρονα ότι αυτές δεν θα αποκλίνουν χιλιοστό απ' ό,τι υπηρετεί μέχρι κεραίας τα συμφέροντα της εργοδοσίας και συνολικότερα της καπιταλιστικής οικονομίας, με μια νέα κρίση να προβάλλει στον ορίζοντα.

Το λέει με σαφήνεια και η Κεραμέως σε άλλο σημείο του άρθρου της: «Η ουσία των παρεμβάσεων που συμφωνήθηκαν (...) έχουν ευρύτερη θεσμική διάσταση. Είναι πλέγμα κανόνων και μηχανισμών που, αφενός, οδηγούν σε μεγαλύτερη ασφάλεια για τους εργαζομένους και προοπτικά σε απόδοση μεγαλύτερου μεριδίου της οικονομικής ανάπτυξης και, αφετέρου, οδηγούν σε μεγαλύτερη σταθερότητα, προβλεψιμότητα και ενίσχυση του ανταγωνισμού για τις επιχειρήσεις. Οσο πιο καθαροί είναι οι κανόνες και όσο πιο δυνατή η θεσμική τους νομιμοποίηση, τόσο πιο σταθερό και προβλέψιμο γίνεται το περιβάλλον της οικονομίας και τόσο περισσότερη εμπιστοσύνη καλλιεργείται στις εργασιακές σχέσεις».

Η «σταθερότητα» και «προβλεψιμότητα» αφορά κατά προτεραιότητα την εργοδοσία και την απαίτησή της να ενισχυθούν οι δικλίδες του ανταγωνισμού, με πιο ενιαίους κανόνες ανά κλάδο για τις εργασιακές σχέσεις, τους μισθούς και πάει λέγοντας. Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν και σήμερα, όπως στον κλάδο του Τουρισμού, όπου η εργοδοτική συνδικαλιστική πλειοψηφία έχει υπογράψει Σύμβαση που καταργεί κάθε περιορισμό στην οργάνωση του χρόνου εργασίας και καταδικάζει τους εργαζόμενους σε πραγματική σκλαβιά. Οι εργοδότες, από την άλλη, απολαμβάνουν ένα «ρυθμισμένο», σταθερό και προβλέψιμο περιβάλλον, που τους παρέχει 18 διαφορετικές σχέσεις εργασιακής «ευελιξίας», πουλώντας μαζί με την κυβέρνηση παραμύθια στους εργαζόμενους ότι από το «μέρισμα της ανάπτυξης» και της κερδοφορίας του κλάδου «έχουν λαμβάνειν» κι αυτοί ...προοπτικά! Τέτοιες Συμβάσεις οραματίζονται οι «κοινωνικοί εταίροι» και η ηγεσία της ΓΣΕΕ αναλαμβάνει τον βρώμικο ρόλο του εγγυητή. Μ' αυτό το πλευρό να κοιμούνται όμως η εργοδοσία και τα συνδικαλιστικά δεκανίκια της!

«Η σημασία της κοινωνικής συμφωνίας υπερβαίνει το πεδίο των εργασιακών σχέσεων. Αφορά τη λειτουργία της Δημοκρατίας μας. Αποδεικνύει ότι το κράτος μπορεί να λειτουργήσει ως καταλύτης για την εύρεση πεδίων σύγκλισης και ως εγγυητής εμπιστοσύνης. Οτι ο διάλογος, όταν είναι πραγματικός και όχι προσχηματικός, μπορεί να γίνει εργαλείο ανάπτυξης, σταθερότητας και κοινωνικής συνοχής», κλείνει το άρθρο της υπουργού της εργοδοσίας. Αλίμονο αν έλειπαν οι ύμνοι στο κράτος ως «καταλύτη» συγκλίσεων ανάμεσα σε αγεφύρωτα ταξικά συμφέροντα, και όχι βέβαια ως μηχανισμό επιβολής της εκμετάλλευσης από την αστική τάξη στους εργαζόμενους και στον λαό.

Αυτή η πραγματική λειτουργία του κράτους γίνεται προσπάθεια να κρυφτεί κάτω από τη «συναίνεση», τον «κοινωνικό διάλογο» και τις «συγκλίσεις» που λιβανίζουν όλοι μαζί: Κυβέρνηση, αστικά κόμματα, εργοδοσία και εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός. Για τους εργαζόμενους, όμως, αυτό το κράτος είναι που επιβάλλει τους αντεργατικούς - αντιλαϊκούς νόμους, υπερασπίζεται τα κέρδη με καταστολή και προετοιμάζει τα παιδιά του λαού να γίνουν «κρέας για τα κανόνια» στους ανταγωνισμούς της αστικής τάξης. Με αυτό το κράτος δεν χωράει καμία συναίνεση, καμία «συνοχή». Μόνο κλιμάκωση του αγώνα παντού για την ανατροπή του!