Εύλογες και έντονες αντιδράσεις έχει προκαλέσει το περιστατικό της κατάρρευσης μέρους της σκηνής του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, το μεσημέρι της Δευτέρας, την ώρα που έκαναν πρόβα μουσικά σύνολα του Μουσικού Σχολείου Πειραιά, με αποτέλεσμα τον τραυματισμό τεσσάρων μαθητών, εκ των οποίων ο ένας χρειάστηκε να κάνει εισαγωγή στο νοσοκομείο.

Με αφορμή τα παραπάνω ο Σύλλογος Γονέων του Μουσικού Σχολείου Πειραιά καταγγέλλει «τη Διοίκηση του Δημοτικού Θεάτρου και τη δημοτική αρχή διότι δεν φρόντισαν τη λήψη και την τήρηση των απαιτούμενων για τη δημόσια ασφάλεια μέτρων», καθώς και «τον πρόεδρο του ΟΠΑΝ, ο οποίος αντί να αναλάβει την ευθύνη που του αναλογεί, την επιρρίπτει σε αναρμόδια για την ασφάλεια του θεάτρου πρόσωπα». Ο Σύλλογος, που στέκεται στο πλευρό των παιδιών, των οικογενειών τους και των υπεύθυνων καθηγητών, σημειώνει ακόμα ότι οι υπεύθυνοι του Δημοτικού Θεάτρου κατά την εξέλιξη του γεγονότος προσπάθησαν να το υποβαθμίσουν και ζητά να δοθούν σοβαρές εξηγήσεις από όλους τους εμπλεκόμενους στο περιστατικό αρμόδιους. Την καταγγελία του Συλλόγου Γονέων την κατέθεσε το ΚΚΕ ως Αναφορά στη Βουλή προς τους υπουργούς Εσωτερικών και Παιδείας.

Τη συμπαράστασή της στον Σύλλογο του σχολείου, τα παιδιά και τους καθηγητές εκφράζει και η Ενωση Γονέων Ε' Δημοτικής Ενότητας Πειραιά και σε σχετική ανακοίνωσή της σημειώνει μεταξύ άλλων: «Αναμένουμε αγωνιωδώς την ανακοίνωση του δήμου Πειραιά, που θα απαντά στα κρίσιμα ερωτήματα της τήρησης ή μη μέτρων ασφαλείας, της συντήρησης του θεάτρου από τη στιγμή της επαναλειτουργίας του ή όχι, και θα αναλαμβάνει την ευθύνη που του αναλογεί».

«"Από θαύμα" γλιτώσαμε τα πολύ χειρότερα, καθώς καθημερινά οι πρόβες - παραστάσεις - εκδηλώσεις διαδέχονται η μία την άλλη και στη σκηνή δουλεύουν πολλοί εργαζόμενοι», σημειώνει με αφορμή την κατάρρευση της σκηνής το Σωματείο Εργαζομένων στο Θέαμα - Ακρόαμα, που επισημαίνει τις τεράστιες ευθύνες της Διοίκησης του Θεάτρου και της δημοτικής αρχής και ζητά «παρέμβαση και έλεγχο της Επιθεώρησης Εργασίας στον χώρο» κι ακόμα: «Να ελεγχθεί άμεσα η Διοίκηση του θεάτρου για το αν υπάρχει τεχνικός ασφάλειας και αν τηρούνται όλα τα μέτρα προστασίας και ασφάλειας καθώς και ωράρια, συμβάσεις των εργαζομένων κ.ο.κ. Να προσληφθεί μόνιμο προσωπικό με σταθερές εργασιακές σχέσεις, τεχνικός ασφάλειας κ.λπ.».

Επίσης η «Λαϊκή Συσπείρωση» Πειραιά σημειώνει μεταξύ άλλων ότι «τα προβλήματα αυτά προκύπτουν από την πολιτική της δημοτικής αρχής Πειραιά και της διοίκησης του ΟΠΑΝ, οι οποίοι την τελευταία διετία έχουν οδηγήσει σε συρρίκνωση το προσωπικό του ΔΘΠ, με αποτέλεσμα να αυξηθεί η εντατικοποίηση της εργασίας για τους εργαζόμενους που έχουν μείνει και τα όποια "μπαλώματα" γίνονται με εταιρείες - εργολάβους και μέσω ΕΣΠΑ, με άθλιες αμοιβές και εργασιακές σχέσεις».

Μέσα από ένα συναρπαστικό παιχνίδι Ιστορίας, τα παιδιά πήραν ένα μάθημα ζωής! Ολα ξεκίνησαν από ένα πολύ ενδιαφέρον ιστορικό μυθιστόρημα της Αλεξάνδρας Μητσιάλη με τίτλο «Ξυπόλυτοι ήρωες». Στο βιβλίο αυτό περιγράφονται οι περιπέτειες μιας παρέας παιδιών που ζουν και μεγαλώνουν στη Θεσσαλονίκη τη δεκαετία του '40 και παίρνουν μέρος στην Αντίσταση, στον αγώνα ενάντια στον ναζισμό.

Η φαντασία και το μεράκι περίσσεψαν σε αυτήν την ξεχωριστή πρωτοβουλία, που πέτυχε τον σκοπό της! Τα κατορθώματα των ηρώων του βιβλίου ζωντάνεψαν στο σήμερα, με τους φίλους του «κόκκινου Αερόστατου» να εξερευνούν τους δρόμους της πόλης, να ανακαλύπτουν στοιχεία, να λύνουν γρίφους και έτσι να μαθαίνουν πολλά για τις ηρωικές σελίδες που έγραψε ο λαός μας στα χρόνια της Κατοχής.

Πράγματι, πριν λίγες μέρες το Γεντί Κουλέ γέμισε με παιδικές φωνές! Εκεί, στο αρχηγείο του Ξυπόλυτου Τάγματος Θεσσαλονίκης, δόθηκε το ραντεβού για να συμμετάσχουν στο Escape the City και να ολοκληρώσουν την αποστολή τους, να βρουν ένα μέλος του Ξυπόλητου Τάγματος, τον «Τάκη», που ήταν αγνοούμενος. Στο κρησφύγετο του Τάγματος κάποιοι νέοι, μέλη του Ξυπόλυτου Τάγματος, τους βοήθησαν να βρουν τα απαραίτητα στοιχεία: Ενα γράμμα που τα παιδιά αποκρυπτογράφησαν και τα οδήγησε στην πλατεία Αντιγονιδών. Εκεί, μέσα από ένα συνθηματικό, ξεχώρισαν ποιος νέος ήταν ο αληθινός σύνδεσμος που έπρεπε να εμπιστευτούν και έτσι έφτασαν στο Αγαλμα του Βενιζέλου, όπου τους περίμεναν 3 σεντούκια με γρίφους: Μια φωτογραφία, έναν χάρτη και κλειδιά. Τέλος, έφτασαν σε ένα βανάκι μέσα στη γειτονιά Καπάνι. Τα παιδιά κατάφεραν να μη γίνουν αντιληπτά από τους τσιλιαδόρους που το φύλαγαν και απελευθέρωσαν τον «αγνοούμενο Τάκη».

Ο ενθουσιασμός και η χαρά τους που κατάφεραν να τον βρουν ήταν απερίγραπτα, όμως τους περίμενε μία ακόμα έκπληξη: Τον Τάκη τελικά δεν τον είχαν απαγάγει οι Γερμανοί... Αντίθετα, είχε κρυφτεί από μόνος του για να δοκιμάσει τους φίλους του. Μπορούσε να τους εμπιστευτεί και να τους αποκαλύψει ότι είναι μέλος του Ξυπόλυτου Τάγματος, και να τους καλέσει να οργανωθούν κι αυτοί;

Γιατί, όπως είπε στο τέλος και ο ίδιος ο «Τάκης» στα παιδιά, «όταν κάνουμε κάτι σωστό και δίκαιο δεν το κρατάμε για τον εαυτό μας... Θέλουμε, νιώθουμε την ανάγκη όχι μόνο να το μοιραστούμε αλλά να φέρουμε κι άλλους κοντά μας».

• Στη Θέση 16 γίνεται η εξής διατύπωση: «Το περιεχόμενο της πολιτιστικής δημιουργίας ασκεί επίδραση στη διαμόρφωση των νεανικών συνειδήσεων, στον τρόπο ζωής, είναι κανάλι διοχέτευσης και ανάπτυξης των κυρίαρχων ιδεών, μηνυμάτων και προτύπων». Πώς αντιλαμβανόμαστε εμείς την Τέχνη και με ποιο κριτήριο;

Το δικό μας κριτήριο, λοιπόν, με το οποίο ασκούμε ουσιαστικά κριτική στις δύο τάσεις της σημερινής Τέχνης που ξεχωρίζουμε - το «πολιτιστικό υποπροϊόν» και την προσεγμένη αισθητικά πολιτιστική παραγωγή - αφορά το περιεχόμενο που αυτή η Τέχνη αντανακλά, προβάλλει, προωθεί.

Αφετηρία μας είναι η αντίληψη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ για την Τέχνη με βάση την ιδεολογία μας, τον μαρξισμό - λενινισμό. Η αντίληψη δηλαδή ότι η Τέχνη είναι μορφή κοινωνικής συνείδησης, μορφή αντανάκλασης της κοινωνικής πραγματικότητας, του κοινωνικοοικονομικού συστήματος στο οποίο δημιουργείται και αναπαράγεται. Το περιεχόμενο της Τέχνης - όπως σε κάθε μορφή αντανάκλασης του κόσμου - είναι ο ίδιος ο κόσμος, η πραγματικότητα. Στην ταξική κοινωνία κάθε μορφή κοινωνικής συνείδησης είναι αντικειμενικά ιδεολογική, δηλαδή ταξικά μεροληπτική, αφού ο ίδιος ο κόσμος που αντανακλά είναι η πάλη των τάξεων, η κυριαρχία της μίας απέναντι στην άλλη.

Φυσικά, η βαθύτερη προσέγγιση της Τέχνης ως μορφής κοινωνικής συνείδησης είναι πιο σύνθετη υπόθεση. Για παράδειγμα, υπάρχουν μια σειρά παράγοντες, όπως ότι η Τέχνη εκφράζει και την υποκειμενική συνείδηση του δημιουργού της, η επίδραση του πολιτιστικού και πνευματικού πλούτου κάθε χώρας, η παγκόσμια πολιτιστική Ιστορία και κληρονομιά, που ιδιαίτερα στην εποχή του μονοπωλιακού καπιταλισμού αναλαμβάνει συγκεκριμένο ρόλο, μαζί με άλλα ζητήματα.

Μπορούμε να σκεφτούμε το εξής: Η Τέχνη δεν κρίνεται με βάση τις μορφές και τα είδη της, αλλά κυρίως από το περιεχόμενο που εκφράζει. Είναι συχνό, βέβαια, μία μορφή Τέχνης να ταυτίζεται με ένα συγκεκριμένο περιεχόμενο, εφόσον αυτό κυριαρχεί διευρυμένα στη δοσμένη μορφή. Για παράδειγμα, σήμερα το είδος της trap μουσικής έχει ταυτίσει μία συγκεκριμένη μορφή μουσικής με ένα συγκεκριμένο περιεχόμενο στίχων. Αντίστοιχα, ένα έργο τέχνης που παραπέμπει σε ό,τι έχει κάποιος στο μυαλό του ως «υψηλή Τέχνη», μία άρτια και εξελιγμένη τεχνική, ανάλογα και με το είδος της Τέχνης, σε συνδυασμό με ένα επεξεργασμένο και έξυπνο νόημα, κατανοείται ως «καλύτερο πολιτιστικό προϊόν» σε σχέση με το τι λαμβάνει και απολαμβάνει ο θεατής. Σε αυτό πολλές φορές προδιαθέτουν και οι συνθήκες παραγωγής και προβολής, για παράδειγμα το πρόσημο που αποκτά η Τέχνη την οποία φιλοξενεί ένα ίδρυμα πολιτισμού με κύρος κ.ο.κ.

Και στη μία και στην άλλη περίπτωση, όμως, το δικό μας κριτήριο οφείλει να είναι το μήνυμα το οποίο εκπέμπει και προωθεί η Τέχνη, μήνυμα που επιδρά ιδιαίτερα στους νέους ανθρώπους, καθώς βρίσκονται στη φάση διαμόρφωσης της προσωπικότητάς τους, των αντιλήψεων και προτύπων που υιοθετούν, της στάσης τους.

Σήμερα η Τέχνη που προβάλλει τον σάπιο καπιταλιστικό κόσμο, είτε με τον συμβιβασμό και την αθώωση, αλλά και με προώθηση των φαινόμενων σήψης του, είτε με τη δήθεν εναντίωση σε αυτά τα φαινόμενα και σε άλλα υπαρκτά κοινωνικά προβλήματα, ταυτόχρονα όμως προωθώντας λανθασμένες αιτίες και ψεύτικες λύσεις «εντός των τειχών» της ταξικής εκμετάλλευσης, είναι Τέχνη που εν τέλει «δουλεύει» για το συμφέρον του!