Σε μια πολύ μεγάλη απεργιακή διαδήλωση, που συγκροτήθηκε από τις προσυγκεντρώσεις ακόμα, οι οποίες κατέφτασαν στα Προπύλαια, όπου και συνενώθηκαν στη συγκέντρωση και από κει πορεύτηκαν προς το Σύνταγμα, οι χιλιάδες εργαζόμενοι και νεολαίοι έδωσαν μία ακόμα συντριπτική απάντηση στην κυβέρνηση, στην εργοδοσία και στα συνδικαλιστικά τους στηρίγματα.

Χαρακτηριστικό της μεγάλης συμμετοχής είναι πως όταν οι πρώτοι διαδηλωτές, με το πανό της Ομοσπονδίας και του Συνδικάτου Οικοδόμων, είχαν φτάσει στο Σύνταγμα, στη γωνία της Οθωνος με την Αμαλίας, το μεγάλο απεργιακό συλλαλητήριο απλωνόταν σε όλη την Πανεπιστημίου, μέχρι χαμηλά στην Ομόνοια.

Ενα τεράστιο απεργιακό ποτάμι, με τις σημαίες του ΠΑΜΕ ψηλά, πλημμύρισε τους δρόμους της πρωτεύουσας και συντεταγμένα, πίσω από τα πανό των σωματείων και των μαζικών φορέων, διατράνωσε «Τέρμα πια στη σύγχρονη σκλαβιά, σταθερή δουλειά ζητά η εργατιά», καλώντας: «Ολοι στον αγώνα, ξεσηκωμός - Να μην πληρώσει πάλι ο λαός».

Το σιωπητήριο δεν πέρασε, έφαγαν τα μούτρα τους όσοι επιχείρησαν να υπονομεύσουν την απεργία!

Στο στόχαστρο βρέθηκαν όλα όσα τσακίζουν τη ζωή τους: Από την ακρίβεια και τη φοροληστεία μέχρι την εμπορευματοποίηση της Παιδείας και της Υγείας.

Διεκδίκησαν 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο, χρήματα για μισθούς, συντάξεις, Υγεία και Παιδεία, όχι για του πολέμου τα σφαγεία.

Παράλληλα εξέφρασαν για άλλη μια φορά την αλληλεγγύη τους στον ηρωικό λαό της Παλαιστίνης, καταδικάζοντας τη στήριξη της κυβέρνησης στο κράτος - δολοφόνο Ισραήλ αλλά και στα νέα εγκληματικά σχέδια για τη Γάζα που προωθούνται από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Ιδιαίτερη στιγμή άλλωστε ήταν όταν χαιρέτισαν την απεργιακή συγκέντρωση τηλεφωνικά από την κατεχόμενη Δυτική Οχθη συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ που βρίσκονται στην περιοχή μαζί με Παλαιστίνιους συναδέλφους τους (βλ. σελ. 12).

Ακολούθησαν οι ομιλίες του Γιώργου Γαρεφαλάκη, εργαζόμενου στα ΕΛΠΕ και μέλους της διοίκησης της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ενέργειας, της Νίκης Φευγαλά, μέλους του ΔΣ του Σωματείου Εργαζομένων «Σκλαβενίτη» και της Εκτελεστικής Επιτροπής της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας, της Αθήνα Κατάκου, καμαριέρας και μέλους της Κεντρικής Διοίκησης του Συνδικάτου Επισιτισμού - Τουρισμού - Ξενοδοχείων Αττικής, και του Νίκου Μαυροκέφαλου, μέλους της διοίκησης του Εργατικού Κέντρου Αθήνας και της Γραμματείας του ΠΑΜΕ (βλ. επόμενες σελίδες).

«Το 13ωρο δεν θα εφαρμοστεί, με οργάνωση και αγώνα θα ανατραπεί» ήταν το μήνυμα που στάλθηκε βροντερό και ξεκάθαρο από τα στόματα των πραγματικών παραγωγών του πλούτου, από τα χείλη ανθρώπων όλων των ηλικιών, που δεν δέχονται να κάνουν ούτε βήμα πίσω, διατρανώνοντας ένα «φτάνει πια» με τις θυσίες για τα κέρδη και τα κοράκια του πολέμου.

Στην αρχή της συγκέντρωσης βρίσκεται το Συνδικάτο Οικοδόμων Αθήνας, με το πανό του να ξεκαθαρίζει: «Στα σκουπίδια το 13ωρο. Είμαστε άνθρωποι, όχι μηχανές». Ακολουθούν τα μπλοκ των εργατικών σωματείων και των μαζικών φορέων. Διαδηλωτές από εργοστάσια, από τη Ζώνη του Περάματος, από το λιμάνι του Πειραιά, εκεί που «δένεται το ατσάλι», που παράγονται τα κέρδη των κολοσσών πάνω στα κορμιά των εργατών. Από τις Τηλεπικοινωνίες και την Πληροφορική, όπου τσακίζονται μέρα - νύχτα στα «stand by» και στις άστατες βάρδιες. Εργαζόμενοι σε λογιστικά γραφεία και στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, με τα χρονοδιαγράμματα που φέρνουν δουλειά «νύχτα με νύχτα». Από το «τουριστικό θαύμα» των ξενοδοχείων και του Επισιτισμού - Τουρισμού, που το νομοσχέδιο «φωτογραφίζει» για την απογείωση της εκμετάλλευσης. Εκεί και οι εργαζόμενοι σε μεγάλα εμπορικά καταστήματα, με το πανό του Συλλόγου Εμποροϋπαλλήλων και με πικέτες που γράφουν «13 ώρες δουλειά βράδυ - πρωί, Δευτέρα - Κυριακή. Δεν θα σας περάσει» και «Λάστιχο ωράριο, λάστιχο ζωή, οργανώσου τώρα για την ανατροπή».

Με τις σημαίες του Μετώπου Αγώνα Σπουδαστών να ανεμίζουν προχωρούν και οι φοιτητές, πίσω από το πανό των Φοιτητικών Συλλόγων Αθήνας, φωνάζοντας «Φοιτητές - εργατιά, μια φωνή και μια γροθιά». Τη σκυτάλη πιάνουν τα αδέρφια τους, οι μαθητές, που ακολουθούν με το πανό της Συντονιστικής Επιτροπής Μαθητών Αθήνας και συνθήματα όπως «Δώστε λεφτά για Υγεία και Παιδεία, και όχι για του ΝΑΤΟ τα σφαγεία».

Κάπου ανάμεσα στο πλήθος, δύο νέοι εργαζόμενοι αφηγούνται πώς το προηγούμενο πρωί, δίνοντας τη μάχη της εξόρμησης με ανακοινώσεις σε γειτονιά καλώντας στη μεγάλη απεργιακή συγκέντρωση, τρία νεαρά παιδιά που δούλευαν εκείνη την ώρα σε διπλανή οικοδομή άκουσαν τη συζήτηση. Βγήκαν και ρώτησαν για την απεργία, δηλώνοντας ότι θέλουν κι αυτοί να συμμετάσχουν, όμως δεν ξέρουν πώς, αφού θα είναι η πρώτη φορά γι' αυτούς. «Καθίσαμε αρκετή ώρα, μιλήσαμε με τα παιδιά, μας είπαν τα όσα τραβάνε και εκείνοι ως εργαζόμενοι στο μεροκάματο. Τους εξηγήσαμε πώς γίνονται οι απεργίες και έπειτα τους ρωτήσαμε αν γνωρίζουν το Συνδικάτο Οικοδόμων, και εκείνοι έδειξαν αμέσως ενδιαφέρον να έρθουν σε επαφή».

«Και να περάσουν το νομοσχέδιο της ντροπής, δεν πρόκειται εμείς οι εργαζόμενοι να επιτρέψουμε να εφαρμοστεί, γιατί όπως λέει και το σύνθημα, είμαστε άνθρωποι, δεν είμαστε μηχανές. Ούτε να το σκεφτούν πως θα δουλεύουμε 13 ώρες τη μέρα για να πλουτίζει η εργοδοσία από τον ιδρώτα μας. Μόνο εμείς οι εργαζόμενοι μπορούμε με τη δύναμή μας, συλλογικά και οργανωμένα, να ανατρέψουμε τα όσα προωθούν για να διαλύσουν ακόμα περισσότερο τις ζωές μας. Τα βλέπεις παντού, καθημερινά γύρω σου, από τον μισθό που δεν φτάνει ούτε για τα απαραίτητα, από την Υγεία, που πρέπει να χώσεις το χέρι στην τσέπη, από τη γενοκτονία στην Παλαιστίνη, από τα δισεκατομμύρια της πολεμικής οικονομίας. Και έχουν και το θράσος μετά να λένε για "μειοψηφίες που αντιδρούν". Ποια μειοψηφία; Αυτή είναι η μειοψηφία; Οι δεκάδες χιλιάδες απεργοί που έχουν κατακλύσει σήμερα τους δρόμους; Που έχουν νεκρώσει τους χώρους δουλειάς; Που αγωνίζονται για δουλειά και ζωή με δικαιώματα;», τονίζει ο Γιώργος, ιδιωτικός υπάλληλος.

«Είμαστε εδώ γιατί είμαστε οι μελλοντικοί εργαζόμενοι, και όσα περνάνε μας αφορούν άμεσα. Οι φοιτητές ξέρουμε καλά από μαζικούς αγώνες. Ξέρουμε πως μόνο όταν αγωνιζόμαστε συλλογικά και παίρνουμε σαφή θέση στο δίλημμα "τα κέρδη τους ή οι ζωές μας", είτε αυτό άφορά π.χ. το έγκλημα των Τεμπών, είτε τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, είτε το νομοσχέδιο της σύγχρονης σκλαβιάς, μόνο τότε μπορούμε να πετύχουμε μεγάλες νίκες, διαλέγοντας τη ζωή. Οι φοιτητές βιώνουμε στο πετσί μας τις συνέπειες αυτής της πολιτικής και μέσα από τα όσα δρομολογούν στην Παιδεία, και δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς από το να είμαστε σήμερα εδώ μαζί με τα αδέρφια μας τους μαθητές, δίπλα στους εργαζόμενους γονείς μας, και συγχρόνως να συμπαρασταθούμε στους συμφοιτητές μας που δουλεύουν για να μπορέσουν να σπουδάσουν», λέει η Φωτεινή, φοιτήτρια στη Σχολή Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης του ΕΚΠΑ.

«Είμαστε σήμερα εδώ γιατί σε πολλούς κλάδους της δουλειάς μας ήδη δεν υπάρχει ωράριο. Αν αυτό καθιερωθεί και με τη βούλα του νόμου, κυριολεκτικά δεν θα μπορούμε να πάρουμε ανάσα», δηλώνει και η Μαρία, νέα απεργός, που εργάζεται στο Προσφυγικό - Μεταναστευτικό. Και συνεχίζει: «Είμαστε εδώ γιατί το αστικό κράτος και τα αφεντικά βγάζουν πολλά λεφτά στις πλάτες των προσφύγων και μεταναστών, ενώ την ίδια στιγμή δεν υπάρχει καμία απολύτως μέριμνα γι' αυτούς τους ανθρώπους. Κοροϊδεύουν τα μεταναστόπουλα δίνοντάς τους δήθεν παροχές, που όμως στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν, όπως με την υποτιθέμενη εκπαίδευσή τους. Είμαστε εδώ γιατί Ελληνες και ξένοι εργαζόμενοι είμαστε ένα, είμαστε ταξικά αδέρφια. Ισως για εκείνους να είναι καμιά φορά πολύ πιο δύσκολο να απεργήσουν, όμως είμαστε σήμερα εδώ πλάι - πλάι, φωτίζοντας τον δρόμο της ανατροπής».