Εχουν περάσει 124 χρόνια από τις 21 Δεκέμβρη του 1879, ημέρα γέννησης του Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι. Αυτό ήταν το πραγματικό όνομα του Ι. Β. Στάλιν, που συνδέθηκε με μία από τις πιο σημαντικές περιόδους της ιστορίας του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, την πορεία οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ. Ο Στάλιν, Γενικός Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚ (μπολσεβίκων) της ΕΣΣΔ και επικεφαλής του σοβιετικού κράτους, συνεχιστής του Λένιν στο τεράστιο ιστορικό έργο της σοσιαλιστικής πορείας των Σοβιετικών ανθρώπων, ήταν ένας από τους πιο επιφανείς ηγέτες του προλεταριάτου της ΕΣΣΔ, αλλά και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.

Το όνομα και η δράση του Στάλιν, ως επικεφαλής της ΚΕ του ΚΚ (μπολσεβίκων) της ΕΣΣΔ και του σοβιετικού κράτους, μετά το θάνατο του Λένιν, συνδέθηκε, τόσο με τις επιτυχίες των οικοδόμων του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ, όσο και με την ανάπτυξη του σοσιαλιστικού συστήματος σε μια σειρά χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης και της Ασίας. Ταυτόχρονα, το όνομα του Στάλιν συνδέεται με την τεράστια συμβολή της Σοβιετικής Ενωσης στη μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των Λαών κατά το Β` Παγκόσμιο Πόλεμο. Ηταν το πιο σημαντικό αποτέλεσμα της πάλης των λαών πριν το Β` Παγκόσμιο Πόλεμο, στη διάρκειά του για τη συντριπτική ήττα του φασισμού, αλλά και αμέσως μετά τον πόλεμο, στα πρώτα χρόνια της ανοικοδόμησης. Ο ιμπεριαλισμός διεθνώς σ' αυτό το πεδίο δέχτηκε μια μεγάλη ήττα, αφού σ' ένα μέρος του πλανήτη, αρκετά σημαντικό από πολλές πλευρές, οι λαοί οικοδομούσαν το δικό τους μέλλον, τη νέα κοινωνία, καταργώντας την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και παίρνοντας την τύχη τους στα χέρια τους.

Ο Γεωργιανός Ιωσήφ Στάλιν εντάσσεται από νεαρή ηλικία σε παράνομο μαρξιστικό όμιλο στην Υπερκαυκασία. Στο Σοσιαλιστικό Δημοκρατικό Εργατικό Κόμμα Ρωσίας (ΣΔΕΚΡ) συμμετέχει, από την ίδρυσή του, το 1898. Μελετάει τα έργα των Μαρξ, Ενγκελς, Λένιν και Πλεχάνοφ. Παίρνει μέρος στην έκδοση μαρξιστικών εφημερίδων στην Υπερκαυκασία και στην προπαγάνδιση του μαρξισμού στους εργάτες της περιοχής. Μέλος της Επιτροπής του ΣΔΕΚΡ Τιφλίδας, Καυκασιανής Ενωσης και Μπακού, στηρίζει τις λενινιστικές ιδέες για το κόμμα, την τακτική και τη στρατηγική του και παίρνει μέρος στην Επανάσταση του 1905 - 1907.

Στα 1912, ο Στάλιν έγραψε το βιβλίο «Ο μαρξισμός και το εθνικό ζήτημα», που είναι από τα πιο σημαντικά μαρξιστικά έργα, για ένα από τα πιο δύσκολα στην επίλυσή τους προβλήματα, όπως είναι το εθνικό ζήτημα.

Στην καθοδήγηση της ένοπλης εξέγερσης στη Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, πήρε μέρος σαν μέλος του ΠΓ της ΚΕ του Κόμματος των Μπολσεβίκων, μέλος του Στρατιωτικοεπαναστατικού Κέντρου της Πετρούπολης και της Στρατιωτικής Επαναστατικής Επιτροπής.

Εγινε λαϊκός επίτροπος των εθνοτήτων στην πρώτη σοβιετική κυβέρνηση. Στην περίοδο του εμφυλίου πολέμου και της ξένης ιμπεριαλιστικής επέμβασης, ήταν μέλος του Επαναστατικού Πολεμικού Συμβουλίου της Σοβιετικής Δημοκρατίας.

Συνέβαλε στην ενίσχυση της συμμαχίας της εργατικής τάξης με την αγροτιά, την περίοδο οικοδόμησης του σοσιαλισμού. Υπερασπίστηκε τη λενινιστική πολιτική, ενάντια στην πολιτική του Τρότσκι. Αγωνίστηκε ενάντια στο δεξιό οπορτουνισμό μέσα στο κόμμα. Επέμενε στην ιδεολογικοπολιτική ενότητα του κόμματος ως θεμέλιου για την πορεία της επανάστασης και την ανάπτυξη του σοσιαλισμού. Ηταν μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Γ` Διεθνούς.

Σημαντική ήταν η συμβολή του στη δημιουργία της ΕΣΣΔ στα 1921 και στη λύση του πιο δύσκολου «εθνικού ζητήματος», αλλά και στην επεξεργασία και εφαρμογή των σχεδίων της οικονομικής και πολιτιστικής, αλλά και αμυντικής ανάπτυξης της ΕΣΣΔ.

Μερικά από τα έργα του, εκτός από το σημαντικό για το εθνικό ζήτημα, το οποίο αναφέραμε ήδη, είναι: «Για τις βάσεις του λενινισμού», «Τροτσκισμός ή λενινισμός», «Ζητήματα λενινισμού», «Ακόμα μια φορά για τη σοσιαλδημοκρατική παρέκκλιση στο κόμμα μας», «Για τη δεξιά παρέκκλιση στο ΠΚΚ (μπ.)», «Ζητήματα αγροτικής πολιτικής στην ΕΣΣΔ», «Οικονομικά προβλήματα του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ» κ.ά.

Στο πρόσωπο του Στάλιν ξεδιπλώθηκε τον προηγούμενο αιώνα, και συνεχίζεται, η πιο χυδαία επίθεση κατά του σοσιαλισμού. Αστοί δημοσιολόγοι και πολιτικοί αποδίδουν σε μια ιστορική προσωπικότητα, τη φανταστική δύναμη δημιουργίας μιας επίσης φανταστικής πραγματικότητας, την περίοδο οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ αμέσως μετά το θάνατο του Β. Ι. Λένιν. Με τον Στάλιν, φαίνεται ότι η αστική ιστοριογραφία πασχίζει να αποδείξει, όχι μόνον τα δικά της παράδοξα στο πρόσωπο ενός μπολσεβίκου ηγέτη, αλλά και τη δική της αντίληψη, για το ποιος είναι ο δημιουργός της ιστορίας. Ετσι, η σφοδρή επίθεση σε μια προσωπικότητα, που διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα, επιδιώκει να πείσει ότι η ιστορία δημιουργείται από τις προσωπικότητες και όχι από τους λαούς. Και, πάνω απ' όλα, ότι αυτή δημιουργείται έξω από τις κοινωνικοοικονομικές συνθήκες της εποχής, όπου δρα η προσωπικότητα. Αυτές σκόπιμα αποσιωπώνται. Αλλά οι επιδιώξεις δε σταματούν εδώ. Ο Στάλιν ήταν ηγέτης του πρώτου στον κόσμο σοσιαλιστικού κράτους. Και αυτό είναι το κύριο. Οι αστοί ιστορικοί και δημοσιολόγοι αποτελούν μοχλούς της ταξικής πάλης της αστικής τάξης ενάντια στην εργατική τάξη, του καπιταλισμού ενάντια στο σοσιαλισμό, στο ιδεολογικοπολιτικό επίπεδο.

Επομένως, πρέπει να πούμε πως ο Στάλιν έδρασε ως Γενικός Γραμματέας της ΚΕ του Πανενωσιακού Κομμουνιστικού Κόμματος των μπολσεβίκων στην ΕΣΣΔ. Το Κόμμα καθοδηγούσε τη σοσιαλιστική οικοδόμηση σε άμεση σχέση και κινητοποιώντας τους σοβιετικούς λαούς, σε συνθήκες ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης. Επομένως, η πραγματικότητα, δηλαδή ο σοσιαλισμός στην ΕΣΣΔ, ήταν έργο των λαών της, που καθοδηγούνταν από το Κομμουνιστικό Κόμμα, με Γραμματέα της ΚΕ τον Στάλιν. Ετσι δημιουργήθηκε αυτή η ιστορία. Γιατί τότε η συνεχιζόμενη επίθεση στον Στάλιν; Μα, γιατί η ταξική πάλη συνεχίζεται σφοδρή, σφοδρότατη. Αλλά και γιατί η προσωπική συμβολή του Στάλιν, στα ιστορικά πλαίσια που προαναφέραμε, είναι τεράστια. Αλλά και για έναν ακόμη λόγο: Οι τοποθετήσεις του για τις οποίες δέχτηκε και δέχεται αυτήν τη σφοδρή επίθεση επαληθεύτηκαν, όχι μόνον όσο ζούσε, αλλά ιδιαίτερα μετά το θάνατό του.

Αυτή η επαλήθευση έχει σχέση με την ανατροπή του σοσιαλισμού και τις δυνάμεις που αναδείκνυε ο Στάλιν, ως μοχλούς σ' αυτήν την επιδίωξη. Η τοποθέτηση του Στάλιν για την απειλή της διείσδυσης του ιμπεριαλισμού, σε συνδυασμό με την επιθετικότητα από το «εξωτερικό», έβρισκε την έκφρασή της στη δράση των αντεπαναστατικών αντισοσιαλιστικών στοιχείων μέσα στις γραμμές του σοσιαλισμού.

Ο Στάλιν, όμως (όπως, πριν από αυτόν, ο Λένιν), είχε ξεκάθαρο πως ο σοσιαλισμός οικοδομείται σε πολιτική αντιπαράθεση με τον ιμπεριαλισμό, ο οποίος διαθέτει ακόμη σημαντικές δυνάμεις και ο οποίος δεν παραιτείται από την επιδίωξη παλινόρθωσης του καπιταλισμού. Και στο εσωτερικό της χώρας, η αστική τάξη που χάνει την εξουσία γίνεται πολλαπλάσια πιο επικίνδυνη απ' ό,τι πριν, αφού επιδιώκει να την επανακατακτήσει. Εχει δε μαζί της, ως ισχυρούς συμμάχους, τους καπιταλιστές όλου του κόσμου. Βεβαίως, οι ιμπεριαλιστές της ΑΝΤΑΝΤ το δοκίμασαν στα 1918 με τη στρατιωτική επέμβαση, αλλά ηττήθηκαν. Επομένως, η από τα μέσα απειλή ήταν υπαρκτή. Αλλωστε, ήταν και οι συνθήκες ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης, αλλά και η πάλη για την εκβιομηχάνιση αντιμετώπισε εκτεταμένα σαμποτάζ και καταστροφές, αλλά και μετά η κολεκτιβοποίηση αντιμετώπισε τη μεγάλη αντίσταση, έως και ένοπλη σε πολλές περιπτώσεις, των κουλάκων (αστική τάξη του χωριού).

Η επαγρύπνηση απέναντι στην αντεπαναστατική δράση του διεθνούς ιμπεριαλισμού ήταν και είναι αυτή που δέχτηκε την πιο μεγάλη επίθεση. Αλλωστε, η εκτίμηση ότι η ταξική πάλη συνεχίζεται, με άλλες μορφές κατά την περίοδο της οικοδόμησης του σοσιαλισμού, που αργότερα καταδικάστηκε από το ΚΚΣΕ σαν λαθεμένη, ήταν σωστή. Και την καταδίκη αυτής της εκτίμησης την «πλήρωσε» ο σοσιαλισμός, όπως εκ των υστέρων φάνηκε με την αντεπανάσταση. Ολ' αυτά, λοιπόν, επιβεβαιώνονται, με την προσωρινή ήττα του σοσιαλισμού και αποτελούν μια σημαντική παρακαταθήκη για το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα, στην πάλη του στις σύγχρονες συνθήκες.

Σήμερα παρουσιάζουμε μια πτυχή αυτής της προσπάθειας υπεράσπισης της ΕΣΣΔ και του σοσιαλισμού από την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα, δημοσιεύοντας την απάντηση του Ι. Β. Στάλιν σε δηλώσεις του Αγγλου υπουργού των Εξωτερικών, Μόρισον, δηλώσεις επιθετικές, τόσο ενάντια στην εσωτερική πολιτική της ΕΣΣΔ, όσο και ενάντια στην εξωτερική, στην εφημερίδα «Πράβντα».

Την περίοδο που ο Ι. Β. Στάλιν απαντά στην «Πράβντα» στις δηλώσεις του Βρετανού υπουργού Εξωτερικών της κυβέρνησης του Εργατικού Κόμματος, οι διεθνείς εξελίξεις χαρακτηρίζονται ήδη απ' αυτό που ονομάστηκε εποχή του ψυχρού πολέμου. Είναι περίοδος, που τα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κράτη εντείνουν την πολύμορφη επιθετική υπονομευτική πολιτική τους ενάντια στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο και την ΕΣΣΔ, με σκοπό την ανακοπή της οικοδόμησης του σοσιαλισμού σε μια σειρά χώρες της Ευρώπης και της Ασίας. Ηδη, το Σχέδιο Μάρσαλ βρίσκεται σε εξέλιξη, έχει ξεκινήσει η αμερικάνικη επέμβαση στην Κορέα, ενώ οι ΗΠΑ επιδιώκουν να κυριαρχήσουν γεωστρατηγικά, όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά και στη Μεσόγειο και στην Απω Ανατολή. Ηδη, έχει ιδρυθεί το βορειοατλαντικό πολιτικοστρατιωτικό ιμπεριαλιστικό σύμφωνο, το ΝΑΤΟ. Η κοινή ιμπεριαλιστική δράση ενάντια στο σοσιαλισμό, σε συνδυασμό με τα ιδιαίτερα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα σε διάφορα σημεία του πλανήτη, η συνεχής ανάπτυξη των στρατιωτικών εξοπλισμών από τους Αγγλοαμερικάνους, που «μυρίζουν» προετοιμασία πολέμου λίγα μόλις χρόνια μετά τον τερματισμό του Β` Παγκοσμίου Πολέμου, απαιτούν από τους ιμπεριαλιστές και τον προσδιορισμό του βασικού εχθρού και την ανάλογη προπαγάνδα, προκειμένου να καταφέρουν οι ίδιοι να πείσουν τους λαούς των καπιταλιστικών κρατών για την επιθετική πολιτική τους ή να την ανεχτούν. Ο εχθρός, η ΕΣΣΔ και ο σοσιαλισμός. Βασική αιχμή της ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας είναι ότι ο σοσιαλισμός είναι ανελεύθερο καθεστώς, ότι ετοιμάζεται να εξαπλωθεί μέσω και της στρατιωτικής απειλής στη Δύση, γι' αυτό και εξοπλίζεται. Αυτές οι χυδαίες ιμπεριαλιστικές συκοφαντίες αποτελούσαν το περιεχόμενο της προπαγάνδας των ιμπεριαλιστικών κυβερνήσεων, αυτές εξαπέλυσε με τις δηλώσεις του ο Αγγλος υπουργός Εξωτερικών κ. Μόρισον. Ας παρακολουθήσουμε την απάντηση του Ι. Β. Στάλιν. Δίνει με συνοπτικό και μεστό τρόπο την πραγματικότητα στην ΕΣΣΔ, σχετικά με το περιεχόμενο της σοσιαλιστικής δημοκρατίας, αλλά και την εξωτερική πολιτική της ΕΣΣΔ απέναντι στη διεθνή ιμπεριαλιστική δράση στην τότε εποχή. Ηταν το 1951.

Ο κύριος Μόρισον θέτει στη δήλωσή του δυο ομάδες ζητημάτων: ζητήματα εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής.

Ο κύριος Μόρισον ισχυρίζεται ότι στη Σοβιετική Ενωση δεν υπάρχει ελευθερία του λόγου, ελευθερία του Τύπου, ελευθερία του ατόμου.

Ο κ. Μόρισον κάνει μεγάλο λάθος. Σε καμιά χώρα δεν υπάρχει τόση ελευθερία του λόγου, του Τύπου, του ατόμου, των οργανώσεων για τους εργάτες, τους αγρότες, για τη διανόηση, όση στη Σοβιετική Ενωση. Πουθενά δεν υπάρχουν τόσες εργατικές και αγροτικές λέσχες, τόσες εργατικές και αγροτικές εφημερίδες, όσες στη Σοβιετική Ενωση. Δεν είναι για κανέναν μυστικό ότι ολόκληρη η εργατική τάξη, κυριολεκτικά όλοι οι εργάτες της ΕΣΣΔ είναι οργανωμένοι στα συνδικάτα, όπως και όλοι οι αγρότες είναι οργανωμένοι σε συνεταιρισμούς.

Το γνωρίζει άραγε αυτό ο κ. Μόρισον; Είναι ολοφάνερο ότι δεν το γνωρίζει. Κάτι περισσότερο, προφανώς ούτε θέλει να το γνωρίζει, προτιμάει να αντλεί υλικό από παράπονα εκπροσώπων των Ρώσων καπιταλιστών και τσιφλικάδων που εκδιώχθηκαν από την ΕΣΣΔ με τη θέληση του σοβιετικού λαού.

Στην ΕΣΣΔ δεν υπάρχει ελευθερία του λόγου, του Τύπου, των οργανώσεων για τους εχθρούς του λαού, για τους τσιφλικάδες και τους καπιταλιστές που ανέτρεψε η επανάσταση. Δεν υπάρχει ελευθερία επίσης για τους αδιόρθωτους κλέφτες, για τους σταλμένους από την εξωτερική κατασκοπία δολιοφθορείς, τρομοκράτες, δολοφόνους, για εκείνους τους εγκληματίες που πυροβόλησαν τον Λένιν, σκότωσαν τους Βολοντάρσκι, Ουρίτσκι, Κίροφ, δηλητηρίασαν τον Μαξίμ Γκόρκι, τον Κούιμπισεφ. Ολοι αυτοί οι εγκληματίες, ξεκινώντας από τους τσιφλικάδες και τους καπιταλιστές έως τους τρομοκράτες, τους κλέφτες, τους φονιάδες και τους υπονομευτές, επιδιώκουν να επαναφέρουν στην ΕΣΣΔ τον καπιταλισμό, να επαναφέρουν την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και να πλημμυρίσουν τη χώρα με το αίμα των εργατών και των αγροτών. Οι φυλακές και τα στρατόπεδα εργασίας υπάρχουν μόνο γι' αυτούς τους κυρίους και μόνο γι' αυτούς.

Μήπως γι' αυτούς τους κυρίους επιδιώκει ο κ. Μόρισον την ελευθερία του λόγου, του Τύπου, του ατόμου; Μήπως ο κ. Μόρισον νομίζει ότι οι λαοί της ΕΣΣΔ θα συμφωνήσουν να δώσουν σ' αυτούς τους κυρίους την ελευθερία του λόγου, του Τύπου, του ατόμου, άρα και την ελευθερία εκμετάλλευσης των εργαζομένων;

Ο κ. Μόρισον αποσιωπά τις άλλες ελευθερίες, που έχουν βαθύτερη σημασία από την ελευθερία του λόγου, του Τύπου κλπ., δηλαδή δε λέει τίποτα για την ελευθερία από την εκμετάλλευση, για την ελευθερία από τις οικονομικές κρίσεις, από την ανεργία, από τη φτώχεια. Ισως, ο κ. Μόρισον δε γνωρίζει ότι όλες αυτές οι ελευθερίες από καιρό ήδη υπάρχουν στη Σοβιετική Ενωση; Διότι αυτές ακριβώς οι ελευθερίες αποτελούν τη βάση όλων των άλλων ελευθεριών. Μήπως ο κ. Μόρισον αποσιωπά ντροπαλά αυτές τις βασικές ελευθερίες, γιατί αυτές οι ελευθερίες, δυστυχώς, δεν υπάρχουν στην Αγγλία και οι Αγγλοι εργάτες εξακολουθούν ακόμα να βρίσκονται υπό το ζυγό της εκμετάλλευσης από τους καπιταλιστές, παρότι στην Αγγλία ήδη έξι χρόνια βρίσκεται στην εξουσία το κόμμα των εργατικών;

Ο κ. Μόρισον ισχυρίζεται ότι η κυβέρνηση των εργατικών είναι σοσιαλιστική κυβέρνηση, ότι οι ραδιοφωνικές εκπομπές, που οργανώνονται υπό τον έλεγχο μιας τέτοιας κυβέρνησης δεν πρέπει να συναντούν εμπόδια από μέρους των Σοβιέτ.

Δυστυχώς, δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε με τον κ. Μόρισον. Τον πρώτο καιρό μετά τον ερχομό στην εξουσία των εργατικών μπορούσε κανείς να νομίσει ότι η κυβέρνησή τους θα ακολουθήσει το δρόμο του σοσιαλισμού. Ωστόσο, αργότερα αποδείχτηκε πως η κυβέρνηση των εργατικών πολύ λίγο διαφέρει από οποιαδήποτε αστική κυβέρνηση, που προσπαθεί να διατηρήσει το καπιταλιστικό σύστημα και να εξασφαλίσει για τους καπιταλιστές εντυπωσιακά κέρδη.

Πράγματι, στην Αγγλία τα κέρδη των καπιταλιστών αυξάνουν χρόνο με χρόνο, ενώ ο μισθός των εργατών παραμένει παγωμένος και, μάλιστα, η κυβέρνηση των εργατικών υποστηρίζει αυτό το αντεργατικό, εκμεταλλευτικό καθεστώς με όλα τα μέτρα μέχρι και τη δίωξη και τη σύλληψη εργατών. Μπορούμε μήπως να ονομάσουμε σοσιαλιστική μια παρόμοια κυβέρνηση;

Θα μπορεί κανείς να σκεφτεί ότι με τον ερχομό στην εξουσία των εργατικών θα καταργηθεί η καπιταλιστική εκμετάλλευση, θα ληφθούν μέτρα για τη συστηματική μείωση των τιμών στα εμπορεύματα μαζικής κατανάλωσης, θα βελτιωθεί ριζικά η υλική κατάσταση των εργαζομένων. Αντ' αυτού έχουμε στην Αγγλία την αύξηση των κερδών των καπιταλιστών, το πάγωμα των μισθών των εργατών, αύξηση των τιμών στα εμπορεύματα μαζικής κατανάλωσης κλπ. Οχι, δεν μπορούμε να ονομάσουμε σοσιαλιστική μια τέτοια πολιτική.

Σε ό,τι αφορά τις ραδιοφωνικές εκπομπές για τη Σοβιετική Ενωση (Μπι-Μπι-Σι), αυτές, όπως είναι γνωστό, στις περισσότερες περιπτώσεις αποβλέπουν στο να ενθαρρύνουν τους εχθρούς του σοβιετικού λαού στην επιδίωξή τους για την επαναφορά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Εννοείται ότι τα Σοβιέτ δεν μπορούν να υποστηρίξουν μια τέτοια αντιλαϊκή προπαγάνδα που επιπλέον αποτελεί ανάμειξη στις εσωτερικές υποθέσεις της ΕΣΣΔ.

Ο κ. Μόρισον ισχυρίζεται πως η σοβιετική εξουσία στην ΕΣΣΔ είναι μονοπωλιακή εξουσία, επειδή αντιπροσωπεύει την εξουσία ενός κόμματος, του κόμματος των κομμουνιστών. Αν σκέφτεται κανείς έτσι, τότε και η κυβέρνηση των εργατικών είναι επίσης μονοπωλιακή κυβέρνηση, μιας και αντιπροσωπεύει την εξουσία ενός κόμματος, του κόμματος των εργατικών.

Το ζήτημα, ωστόσο, δεν έγκειται σ' αυτό. Το ζήτημα είναι ότι οι κομμουνιστές στην ΕΣΣΔ, πρώτο, δε δρουν μεμονωμένα, αλλά σε συνασπισμό με εξωκομματικούς, και, δεύτερο, στην ιστορική ανέλιξη της ΕΣΣΔ το κόμμα των κομμουνιστών αποδείχτηκε το μοναδικό αντικαπιταλιστικό, λαϊκό κόμμα.

Στη διάρκεια των τελευταίων πενήντα χρόνων οι λαοί της Σοβιετικής Ενωσης δοκίμασαν στην πράξη όλα τα κύρια κόμματα που υπήρχαν στη Ρωσία: το κόμμα των τσιφλικάδων (μαυροεκατοντάρχες), το κόμμα των καπιταλιστών (καντέτοι), το κόμμα των μενσιβίκων (δεξιοί «σοσιαλιστές»), το κόμμα των σοσιαλεπαναστατών (προστάτες των κουλάκων), το κόμμα των κομμουνιστών. Οι λαοί της χώρας μας κατά την εξέλιξη των επαναστατικών γεγονότων στην ΕΣΣΔ πέταξαν στην άκρη όλα τα αστικά κόμματα κι έκαναν την επιλογή υπέρ του κόμματος των κομμουνιστών, θεωρώντας ότι αυτό το κόμμα είναι το μοναδικό αντιτσιφλικάδικο και αντικαπιταλιστικό κόμμα. Είναι ιστορικό γεγονός. Είναι ευνόητο ότι οι λαοί της ΕΣΣΔ υποστηρίζουν εξ ολοκλήρου το δοκιμασμένο στις μάχες κομμουνιστικό κόμμα.

Τι μπορεί να αντιπαραθέσει σ' αυτό το ιστορικό γεγονός ο κ. Μόρισον; Δε νομίζει άραγε ο κ. Μόρισον ότι για χάρη ενός αμφιβόλου παιχνιδιού αντιπολίτευσης θα έπρεπε να πισωγυρίσει ο τροχός της ιστορίας και να αναστηθούν αυτά τα από καιρό νεκρά κόμματα;

Ο κ. Μόρισον ισχυρίζεται ότι η κυβέρνηση των εργατικών τάσσεται υπέρ της διαφύλαξης της ειρήνης, ότι αυτή δεν απειλεί με τίποτα τη Σοβιετική Ενωση, ότι το Βορειοατλαντικό Σύμφωνο είναι αμυντικό σύμφωνο και όχι επιθετικό, ότι αν η Αγγλία μπήκε στο δρόμο του κυνηγητού των εξοπλισμών, είναι γιατί αναγκάζεται να το κάνει αυτό, επειδή μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η Σοβιετική Ενωση δεν αποστράτευσε επαρκώς το στρατό της.

Σε όλους τους ισχυρισμούς του κ. Μόρισον δεν υπάρχει ούτε μια στάλα αλήθειας.

Αν η κυβέρνηση των εργατικών πράγματι είναι υπέρ της διαφύλαξης της ειρήνης, τότε γιατί απορρίπτει το Σύμφωνο Ειρήνης ανάμεσα στις πέντε δυνάμεις,¹ γιατί τάσσεται κατά της μείωσης του εξοπλισμού όλων των μεγάλων δυνάμεων, γιατί τάσσεται κατά της απαγόρευσης των ατομικών όπλων, γιατί καταδιώκει τους ανθρώπους που υπερασπίζονται την υπόθεση της ειρήνης, γιατί δεν απαγορεύει την προπαγάνδα του πολέμου στην Αγγλία;

Ο κ. Μόρισον επιθυμεί να τον πιστέψουν στα λόγια. Ομως οι Σοβιετικοί άνθρωποι δεν μπορούν να πιστέψουν οποιονδήποτε στα λόγια, απαιτούν έργα και όχι διακηρύξεις.

Ανυπόστατοι είναι επίσης οι ισχυρισμοί του κ. Μόρισον ότι η ΕΣΣΔ μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο δεν αποστράτευσε επαρκώς το στρατό της. Η σοβιετική κυβέρνηση έχει ήδη επίσημα δηλώσει ότι αποστράτευσε 32 ηλικίες, ότι ο στρατός της είναι σήμερα περίπου ο ίδιος ως προς το μέγεθός του, όπως και στη διάρκεια της ειρηνικής περιόδου πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ότι οι στρατοί των Αγγλων και των Αμερικανών ως προς τα μεγέθη τους, αντίθετα, είναι κατά δυο φορές μεγαλύτεροι απ' ό,τι πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ωστόσο, σ' αυτά τα ακαταμάχητα γεγονότα εξακολουθούν να αντιπαραθέτουν αβάσιμους ισχυρισμούς.

Μήπως, ο κ. Μόρισον θα ήθελε η ΕΣΣΔ να μην έχει στρατό, αρκετό για την άμυνά της; Ο στρατός γενικά αποτελεί μεγάλο βάρος για τον κρατικό προϋπολογισμό και οι Σοβιετικοί άνθρωποι πρόθυμα θα προχωρούσαν στην κατάργηση του τακτικού στρατού, αν δεν υπήρχε η απειλή απ' έξω. Η εμπειρία όμως του 1918-1920, όταν οι Αγγλοι, οι Αμερικανοί, οι Γάλλοι (από κοινού με τους Ιάπωνες) επιτέθηκαν κατά της Σοβιετικής Ενωσης, προσπάθησαν να αποσπάσουν από την ΕΣΣΔ την Ουκρανία, τον Καύκασο, την Κεντρική Ασία, την Απω Ανατολή, την περιοχή Αρχάγκελσκ και καταδυνάστευαν επί τρία χρόνια τη χώρα μας, αυτή η εμπειρία μας διδάσκει ότι η ΕΣΣΔ πρέπει να έχει έναν ορισμένο ελάχιστα αναγκαίο τακτικό στρατό, ώστε να υπερασπιστεί την ανεξαρτησία της από τους ιμπεριαλιστές κατακτητές. Δεν υπήρξε μια τέτοια περίπτωση στην ιστορία που οι Ρώσοι να έχουν επιτεθεί στο έδαφος της Αγγλίας, αλλά η ιστορία γνωρίζει μια σειρά περιπτώσεων, όταν οι Αγγλοι έχουν επιτεθεί στο έδαφος των Ρώσων και το κατέλαβαν.

Ο κ. Μόρισον ισχυρίζεται ότι οι Ρώσοι αρνήθηκαν τη συνεργασία με την Αγγλία στο γερμανικό ζήτημα,² στο ζήτημα της ανόρθωσης της Ευρώπης. Πρόκειται για σκέτη αναλήθεια. Είναι ζήτημα αν ο κ. Μόρισον πιστεύει στη δήλωσή του. Στην πραγματικότητα, όπως είναι γνωστό, δεν αρνήθηκαν τη συνεργασία οι Ρώσοι, αλλά οι Αγγλοι και οι Αμερικανοί, μιας και γνώριζαν ότι οι Ρώσοι δε θα συναινέσουν στην αποκατάσταση του φασισμού στη Γερμανία, στη μετατροπή της Δυτικής Γερμανίας σε βάση για επίθεση.

Σε ό,τι αφορά τη συνεργασία για την οικονομική ανόρθωση της Ευρώπης, η ΕΣΣΔ όχι μόνο δεν αρνήθηκε μια τέτοια συνεργασία, αλλά, αντίθετα, η ίδια πρότεινε να πραγματοποιηθεί πάνω στις αρχές της ισοτιμίας και της τήρησης της κυριαρχίας των ευρωπαϊκών χωρών χωρίς οποιαδήποτε επιβολή απ' έξω, χωρίς την επιβολή των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, χωρίς την υποδούλωση των χωρών της Ευρώπης από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.

Επίσης ανυπόστατοι είναι οι ισχυρισμοί του κ. Μόρισον ότι οι κομμουνιστές ήρθαν στην εξουσία στις λαϊκοδημοκρατικές χώρες με τη βία, ότι η Κομινφόρμ³ ασχολείται με την προπαγάνδα βίαιων ενεργειών. Μόνο άνθρωποι, που βάζουν για σκοπό τους να συκοφαντήσουν τους κομμουνιστές, μπορούν να επιτρέπουν στον εαυτό τους τέτοιους ισχυρισμούς.

Στην πραγματικότητα, όπως είναι γνωστό, οι κομμουνιστές ήρθαν στην εξουσία στις λαϊκοδημοκρατικές χώρες με γενικές εκλογές. Φυσικά, οι λαοί αυτών των χωρών πέταξαν έξω τους εκμεταλλευτές και κάθε λογής πράκτορες της ξένης κατασκοπίας. Αλλά αυτή είναι ήδη η βούληση του λαού. Φωνή λαού - φωνή θεού.

Σε ό,τι αφορά την Κομινφόρμ, μόνο άνθρωποι που έχασαν κάθε συναίσθηση του μέτρου, μπορούν να ισχυρίζονται ότι ασχολείται με την προπαγάνδα βίαιων ενεργειών. Η φιλολογία της Κομινφόρμ έχει δημοσιευτεί και δημοσιεύεται. Είναι γνωστή σε όλους. Αυτή διαψεύδει πλήρως τις συκοφαντικές επινοήσεις κατά των κομμουνιστών.

Πρέπει να πούμε γενικά ότι η μέθοδος της βίας και των βίαιων ενεργειών δεν είναι μέθοδος των κομμουνιστών. Αντίθετα, η ιστορία λέει ότι ακριβώς οι εχθροί του κομμουνισμού και κάθε είδους πράκτορες των ξένων κατασκοπιών χρησιμοποιούν τη μέθοδο της βίας και των βίαιων ενεργειών. Δε χρειάζεται να πάμε μακριά για παραδείγματα. Μόλις πρόσφατα, σε σύντομο διάστημα, δολοφόνησαν τον πρωθυπουργό του Ιράν, τον πρωθυπουργό του Λιβάνου, τον βασιλιά της Υπεριορδανίας. Ολες αυτές οι δολοφονίες διαπράχθηκαν με σκοπό τη βίαια αλλαγή του καθεστώτος σ' αυτές τις χώρες. Ποιος τους δολοφόνησε; Μήπως οι κομμουνιστές, οπαδοί της Κομινφόρμ; Μα την αλήθεια, δεν είναι αστείο να μπαίνει ένα τέτοιο ερώτημα; Μήπως ο κ. Μόρισον, ως πιο ενήμερος, θα μας βοηθήσει να ξεκαθαρίσουμε αυτή την υπόθεση;

Ο κ. Μόρισον ισχυρίζεται ότι το Βορειοατλαντικό Σύμφωνο είναι αμυντικό σύμφωνο, ότι δεν έχει επιθετικούς σκοπούς, ότι, αντίθετα, στρέφεται κατά της επίθεσης.

Αν αυτό είναι σωστό, γιατί οι πρωταγωνιστές αυτού του συμφώνου δεν πρότειναν στην ΕΣΣΔ να συμμετάσχει σ' αυτό το σύμφωνο; Γιατί περιχαρακώθηκαν από τη Σοβιετική Ενωση; Γιατί το σύναψαν πίσω από τις πλάτες της ΕΣΣΔ; Μήπως η ΕΣΣΔ δεν απέδειξε ότι ξέρει και επιθυμεί να αγωνιστεί ενάντια στην επίθεση, για παράδειγμα, ενάντια στη χιτλερική και ιαπωνική επίθεση; Μήπως η ΕΣΣΔ πάλεψε χειρότερα ενάντια στην επίθεση, απ' ό,τι, ας πούμε, η Νορβηγία, που είναι μέλος του Συμφώνου; Πώς να εξηγηθεί αυτή η καταπληκτική ανακολουθία, για να μην πούμε κάτι περισσότερο;

Αν το Βορειοατλαντικό Σύμφωνο είναι αμυντικό σύμφωνο, γιατί οι Αγγλοι και οι Αμερικανοί δε συμφώνησαν με την πρόταση της σοβιετικής κυβέρνησης να συζητηθεί στο Συμβούλιο Υπουργών Εξωτερικών ο χαρακτήρας αυτού του Συμφώνου; Οπως είναι γνωστό, η σοβιετική κυβέρνηση πρότεινε να εξεταστούν στο Συμβούλιο Υπουργών Εξωτερικών όλα τα σύμφωνα που έχουν συνάψει αυτοί με άλλες χώρες. Γιατί οι Αγγλοι και οι Αμερικανοί φοβούνται να πουν την αλήθεια για το σύμφωνο αυτό και αρνήθηκαν να συζητηθεί το Βορειοατλαντικό Σύμφωνο; Μήπως γιατί το Βορειοατλαντικό Σύμφωνο περιέχει θέσεις για επίθεση κατά της ΕΣΣΔ και ότι οι πρωτοστάτες του Συμφώνου αναγκάζονται να το κρύψουν αυτό από την κοινή γνώμη; Μήπως γι' αυτό δε συμφώνησε η κυβέρνηση των εργατικών να μετατρέψει την Αγγλία σε στρατιωτική - αεροπορική βάση των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής για επίθεση κατά της Σοβιετικής Ενωσης;

Να, γιατί οι Σοβιετικοί άνθρωποι θεωρούν το Βορειοατλαντικό Σύμφωνο ως επιθετικό σύμφωνο που στρέφεται κατά της ΕΣΣΔ.

Αυτό φαίνεται ιδιαίτερα ξεκάθαρα από τις επιθετικές ενέργειες των αγγλοαμερικανικών κυρίαρχων κύκλων στην Κορέα. Πέρασε ήδη περισσότερο από ένας χρόνος που τα αγγλοαμερικανικά στρατεύματα βασανίζουν τον ελευθερόφιλο και ειρηνικό λαό της Κορέας, καταστρέφουν τα κορεάτικα χωριά και πόλεις, σκοτώνουν γυναίκες, παιδιά και γέρους. Μπορούν άραγε αυτές οι αιματηρές πράξεις των αγγλοαμερικανικών στρατευμάτων να ονομαστούν άμυνα; Ποιος μπορεί να υποστηρίξει ότι τα αγγλικά στρατεύματα στην Κορέα προασπίζουν την Αγγλία από τον κορεάτικο λαό; Δε θα ήταν άραγε εντιμότερο να αποκαλεστούν αυτές οι ενέργειες στρατιωτική επίθεση;

Ας αναφέρει ο κ. Μόρισον έστω κι έναν Σοβιετικό στρατιώτη που θα άδειαζε το όπλο του ενάντια σε κάποιον ειρηνικό λαό. Δεν υπάρχει τέτοιος στρατιώτης! Ας μας εξηγήσει όμως καθαρά ο κ. Μόρισον, γιατί οι Αγγλοι στρατιώτες σκοτώνουν στην Κορέα τους ειρηνικούς κατοίκους; Γιατί και ο ίδιος ο Αγγλος στρατιώτης πεθαίνει μακριά από την πατρίδα του σε ξένο τόπο;

Να, γιατί οι Σοβιετικοί άνθρωποι θεωρούν τους σημερινούς Αγγλοαμερικανούς πολιτικούς ως υποκινητές νέου παγκόσμιου πολέμου.

«Πράβντα» Νο 213, 1 Αυγούστου 1951

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

1. Οι πέντε δυνάμεις που αναφέρει ο Ι. Β. Στάλιν ήταν η Σοβιετική Ενωση, η Αγγλία, οι ΗΠΑ, η Κίνα και η Γαλλία.

2. Το μεταπολεμικό μέλλον της Γερμανίας συμφωνήθηκε από τις Δυνάμεις του αντιχιτλερικού συνασπισμού (ΕΣΣΔ, ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία), στη Διάσκεψη του Πότσνταμ. Προβλεπόταν η κατοχή της ηττημένης Γερμανίας απ' αυτές τις Δυνάμεις, με σκοπό τη δημιουργία ενός ενιαίου γερμανικού κράτους, αποστρατιωτικοποιημένου, αποναζιστικοποιημένου, δημοκρατικά οργανωμένου και απ' αυτή την άποψη ο γερμανικός λαός, θύμα και αυτός του χιτλερισμού και του πολέμου, να καθοδηγηθεί στη δράση για τη συγκρότηση αυτού του κράτους.Η συμφωνία παραβιάστηκε από τις ΗΠΑ, Αγγλία και Γαλλία που ήλεγχαν το δυτικό τμήμα της Γερμανίας. Τα ναζιστικά στρατεύματα δε διαλύονταν, το χιτλερικό κράτος έμενε ανέπαφο, οι εγκληματίες πολέμου προστατεύονταν.

Αλλά οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις προχώρησαν παραπέρα στη διάσπαση της Γερμανίας. Ετσι το 1947 ενώθηκαν η αμερικανική και η βρετανική ζώνη κατοχής στη διζωνία. Το Μάρτη 1948 συνεδρίασε για τελευταία φορά το Συμμαχικό Συμβούλιο Ελέγχου, που ήταν το αρμόδιο όργανο εξουσίας στη Γερμανία ως την πλήρη εφαρμογή της Συμφωνίας του Πότσνταμ και τη δημιουργία του νέου γερμανικού κράτους. Τον Ιούνη του 1948 ΗΠΑ, Αγγλία και Γαλλία προχωρούν στο δυτικό μέρος της Γερμανίας στην εισαγωγή του προσανατολισμένου στο δολάριο μάρκου-Γ. Η διαχωριστική γραμμή προς τη σοβιετική ζώνη κατοχής έγινε νομισματικό, και πρακτικά κρατικό, σύνορο. Τον ίδιο μήνα οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις με τις «Συστάσεις του Λονδίνου» ανήγγειλαν το σχηματισμό ενός δυτικογερμανικού κράτους και έδωσαν ανάλογες οδηγίες σε πολιτικούς των δυτικών ζωνών. Το Σεπτέμβρη του 1948 συγκροτήθηκε σε σώμα στη Βόννη το Κοινοβουλευτικό Συμβούλιο του δυτικού μέρους. Αυτό ψήφισε το Μάη του 1949 ένα Σύνταγμα, το βασικό νόμο για την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας. Με τη συνεδρίαση του Μπούντεσταγκ στη Βόννη και το σχηματισμό κυβέρνησης με τον χριστιανοδημοκράτη Κόνραντ Αντενάουερ σαν καγκελάριο το Σεπτέμβρη του 1949 είχε συντελεστεί η διάσπαση της Γερμανίας.

3. Κομινφόρμ: Διεθνές Γραφείο Πληροφοριών που συγκροτήθηκε στα 1947 μετά από Διάσκεψη με συμμετοχή του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γιουγκοσλαβίας, του Βουλγαρικού Εργατικού Κόμματος (Κομμουνιστικού), του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ρουμανίας, του Ουγγρικού Κομμουνιστικού Κόμματος, του Πολωνικού Εργατικού Κόμματος, του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ενωσης (Μπολσεβίκων), του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, του Κομμουνιστικού Κόμματος της Τσεχοσλοβακίας και του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ιταλίας, για την οργάνωση της ανταλλαγής της πείρας και σε περίπτωση ανάγκης της συντονισμένης δράσης των Κομμουνιστικών Κομμάτων με βάση την ελεύθερη συγκατάθεση. Η διάσκεψη συγκλήθηκε λόγω επιδείνωσης των διεθνών σχέσεων, ύστερα από την ένταση της αμερικανικής ιμπεριαλιστικής επίθεσης στην Ευρώπη με το Σχέδιο Μάρσαλ, το Δόγμα Τρούμαν και την κήρυξη του «ψυχρού πολέμου».