Το κείμενο των Θέσεων της ΚΕ για το 22ο Συνέδριο του Κόμματος εστιάζει το κεντρικό του θέμα σε σωστή κατεύθυνση, ώστε να γίνουμε Κόμμα παντός καιρού, αντιστοιχιζόμενοι στις απαιτήσεις της εποχής.

Ο στόχος να κατακτήσουμε, πρώτα από όλα όσοι έχουμε καθοδηγητική ευθύνη, ανώτερο ιδεολογικό υπόβαθρο είναι όρος ώστε να διαπερνά τη δουλειά του κάθε κομμουνιστή. Πολλές φορές στην καθημερινή μας δράση, κάτω και από υπαρκτές αντικειμενικές δυσκολίες, αντιμετωπίζουμε τη δουλειά μας σαν συνονθύλευμα καθηκόντων. Αφιερώνουμε χρόνο και κόπο, όχι πάντα ποιοτικό, για να βγαίνει η προοπτική σε καθετί που κάνουμε. Εκφράζεται κυρίως στην αντιμετώπιση τρεχόντων καθηκόντων αντιπαραθετικά με σημαντικές πλευρές του σχεδιασμού μας, π.χ. αναβολή ιδεολογικών μαθημάτων, διαβάσματος, προετοιμασίας εξατομικευμένου σχεδίου για πρόταση στρατολογίας.

Λίγοι έχουμε μελετήσει βασικές επεξεργασίες όπως το Δοκίμιο Ιστορίας του Κόμματος, όμως ήμασταν αυτοί που έπρεπε να οργανώσουμε τη συζήτηση πάνω στα συμπεράσματα που αποτυπώνονται σ' αυτό, ήμασταν οργανωτές εμβληματικών εκδηλώσεων ορμώμενων από την ιστορία του λαϊκού κινήματος και του Κόμματος που διαπιστωμένα εμπνέει, στρατεύει συνειδήσεις. Λίγοι ανατρέχουμε τακτικά στη μελέτη των κλασικών έξω από συγκεκριμένο καθήκον, όμως αυτά καλούμαστε να συζητήσουμε καθημερινά. Λίγοι έχουμε ξεκινήσει τον σχεδιασμό της δουλειάς μας σε ένα μέτωπο από τη συλλογική συζήτηση εκδόσεων / επεξεργασιών που σχετίζονται με αυτό, π.χ. για τη 2χρονη προσχολική αγωγή. Οσο το διάβασμα κι η επαφή με τον πολιτισμό δεν μπαίνουν οργανικά στον προσωπικό μας προγραμματισμό, όπως μπαίνει η κινητοποίηση, η εξόρμηση, το ΔΣ, αυτό θα μεταφράζεται στην ποιότητα και τα αποτελέσματα της δουλειάς μας, θα εκφράζεται σε όλη την κλίμακα της Οργάνωσης για την οποία εμείς αποτελούμε το παράδειγμα.

Σωστά εντοπίζεται πως δεν είναι ενταγμένη η συζήτηση με το Πρόγραμμα του Κόμματος στην ημερήσια διάταξη ως πλευρά αντεπαναστατικής πίεσης. Για παράδειγμα, εκφράζεται προβληματισμός για το αν στο ΔΣ ενός φορέα θα αναφερθεί ότι λύση δεν μπορεί να υπάρξει στο πλαίσιο του σημερινού δρόμου ανάπτυξης. `Η το πώς σε μια κομματική σύσκεψη θα συνδέσουμε ζητήματα του κινήματος με την πάλη για τον σοσιαλισμό, κάτι που μπορεί να λέγεται ότι αφορά μια «άλλη συζήτηση». Ομως αυτά ανοίγουν δρόμο να συζητηθεί η πολιτική μας πρόταση. Είναι άλλο να λαμβάνουμε υπόψη το επίπεδο συνείδησης του λαϊκού κόσμου που απευθυνόμαστε, άλλο να υποχωρούμε από την κύρια συζήτηση που θέλουμε να ανοίξουμε, θέτοντας εμείς όριο στη συνείδησή του. Η μάχη διακίνησης των Θέσεων του Συνεδρίου μας επιβεβαίωσε πως πλατύς κόσμος ρωτά ο ίδιος τι προτείνει το ΚΚΕ ακόμη κι αν δεν του φαίνεται επίκαιρο ή εφικτό, άρα δεν ισχύει πως «αυτός μας ακούει μόνο στις εκλογές». Αυτή η συζήτηση είναι η μοναδική που μπορεί να ξεκλειδώσει αμφιβολίες για τον χαρακτήρα της εποχής, είναι οργανικό στοιχείο για τη συστράτευση με το ΚΚΕ.

Λανθασμένα την περιορίζουμε μόνο στο πλαίσιο των σχολών οπαδών. Ακόμη όμως και σε αυτό το επίπεδο, είναι υποτίμηση των δυνατοτήτων να θέτουμε αποκλειστικό κριτήριο συμμετοχής υποψηφίων το αν είναι προτάσεις στρατολογίας ή νεαροί ηλικιακά. Υπάρχουν δυνάμεις που μπορούμε να αξιοποιήσουμε ή έχουμε ήδη διατάξει σε απαιτητικά καθήκοντα στο πλάι μας. Π.χ. οι συνεργαζόμενοι εκλεγμένοι μας στους δήμους που από διαφορετική αφετηρία και επίπεδα συνείδησης αφιερώνουν πολλές ώρες καθημερινά για να στηρίξουν τη δουλειά μας σε έναν δύσκολο χώρο με αυξημένη έκθεση, σε μικρό ποσοστό έχουν περάσει από οργανωμένο κύκλο συζήτησης με βάση το Πρόγραμμα του Κόμματος. Αυτός όμως δημιουργεί τις προϋποθέσεις να αποκτούν συναίσθηση του σκοπού μας, να αναπτύσσουν στοιχεία αντοχής.

Αναφέρεται πως «υπάρχει μια καλύτερη προσπάθεια να κατακτιέται η αντίληψη ότι η Τομεακή Οργάνωση καθοδηγεί χώρο ευθύνης και όχι απλώς κάποιες ΚΟΒ». Ο προσανατολισμός στην ιδεολογικοπολιτική στήριξη της παρέμβασης των δυνάμεών μας αποτελεί βασικό στοιχείο που πρέπει να βελτιώσουμε για να μην αναρωτιόμαστε γιατί δεν λειτουργούν ή δεν συγκροτούνται ομάδες οικοδόμησης, γιατί το σχέδιο οικοδόμησης πολιτικών δεσμών και στρατολογίας δεν γίνεται με κοινωνικοταξική ιεράρχηση αλλά με βάση το «ποιοι είναι κοντά στην πολιτική μας». Για να μην ψάχνουμε «ιδανικούς» συντρόφους, αλλά να αντιλαμβανόμαστε ότι είναι δικό μας καθήκον να διαμορφώνουμε μέλη και στελέχη έτοιμα να παρέμβουν στους χώρους που ξεχωρίζουμε, να μη χρησιμοποιούμε το γεγονός ότι «δεν έχει προχωρήσει η συνεργασία με τον κλάδο» ως δικαιολογία για να μην οργανώσουμε ούτε εξόρμηση σε έναν χώρο. Να αναγνωρίζουμε τις πραγματικές δυνατότητες που έχουν οι δυνάμεις μας να ηγηθούν με την κατάλληλη καθοδήγηση χωρίς να χαμηλώνουμε τον πήχη των απαιτήσεων, διαμορφώνοντας πρόγραμμα δράσης που αγκαλιάζει στοχευμένα την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα του χώρου ευθύνης μας.

Οι εδαφικές Οργανώσεις της Τομεακής μας Οργάνωσης έχουν ξεχωριστό ρόλο στην κομματική οικοδόμηση σε μεγάλους χώρους εμπορίου (supermarket, πολυκαταστήματα), όπου τίθεται συγκεκριμένος στόχος αύξησης των δυνάμεών μας, ενώ στον κλάδο του Τουρισμού υπάρχει μεγάλο ξενοδοχείο. Εχουν ρόλο στη διαμόρφωση της κοινωνικής συμμαχίας με τη μεγάλη μάζα αυτοαπασχολουμένων που συναντάμε στις περιοχές μας. Δεν βιώνει όμως ακριβώς τα ίδια ο εμποροϋπάλληλος, ο εργαζόμενος ξενοδοχείου και ο αυτοαπασχολούμενος. Ο δείκτης προσανατολισμού του Οργάνου σε αυτήν την κατεύθυνση δεν αφορά μια απλή αναφορά χώρων ιεράρχησης στις εισηγήσεις των συνελεύσεων των ΚΟΒ, ένα σχέδιο εξορμήσεων, τη δουλειά με όσους συναντάμε στους φορείς. Αφορά και το πώς συνολικά συμβάλλουμε στον ιδεολογικοπολιτικό εξοπλισμό των μελών μας να ανοίξουν δρόμους μέσα, πώς εντάσσουμε στην εσωκομματική συζήτηση πλευρές και θεματολογία για παρέμβαση σε αυτούς τους χώρους, πώς αξιοποιούμε την συνολική πείρα του Κόμματος και τις επεξεργασίες μας, πώς ξεχωρίζουμε αιχμές, πλαίσιο πάλης σε όλους τους φορείς που συμμετέχουμε ώστε να αναπτύσσονται στοιχεία αλληλεγγύης και να ακουμπάμε τις αγωνίες τους.

Σήμερα που ψηφίστηκε 13ωρο, ενώ το 7ωρο στην ΕΣΣΔ ήταν κατακτημένο μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, υπάρχουν υλικά που θα μπορούσαμε να αξιοποιήσουμε (μπροσούρα της ΚΕ για τον εργάσιμο χρόνο), πείρα οργανώσεων που άνοιξαν καμπάνιες δουλειάς σε κλάδους και εξέδωσαν υλικά με προσπάθεια να δοθούν απλά οι έννοιες της υπεραξίας, του βαθμού εκμετάλλευσης, οι σύγχρονες μέθοδοι αύξησής της (διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου), αποκαλύπτοντας την εκμεταλλευτική σχέση κεφαλαιοκράτη και εργαζόμενου. Αυτά μπορούν να δώσουν ώθηση στη συζήτηση για τη δυνατότητα να ζήσει αλλιώς η εργατική τάξη στον σοσιαλισμό, όπου ο εργαζόμενος μπορεί να εξασφαλίσει σταθερή θέση εργασίας, απαλλαγμένη από την ανασφάλεια ή τον βραχνά των καθημερινών υποχρεώσεων μιας μικρής επιχείρησης, που σήμερα τον εγκλωβίζουν, με ανθρώπινο ωράριο και όχι δουλειά ήλιο με ήλιο. Με διαρκή βελτίωση των όρων εργασίας, ενσωμάτωση των κατακτήσεων της επιστήμης και της τεχνολογίας, γιατί αυτές θα είναι κοινωνική ιδιοκτησία και όχι καπιταλιστική. Με αναβαθμισμένη ποιότητα ζωής και κοινωνικές υπηρεσίες που σήμερα είναι μη προσβάσιμες ή ακριβοπληρωμένες για τον ίδιο και την οικογένειά του.

Είμαι αισιόδοξη πως η συλλογική συζήτηση που πραγματοποιούμε μπροστά στο Συνέδριό μας, θα συμβάλει ώστε να μετουσιωθεί σε πράξη η φράση ότι «σε μη επαναστατική κατάσταση όπως η σημερινή οφείλουμε να κάνουμε επαναστατική δουλειά προετοιμασίας με προοπτική».

1. Η διαδοχή των θεματικών κεφαλαίων στο κείμενο των Θέσεων βοηθά όλους μας, τα κομματικά μέλη, αλλά και τους οπαδούς και φίλους του Κόμματος να αντιληφθούμε τη συνθήκη που διανύουμε, τη συνθετότητα των εξελίξεων, να κατανοήσουμε γιατί η δράση του Κόμματος σ' αυτές τις συνθήκες πρέπει οπωσδήποτε να αντιστοιχείται στον κατακτημένο - προγραμματικά και καταστατικά - επαναστατικό του χαρακτήρα, γιατί και με ποιους όρους πρέπει να διευρύνεται και να δυναμώνει το επαναστατικό ρεύμα στην εργατική τάξη και στη νεολαία.

Το δεύτερο κεφάλαιο ανοίγει σε κάθε σύντροφο τον ορίζοντα της πιο βαθιάς σκέψης και του προβληματισμού, έτσι ώστε να κατανοηθεί σε μεγαλύτερο βάθος ότι ναι μεν δρούμε σε συνθήκες μη επαναστατικής κατάστασης, αλλά ταυτόχρονα πρόκειται για συνθήκες όξυνσης των αντιθέσεων και ανταγωνισμών, να αφομοιωθεί ακόμη πιο βαθιά ότι η δουλειά μας σήμερα στην πραγματικότητα προετοιμάζει τις αυριανές ακόμη μεγαλύτερες αναμετρήσεις, ότι τα χαρακτηριστικά της ατομικής και συλλογικής κομμουνιστικής συγκρότησης, της αντοχής, της μαχητικής στράτευσης, της αταλάντευτης στάσης, της κομμουνιστικής ηθικής σφυρηλατούνται καθημερινά και ο καθένας μας κρίνεται αδιάλειπτα για το κομματικό του «ανάστημα».

2. Στις ειδικές επισημάνσεις και διαπιστώσεις των Θέσεων της ΚΕ για τις αδυναμίες της καθοδηγητικής δουλειάς, καθρεφτίζονται αδυναμίες και ελλείψεις, όπως για παράδειγμα ότι δεν έχουμε κατακτήσει ο σταθερός προσανατολισμός στη λειτουργία των ΚΟΒ, στην καθημερινή τους δράση, στην υλοποίηση του σχεδιασμού τους να είναι αποτέλεσμα ή καλύτερα να συνδέεται άρρηκτα με την ανάπτυξη της ιδεολογικοπολιτικής συζήτησης, μελέτης, επεξεργασίας και εξαγωγής συμπερασμάτων για τη δουλειά μας στον χώρο ευθύνης μας ως περιεχόμενο στην ίδια τη συνεδρίαση της ΚΟΒ και στην προετοιμασία της. Πιστεύω ότι οι Θέσεις δίνουν μεγάλη ώθηση και αποτελούν κυριολεκτικά εργαλείο για το ξεπέρασμα της συγκεκριμένης αδυναμίας, αφού αναλύουν τους όρους και τις προϋποθέσεις για το κομμουνιστικό ατσάλωμα, για το Κόμμα των συνειδητών επαναστατών, την ιδεολογικοπολιτική ικανότητα του Κόμματος.

3. Είναι γεγονός βέβαια ότι έχουμε μετρήσει σημαντικά βήματα -όπως και στη δική μας Τομεακή Οργάνωση - να μελετάμε τα ιδεολογήματα του αντιπάλου που «ανθίζουν» στον χώρο ευθύνης μας, να δουλεύουμε - με βάση τις επεξεργασίες μας - στην απόκρουσή τους, γεγονός μάλιστα που απάλλαξε τη σκέψη μας από «βαρίδια» του παρελθόντος περί του ενιαίου δικηγορικού «σώματος», του δικηγόρου ως «συλλειτουργού» της Δικαιοσύνης, της πιστής στοχοπροσήλωσης στην τήρηση του νόμου στον χειρισμό υποθέσεων του εργατικού ταξικού κινήματος, αναπτύσσοντας πλέον από την πλευρά μας την ικανότητα να «αξιοποιούμε» και να υποτάσσουμε - όσο γίνεται - τον νομικό κανόνα στην κάθε φορά ταξική απαίτηση, απαλλαγμένοι από το «άγχος» ότι θα καταδειχθούμε από συναδέλφους και δικαστές, ως άσχετοι επιστημονικά κ.λπ.

4. Επίσης, μετρήσαμε βήματα στον τομέα της εξειδίκευσης στον χώρο ευθύνης μας, γεγονός που αντικειμενικά τροφοδοτεί την ιδεολογικοπολιτική μας «φαρέτρα». Ταυτόχρονα γίνονται αντικειμενικά όλο και πιο επιτακτικές και οι ίδιες οι ανάγκες της διαπάλης και της διαρκούς προσπάθειάς μας να αποσπούμε κάθε φορά κόσμο - ακόμη και της δικής μας επιρροής - που εύκολα όμως αποπροσανατολίζεται ή και παγιδεύεται από την επίδραση του αντιπάλου - όποια μορφή κι αν έχει κάθε φορά (σοσιαλδημοκρατία, οπορτουνισμός κ.λπ.) - σε σχέση με τις εξελίξεις στη Δικαιοσύνη, το «κράτος δικαίου», τον ρόλο των θεσμών του αστικού κράτους, τις αλλαγές στους Κώδικες, τον ρόλο της Ευρωεισαγγελίας, την ταξική διάσταση στα οφέλη της Τεχνητής Νοημοσύνης και της ψηφιακής μετάβασης στη Δικαιοσύνη κ.λπ.

5. Συνολικά στο Κόμμα αλλά και στον δικό μας χώρο ευθύνης και ενόψει και της πρωτοβουλίας για τη συγκρότηση του Συλλόγου αυτοαπασχολούμενων δικηγόρων, άμεσα συνδεδεμένο με τη μαζική δουλειά μας πρέπει να είναι το καθήκον για αταλάντευτα σταθερό μέτωπο στον οπορτουνισμό. Γιατί όσο δυνάμεις θα προσεγγίζουν και θα ακούνε το Κόμμα, τόσο θα δυναμώνουν και οι ιδεολογικές πιέσεις, γιατί οι δυνάμεις που θα μας προσεγγίζουν έχουν εδραιωμένες αντιλήψεις, είναι άπειρες, ευάλωτες στην προπαγάνδα του αντιπάλου - του οπορτουνισμού και αναζητούν - με μικροαστική ανυπομονησία - άμεσες λύσεις.

6. Ειδικά έχει σημασία να σταθούμε, λόγω και τη φύσης του επαγγέλματός μας, στην ειδική αναφορά στις Θέσεις για τη στάση των κομμουνιστών επιστημόνων, απαίτηση με την οποία πρέπει να αναμετριόμαστε καθημερινά χωρίς εκπτώσεις και παζάρια, διαθέτοντας με ταξική «λύσσα» την επιστημονική μας γνώση και εμπειρία στις ανάγκες του ταξικού κινήματος, του Κόμματος, στοιχείο σύμφυτο της κομμουνιστικής συγκρότησης. Πτυχή αυτής της πλευράς είναι και η ιδεολογική μας θωράκιση απέναντι στα νέα ρεύματα του υποκειμενικού ιδεαλισμού, των θεωριών περί απροσδιοριστίας, ρευστότητας φύλου, του ιδεολογικού μετώπου απέναντι στον ατομικό «δικαιωματισμό» και τη «συμπεριληπτικότητα», που καλλιεργούνται για να συγκαλύψουν την ταξική διάσταση όλων των πλευρών της κοινωνικής ζωής.

7. Είναι κατά τη γνώμη μου κρίσιμο, στον αντίποδα του ατομισμού και του ωχαδερφισμού που συνειδητά - άλλοτε απροκάλυπτα και φανερά και άλλοτε «υπόγεια» - καλλιεργεί η βαρβαρότητα του καπιταλισμού, να χτίζουμε δεσμούς λαϊκής - ταξικής - συντροφικής αλληλεγγύης. Η αποξένωση, η αδιαφορία, η υποτίμηση του προβλήματος του συντρόφου μας, του οπαδού, του φίλου του Κόμματος οδηγεί σε λογικές άμβλυνσης της οικοδόμησης ουσιαστικών συντροφικών δεσμών και ανοίγει μονοπάτια για να βαδίσουν οι αξίες του αντιπάλου και όχι να σφυρηλατούνται οι πιο όμορφες αξίες και αρχές της κομμουνιστικής ηθικής.

8. Το ζήτημα της οικοδόμησης και ισχυροποίησης του Κόμματος θα αποκτήσει νέα δυναμική αντιμετωπίζοντας αποφασιστικά εντοπισμένες καθοδηγητικές αδυναμίες, αλλά και ενισχύοντας την - «ασθενή» κάποιες φορές - πίστη μας ότι η σοσιαλιστική επανάσταση είναι ζήτημα του παρόντος και όχι του μακρινού μέλλοντος, και άρα η συγκέντρωση δυνάμεων δεν μπορεί να μετατίθεται στο μέλλον.

Γράφει λοιπόν ο Σαντόρ Φέκετε στο βιβλίο «Η Μεγάλη Γαλλική Επανάσταση»: «Πώς φτάσαμε μέχρι εδώ; Από τη μέθη της τελετής στέψης μέχρι τον φρικιαστικό ήχο της πτώσης της γκιλοτίνας; (...) Από τον νεαρό σπουδαστή που καλωσόριζε τον βασιλιά έως τον βουλευτή που απαιτούσε την εκτέλεσή του;

Για να βρούμε τη σωστή απάντηση, χρειάζεται ν' αναρωτηθούμε πότε πραγματικά αρχίζει η "καταιγίδα". Οταν ακουστεί η πρώτη βροντή; 'Η όταν μαζευτούν τα πρώτα σύννεφα;

Πολύ νωρίτερα! Οταν ο ήλιος λάμπει ακόμα και οι περισσότεροι άνθρωποι απολαμβάνουν αμέριμνα το φως και τη ζεστασιά, έρχεται η στιγμή που μετατοπίζεται ο δείκτης του βαρόμετρου και ...αυτό είναι που αποτελεί την προαναγγελία της επερχόμενης καταιγίδας».

Ζήτω το 22ο Συνέδριο του Κόμματός μας, που θα ανεβάσει ακόμη ψηλότερα το μπόι μας, ώστε από ακόμη καλύτερη θέση να μπορούμε να αντιλαμβανόμαστε τους όρους της ιστορικής «καταιγίδας» και άρα την επιτακτική αναγκαιότητα της επαναστατικής προετοιμασίας και ετοιμότητας, της διαφύλαξης της οργανωτικής, ιδεολογικής, πολιτικής και οικονομικής αυτοτέλειας του Κόμματος σε κάθε φάση.