Οι στρατιωτικοί, θύματα μιας γενικότερης πολιτικής της κυβέρνησης που έχει στο επίκεντρο το κέρδος και όχι τον άνθρωπο και τα εθνικά συμφέροντα.

Πώς φτάσαμε ως εδώ; Ολη αυτή η κατάσταση που βιώνουμε είναι αποτέλεσμα των πολιτικών επιλογών μετά τη μεταπολίτευση, απ' όλες τις κυβερνήσεις που πέρασαν απ' τον σβέρκο μας.

Οι περισσότεροι Ελληνες, πελάτες σε πολιτικά γραφεία επίδοξων και μη πολιτευτών. Κάθε κυβέρνηση «βόλευε» τα δικά της παιδιά, έτσι ώστε να μετατρέπει τον Ελληνα πολίτη σε συνένοχο.

Ολες οι προηγούμενες γενιές μαζί και η δικιά μου μεγαλώσαμε τα παιδιά μας, ώστε να είναι μέρος αυτού του συστήματος. Καλλιεργώντας τους τη λογική «...μη μιλάς, τι σε νοιάζει εσένα, μην ανακατεύεσαι... Κάτσε να δούμε εμείς τι θα κάνουμε και άσε τους άλλους... Κοίτα να βολευτείς...».

Μετά το 1990 αποφασίστηκε να αναβαθμιστούν οι στρατιωτικές σχολές και να ενταχθούν στις πανελλαδικές εξετάσεις, μέτρο που όλοι χειροκροτήσαμε στην αρχή. Ερχεται ο θεσμός των ΕΠΟΠ μετά το 2000, ανάγκη που προέκυψε λόγω έλλειψης στρατεύσιμων. Φτάνουμε στην παγκόσμια οικονομική κρίση, θύμα της οποίας είναι και η Ελλάδα. Μεταξύ των άλλων προβλημάτων, οι Ελληνες αδυνατούν να σπουδάσουν τα παιδιά τους. Ετσι, ξαναζούμε την εποχή του «...μπες στο Δημόσιο για τη σιγουριά...», οι στρατιωτικές σχολές αναδεικνύονται σε πρώτη επιλογή γιατί «...δεν θα πληρώσουμε να σπουδάσει το παιδί και θα πάρει μισθό αμέσως...».

Καμία κυβέρνηση δεν πειράζει τους στρατιωτικούς.

Την ίδια περίπου περίοδο και ιδιαίτερα απ' το 2012 και μετά αρχίζει η μεγάλη έξοδος: Χιλιάδες στρατιωτικοί φεύγουν υπό τον φόβο ότι, ανάμεσα στα άλλα, θα χάσουν και το εφάπαξ, δημιουργώντας ένα τεράστιο βαθμολογικό κενό. Δεν είναι τυχαίο ότι την ίδια στιγμή απολύονται μόνιμοι υπάλληλοι του υπουργείου Εθνικής Αμυνας, δεν προσλαμβάνονται ΕΠΟΠ από το 2006 - 2007 και μετά και ταυτόχρονα μειώνονται οι θέσεις στις στρατιωτικές σχολές. Οπως όλοι καταλαβαίνουμε, αυτές οι επιλογές γίνονται στα πλαίσια του «1 προς 5» σε όλο τον δημόσιο τομέα, ως αποτέλεσμα της «δημοσιονομικής» πολιτικής των μνημονίων. Και φυσικά μαζί με αυτά έρχονται και οι περικοπές στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, των στρατιωτικών, όπως και περικοπές στα κονδύλια που αφορούν τις λεγόμενες αμυντικές δαπάνες.

Ξεκινάει τη μέρα του με το άγχος πώς θα τα βγάλει πέρα, πώς θα επιβιώσει η οικογένεια. Πηγαίνει στην υπηρεσία του με τρύπια φόρμα, γιατί η υπηρεσία δεν του έχει χορηγήσει, ως όφειλε, εδώ και πολλά χρόνια, αλλά και λεφτά να αγοράσει δεν έχει. Καθαρίζει το μυαλό του και ξεκινάει τη δουλειά. Βλέπει ότι του λείπουν υλικά, δεν έχει π.χ. βίδες, του λένε δεν υπάρχει πρόγραμμα αναπλήρωσης αποθεμάτων αναλώσιμων υλικών λόγω έλλειψης κονδυλίων. Συνειδητοποιεί ότι δεν έχει συσκευή για να πιστοποιήσει, του λένε πάρε δανεική από άλλη μονάδα. Και αφού είναι τόσο φιλότιμος και καταφέρνει, παρ' όλα αυτά τα εμπόδια, να τελειώσει τη δουλειά του, πρέπει να καθαρίσει και τον χώρο εργασίας του γιατί οι καθαρίστριες απολύθηκαν. Δεν έχει όμως καθαριστικά, δεν έχει σαπούνι να πλυθεί, δεν έχει χαρτί υγείας. Με τους συναδέλφους του παίρνουν απόφαση να βάλουν ρεφενέ από 5 ευρώ ο καθένας για να τα αγοράσουν. Κάπως έτσι καταφέρνει να τελειώσει το καθημερινό ωράριο. Και έρχεται καπάκι η ενημέρωση απ' το Γραφείο Προσωπικού ότι αύριο θα κάνει εκτός από τις υπηρεσίες της ειδικότητάς του και μερικές άλλες υπηρεσίες... Οπως υπηρεσία φύλαξης της μονάδας, δασοπερίπολα, οδηγός ασθενοφόρου, γκαρσόνι στις λέσχες στρατιωτικών, υπηρεσία σε πλημμύρες, σε φωτιές...

Στην απλή ερώτηση «μα πώς θα τα κάνω όλα αυτά;» έρχεται η περίφημη απάντηση «εκ των ενόντων...». Στο τέλος σχεδόν εξαθλιωμένος καταφέρνει να πάρει φυσικά τα συγχαρητήρια από την ηγεσία, γιατί «τα καταφέραμε...».

Αυτή όμως είναι η στιγμή που πλέον πρέπει να σκεφτείς και να αποφασίσεις τι θα κάνεις για να αλλάξεις την άθλια καθημερινότητά σου. Το μυαλό σου κατακλύζεται από ερωτήματα:

Εγώ με άλλον νόμο μπήκα που καθόριζε πώς θα προσληφθώ, πώς θα εξελιχθώ, πώς θα δουλεύω. Μου έδωσαν κίνητρο να σπουδάσω, να πάρω πτυχίο, να γίνω αξιωματικός. Τώρα μου λένε ότι τα χρόνια επιπλέον σπουδών πάνε χαμένα.

Κανείς δεν μου είπε ότι ανάλογα με τις «συμμαχικές απαιτήσεις» θα συμμετάσχω σε αποστολές εκτός Ελλάδας, που δεν θα ξέρω αν θα γυρίσω ζωντανός. Εγώ ήξερα ότι αποστολή μου είναι η υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας της πατρίδας, ορκίστηκα άλλωστε γι' αυτό.

Βλέπω οι κυβερνήσεις να αγοράζουν σύγχρονα όπλα, καινούργια αεροπλάνα, φρεγάτες, drones, όχι όμως υλικά για να αναπληρώσουμε τα πολεμικά αποθέματα που θα χρειαστούμε αν απειληθεί η χώρα μας. Αρα γιατί τα αγοράζουμε, αφού δεν θα τα χρησιμοποιήσουμε για την άμυνα της χώρας μας; Μήπως για να συμμετέχουμε στις «συμμαχικές αποστολές», παρά και ενάντια στην αποστολή μας ως στρατιωτικοί;

Και τελικά, εγώ τι είμαι, μία μαριονέτα χωρίς άποψη που πρέπει να αποτελώ μέρος του συστήματος που εξυπηρετεί τις προσωπικές φιλοδοξίες του εκάστοτε υπουργού και των Αρχηγών που τον υποστηρίζουν; Και πολύ περισσότερο μιας κυβερνητικής πολιτικής που ξεπουλάει τα πάντα στον βωμό του κέρδους και των «συμμαχικών απαιτήσεων»;

Η απόφαση ασφαλώς δύσκολη. Αν έχεις πολλά χρόνια και η ηλικία σου δεν το επιτρέπει, μένεις και αγωνίζεσαι ή αποδέχεσαι την κατάσταση στο πλαίσιο του «...τίποτα δεν αλλάζει...».

Οι νέοι όμως; Αυτοί που προλαβαίνουν να πιάσουν το νήμα από την αρχή, να βρουν άλλη δουλειά που θα τους επιτρέπει να ζουν με αξιοπρέπεια, που θα μπορούν να εξελιχθούν; Αυτοί τι διαλέγουν; Οι περισσότεροι να τα παρατήσουν και να φύγουν.

Μήπως όμως όλα αυτά που αναφέρω παραπάνω δεν είναι η πραγματικότητα για τον γιατρό, τον δάσκαλο, τον αγρότη, τον ιδιωτικό υπάλληλο, τον έμπορο; Μια ζωή χωρίς αρχή, μέση και τέλος. Μια ζωή που όλα λειτουργούν στο «...πάμε και όπου βγει...». Μια ζωή που από τύχη ζούμε, που ζούμε για να δουλεύουμε. Που δεν μπορούμε να ονειρευτούμε.

Ακριβώς όμως για όλους τους παραπάνω λόγους, όλοι εμείς πρέπει να πάρουμε την απόφασή μας. Να διεκδικήσουμε όλοι μαζί, ο ένας δίπλα στον άλλο, έναν καλύτερο κόσμο που θα έχει στο επίκεντρο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του.

Μας έπεισαν τόσα χρόνια ότι τίποτα δεν αλλάζει. Στο χέρι μας είναι να τους αποδείξουμε με τους αγώνες μας ότι δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν να αφαιρέσει από τα παιδιά μας το δικαίωμα να ονειρεύονται.

Πριν από 38 χρόνια, ως πρωτοετής δόκιμος, έδωσα τον όρκο «να φυλάττω πίστην εις την πατρίδαν», έναν όρκο που επανέλαβα με την ολοκλήρωση της φοίτησής μου στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων, ξεκινώντας από το «ταξίδι» μου στο Πολεμικό Ναυτικό.

Ενα «ταξίδι» δύσκολο, απαιτητικό αλλά και συνάμα όμορφο, μια εμπειρία ζωής που διαμόρφωσε τον χαρακτήρα μου όχι μόνο σαν αξιωματικό αλλά και σαν άνθρωπο.

Από την πρώτη τοποθέτησή μου (Α/Τ «ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ») το μακρινό πια 1991, διαταχτήκαμε να συμμετάσχουμε σε μεγάλης κλίμακας ΝΑΤΟΪΚΗ ΑΣΚΗΣΗ στο πλαίσιο της επιχείρησης SNMG (STANDING NATO MARITIME GROUP).

Σαν νέος αξιωματικός, η συνεργασία με το προσωπικό ξένων πληρωμάτων ναυτικών δυνάμεων και η επίσκεψη σε λιμάνια της Μεσογείου για πρώτη φορά, ήταν μια εμπειρία μοναδική.

Ο αρχικός όμως ενθουσιασμός, σιγά - σιγά έδωσε τη θέση του σ΄ έναν προβληματισμό για τη φύση αλλά και για τον σκοπό της επιχείρησης αυτής. Ερωτήματα ζητούσαν απάντηση, όπως ποιος είναι ο «κοινός» εχθρός της ΝΑΤΟικής Συμμαχίας, πώς είναι δυνατόν να συνεργαζόμαστε επιχειρησιακά με το τουρκικό Πολεμικό Ναυτικό, στο πλαίσιο αυτής της συμμαχίας, αλλά σε εθνικό επίπεδο να είμαστε αντίπαλοι, με αγεφύρωτες διαφορές, λόγω μιας διαρκούς προκλητικής στάσης από την πλευρά των γειτόνων μας;

Ποια η θέση των ΝΑΤΟικών συμμάχων μας σε αυτήν την επικίνδυνη διένεξη, μεταξύ δύο χωρών μελών της Συμμαχίας;

Με τον ενθουσιασμό και την «αφέλεια» ίσως του νέου αξιωματικού, οι απορίες αυτές παρασύρθηκαν από την άσκηση του καθήκοντος.

Αλλά ποιο καθήκον σε καλεί να συμμετάσχεις στον διαμελισμό μιας χώρας, μέσα από έναν καταστροφικό πόλεμο και μάλιστα επιλέγοντας στρατόπεδο; Ποια εθνική ανάγκη στέλνει πολεμικά πλοία να εμπλακούν σε πολεμικές επιχειρήσεις, εκτός συνόρων, ρισκάροντας τη ζωή στελεχών και κληρωτών του λαού μας;

Ποιο εθνικό συμφέρον επιτάσσει την εμπλοκή σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, με σκοπό τη διάλυση μιας χώρας, ξεκληρίζοντας έναν ολόκληρο λαό, με τον οποίο ο δικός μας λαός δεν έχει τίποτα να χωρίσει;

Ολες αυτές οι βασανιστικές σκέψεις είχαν αφορμή την κατάπτυστη συμμετοχή της χώρας μας, κάτω από ΝΑΤΟική σημαία στον πόλεμο - διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, μια εμπειρία που είμαι σίγουρος ότι στοιχειώνει ακόμα, όχι μόνο εμένα, αλλά και άλλους συναδέλφους που διατάχτηκαν, ως μέλη πληρωμάτων των ΝΑΤΟικών μονάδων που πήραν μέρος στις επιχειρήσεις στην Αδριατική Θάλασσα.

Στη συνέχεια της καριέρας μου, επιβεβαιώθηκα με τον πιο χειροπιαστό τρόπο, ότι η συμμετοχή μας στην επιθετική ιμπεριαλιστική ΝΑΤΟική συμμαχία, όχι μόνο δεν είναι επωφελής για τον λαό μας, αλλά αντίθετα μας οδηγεί σε μια σχέση εξάρτησης και υποταγής σε ξένες δυνάμεις, η οποία εγκυμονεί κινδύνους για την εθνική μας ασφάλεια και ανεξαρτησία.

Η «κρίση των Ιμίων», μια εθνική τραγωδία, με θύματα 3 στελέχη του Πολεμικού Ναυτικού, είχε ως αποτέλεσμα το «γκριζάρισμα» του Αιγαίου, ευχαριστώντας τους φίλους και συμμάχους μας Αμερικανούς, για την αμέριστη βοήθειά τους.

Εχουν ειπωθεί και γραφτεί πολλά για εκείνη τη νύχτα τον Ιανουάριο του '96, αλλά αυτό που χαράχτηκε βαθιά στη μνήμη, όσων από εμάς ζήσαμε αυτές τις στιγμές στην πρώτη γραμμή, τα πληρώματα των πολεμικών μας πλοίων, είναι ένα αίσθημα απογοήτευσης και «προδοσίας», για αυτά που είχαμε ορκισθεί να υπηρετούμε και ήμασταν έτοιμοι να υπερασπιστούμε.

Δυστυχώς με το πέρασμα των χρόνων, αυτή η απογοήτευση ενισχύθηκε περισσότερο από τη συνεχόμενη και αυξανόμενη εξάρτηση και συμπόρευση με τις επιταγές των ΗΠΑ και της ΝΑΤΟικής Συμμαχίας.

Μια εξάρτηση που εκφράζεται με την όλο και μεγαλύτερη συμμετοχή σε ΝΑΤΟικές επιχειρήσεις - ασκήσεις, τις υπέρογκες δαπάνες από τον κρατικό προϋπολογισμό για εξοπλιστικά προγράμματα σύμφωνα με τους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς και όχι τη θωράκιση της άμυνας της χώρας μας, αλλά κυρίως με την παραχώρηση εθνικών υποδομών (λιμάνια, αεροδρόμια, στρατόπεδα) για την υποστήριξη του ΝΑΤΟ, με κυρίαρχη παρουσία και μόνιμα εγκατεστημένων αμερικανικών δυνάμεων.

Η Ναυτική Βάση της Σούδας αποτελεί την πιο σημαντική στρατιωτική εγκατάσταση υποστήριξης των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, στην Ανατολική Μεσόγειο, σε συνδυασμό με την 115 ΠΜ, το Πεδίο Βολής Κρήτης (ΠΒΚ) και το Κέντρο Εκπαιδεύσεων Ναυτικής Αποτροπής (ΚΕΝΑΠ).

Εχει παίξει σημαντικό ρόλο στους επιθετικούς σχεδιασμούς και τις ιμπεριαλιστικές επιχειρήσεις που διαδραματίστηκαν στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική.

Σε μόνιμη βάση, σταθμεύουν στρατιωτικές δυνάμεις των ΗΠΑ και άλλων ΝΑΤΟικών συμμάχων, με δυνατότητα ανεφοδιασμού, υποστήριξης - συντήρησης, εκπαίδευσης και ασφαλούς προστατευόμενης παραμονής και διέλευσης στην ευρύτερη περιοχή.

Οι ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα από αυτούς τους σχεδιασμούς, αντιθέτως εμπλέκουν όλο και βαθύτερα τη χώρα και τον λαό της στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και τους πολέμους που υποστηρίζουν οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ.

Οι μόνιμοι αξιωματικοί, υπαξιωματικοί αλλά και τα στρατευμένα παιδιά του λαού μας, δεν έχουν κανέναν λόγο συμμετοχής σε πολεμικά μέτωπα εκτός των συνόρων. Οφείλουν να τηρούν τον όρκο που έδωσαν για την υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας και του λαού της και όχι να παίρνουν μέρος στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους με κίνδυνο της ίδιας της ζωής τους.

Επιθυμούμε ειρήνη με όλους τους λαούς, αλλά θα είμαστε έτοιμοι να υπερασπιστούμε την εδαφική μας ακεραιότητα απέναντι σε κάθε απειλή.

Μοναδικός δρόμος για την ασφαλή και ειρηνική διαβίωση του λαού μας, η αποχώρηση όλων των ξένων στρατιωτικών δυνάμεων από την ελληνική επικράτεια, η επιστροφή όλων των ελληνικών δυνάμεων που βρίσκονται εκτός συνόρων, στο πλαίσιο των επεκτατικών σχεδιασμών του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και η οριστική έξοδος από αυτούς τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.