Σε αυτό το «μπροστά» έχει στραμμένο το βλέμμα το διήγημα Τσίπρα, το οποίο εστιάζει κυρίως στην περίοδο της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθώντας να δικαιωθεί και να δικαιώσει τις αντιλαϊκές επιλογές του.

Να θυμίσει στο κεφάλαιο τις υπηρεσίες που πρόσφερε η κυβέρνησή του, η οποία κατάφερε μέσα σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, έντασης των ανταγωνισμών στο εσωτερικό της Ευρωζώνης (όπως και μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ), απότομης και μεγάλης φθοράς του αστικού πολιτικού συστήματος και μεγάλης λαϊκής δυσαρέσκειας, να «βγάλει τα κάστανα απ' τη φωτιά».

Να παραδώσει στην αστική τάξη ένα ακόμα πιο πλούσιο αντεργατικό πλαίσιο, τα κρατικά ταμεία γεμάτα από τη φοροληστεία του λαού, πρόσβαση σε φτηνότερο δανεισμό με «εγγυητική» ένα τρίτο μνημόνιο, τη χώρα ακόμα πιο «γερά δεμένη» στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις και συμμαχίες, κυρίως μέσα από την «αναβαθμισμένη» σχέση με τις ΗΠΑ.

Και βέβαια, να σπείρει την απογοήτευση, την αντιδραστικοποίηση και τη λογική του καπιταλιστικού μονόδρομου σε ευρύτερα εργατικά - λαϊκά στρώματα.

Ολα αυτά περνάνε λίγο - πολύ μέσα από τις σελίδες του βιβλίου, αποτυπώνοντας γλαφυρά τη βρωμοδουλειά που κλήθηκε να βγάλει σε πέρας η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, πίσω από τις διακηρύξεις περί «σκισίματος των μνημονίων», «σύγκρουσης» κ.ο.κ., με τον Τσίπρα να ξαναβαφτίζει «το κρέας ψάρι» με τα περί «φιλολαϊκής» εξόδου από την κρίση.

Και μπορεί η «αυτοκριτική» και οι κρίσεις για το υπουργικό συμβούλιο που ο ίδιος συγκρότησε τον Γενάρη του 2015, να αφορούν την προσπάθεια το σύστημα να ξαναεμπιστευτεί τον «έμπειρο» και «ώριμο» πλέον Τσίπρα, στην πραγματικότητα όμως επιβεβαιώνει ότι «οι κατάλληλοι άνθρωποι βρέθηκαν στην κατάλληλη θέση» για να φέρουν σε πέρας τη δουλειά που ανέλαβε ο «όλος ΣΥΡΙΖΑ», κοροϊδεύοντας τον λαό με τις αυταπάτες περί φιλολαϊκών κυβερνήσεων και «ρήξεων» στο έδαφος του καπιταλισμού.

Επιτιθέμενοι μάλιστα στο ΚΚΕ, που «κόντρα στο ρεύμα» όχι μόνο δεν έδινε «χέρι βοήθειας» στην εξαπάτηση, αλλά αποκάλυπτε τις αυταπάτες αυτές, επιτελώντας και τότε όπως και σήμερα τον ρόλο του, πρωτοστατώντας στην οργάνωση και κινητοποίηση του λαού απέναντι σε κάθε εκδοχή της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής, δείχνοντας ότι η διέξοδος βρίσκεται στη σύγκρουση για την ανατροπή και όχι σε μια δήθεν «φιλολαϊκή» διαχείριση του σάπιου συστήματος.

Στάση που ήταν και είναι καρφί στο μάτι του συστήματος, όπως φαίνεται από τις αναφορές του Τσίπρα στο βιβλίο και τα «μπαγιάτικα» που επιστρατεύει για να κολλήσει τη ρετσινιά του «αναχωρητισμού» στο ΚΚΕ, επειδή δεν δέχεται να στηρίξει κυβερνήσεις που τσακίζουν τον λαό.

«Πολλοί τότε, αλλά και σήμερα, πίστευαν και πιστεύουν ότι δεν έπρεπε να "λερώσουμε τα χέρια μας" ... Κάνουν λάθος! Κι έχει τη σημασία του για το αύριο και τον ρόλο της Αριστεράς να γίνει αυτό σαφές», λέει μεταξύ άλλων, επιβεβαιώνοντας ότι η επίθεση στο ΚΚΕ και στη στρατηγική του είναι το άλλο μισό των διαπιστευτηρίων στο κεφάλαιο, από τον υπό διαμόρφωση εναλλακτικό κυβερνητικό πόλο της σοσιαλδημοκρατίας.

Κι αν οι αποστολές που ανέλαβε με επιτυχία στο επίπεδο της οικονομίας είναι η μια «σφραγίδα» στην ανανέωση των διαπιστευτηρίων Τσίπρα, η άλλη είναι σίγουρα η εκτόξευση της εμπλοκής επί ημερών του στα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ.

Ο Τσίπρας άλλωστε και εδώ δεν κρύβει λόγια, περιγράφοντας το πώς επί θητείας του ως πρωθυπουργού «προώθησα, με την κινητοποίηση του Νίκου Κοτζιά και του Βαγγέλη Καλπαδάκη, την ουσιαστική αναβάθμιση της στρατηγικής συνεργασίας με τις ΗΠΑ», τόσο κατά την περίοδο που Πρόεδρος ήταν ο Μπ. Ομπάμα (παρεμβαίνοντας κατά τον Τσίπρα παρασκηνιακά για την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη απέναντι στη Γερμανία), όσο και κατά την περίοδο του κατά τα άλλα... αυταρχικού ηγέτη Τραμπ, με την «καθιέρωση Στρατηγικού Διαλόγου Ελλάδας - ΗΠΑ (...) την ενίσχυση της διμερούς αμυντικής συνεργασίας (...) την προώθηση της συνεργασίας "3+1" με το Ισραήλ», καθώς και την προώθηση των ενεργειακών και άλλων σχεδιασμών των ΗΠΑ στην περιοχή, όπως με το «East Med Act» και τον αντίστοιχο αγωγό.

Αυτά, όπως και τη ΝΑΤΟική Συμφωνία των Πρεσπών (με τη «σημαντική συμβολή» του αναπληρωτή υπουργού των ΗΠΑ Ουές Μίτσελ, όπως λέει, και στόχο την «επαναφορά» της αστικής τάξης «στον ηγετικό της ρόλο στη Βαλκανική Χερσόνησο»), τις προσπάθειες για να «τρέξουν» οι διευθετήσεις στα Ελληνοτουρκικά και στο Κυπριακό, την προσήλωση στις σχέσεις με το κράτος - δολοφόνο Ισραήλ που «αναβαθμίστηκαν κατά την περίοδο της διακυβέρνησής μας, με εμφανές όφελος για την εξωτερική μας πολιτική», παρουσιάζει ως «εχέγγυα» στην αστική τάξη, ενόψει και όσων είναι μπροστά σε συνθήκες κλιμάκωσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, πολεμικής προετοιμασίας και «διευθετήσεων» που έχουν δρομολογηθεί.

Ενώ ξεχωρίζοντας τις υπηρεσίες της σοσιαλδημοκρατίας στην προσπάθειά της να «ψαλιδίσει» τα αντιιμπεριαλιστικά αισθήματα του λαού μας, προσπαθεί να παρουσιάσει ότι «η ελληνική κοινή γνώμη υποστήριξε» την αναβάθμιση της σχέσης με τις ΗΠΑ (πιθανόν γι' αυτό η κυβέρνησή του φόρτωσε τον μισό ποινικό κώδικα στους φοιτητές που διαμαρτύρονταν στο άγαλμα του μακελάρη Τρούμαν).

Επανάληψη λοιπόν αυτού του έργου ετοιμάζουν τα αστικά επιτελεία, εξ ου και ο Τσίπρας ξαναζεσταίνει τις «ξινισμένες» σούπες και τα γνωστά μυθεύματα για τη στράτευση του λαού στα σχέδια της αστικής τάξης:

• Παρουσιάζοντας την καπιταλιστική ανάπτυξη, τον «παραγωγικό αναπροσανατολισμό» στα νέα προτάγματα του κεφαλαίου, την υποταγή των εργαζομένων διά της «εργασιακής ειρήνης», ως προϋπόθεση δήθεν για να μειώνονται οι ανισότητες.
• Καλώντας τον λαό να στοιχηθεί πίσω από έναν «φιλολαϊκό», «δημοκρατικό» και «πατριωτικό» καπιταλισμό, απέναντι στο «νέο υβριδικό μοντέλο καπιταλισμού, που συνδυάζει νεοφιλελευθερισμό και αυταρχισμό».
• Λέγοντας πως το αστικό κράτος - η δικτατορία δηλαδή του κεφαλαίου - μπορεί δήθεν να «καθοδηγεί την οικονομία με στόχο την κοινή ωφέλεια», απλά με άλλη «πολιτική βούληση» και «ρήξη με ριζωμένες νοοτροπίες», με την εξουσία και την οικονομία του κεφαλαίου στη θέση της.
• Παρουσιάζοντας την ΕΕ ως «μια κατάκτηση των λαών της ηπείρου μας» (!) που πρέπει να ενισχυθεί με... «μνημόνια εις τη νιοστή», με «κοινό υπουργό Οικονομίας», επιτάχυνση των πολεμοκάπηλων σχεδίων της με «ουσιαστική δημιουργία Κοινής Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφάλειας της ΕΕ».
• Διαφημίζοντας ως κοινό «εθνικό» συμφέρον τη συμμετοχή με τα μπούνια στα πολεμοκάπηλα ευρωατλαντικά σχέδια και ως στόχο τη διεκδίκηση περισσότερων ανταλλαγμάτων για την αστική τάξη, που αποτελούν και το «διά ταύτα» της περιβόητης «πολυδιάστατης» εξωτερικής πολιτικής.

Πρόκειται για «όραμα» που όχι μόνο είναι απέναντι στις λαϊκές ανάγκες, αλλά με ευκολία θα συνυπέγραφαν και όλες οι υπόλοιπες αστικές πολιτικές δυνάμεις. Αυτή είναι και η βάση των διεργασιών για τη διαμόρφωση των εναλλακτικών της αστικής διακυβέρνησης, και για να κρυφτεί αυτή η αντιλαϊκή συμπαιγνία επιστρατεύονται και οι κάλπικες διαχωριστικές γραμμές περί «δημοκρατικών» και «αυταρχικών», «πατριωτικών» και «ιδιοτελών» υπερασπιστών του σάπιου συστήματος.

Εξάλλου, και τι αξία έχουν οι κάλπικες αυτές διαχωριστικές γραμμές αποτυπώνεται στο πόνημα Τσίπρα, όπου περιγράφονται τα όσα έτρεχαν στο παρασκήνιο, π.χ. τις επαφές του μήνες πριν την εκλογή του με τον μετέπειτα κυβερνητικό του εταίρο, τον ακροδεξιό Καμμένο, ή την πρόσκληση στον «μνημονιακό» Θεοδωράκη για σχηματισμό κυβέρνησης, δείχνοντας και πόσο «χάος» χώριζε «μνημονιακές» και «αντιμνημονιακές» αστικές πολιτικές δυνάμεις.

Ο λαός πάλι ούτε λωτοφάγος είναι, ούτε έχει χρόνο για άλλες αυταπάτες, διαλέγοντας ανάμεσα στη «Σκύλλα» και τη «Χάρυβδη»: Για να πιάσουν λιμάνι οι δικές του ανάγκες, η «πυξίδα» δείχνει σταθερά τον δρόμο της σύγκρουσης με το κεφάλαιο και την εξουσία του, με όλους όσοι το υπηρετούν.