Οι Θέσεις της ΚΕ για το 22ο Συνέδριο που έχουν ως πυρήνα το Κόμμα, μπορούν να συμβάλλουν στην αφομοίωση των κριτηρίων με τα οποία μετράμε τη δουλειά μας: Τη διαδικασία ταξικής πολιτικής χειραφέτησης και διεύρυνσης πρωτοπόρων δυνάμεων στον αγώνα του Κόμματος για τη σοσιαλιστική επανάσταση. «Κρατώντας και διευρύνοντας ό,τι σημαντικό έχουμε κάνει», υπάρχει ανάγκη κρατώντας τα βήματα που μετρήσαμε, αυτά να διευρυνθούν γρήγορα και να «ευθυγραμμιστούν» με το πνεύμα των Θέσεων.

Το προηγούμενο διάστημα μετρήσαμε κάποια βήματα στην οργάνωση της ιδεολογικής δουλειάς καλύπτοντας κενά που υπήρχαν, με συστήματα εσωκομματικής μόρφωσης, βελτιώνοντας την οργάνωση του προγράμματος μαθημάτων στις ΚΟΒ, διαμορφώνοντας καλύτερη υποδομή. Ενας όγκος στελεχών πέρασε από συστήματα επιμόρφωσης, βελτιώθηκαν στην πράξη τα ουσιαστικά στοιχεία της διαδικασίας ένταξης δόκιμων μελών στο Κόμμα με σχολές που στηρίχθηκαν από το στελεχικό δυναμικό της περιοχής. Σε έναν βαθμό η δουλειά αυτή είχε αντανάκλαση και σε άλλους δείκτες, όπως στην άνοδο της διακίνησης της ΚΟΜΕΠ. Πρέπει να κρατηθεί η θετική πείρα και από τη σκοπιά της ιεράρχησης των οργάνων στην οργάνωση αυτής της απαιτητικής δουλειάς, με εμπλοκή περισσότερων στελεχών, από ιδεολογικούς υπεύθυνους μέχρι και Γραμματείς Οργανώσεων. Αναδεικνύεται πως παρά τις δυσκολίες που υπάρχουν, αντικειμενικές και υποκειμενικές, η ιδεολογική δουλειά μπορεί να ιεραρχηθεί στην πράξη. Αυτή η θετική πείρα δεν είναι δεδομένη, πρέπει να κατοχυρωθεί.

Ταυτόχρονα γίνεται κατανοητό πως στη σημερινή φάση δεν αρκεί, πρέπει η ιδεολογική δουλειά να «διαχέεται» σε όλη τη λειτουργία και δράση. Στις Θέσεις τονίζεται η ανάγκη να περάσουμε σε μια πιο αναβαθμισμένη δουλειά με επίκεντρο την ΚΟΒ για να αποτελεί το κύτταρο - φορέα υλοποίησης των προγραμματικών καθηκόντων.

Παρά την κατάκτηση ορισμένων βημάτων π.χ. στους κύκλους μαθημάτων, πρέπει να προσανατολιστούμε πιο ουσιαστικά με το περιεχόμενο της συζήτησης. Εχουμε δρόμο να διανύσουμε ώστε αυτή η συζήτηση στην ΚΟΒ να είναι «ζωντανή», να ξεπεραστεί μια παθητικότητα που εκφράζεται με το «έρχομαι για να ακούσω». Βεβαίως εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό και από την προετοιμασία, το διάβασμα, που κάποιες φορές είναι ελλιπές και με ευθύνη των οργάνων, και αντανακλάται και στις λίγες ερωτήσεις. Αλλά το κύριο είναι να εκφράζεται στο καθημερινό σχέδιο η ανάγκη για άνοδο της ιδεολογικής πολιτικής στάθμης και εκεί μετριόμαστε καθοδηγητικά. Να νιώθει κάθε σύντροφος και συντρόφισσα πως και στο μάθημα, στη συζήτηση στην ΚΟΒ θα πάρει εφόδια που θα βοηθήσουν να ανταπεξέλθει στο καθημερινό σχέδιο παρέμβασης, στην αντιπαράθεση, στην οικοδόμηση κλπ. Σε μεγάλο βαθμό αυτή η παθητικότητα αντανακλά και το γεγονός πως δύσκολα και στεγνά ανοίγει η συζήτηση γύρω από το στρατηγικό στόχο, γιατί και το καθημερινό σχέδιο παρέμβασης δεν αφορά πολλές φορές και το ίδιο το πρόγραμμα. Εκεί πρέπει να στραφεί ο «φακός» των καθοδηγητικών οργάνων.

Η ίδια η καθημερινή παρέμβαση της ΚΟ «προσφέρεται» για να ξεπεράσουμε έναν τρόπο καθοδήγησης, ιδιαίτερα στην ιδεολογική δουλειά, που περνάει τα όρια του λεγόμενου «παράλληλου προγράμματος», δηλαδή τη δουλειά που είναι ξεκομμένη από τους στόχους παρέμβασης και τις ιεραρχήσεις κάθε ΚΟ. Υπάρχει ακόμα δρόμος για να περάσουμε από τη συμφωνία στην έμπρακτη κατανόηση πως η ιδεολογική συζήτηση σε όλα τα επίπεδα καθοδήγησης και δράσης δεν μπορεί να «περιμένει» την οργάνωση του μαθήματος ή να εξαντλείται εκεί. Να διαπεράσει η καθοδηγητική σκέψη και «ανησυχία» για το με ποιον τρόπο η συμβολή μιας ΚΟΒ στον σχεδιασμό της ΚΟ σε μια χρονική φάση θα συνδυαστεί με το ανέβασμα και της ιδεολογικοπολιτικής συζήτησης μέσα και έξω από την Οργάνωση.

Για παράδειγμα στο έδαφος του αστικού σχεδιασμού για την καύση απορριμμάτων είναι ζήτημα το πώς καθοδηγητικά βαθαίνεις στην κατανόηση από περισσότερους του χαρακτήρα του αστικού κράτους, μέσω του ρόλου της τοπικής διοίκησης, των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών, για να καλλιεργήσεις σήμερα στοιχεία μη εμπιστοσύνης, για το γιατί η πράσινη ανάπτυξη δεν μπορεί να μεταφραστεί σε οφέλη για την πλειοψηφία του λαού, το πώς η ανάπτυξη στον καπιταλισμό δεν είναι ουδέτερη. Και άρα μπορεί να γίνει πιο καθαρό και το τι κίνημα θέλουμε σήμερα, με τι περιεχόμενο, τι πλαίσιο πάλης που είναι το μοναδικό που εκφράζοντας τις ανάγκες της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας, ανοίγει τον δρόμο για να ενισχύεται η αντικαπιταλιστική πάλη, το επαναστατικό κίνημα. Να ανοίξεις δηλαδή το σύνολο της προγραμματικής σου αντίληψης σήμερα με βάση κάθε θέμα που σχεδιάζει, συζητάει, παρεμβαίνει η ΚΟΒ.

Είναι αναγκαίο να μετρήσουμε περισσότερα βήματα στο πώς εντάσσουμε στο οργανικό σχέδιο της ΚΟΒ, «πριν» και «μετά» τη συνεδρίαση, και εκείνους τους δείκτες που εμπλουτίζουν και βαθαίνουν το περιεχόμενο της παρέμβασης. Η όποια θετική ή αρνητική πείρα για το πώς αξιοποιούνται εκδόσεις, η εφημερίδα μας, για το πώς οργανώνονται θεματικές παρεμβάσεις στον χώρο ευθύνης της ΚΟ, επιβεβαιώνει αυτή την ανάγκη.

Αυτή η δουλειά θα χτίζει και την υποδομή ώστε να κατανοείται καλύτερα ο ρόλος του υποκειμενικού παράγοντα σήμερα και αύριο, για να μην αντιμετωπίζεται περίπου ως «φυσικό φαινόμενο» και σχηματοποιημένα μια σκέψη πως «ετοιμοπόλεμο» Κόμμα σημαίνει απλά να περιμένεις μια μέρα Χ. Οτι κρίνεται σε κάθε φάση και στο «τι κάνεις» και στο «τι δεν κάνεις», για να συμβάλλεις για παράδειγμα στο να μην υπάρχει εμπιστοσύνη στα αστικά κόμματα, σε καμία πρόταση αστικής διαχείρισης, στην αστική τάξη, για να βαθαίνει το πολιτικό, ταξικό κριτήριο και τελικά να συμβάλλεις στο «οι κάτω να μη θέλουν» κ.α.

Αν κατοχυρώσουμε βήματα σε έναν τέτοιο τρόπο δουλειάς, καλύτερα θα αναπτύσσονται και οι προϋποθέσεις για οικοδόμηση και οργανωτική ανάπτυξη. Οπως εύστοχα μπαίνει στις Θέσεις, δεν αρκεί απλά η πείρα κάποιων αγώνων, η εμπειρία που κατακτιέται από τη συμμετοχή σε αγωνιστικά μέτωπα, που άλλωστε η ΚΟ απέκτησε το προηγούμενο διάστημα πολύτιμη πείρα. Πρέπει να αναλογιστούμε με τι κριτήρια δουλεύουμε τον πολιτικό μας περίγυρο και ευρύτερα σε χώρους δουλειάς ώστε να διευρύνεται ο προβληματισμός, να δίνουμε τη μεγάλη εικόνα υπό το πρίσμα των δυνατοτήτων της ανατροπής, δηλαδή τη δουλειά με το Πρόγραμμα και όχι μια δουλειά που περιορίζεται στην επικαιρότητα. Η πρόσφατη πείρα από την πιο συστηματική και οργανωμένη συζήτηση με την προγραμματική αντίληψη του Κόμματος, τη νομοτέλεια της επανάστασης και τον ρόλο του Κόμματος, με τμήμα του πολιτικού περίγυρου της ΚΟ αναδεικνύει πως το προηγούμενο διάστημα με δυσκολία ανοίγαμε σε έναν «κοντινό» περίγυρο πλευρές του Προγράμματος στην «καθημερινή» επαφή.

Αξιοποιώντας και διευρύνοντας ό,τι έχουμε κατακτήσει, σταθερά πάνω στις ράγες των αποφάσεων του Κόμματος, έχουμε τη δυνατότητα να γίνουμε Κόμμα παντός καιρού.

Συμφωνώ με τις Θέσεις της ΚΕ για το 22ο Συνέδριο. Από τη διακίνηση του «Ριζοσπάστη» με τις Θέσεις, τις ΟΒ για την προετοιμασία της συζήτησης και την προσπάθεια με το διάβασμα μέχρι τώρα, φαίνεται ότι θα έχουμε και στην ΚΝΕ μια πλούσια συζήτηση, που μπορεί να συμβάλει στο βασικό, αυτό που αποτυπώνεται και στο σύνθημα του Συνεδρίου του Κόμματος, δηλαδή «ΚΚΕ δυνατό, σταθερό, έτοιμο στο κάλεσμα της ιστορίας για τον Σοσιαλισμό». Δηλαδή, όπως μπαίνει και ως βασικό στις Θέσεις, πώς το Κόμμα, όλη του η λειτουργία, η κατάσταση των δυνάμεών του, θα εναρμονιστεί πλήρως και με πιο γρήγορους ρυθμούς με το επαναστατικό του Πρόγραμμα και Καταστατικό, να είναι πραγματικά «κόμμα παντός καιρού», «κόμμα έτοιμο για όλα».

Αυτό που νομίζω πρέπει να μας απασχολήσει, είναι πώς εμείς προετοιμάζουμε, διαπαιδαγωγούμε τα επόμενα μέλη του Κόμματος με αυτές τις πλευρές που αναφέρουν οι Θέσεις. Πώς δηλαδή τα σημερινά μέλη της ΚΝΕ θα διαπαιδαγωγούνται, θα αφομοιώνουν καθημερινά το Πρόγραμμα του Κόμματος, θα οργανώνουν τη δράση τους με βάση αυτό, χωρίς να λυπούνται θυσίες, χωρίς όρια στην προσφορά τους. Να κατανοήσουμε πώς με αυτόν τον τρόπο εξασφαλίζουμε τη συνέχεια στον πρωτοπόρο, επαναστατικό χαρακτήρα του Κόμματος, αφού η ΚΝΕ αποτελούσε και θα αποτελεί πάντα τον βασικό αιμοδότη του.

Η Κεντρική Επιτροπή εντοπίζει ότι έχουν αυξηθεί οι απαιτήσεις στη δουλειά αφομοίωσης των νέων μελών της ΚΝΕ, πράγμα που περιλαμβάνει και την κατανόηση των κριτηρίων στρατολογίας, αλλά και το πρόβλημα που υπάρχει στην αναλογία στρατολογιών και διαγραφών, προβλήματα εξαρτήσεων, απογοήτευσης λόγω αρνητικού συσχετισμού κ.τ.λ.

Διαβάζοντας τις Θέσεις της ΚΕ, αναλογίστηκα τι σημαίνει σε αυτές τι συνθήκες να είναι ένας νέος μέλος της ΚΝΕ, όχι ψάχνοντας τα «ιδανικά» μέλη και τις «ιδανικές» ΟΒ, όπως σωστά μπαίνει με κριτική και στις Θέσεις -αφού τέτοιες δεν υπάρχουν-, αλλά πώς θα δυναμώσουμε την απαίτηση από εμάς, ώστε καθοδηγητικά να βοηθάμε τα μέλη να αναδεικνύονται σε ηγέτες στον χώρο τους, στο περιβάλλον τους, να αφήνουν το αποτύπωμά τους παντού, να είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν κάθε δυσκολία, να συγκρούονται με τις αστικές αντιλήψεις, τον τρόπο ζωής που πλασάρει το σύστημα σήμερα στη νεολαία.

Πρέπει να σκεφτούμε ότι όταν ένας νέος παίρνει την απόφαση να οργανωθεί στην ΚΝΕ (έχοντας φυσικά διαβάσει το Καταστατικό της και έχοντας συμφωνήσει) έχει πάρει μια μεγάλη απόφαση, έχει αποφασίσει να οργανωθεί στην επαναστατική οργάνωση νεολαίας του ΚΚΕ, έχει αποφασίσει να παλέψει για την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού, για την οικοδόμηση του Σοσιαλισμού. Φυσικά, υπάρχει ανομοιομορφία σε τι βαθμό ο κάθε νέος έχει κατανοήσει αυτές τις πλευρές και προφανώς χρειάζεται στήριξη και βοήθεια να αφομοιώσει καλύτερα το Πρόγραμμα του Κόμματος.

Πολλές φορές όμως, ο τρόπος που καθοδηγούμε αυτόν τον άνθρωπο σήμερα, οι απαιτήσεις που έχουμε απ' αυτόν, είναι «κατώτερες» της απόφασης που πήρε, ουσιαστικά πολλές φορές αντιμετωπίζεται άθελά μας ως «οπαδός» της Οργάνωσης που θα του πούμε «όσα μπορεί να καταλάβει» και «θα κάνει όσα μπορεί» και όχι ως πρωτοπόρος επαναστάτης, που μπορεί και πρέπει κάθε μέρα να ξεπερνάει τον ίδιο του τον εαυτό, βάζοντας έτσι άθελά μας εμείς οι ίδιοι εμπόδιο στην εξέλιξή του.

Εννοείται, μια βασική πλευρά είναι η ουσιαστική συζήτηση με το Καταστατικό της ΚΝΕ πριν την ένταξή του στην Οργάνωση. Οπως αναφέρουν και οι Θέσεις της ΚΕ, δεν μπορεί αυτή η διαδικασία να είναι τυπική και δεν μπορεί η συζήτηση να είναι ένας τυπικός έλεγχος εάν τα διάβασε και αν συμφωνεί, αλλά να μπορεί να εκφράσει τη συμφωνία του στη συζήτηση και στο βιογραφικό του.

Φυσικά είναι κι άλλες πλευρές, όπως η ΟΒ να «αγκαλιάζει» αυτόν τον άνθρωπο πριν την ένταξή του, να γνωρίσει τα τραγούδια μας, την ηρωική Ιστορία του Κόμματός μας, πλευρές που μπορούν να δώσουν ώθηση στην απόφασή του να οργανωθεί στην ΚΝΕ, αλλά και να βοηθήσουν στην αφομοίωσή του. Νομίζω πως είναι στοιχεία που πρέπει να έχουμε συνεχώς στη σκέψη μας.

Θεωρώ ότι το πιο σημαντικό καθήκον μπροστά στο 22ο Συνέδριο του Κόμματος, ειδικά για την ΚΝΕ, είναι η οικοδόμηση. Που φυσικά έχει να κάνει με όλα τα προηγούμενα. Βλέποντας όλα αυτά τα ζητήματα λοιπόν δεμένα, χρειάζεται να δυναμώσει η ΚΝΕ με περισσότερες ΟΒ σε κάθε χώρο δουλειάς, σχολείο, σχολή και γειτονιά, έχοντας στο μυαλό μας ότι όσο μεγαλώνει η ΚΝΕ με νέα μέλη και δυναμώνοντας τα στοιχεία της λειτουργίας, της αφομοίωσης, της διαπαιδαγωγητικής δουλειάς, θα μεγαλώνει τελικά το φυτώριο των νέων κομμουνιστών, με αποτέλεσμα να δυναμώνει συνεχώς το Κόμμα.

Πολύ συχνά, όπως αναφέρεται και στο κείμενο, βλέπουμε όλα αυτά τα καθήκοντα αποσπασμένα μεταξύ τους και αποκομμένα από τον κύριο σκοπό, με αποτέλεσμα να μετράμε τη λειτουργία της ΟΒ ως «συνεδρίασε» - «δεν συνεδρίασε», χωρίς να βλέπουμε πώς βελτιώνουμε καθημερινά τη λειτουργία της. Αντίστοιχα, ελέγχουμε τη διακίνηση του «Οδηγητή» και του «Ριζοσπάστη» σε «πήρε» - «δεν πήρε» και όχι ως βασικό εργαλείο της ιδεολογικοπολιτικής μας παρέμβασης και τη στρατολογία σε απλούς αριθμούς και όχι σε νέους που πήραν την απόφαση να γίνουν επαναστάτες.

Νομίζω ότι οι Θέσεις της Κεντρικής Επιτροπής μπορούν να δώσουν ώθηση στο σύνολο των δυνάμεών μας, ώστε να ανταποκριθούμε στα καθήκοντα των καιρών για πανίσχυρη ΚΝΕ, με κάθε ΟΒ δίπλα στο Κόμμα μας, έτοιμοι στο κάλεσμα της Ιστορίας για τον Σοσιαλισμό.