Η απόφαση της ηγετικής ομάδας της ΓΣΕΕ αντί για ένα πραγματικό συνέδριο εργατών να επιχειρήσει να στήσει στις 25 Φλεβάρη μια διαδικασία - παρωδία, διάρκειας μόλις μιας μέρας, με τη στήριξη της κυβέρνησης και της αστυνομίας, με μόνο σκοπό να στήσει μια κάλπη γεμάτη νόθους και εργοδότες, αποτελεί συνέχεια και κλιμάκωση του αντεργατικού ρόλου που έπαιξε όλα τα προηγούμενα χρόνια ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός, για τη στήριξη του κεφαλαίου και την υπονόμευση των αγώνων των εργαζομένων.

Ακριβώς για να συνεχίσουν να παίζουν αυτόν το ρόλο και σήμερα, στη φάση της καπιταλιστικής ανάκαμψης που προϋποθέτει συνέχιση και ένταση της αντιλαϊκής επίθεσης, οι ίδιες δυνάμεις επιχειρούν με κάθε τρόπο να μείνουν γαντζωμένες στις καρέκλες τους, απολαμβάνοντας πολύμορφη στήριξη από τα διάφορα αστικά επιτελεία.

Σε κρίση και ανάπτυξη, κοινός παρονομαστής για την «πέμπτη φάλαγγα» του κεφαλαίου μέσα στα εργατικά συνδικάτα, για τις ηγεσίες του εργατοπατερισμού στη ΓΣΕΕ και σε μεγάλες συνδικαλιστικές οργανώσεις, είναι η προσπάθειά τους να καλλιεργήσουν από τη θέση του «εκπροσώπου των εργαζομένων» την απάτη ότι τα συμφέροντα των μονοπωλίων είναι το «γενικό καλό», είναι με αυτήν την έννοια και συμφέροντα της εργατικής τάξης. Γι' αυτό και ο λόγος των εργατοπατέρων είναι ο λόγος των κεφαλαιοκρατών. Αντί για ταξική σύγκρουση απέναντι στην εντεινόμενη επίθεση του κεφαλαίου, μιλάνε για «κοινωνικό εταιρισμό». Διαδίδουν τον υπερταξικό μύθο της «εθνικής ανάπτυξης», για να στρατεύσουν τους εργαζόμενους στους στόχους του κεφαλαίου, προσπαθούν να τους πείσουν ότι έχουν άμεσο συμφέρον να συμβάλουν στην «ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας» των επιχειρήσεων γιατί τάχα το καλό του κεφαλαιοκράτη είναι καλό και για τους ίδιους. Στην κατεύθυνση αυτή χτυπάνε με λύσσα τα συνδικάτα και τις δυνάμεις που εκφράζουν την ανάγκη όξυνσης της ταξικής πάλης, μιλάνε οι ίδιοι για «αναποτελεσματικότητα των αγώνων», σπέρνοντας μοιρολατρία, προσπαθούν να επιβάλουν «σιγή νεκροταφείου» διαφημίζοντας ως μοναδικό εργαλείο των συνδικάτων και του εργατικού κινήματος τον θεσμοθετημένο «κοινωνικό διάλογο» με τους εργοδότες.

Μια συνοπτική ματιά σε «έργα και ημέρες» των εργατοπατέρων την τελευταία δεκαετία είναι αρκετή για να θυμίσει ότι το βιογραφικό τους είναι γεμάτο από τέτοιες παρεμβάσεις για τη «νομιμοποίηση» και τη διευκόλυνση του περάσματος των αντεργατικών πολιτικών και μέτρων του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του, είναι γεμάτο από ένα μπαράζ απροκάλυπτων παρεμβάσεων για την υπονόμευση σημαντικών μαχών που έδωσαν και δίνουν οι εργαζόμενοι.

Τα «κατορθώματά» τους επιβεβαιώνουν γιατί και σήμερα επιχειρούν να συνεχίσουν να παίζουν τον ίδιο αντεργατικό ρόλο, ενώ ταυτόχρονα αναδεικνύεται η σημασία της μάχης ενάντια στις μεθοδεύσεις τους.

Χαρακτηριστική είναι η στάση της ηγετικής ομάδας της ΓΣΕΕ στο κρίσιμο ζήτημα των μισθών και των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας (ΣΣΕ):

• Μέχρι και το 2008, όταν οι ρυθμοί ανάπτυξης της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας τραβούσαν την ανηφόρα, η ηγεσία της ΓΣΕΕ υπέγραφε Εθνικές Γενικές Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας (ΕΓΣΣΕ) με αυξήσεις μόλις 0,66 και 0,77 ευρώ τη μέρα.
• Με την εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης (2009 - 2010), οι δυνάμεις του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού στο όνομα της προστασίας τάχα των εργαζομένων από τις απολύσεις υπέγραψαν ΣΣΕ 3ετούς διάρκειας (2010 - 2012) με μηδενικές αυξήσεις και «παγωμένα» δικαιώματα, αρχής γενομένης από την ΕΓΣΣΕ της ΓΣΕΕ. Στην πραγματικότητα βέβαια ακολούθησαν εκατοντάδες χιλιάδες απολύσεις, αλλά οι ίδιες ηγεσίες εγκατέλειψαν στη μοίρα τους τα εκατομμύρια των ανέργων.
• Από το 2012 και μετά, πρώτη και καλύτερη η ΓΣΕΕ επικυρώνει, μέσα από την υπογραφή ΕΓΣΣΕ, το νομοθετημένο αίσχος των κατώτατων μισθών 586 ευρώ μεικτά και 511 ευρώ για τους νέους, έναντι του κατώτατου μισθού των 751 ευρώ που ίσχυε μέχρι τότε (μετά από 7 ολόκληρα χρόνια, το 2019, ο κατώτατος μισθός έγινε ένας και διαμορφώθηκε στα 650 ευρώ μεικτά).
• Το 2018 η υπογραφή στα κρυφά της ηγεσίας της ΓΣΕΕ σε μια ακόμα άθλια ΕΓΣΣΕ συνοδεύτηκε από την περιβόητη δήλωση του εργατοπατέρα Γιάννη Παναγόπουλου, «ποιος εργοδότης θα δώσει 751 ευρώ;»! Ηταν η ίδια περίοδος που η ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ κράτησε στάση ανοιχτής εχθρότητας απέναντι στη μεγάλη πρωτοβουλία των 530 συνδικαλιστικών οργανώσεων σε ολόκληρη τη χώρα για την κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων, για την επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ και για επαναφορά των ΣΣΕ.
• Στα τέλη του 2019, η διορισμένη πλέον ηγεσία της ΓΣΕΕ υπέγραψε ξανά στα μουλωχτά ΕΓΣΣΕ, εμπλουτισμένη με νέο αντεργατικό περιεχόμενο που επιφέρει διπλό χτύπημα, στις ΣΣΕ και την Κοινωνική Ασφάλιση. Με τη νέα ΕΓΣΣΕ παρατείνει για το 2020 την ισχύ της ΕΓΣΣΕ του 2018, δηλαδή «νομιμοποιεί» το νόμο Βρούτση - Αχτσιόγλου, που τέθηκε στο μεταξύ για πρώτη φορά σε εφαρμογή, «νομιμοποιεί» την κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων για τον κατώτατο μισθό και τη διαμόρφωσή του με κυβερνητική απόφαση και με κριτήριο τις ανάγκες του κεφαλαίου. Επιπλέον, επαναφέρει τη συμφωνία της με τις εργοδοτικές ενώσεις για σύσταση Εθνικού Επαγγελματικού Ταμείου Ασφάλισης, στηρίζοντας τους αντιασφαλιστικούς σχεδιασμούς κυβέρνησης - κεφαλαίου για ιδιωτικοποίηση της Ασφάλισης των εργαζομένων.

Συνολικότερα, σε όλη την προηγούμενη περίοδο ήταν αρωγοί των κυβερνήσεων ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ που σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης οδήγησαν στον περιορισμό σημαντικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων στις εργασιακές σχέσεις, στους μισθούς, στην Ασφάλιση.

Η ίδια σημερινή ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ, εξάλλου, την περίοδο του κάλπικου για το λαό δημοψηφίσματος του 2015, είχε ταχθεί με το «ΝΑΙ», υποστηρίζοντας ουσιαστικά τις προτάσεις των ΕΕ - ΕΚΤ - ΔΝΤ, προτάσσοντας την «παραμονή στην ΕΕ», «την ευρωπαϊκή πορεία της πατρίδας μας» και «το κοινό μας νόμισμα»...

Εξίσου χαρακτηριστική είναι και η στάση της ηγετικής ομάδας της ΓΣΕΕ απέναντι στο εντεινόμενο χτύπημα που προωθούν όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων στο απεργιακό δικαίωμα, στις διαδηλώσεις, στην προσπάθεια του αστικού κράτους και της εργοδοσίας για ασφυκτικό έλεγχο των συνδικάτων.

Στην προσπάθεια αυτή αποφασιστικό ρόλο παίζουν οι ίδιες οι ηγεσίες του εργατοπατερισμού: Υποστηρίζοντας τον «κοινωνικό εταιρισμό», περνούν πλέον από την υπονόμευση απεργιών που κήρυσσαν μόνο στα χαρτιά και από τις «συγκεντρώσεις» - σκορποχώρια ελάχιστων εργατοπατέρων, στην απροκάλυπτη αντιαπεργιακή στάση. Προκειμένου να υπονομεύσουν και στην πράξη το δικαίωμα της απεργίας, είτε απορρίπτουν συστηματικά προτάσεις των δυνάμεων του ΠΑΜΕ για απεργίες για πολύ σημαντικά ζητήματα των εργαζομένων είτε φροντίζουν να καλλιεργούν με κάθε τρόπο σύγχυση και αποπροσανατολισμό.

Στις αρχές του 2018 η ηγεσία της ΓΣΕΕ έφτασε στο σημείο να απορρίψει την πρόταση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ για απεργία ενάντια στην απεργοκτόνα διάταξη που νομοθέτησε, τον καιρό εκείνο, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Το Μάρτη του ίδιου χρόνου ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Γ. Παναγόπουλος, σε συνέδριο εργοδοτικής οργάνωσης σημείωνε για το ρόλο των «κοινωνικών εταίρων»:«Ο ρόλος αυτός θεμελιώνεται πάνω σε ένα συγκεκριμένο μοντέλο διαπραγμάτευσης. Η βασική ιδέα του μοντέλου αυτού αφορά το πότε μια καπιταλιστική οικονομία μπορεί να λειτουργεί πιο αποτελεσματικά. Οταν το κεφάλαιο και η εργασία μοιράζονται ίσα μερίδια διαπραγμάτευσης και υπερασπίζονται ελεύθερα τα συμφέροντα που εκπροσωπούν; 'Η όταν υπάρχει ταξική πόλωση και σύγκρουση; Αν και η απάντηση δεν είναι αυτονόητη για όλους (σ.σ. "φωτογραφίζει" τις ταξικές δυνάμεις), τις τελευταίες δεκαετίες κυριαρχεί η αυτονόητη υπεράσπιση του κοινωνικού διαλόγου».

Την ίδια περίοδο, ο Γ. Παναγόπουλος δήλωνε ξεδιάντροπα ότι... «η απεργία έφαγε τα ψωμιά της»!

Το φθινόπωρο του 2018 η ηγεσία της ΓΣΕΕ ακολουθεί μια νέα τακτική υπονόμευσης των απεργιών. Καθώς ήδη έχει φανεί από το Γενάρη του ίδιου χρόνου ότι, κόντρα στην αντιαπεργιακή της στάση που αναφέρθηκε παραπάνω, Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες και Συνδικάτα πέτυχαν να διαμορφώσουν ένα ισχυρό απεργιακό μέτωπο απέναντι στην ψήφιση της απεργοκτόνας διάταξης Αχτσιόγλου, μπροστά και στο νέο πλήθος αποφάσεων συνδικάτων για απεργία για τις ΣΣΕ και ενάντια στη συνολική αντιλαϊκή επίθεση, η ηγεσία της ΓΣΕΕ άρχισε να αλλάζει τις απεργιακές ημερομηνίες «σαν τα πουκάμισα», προκειμένου να μπερδέψει και να απογοητεύσει τους εργαζόμενους.

Αντίστοιχη τακτική ακολούθησε και το φθινόπωρο του 2019, όταν προσπάθησε μέχρι τέλους, χωρίς να το πετύχει, να εμποδίσει την απεργία ενάντια στο «αναπτυξιακό» νομοσχέδιο της κυβέρνησης ΝΔ, το οποίο μεταξύ άλλων εμπλούτισε με «εξαιρέσεις» και απίστευτες «προϋποθέσεις» τις αντεργατικές διατάξεις που παρέλαβε από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ για το παραπέρα χτύπημα των ΣΣΕ, ενώ ταυτόχρονα καθιέρωσε το φακέλωμα της συνδικαλιστικής δράσης μέσω «ηλεκτρονικών μητρώων» και τη δυνατότητα ηλεκτρονικής ψηφοφορίας στα συνδικάτα, χτυπώντας τις ζωντανές συλλογικές διαδικασίες. Αρχικά παρουσίασαν το νομοσχέδιο ως... «θετικό», ενώ στο τέλος έφτασαν να εκβιάζουν συνδικαλιστικές οργανώσεις που πήραν απεργιακές αποφάσεις να τις αναστείλουν 5 μέρες πριν από την απεργία... έκαναν όμως μια τρύπα στο νερό.

Τώρα, μπροστά στο νέο αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο Βρούτση - Κατρούγκαλου, η ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ ισχυρίστηκε ότι είναι... «μικρό το κακό» (!) και απέρριψε και πάλι την πρόταση για απεργία. Ωστόσο η ίδια η πραγματοποίηση της απεργίας, η μαζικότητα των απεργιακών συγκεντρώσεων και ειδικά στην Αθήνα, επιβεβαίωσαν ξανά το χάος που χωρίζει την εν λόγω ομάδα από τους εργαζόμενους και το πιο πρωτοπόρο τμήμα τους.

Ολα τα παραπάνω, παρότι αποτελούν ενδεικτικές μόνο αναφορές του πραγματικού ρόλου της ηγεσίας της ΓΣΕΕ, επιβεβαιώνουν ότι οι δυνάμεις αυτές όχι μόνο δεν έχουν καμία σχέση με τα εργατικά συμφέροντα, αλλά βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία από τους κεφαλαιοκράτες για να αδρανοποιούν και να αποδυναμώνουν το εργατικό κίνημα.

Γι' αυτό στις παρεμβάσεις τους κυριαρχούν η εξαπόλυση συκοφαντικών επιθέσεων σε συνδικάτα και συνδικαλιστές που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, ο χυδαίος αντικομμουνισμός, γι' αυτό και δεν διστάζουν να καλέσουν τα αστικά κόμματα και τις δυνάμεις καταστολής του αστικού κράτους για να εγγυηθούν διαδικασίες - παρωδία.