Σύμβαση με αυξήσεις που δίνουν ανάσα στους εργαζόμενους υπέγραψε την περασμένη βδομάδα το Σωματείο Εργατοτεχνιτών και Υπαλλήλων στην κατασκευή του Μετρό στην Αθήνα. Για τη μάχη που έδωσαν οι εργαζόμενοι μιλά στο «Ριζοσπάστη» ο πρόεδρος του Σωματείου, Ανδρέας Γκιόρος.

-- Μέσα σε δύσκολες συνθήκες, το Σωματείο κατάφερε να υπογράψει μια Σύμβαση με αυξήσεις σε μισθούς και μεροκάματα. Πώς φτάσατε σε αυτό το αποτέλεσμα;

-- Την άθλια κατάσταση που διαμορφώνουν οι αντιλαϊκοί νόμοι, τη γνωρίζουν από «πρώτο χέρι» οι εργαζόμενοι στην κατασκευή του Μετρό. Μέχρι την υπογραφή της Σύμβασης, τα μεροκάματα για τη μεγάλη πλειοψηφία κινούνταν γύρω στα 30 ευρώ. Με αυτό το δεδομένο, η συζήτηση γύρω από την ανάγκη για αυξήσεις, δεν μπορούσε να αφήνει κανέναν αδιάφορο.

Από την άλλη, βέβαια, δεν πρέπει να φανταστεί κανείς ότι ήταν εύκολη υπόθεση. Χρειάστηκε αγώνας που κράτησε μήνες, με τη συμμετοχή όλων των συναδέλφων, για να πετύχουμε τελικά μια καλή αύξηση, από 22% έως 35%, που δίνει μια ανάσα στους εργαζόμενους και στις οικογένειές τους.

Στην αρχή, οι συνάδελφοι ήταν διστακτικοί, δεν πίστευαν ότι μπορούμε να πετύχουμε αυξήσεις. Υπήρχε φόβος. Αρκετοί έλεγαν «τι αυξήσεις ζητάτε αυτή την εποχή», «θα μας διώξουν όλους ομαδικά». Σχεδόν όλοι, εξάλλου, έχουν περάσει και από την ανεργία. Αλλος είχε δυο χρόνια άνεργος, άλλος τρία, άλλος περισσότερα. Αρκετοί σκέφτονταν πως τώρα που βρήκαν μια δουλειά, θα κινδυνεύσουν να τη χάσουν πάλι. Είναι χαρακτηριστικό ότι με φόβο μίλαγαν μαζί μας, άλλοι δεν έπαιρναν ούτε την ανακοίνωση.

Υπήρχε ωστόσο και μια αντικειμενική πραγματικότητα. Δηλαδή, ο εργαζόμενος έπαιρνε ένα μεροκάματο που μέχρι να φτάσει στο σπίτι του, είχε εξανεμιστεί. Με την υπομονή και την επιμονή, τη συνεχή ενημέρωση, τη συζήτηση, κατορθώσαμε να πειστούν οι εργαζόμενοι ότι πρέπει να παλέψουμε, να διεκδικήσουμε αυξήσεις. Αμέσως μετά τις αρχαιρεσίες που έγιναν στο τέλος Μάρτη, ξεκίνησε η διεκδίκηση των αυξήσεων και το Μάη άρχισαν οι διαπραγματεύσεις με την εργοδοσία.

Η διεκδίκηση δεν έμεινε στα λόγια. Οργανώθηκαν στάσεις εργασίας, με καθολική συμμετοχή από τους συναδέλφους. Ακόμα και ο μετροπόντικας σταματούσε να λειτουργεί κατά τη διάρκειά τους, πράγμα που είναι δύσκολο και για τεχνικούς λόγους. Το βασικό στη διαδικασία αυτή, που οδήγησε τελικά και στην υπογραφή της Σύμβασης, ήταν ότι μπήκαν όλοι οι εργαζόμενοι στη μάχη, κι όχι απλώς η διοίκηση του Σωματείου.

Το κάθε βήμα γινόταν σε συνεννόηση και σε συζήτηση με τους εργαζόμενους. Φροντίζαμε να υπάρχει συνεχής ενημέρωση και για την πορεία των διαπραγματεύσεων. Ηταν διαρκής όχι μόνο η ενημέρωση, αλλά και η συζήτηση στα εργοτάξια, η προσπάθεια να πουν οι συνάδελφοι τη γνώμη τους, τις σκέψεις τους, τις προτάσεις τους. Το Σωματείο γύριζε τα έξι εργοτάξια συνεχώς, και στις τρεις βάρδιες, οργάνωνε εξόρμηση ακόμα και στη βραδινή βάρδια.

-- Πόσο σημαντική ήταν η βοήθεια της Ομοσπονδίας και του κλαδικού Συνδικάτου των Οικοδόμων στη μάχη που δώσατε;

-- Η βοήθεια τόσο από το Συνδικάτο, όσο και από και την Ομοσπονδία Οικοδόμων ήταν καθοριστική, από τα πρώτα βήματα. Οι εργαζόμενοι που μπήκαν μπροστά για να φτιαχτεί το Σωματείο, ήταν ήδη μέλη του Συνδικάτου Οικοδόμων. Ηταν εργαζόμενοι που είχαν στο παρελθόν αναπτύξει δράση σε άλλα εργοτάξια. Ακόμα και κατά την περίοδο που βρέθηκαν στην ανεργία, δεν είχαν απομακρυνθεί από τη δράση, συμμετείχαν στις πρωτοβουλίες του Συνδικάτου.

Οσο για τον αγώνα για την υπογραφή της Σύμβασης, αυτός ήταν κοινός για το επιχειρησιακό σωματείο, το κλαδικό συνδικάτο και την Ομοσπονδία. Συνεχώς συμβουλευόμασταν την Ομοσπονδία και το Συνδικάτο για τα επόμενα βήματα, είχαμε τη στήριξή τους σε όλη αυτή την πορεία.

-- Πόσο εύκολο ήταν να εμπιστευθούν οι εργαζόμενοι το Σωματείο, να συσπειρωθούν, να αναπτύξουν δράση;

-- Αρχικά, υπήρχε επιφυλακτικότητα ακόμα και στο να γραφτεί κάποιος, να γίνει μέλος του Σωματείου. Κυριαρχούσε μια στάση αναμονής, «θα δούμε», «άσε να γραφτεί πρώτα κανένας άλλος». Τέτοιες αντιδράσεις συναντούσαμε συχνά. Οσο όμως οι συνάδελφοι έβλεπαν ότι το σωματείο μαζικοποιείται, ότι στην πράξη ο ένας συμπαραστέκεται στον άλλο, ότι υπήρχε δράση και συζήτηση, άρχισαν να καταλαβαίνουν ότι είναι κάτι θετικό.

Είναι σημαντικό ότι έγινε προσπάθεια το σωματείο να αγκαλιάσει όλους τους εργαζόμενους, ανεξαρτήτως ειδικότητας. Μπορεί να στήθηκε από οικοδόμους, αλλά από την πρώτη στιγμή απευθύνθηκε και στο φύλακα, στον χειριστή, στην καθαρίστρια, στο μηχανικό και τον τοπογράφο. Προσπάθησε να ενώσει τους εργαζόμενους, ενάντια στον κοινό αντίπαλο, στον αγώνα για τον κοινό στόχο. Κι όσο το πετύχαινε αυτό, τόσο ανησυχούσε η εργοδοσία. Εξάλλου, είναι γνωστή η προσπάθεια από τη μεριά της να διασπώνται οι εργαζόμενοι, για παράδειγμα, σε επιστημονικό δυναμικό, σε υπαλλήλους γραφείου, σε εργάτες, να αποδυναμώνεται με τον τρόπο αυτό η πάλη τους.

Σήμερα, μετά την υπογραφή της Σύμβασης, όσοι δεν είναι ήδη μέλη, ρωτάνε πότε θα τους φέρουμε αίτηση να γραφτούν. Οχι μόνοι οι οικοδόμοι, αλλά και άλλοι συνάδελφοι, τοπογράφοι, χειριστές, λογιστές, όλες οι ειδικότητες. Τώρα νιώθουν όλοι δικαιωμένοι για τον αγώνα που δώσαμε, γι' αυτά που κερδίσαμε.

-- Ποιες πρωτοβουλίες σχεδιάζει το Σωματείο για το επόμενο διάστημα;

-- Η δικαίωση που νιώθουν σήμερα οι εργαζόμενοι, ανεβάζει την ευθύνη του Σωματείου. Ξέρουμε καλά πόσο μεγάλη σημασία έχει να βρίσκεται το Σωματείο κοντά στους εργαζόμενους. Αυτό κάνουμε σε καθημερινή βάση. Μπορεί η μάχη της Σύμβασης να ολοκληρώθηκε με ένα θετικό αποτέλεσμα, μπροστά μας όμως υπάρχουν κι άλλες μάχες. Μπορεί να υπογράφηκε η Σύμβαση που δίνει μια κάποια ανακούφιση, αλλά τα γενικότερα προβλήματα συνεχίζουν να υπάρχουν. Τα προβλήματα στην Υγεία και την Παιδεία, η λεηλασία του εισοδήματος από τη φορολογία, η επίθεση στην Κοινωνική Ασφάλιση, όλα αυτά τα ζουν καθημερινά οι εργαζόμενοι.

Το αμέσως επόμενο διάστημα, το Σωματείο θα συνεδριάσει για να συζητήσει τη συμμετοχή του στο Πανελλαδικό Συλλαλητήριο της 1ης Νοέμβρη και στις δράσεις που προγραμματίζονται για την επιτυχία του. Υπάρχει ο στόχος να οργανωθούν συσκέψεις, ώστε να γίνει συζήτηση για όλα αυτά τα ζητήματα με τους εργαζόμενους. Παράλληλα, σκοπεύουμε να διευρύνουμε το πρόγραμμα της δράσης μας και με πολιτιστικές δραστηριότητες, που θα απευθύνονται στους ίδιους τους εργαζόμενους, αλλά και στις οικογένειές τους, όπως για παράδειγμα γιορτές για τα παιδιά.

Το πρώτο βήμα έγινε, με την έννοια ότι πλέον καταλαβαίνουν οι συνάδελφοι τι είναι και τι χρειάζεται το σωματείο, ότι χωρίς αυτό είμαστε ο καθένας μόνος του και δεν μπορούμε να πετύχουμε τίποτα. Το κλίμα είναι πλέον πολύ καλό, αλλά μαζί με αυτό είναι αυξημένες και οι απαιτήσεις από τη δράση και τις πρωτοβουλίες μας.